Sahit Osmani
Nëse të ka zemra mbulesë
E sytë perde të padukshme
Je person që të magjepsë
Me bukurinë mashtruese
Ti vetveten e përkëdhel
Me mjerimin t’im të largët
Besnikëria s’thotë të dua
Ajo i ndez dritat e mallit
Edhe shpirtin gjallë muron
Që të shemben tradhëtitë
Dridhet ngrehinës shenjtërishtë
Flakë braktisjet pabesitë
E shtegëton nëpër mendime
Mbajtur në krahë legjende
Në shpërthim të stuhive
Shemb kufijtë e urrejtjeve