Kur Robert u kthye sërish në jetën e saj, ajo nuk e mendonte më ikjen e tij. E dinte se gjithçka që me aq mund kishte mundur ta rimëkëmbte brenda saj, do të shkërmoqej një nga një e do t’i duheshin ndoshta vite të jetonte sërish… Në apartamentin e vogël ku ndanin ditët, asaj i mjaftonte veç fryma e tij dhe librat. Burri të cilin Antonia White e kishte njohur në një nga shëtitjet e saj mbrëmjeve rrugëve të Londrës, kishte gjithçka që ajo kishte dashur tek një burrë. I pashëm, me flokët e verdha të prera shkurt, Robert i kishte rrëmbyer zemrën kësaj gruaje e cila besonte se nuk mund të kishte më jetë pas tij…. Tregimet e saj të shkurtra dukeshin për burrin si udhëtime në të tjera kohë, të cilat ata të dy i shkelnin sa herë ishin pranë njëri-tjetrit. Pasioni i tyre jetonte në çdo moment me rrezikun, që një luhatje e vogël mund të përmbyste çdo gjë.
“Jeta me Antonian ishte e bukur por dhe e frikshme…”, kujton Robert kohë më vonë. Një mbrëmje me shi tetori, ai i la një shënim në shtrat, futi rrobat në valixhen që rrinte gjithnjë pas derës dhe e puthi për herë të fundit në krah. Kohë më vonë, ai nuk arrin ta kuptojë pse bëri këtë zgjidhje. Janë disa momente në jetën e secilit prej nesh, kur na tremb dhe lumturia, dhe zgjedhim të ikim prej saj… Antonia e mbajti gjatë në dorë letrën ku me shkrim dore ai i kishte shkruar se “s’do ta harronte asnjëherë, dhe lamtumirë”. As shirat që ranë për ditë të tëra nuk i terën lotët e kësaj gruaje për dashurinë. Ajo u end çdo mbrëmje rrugëve të Londrës për ta kërkuar, me shpresën se kur Big Ben të lëshonte tingullin e përhershëm, ai do të shfaqej aty pranë saj, për t’i thënë se e gjitha “ishte një ëndërr”.
Për një javë, Antonia White u shndërrua nga një grua plot sharm, në një grua të vogël. Sytë e saj u bënë blu, ndërsa trupi merrte pamjen e një fëmije. Ajo nuk mund të shkruante më, as nuk mund të lexonte… Robert kishte ardhur në jetën e saj pas një martese të dështuar më vitin 1921. Lidhja mes tyre i ngjante romancave që ajo kishte lexuar në klasikët anglezë të shekullit XVIII. Kjo ndarje do të ndryshojë përgjithmonë jetën e një prej shkrimtareve më të njohura të shekullit XX në Britani. Tek ajo do të shfaqeshin shenjat e para të një sëmundjeje të gjatë nervore, nga e cila nuk do të shpëtonte më asnjëherë.
“Unë e kisha humbur veten, bashkë me Robert”, tregonte ajo më vonë. Për më shumë se tre muaj, ajo qëndron në spital, për të marrë mjekimin e duhur. Ajo e quan sëmundjen “bisha” dhe bën një luftë të madhe për të shpëtuar prej saj. Shpëtimi i vetëm ishte dashuria, por asnjë burrë që do të takonte më vonë nuk do të kishte forcën për ta shpëtuar përfundimisht. Kur shëndeti i saj kishte nisur të përmirësohej, ajo nisi të frekuentonte sërish jetën letrare në Londër ku njihet me Eric Earnshow Smith.
Ishte 30 vjeçe kur ai iu afrua një mbrëmje dhe i tha se i pëlqenin librat që ajo shkruante… Një vit më vonë, ata do të martoheshin, martesë e cila sërish do të përfundonte në divorc pa mbushur vitin. Gjatë martesës, White kishte pasur lidhje jashtëmartesore me dy burra dhe kur mori divorcin, i duhej të zgjidhte. Ajo zgjodhi Tom Hopkinson, një burrë i pashëm që shkruante skenarë filmash, me të cilin pati dy vajza, Linda dhe Susan, të cilat më vonë do të shkruanin biografinë e nënës së tyre. Martesa me Topkinson më 1931 do ta ndihmonte White të vazhdonte pasionin e saj për të shkruar. Ai ishte mik i ngushtë me shkrimtaren më të njohur amerikane të shekullit XX, gruan e cila do të kthehej në ikonë të modernitetit në letërsi, Djuna Barnes.
Miqësia mes Barnes do ta ndihmonte White të shihte me një këndvështrim tjetër gjithë ato çfarë kishte shkruar deri në atë moment. Ishte koha kur ato shoqëroheshin bashkë, koha kur White shkroi romanin “Nightwood”, ku flitet për një lidhje dashurie mes dy lesbikeve, e cila shkon keq. Romani është i bazuar në lidhjen e dashurisë mes Barnes dhe Thelma Wood. Në vitin 1933, White shkroi romanin e saj të parë që do ta bënte menjëherë të famshme, “Të humbur në maj”, i cili tregon mbi përvojën e saj në një shkollë katolike femrash.
Pas këtij libri, letërsia ishte stacioni ku White u ndal dhe pse sëmundja e gjatë mendore e pengonte që të përqendrohej për të krijuar historitë e saj. Romanin e saj të dytë ajo do ta botojë pas 15 vitesh, “Udhëtarët e humbur”, më 1950. Pesë vitet e mëpasshme, ajo iu nënshtrua një terapie intensive për kurimin e sëmundjes dhe përfundoi një trilogji e frymëzuar nga marrëdhënia e saj me prindërit. Trilogjitë janë quajtur si një rrëfim autobiografik. Në vitin 1966, ajo botoi në një libër një koleksion me letra drejtuar njerëzve të rëndësishëm të kohës, por dhe të jetës së saj. Komedia “Tre veta në një dhomë”, do ta çonte prozën e White në një tjetër dimension, ku tonet dramatike zëvendësohen me doza humori.
Karriera e saj si shkrimtare ka qenë e shtyrë nga ndjenja për të përballuar sëmundjen mendore. “Tmerret e vjetra kthehen shpesh dhe më paralizojnë dëshirat, besimin… Është një luftë e madhe që unë bëj për t’iu kthyer sërish librave që kam shkruar, e për t’i thënë vetes se janë shkruar nga unë dhe që unë mund t’ia dal sërish…”. …Vajza e një familjeje protestante angleze, White do ta niste shkollimin e saj në një shkollë katolike femrash. Në moshën 14-vjeçare, ajo vendosi të befasonte të atin duke shkruar një novelë. Që atëherë, jeta e saj iu kushtua të shkruarit. White u takon atyre shkrimtarëve që nuk e shkëputën dot letërsinë nga jeta që bënë.
Udhëtimi përmes errësirës për të gjetur dritën, përshkon gjithë veprën e saj, një udhëtim që i ngjason jetës që ajo bëri, ku përpjekjet për t’u çliruar nga makthi i frikës përfunduan vetëm kur u largua përgjithmonë nga jeta më 10 prill 1980. Në parathënien që i bën librit “Të humbur në maj”, kritikja Elizabeth Bowen e përshkruan këtë roman si një libër shkollë. Ajo e përshkruan stilin e White të ngjashëm me atë të Jane Austen. Sipas Bowen, një stil të tillë mund ta gjejmë vetëm tek “Portreti i një artisti të ri” nga Xhejms Xhojs. Ky krahasim e bën White një nga shkrimtaret më realiste dhe më moderne të shekullit të XIX.