Janë kthyer pas në kohë, pikërisht në vitet ‘40-‘50, ku me të njëjtat veshje, muzikë e kërcime kanë ndërmarrë udhëtimin nga Tirana në Shkodër me tren.

Ndonëse shumë pak i përdorur ky mjet udhëtimi vitet e fundit, kjo nuk i ka penguar të rinjtë e Hemingway Fan Club Albania që për të dytin vit radhazi të festojnë ditën ndërkombëtare të Jazz-it.

Është koha për Swing Marathon dhe udhëtimin e tyre e kanë pagëzuar “Andrra n’tren”.

Michael Supnick, trompist nga Roma: “Ndodhemi në Shkodër ku po japim koncertin me muzike Jazz. Jemi të kënaqur, kemi ardhur nga Roma me muzikantët më të mirë për të bërë këtë festë të madhe me miqtë tanë, prandaj shijojeni”.

Ata performuan në sheshin përpara Kafes së Madhe, ritmet e njohura botërore të muzikës Jazz, ku atmosferës ju bashkuan qytetarë të shumtë, duke i dhënë një ditë ndryshe kryeqendrës se veriut, shkruan ora news.

Festa nuk është ndalur por ka vijuar edhe në teatrin “Migjeni”, aty ku muzika Jazz dhe ritmet plot ngjyra të kësaj muzike mbërthyen të pranishmit për më shumë se 1 orë e 30 minuta./KultPlus.com

Po të jetë se vini në Prizren – për ndonjë punë më të kthjelltë se kontrabanda – mbasi të keni shijuar bukuritë pa shoq të këtij vendi të qetë edhe gazet e jetës të të gjallëve, mos harroni të vizitoni edhe banesat e të vdekurve.

Sa burra të lartë e sa vasha e zonja të hijshme që adhuroni qysh shëtisin aty te Shatrivani a në këmbë të Xhamisë të Sinan Pashës ose mbi Urën e gurtë, janë një pikë ujë në një det, në krahasim me numrin e atyre që çlodhen nën dhe.

Nuk di nëse këta, atje ku janë e ku s’janë, e ndiejnë çapin tonë e në kanë ndonjë gaz, në mënyrën e tyre, po di se shpirti ynë del, nga këto parakalime për në banesën e fundit, më i platitur, më i njerëzishëm e mbase më i larguar nga kotësirat e tokës.

Ah, është fort e rëndë të vizitosh gjithë varret e një qyteti kaq të madh e kaq të vjetër, se janë të shumtë e të përhapur. Dhe shumë gjurma janë zhdukur. Po ne bëjmë sa mundim.

Ja, të kalojmë së bashku Urën e gurtë me harqe venetike, aty afër Xhamisë të Sinan Pashës, e të shkojmë ngadalë, nëpër disa rrugë shumë të ngushta e të dredhuara (mua këto më pëlqejnë më shumë se rrugët monotonisht të drejta, të hapura me litar, të qyteteve të reja) gjer te Xhamia e Bajrakliut. Përpara kësaj Xhamie me minare çuditërisht të hollë, si fije kallmër, është një oborr dhe në oborr disa varre të vjetra zonjash e zotërinjsh, nga të fuqishmit e një kohe.

Tani, kur asnjë dorë nuk zgjatet t’i përkujdesë, as varret as qoshkun aty pranë, pllakat e mermerta kanë rënë poshtë, ku i shkel këmba dhe i bluan koha. Do dëshëroja fort të lexoj mbishkrimet, me nj’ato fantastike kaligrafi arabe, që asnjë nga alfabetet e ngurta evropiane nuk mund t’iu afrohet nga bukuria. Po nuk di, dhe jam i dëshpëruar se ndofta nuk do di kurrë. Megjithëkëtë më pëlqen t’i vështroj e t’i prek me gishtrinj. Sepse më duket se kur i prek me gishtrinj këto veprat e artit skulptural, i afrohesh shpirtit të artistit që i punoi.

Ja, të gjithë të vdekurit të këtushëm që flenë nën shenjën e komplikuar të svastikes ariane në trajtë dielli, që i patën sjellë dikur të gjallët, me bujë e me lot. Pastaj u ardhi radha edhe atyre të ikin nga kjo botë – si na ka për të ardhur edhe neve, nesër – dhe mbetën të shkretë.
Është mirë të rrish disa orë këtu në oborrin e Bajrakliut (dhe unë pata ndenjur, shumë herë) se uji i çezmave dhe shushëllimi i vijës të preh, po ne sot kemi për të bredhur më. Zbresim, si pa qëllim, nëpër arabeskun e rrugëve të qytetit të cilin Zoti e dhuroi me ujra shumë.

Ja këtu, një portë e madhe me një yll e gjysmë hënë përsipër. Porta është e hapur. S’ka njeri për të pyetur. Zgjatim kryet në një dritore. Brenda varre – janë gjashtë – me kësula e çallma të rënda përsipër.

Dhe pranë – pranë banesa/ Këtu jeta – aty vdekja.
Sa qetësi në oborr! Një shatrivan, me ujë të kulluar, nën një pjergull. Një trëndafil i çelur, një zog që këndon. Jemi në muajin maj… Shkon një njeri. Pyes e më përgjigjet:

Varret e para janë varre jabanxhinjsh, miq të Teqesë që i arriti vdekja aty. Varret e tjera janë të baballarëve të Teqesë, duke filluar me Sheh Osmanin, dhe pas tij, Sheh Ahmeti, Sheh Sinani e katër të tjerët. Edhe këtu qetësia e Zotit të thotë: rri. Po ne jemi udhëtarë e nisemi.

Që aty te lumi duket, mbi një kodër, Kisha e Shën Spasit ose Kisha e Gogëve (e vllehëve) si i thotë populli. Kjo ka historinë e saj. Sërbët e kanë djegur disa herë në kohën e Turkut, se vllehët nuk pranonin gjuhën sërbe në kishë. Ka atje disa varre të vjetër, me kryeshkrime greqishte që mund të na shërbejnë si dokumente historike për të vërtetuar se pjesa më e madhe e popullsisë sërbe e Prizrenit është, në realitet, një popullsi shqiptare – rumune e sërbizuar përmjet kishës, dhe e cila, dikur, ka dashur të rrojë jetën e vet kombëtare.

Varret e reja, të sotmet, të Prizrenit janë përtej, në hyrjen e qytetit. Që t’arrijmë atje mbajmë krahun e djathtë të lumit. Mos qëndroni fort këtë radhë në urat për të vështruar ujët e shkumbëzuar që rrjedh poshtë e as mullinjt’ e shumtë. Pa fjalë se këta janë më të mirë, se ai i Xha Brahos të Shkumbanores. Kanë nga pesë e gjashtë gurë. Po ne do vijmë tjetër herë t’i shkelim. Arrijmë në ura e fundit – urë e drunjtë. Duhet ta kalojmë.

Ja aty, më të djathtë, një fushë e madhe me varre: Varret e musulmanëve. Rrasa të rrepta prej guri të hirtë. Shumica pa kryeshkrime. Disa që kanë, janë arabisht. Bari është i gjelbër, i freskët, po ne mundim të kalojmë përmes se dielli e piu vesën e mëngjesit. Aty nën një hije fle një njeri: i qetë, me duar nën kryë, pranë një guri. Si nesër do flerë gjith’ aty, po nën dhe, përgjithmonë.

Varret e ortodoksëve, nënë sallkëmet e lulëzuar. Janë varre te kujdesur mirë këta të borgjezisë sërbe, zotëronjëse në vitet e fundit. Gurë me shkronja të arta, lule, fotografi.

Reshpërojnë gra shumë, veshur nër të zeza. Pata besuar, në fillim, se do ish ndonjë varrim, po jo. Sot qënka e Shtuna e të vdekurve, 22 maj 1943. Vaje e lotë shumë. Kështu ështe ortodoksia: mistike, sentimentale, lakrimogjene.

Aty, pranë njëj varri të freskët është shembur një grua e re dhe qan e lodhur, e dërmuar. Përtej, disa të tjera, me zhurmë. Disa gra rrahin të ngrehin që poshtë, me këshillime, një plakë që vajton edhe përsërit litaninë “dushe moje, dushe, dushe, dushe”, “shpirti im, shpirt, shpirt, shpirt”. Një tjetër i drejtohet të birit, që tretet brenda, me një fjalë sërbisht – një shqip: “sine – bir – o! sine – bir – o!” E qan e dëshpëruar. Është pa fjalë, ndonjë shqiptare a ndonjë rumune nga Shqipëria (shumë nga gogët e Prizrenit janë të ardhur nga rrethi i Korçës edhe i Manastirit) tani e sërbizuar, po e cila birit të vdekur i thotë në gjuhën e vjetër gjith’ “bir – o”.

Ka ngashërime shumë dita e sotme dhe mund të lotojmë duke kujtuar të vdekurit tanë, sado që sallkëmi ështe i lulëzuar dhe shpeshët këndojnë.

Po, shpeshët këndojnë e midis varreve… Shkon aty pranë një foshnjë nër të zeza që e heq për dore një nënë gjith’ nër të zeza. Sa ngjyrë e tmershme kjo e zeza! Zonja loton dhe foshnja vështron shpeshin që këndon aty mbi degë, se ajo nuk di dhembjet e lotit të vërtetë.

T’i lemë varret e ortodoksëve me shkrime te rënda kirilike përsiper. Flenë këtu brenda kaq kombësi të sërbizuara. Ne shkasim më tej dhe kalojmë kufirin e gjelbër që ndan varret ortodokse nga varret katolike. Po, vetëm një vije e gjelbër, kurse varret e Shkodrës ngjet të rrethohen me mure e me porta të hekurta, me katinare të rëndë.

Ah, këtu në varret e katolikëve të Prizrenit ka mbishkrime shqipe! Shqipe – në kohën e Turqisë dhe të Sërbisë! Është ky një afirmacion shqiptar i shkruar vendimtarisht dhe guximtarisht mbi gur, të cilin duhet ta nënvizojmë, me ngjyra të dukëshme, si një nga shprehjet e ndërgjegjes kombëtare. Emra të njohur: Shirokanj, Mjedanj e të tjerë.

Ja një varr mjaft i moçëm, me një kryq të rëndë. Dhe mbi kryq një mbishkrim: “Këtu pushojnë Balta e Mana Tarabolluzi të mbytun prej Lumjanve më 2 Tetuer 1880”. Kanë aty edhe fotografitë e tyre. Balta me kostumin si gjiritli, me pantallona të zeza të gjera; Mana në dimit e vendit.

Kam pyetur në qytet për tragjedin’ e Baltës dhe të Manës: Balta ka qënë tregëtar i madh (shtëpia e tij e shembur është aty, pranë kishës katolike). Dhe trim. Kish patur një grindje me Destan – policin për një gjerdhan florinjsh të lënë amanet. Destani i solli lumjanët që ta vrasin. I rrethuan shtëpinë, natën. Balta e Mana, burrë e grua “kan pas qit pushkë” me trimëri të madhe sa u këndohet edhe sot kënga në Prizren:

Mana mush e Balta qit/ I Madhi Zot mos na korrit/ Moj Mane, moj krajlicë/ Na kallshe ç’at dite/ Se kan ardh cubat me të mbytë.

Kanë luftuar me trimëri, po lumjanët ishin të shumë dhe i kish sjellë Destan – polici vetë. Një lumjan ra në oborr, një brenda në lesh (se Balta bënte edhe tregti leshi) e një tjatër s’di se ku. Disa u patën plagosur. Po më në fund edhe Balta edhe Mana ranë të vrarë…

Tani shtëpia e tyre është e shkretë. Nuk u mbeti veçse kënga. Dhe kënga mjafton. A mos prej nesh do mbetet më shumë?

Po ja, atje, një tjetër varr, i rrethuar, me kangjella hekuri. Bari i varrit është i freskët, i madh, i kujdesur. Mbi kryq fotografia e një vashe të re. Një rusp përralle, me vija fisnike, aristokrate. Unjem e lexoj “këtu pushon Filja e Ukës Zef (Toçes). Leu më 16 Tetuer 1901, diç më 29 Shtatuer 1921”. As njëzet vjet! Dhe kaq e bukur!

Më poshtë disa vargje mirë latuar mbi gur, me atë shqipen e vjetër të Veriut:

N’kohë ma t’mirën t’vajzniis

Filja e Ukës sod ndroj jetë;

Tuj kenë shembulli i pastriis

Vllaan e nanën shkoj me gjetë.

Ku e pata ket rrezik

Me i mblu baba fëmit n’dhe

Me ditë t’soçme un jam fikë

E nuk m’met asnji për bee.

Ah! ti morde, moj katile,

Shum rrenime bone n’fëmii,

Ti na morre t’shkretën File

E keshtu m’lee me duer n’gji.

Strofa e fundit është më mallëngjenjëse nga të gjitha, po e ka mbuluar bari i freskët, aty rrëzë kryqit. Flet vetë e vdekura: T’lutem Babë mos m’u idhnue/ Malli i Vllaut fort m’ka mollisë

A, përsëri ky bari i mbulon shkronjat. Jo vetëm bari, po edhe një shkëndijë që më shkrep nër sy. Të jetë ushtima e këtyre vajtimeve që vijnë që përtej, nga varret e ortodoksëve, ose fjala e dhembëshme e kësaj Files së Ukës? Apo bukuria e vërtetë e vargut?

Vijon: Te nanë zeza du me shkue/ Me dite t’soçme t’kam braktisë/

U dhemb, lexues, u dhemb?

As unë, as ju nuk e dimë cila pat qënë Filja e Ukës nga Prizreni. Dhe asnjë lidhje s’kemi me ta. Po vasha pat qëne e re, e bukur fort dhe fjala e saj ngashërimtare…

Tani të lemë qimitiret e të kthehemi në qytet e të presëm ndajnatën. Dalin asohere, kur skuqen në zjarr malet e Shqipërisë së Vogël, vashat e Prizrenit për të shëtitur aty në Shatrivani, në Xhamia e Sinan Pashës e gjer te Ura e gurtë me harqe venetike. Nuk është, pa fjalë, midis tyre, Filja e Ukës që tani u bë hi e tokë po edhe këto të tjerat motrat e saja prizrenase janë edhe ato fort të këndëshme në të parë. Një grua që di të vishet bukur, me fisnikëri e të shkelë lehtë, është një dhuratë e Zotit. Një veshje e hijëshme që plotëson bukurinë e natyrës së gruas është edhe ajo një dhuratë prej Zotit.

Dhe Prizreni i ka që të dyja: Zonja e Zojusha të bukura që dinë të vishen bukur, të ecin me nur dhe veshje të hijëshme. Veshja karakteristike është çitjania, e sjellë prej turkut dhe e përshtatur nga gjithë elementet e vëndit: myslimanë, ortodoksë, katolikë. Sikush nga këto kategori i ka sjellë ndryshmëritë e ndjenjës së vet, duke bëre nga një veshje tipike një veshje specifike. Si bukuri zotëron, pa fjalë, veshja katolike, dimija, si i thonë zonjat e atjeshme, e plotësuar me valle, për të lidhur flokët, me parlant, e me t’lesht që hidhet krahëve. Të gjitha me ngjyrat e forta të parverës: i kuqi shumë i kuq, i gjelbri shumë i gjelbër. Dhe të gjitha këto ngjyra të përzjera midis tyre, me trajtë lulesh e arabeske i bëjnë si një kopsht me lule që ecën,një gjylistan shëtitës që të çudit e të robëron.

Ja lexues, harroni varret edhe vështroni aty në Shatrivani: Tri zonja a tri zojushe zbresin ngadal për në Ura. Ajo e së djathtës edhe ajo e së majtës, në kostume të Evropës. Veshur mirë, korekt edhe shkelin bukur. Janë dhe të hijëshme. Dhe kanë shumë fisnikëri në ecje dhe në pamje. Po nuk na tërheqin vështrimin përveçse në mënyrë të dytë e të tretë. Sepse midis tyre është një mbretëreshë e veshur me veshjen e vëndit, që çmëndi gjithë Shatrivanin. Dhe çuditem qysh duron e qëndron vendit, në trunxh mbi gur, ky Abdyl Be Frashëri i Lidhjes së Prizrenit…

Është një gjylistan që ecën madhështor, zotëronjës, robëronjës. E të vjen, në se ke një shpirt, ta bësh qilim me lule e t’ia shtrosh në këmbë.

Mbrëmave kthehem vetë për në shtëpi. A, nuk jam vetë, se hija më vjen pas, më del përpara, më shket djathtas, majtas, mi muret e avullive. Nuk është as çudi as lumturi të kesh hijen tënde me vete, po kujtoni se i trishtuari hero i Adalbert Shamiso – së nuk e kish më edhe ish i mjeruar për vdekje. Përpara meje një grup zonjash e zotërinjsh katolikë ecin ngadal, si për në dasmë. Dhe me të vërtet venë në dasmë, duke kënduar: Qit – mi, Nan se due me – i vesh, dhe më tej: Du me dal mun’ ke dera…

Dhe kënga është e bukur dhe zërat të ëmbël dhe dritat lozin kur e kur mbi dimit e t’leshtat e tyre. Dhe hapen dritore, dhe hapen porta për të shikuar, për të dëgjuar.

Po mua më zotëron tani një valë dhembjeje. Dhe jo për jetën time që m’u bë fije – fije nër mërgime, as për të vdekurit e panjohur që pata folur më lart. Po për këtë Shqipërinë time që këndon këtu, e qan përtej…

Sipas Prof. Dr. Ismet Elezit: Kanuni i Labërisë dhe Kanuni i Lekës, pavarësisht se kanë vepruar në kohë e hapësirë të ndryshme, se i pari i referohet nga gojëdhëna shek.XI, kurse të dytët shek XV, se i pari ka vepruar në Jugperëndim të Shqipërisë dhe të dytët në Malësinë e Veriut, kanë shumë norma të ngjashme e të njëllojta, kanë një nënshtrat të përbashkët, janë pjesë përbërëse të Kanunit mbarëpopullor shqiptar, i cili mbijetoi e përballoi stuhitë e pushtimeve të huaja gjatë shekujve.

Këto ngjasime kanë në themel të tyre etikën, sistemin e vlerave të larta morale dhe parimet kryesore juridike të së drejtës zakonore të tij, lidhjet kulturore e shpirtërore të popullit shqiptar.

Gjithashtu ngjasime ka në organizimin e brendshëm shoqëror, parashtetëror, mbështetur në lidhjet farefisnore në vëllazëritë e mëdha e të vogla, në institucionin e pleqve e të kuvendeve të burrave, si organizma të vetëqeverisjes vendore, në rregullimin e marrëdhënieve të pronësisë, të trashëgimisë, të detyrimeve, e deri te rregullat e hetimit e të gjykimit të çështjeve.

Ndër këto dallime thelbësore vërehet zhvillimi më herët i marrëdhënieve kapitaliste në prodhim në Labëri, në krahasim me zonat ku vepronte Kanuni i Lekës dhe Kanuni i Skënderbeut në Malësitë e Veriut. Nga përcaktimi në analizë të fundit i këtyre marrëdhënieve ekonomike u shfaqën edhe dallimet në strukturën klasore të shoqërisë në Labëri. Në disa fshatra sidomos në Rrëzomë u krijuan shtresa të reja të pasura-agallarët, u forcuan më tej çifligarët, u zgjeruan shtresat e mesme të pronarëve të tokës e të bagëtive, u thellua varfëria e shtresave të ulëta, që përbënin shumicën, veçanërisht në Kurvelesh. Secila prej këtyre shtresave kishte një status të veçantë në Kanun, dhe barazia shoqërore e dikurshme e bashkësisë fisnore (gjinore) gradualisht në shek XVIII-XX-të shkonte duke u kufizuar, ndërsa barazia e gjakut “gjak për gjak” u ruajt edhe në vitet pasardhëse.

Si rrjedhojë e këtyre dallimeve ekonomiko-shoqërore, Kanuni i Labërisë rregullonte marrëdhëniet juridike ndërmjet çifligarëve e çifçinjëve, marrëdhënieve civile e kontraktore të pronarëve të tokës e bujqve, agallarëve pronarëve të kopeve të bagëtive e çobanëve që paraqesin dallime të dukshme të Kanunit të Labërisë nga Kanuni i Lekës apo Kanuni i Skënderbeut në Veri të Shqipërisë.

Dallime jo të pakta vërehen edhe në rregullimin e marrëdhënieve familjare e martesore. Fiset dhe familjet e mëdha patriakale në Labëri, që nga gjysma e dytë e shekullit XVIII- fillimet e shek.XIX, ishin në procesin e shpërbërjes së plotë dhe ua linin vendin vëllazërive, familjeve të mesme e të vogla, të ndara nga trungu prindëror, me ekonomi më vete, të vogël apo të mesme. Tradita gojore dëshmon se familja labe, në shumicën e madhe, përbëhej si rregull nga 10-20 veta, maksimumi deri në 30 veta, ndryshe nga ajo në Zonat e Veriut, ku vepronte Kanuni i Lekës apo Kanuni i Skënderbeut, që arrinte deri në 100 veta.

Zakonet e vjetra patriarkale ishin skllavëruese për gruan. Ato nuk i njihnin asaj të drejta në krahasim me burrin, veçse i mbronin nderin e saj.

Nga gjysma e dytë e shekullit XIX, pas reformave të normave të vjetra, pozita e gruas në Labëri shkoi duke u forcuar brenda familjes, ashtu dhe në marrëdhëniet martesore që gradualisht u liberalizuan në një masë ose në tjetrën. Marrëdhëniet patriarkale-fisnore, autoriteti absolut prindëror dhe sundimi absolut i burrit ndaj gruas, pësuan zbutje, natyrisht, duke ruajtur, diku më fort e diku më pak, gjurmët e patriarkalizmit të kohës së kaluar. Gruaja fitoi disa të drejta e liri, që i mohoheshin më parë. Fëmijët madhorë mund të ndaheshin më lehtë nga trungu prindëror, etj.

Dallime e veçori në Kanunin e Labërisë nga Kanuni i Lekës, apo Kanuni i Skënderbeut ka përsa i përket organizimit të vetëqeverisjes vendore. Në këtë kanun nuk njihen pozita dhe privilegjet e Derës së Gjonmarkajve, si në Kanunin e Lekës, nuk njihet instituti i bajraktarëve, i krerëve të fiseve, por pranohet roli i Kuvendeve, i pleqve, i parisë së vendit, i kapedanëve, i vegjëlisë dhe i gjyqit të pleqve. Në këtë drejtim ka ushtruar ndikim në Kanun edhe krijimi dhe funksionimi i pashallëkut të Janinës, nën drejtimin e Ali Pashë Tepelenës.

Veç këtyre, për zëvendësimin e normave të vjetra me norma të reja të Kanunit, merita të mëdha i takojnë përhapjes së arsimit e të kulturës me çeljen e shkollave që në fillimet e shek.XIX, krijimin e klubeve patriotike kulturore në Labëri etj.

Popullsia e Labërisë, e zonave të vetëqeverisjes vendore, nuk ka qenë krejtësisht e izoluar, e shkëputur nga kryeqendrat si Gjirokastra, Delvina, Vlora dhe Janina, ku zhvillohej tregtia dhe jeta kulturore.

Kontaktet e Labërisë me shkollat dhe me jetën kulturore të qyteteve kryesore, e posaçërisht kurbeti, lidhjet tregtare me shtete të tjera si Greqia, Turqia e Italia, kanë luajtur rol të madh përparimtar në Labëri. Të gjithë këta faktorë të harrur së bashku vepruan aktivisht në ndryshimin e mentaliteteve të njerëzve, për qytetërimin e shoqërisë dhe, si rrjedhojë edhe për ndryshimet pozitive të normave të Kanunit të vjetër të Labërisë, që pasqyrohen në rregullimin e marrëdhënieve juridike.

Megjithatë, kanuneve shqiptare u përshtatet sentenca e filozofisë së vjetër greke “Jemi bashkë, pse jemi ndryshe”.

Në një masë ose tjetrën kjo sentencë ka vlera edhe për krahasimet e Kanunit të Labërisë me zakonet juridike të Greqisë së vjetër, të përshkruara me mjeshtëri nga Eskili.

Kanunet janë dhe do të mbeten si monumente historike të vlerave kulturore të popullit shqiptar, pasqyra të historisë dhe të karakterit të tij fisnik.

Mbi të gjitha, ngjashmëritë themelore dëshmojnë lashtësinë e popullit shqiptar, të kulturës së tij në përgjithësi dhe të asaj juridike në veçanti, si dhe unitetin e pandashëm të kombit tonë në trojet e tij ilire.

Kanunet shqiptare, bashkë me Statutet e qyteteve bregdetare (Durrësit, Shkodrës, Tivarit, Drishtit, Budvës) të shek.XIV mbetën pasuri kombëtare, nderim për të parët tanë, të cilët na i lanë këtë trashëgimi të pasur kulturore.

Gjatë rrjedhave të historisë, në të gjitha malësitë shqiptare ka vepruar një e drejtë dokësore, pra një ligj popullor. Ato ishin një kompleks ligjesh të detyrueshme për tu zbatuar nga të gjithë bashkësitë, pavarësisht nga pozita dhe pozicioni shoqëror. Këto ligje njiheshin me emrin kanun. Kanuni është një kushtetutë e pashkruar.

Sipas prof.dr.Ismet Elezit mendohet që kanuni i Labërisë e ka zanafillën nga ilirët e lashtë. Këtë tezë e mbrojnë shumë studiues të huaj. Ai zbatohej në 165 fshatra të Labërisë dhe sigurisht në qytete si Vlora, Saranda, Gjirokastra, Tepelena dhe Delvina.

Kanuni i Labërisë përbëhej nga sanksionimi i etikës dhe vlerave morale si dhe parimet themelore juridike si mbrojtja e nderit, burrërisë, fisnikërisë, besës, mikpritjes, bujarisë dhe barazisë së njerzve.

Prof.dr. Elezi e vë theksin tek ngjashmëria që ka Kanuni i Labërisë me funksionimin e shoqërisë homerike që është kaq e njohur në veprat e Homerit dhe përkatësisht tek Iliada dhe Odiseu. Ka shumë ngjashmëri dhe me funksionimin e shoqërisë post-homerike. Në këto përfundime kanë dalë të gjithë vizitorët e huaj që vizituan vendin tonë gjatë gjysmës së dytë të shekullit XIX dhe gjysmën e parë të shekullit XX. Po në këtë përfundim ka dalë dhe studiuesi i famshëm japonez Kazuhiko Yamamato. Në librat e tij ai thekson tezën se struktura homerike është e përbërë nga besa, nderi, miku, gjaku dhe hakmarrja. Pra studiuesi japonez gjen shumë të përbashkëta, duke mbështetur tezën e hershmërisë së popullit shqiptar. Një tezë shumë e rëndësishme që del në përfundimin se popullsia shqiptare ka një histori zhvillimi dhe qytetërimi po aq të lashtë sa ajo e grekërve.

Kanuni i Labërisë mbart në vetvete norma shumë të lashta dhe me karakter primitiv. Ai është studiuar me shumë kujdes sepse përmban norma të së drejtës ilire, të rendit gjinor e farefisnor dhe më pas është pasuruar me norma të të gjitha fazave që ka kaluar historia shqiptare nëpër shekuj.

Zakonet popullore u kthyen në norma juridike të pashkruara.

Në terma më të kuptueshëm ai përmbante fillimisht disa tabu, veprime që nuk duhet të kryheshin nga anëtarët e komunitetit, në asnjë rethanë. Ai shpjegon normat e moralit, norma që tregonin se kush ishte e mira dhe e keqja, si duhet të stimuloheshin veprat e mira dhe si duhet të luftoheshin të këqijat. Me kalimin e kohës të gjitha këto u kthyen në zakone të shqiptarëve.

Vendi ynë ka qenë një territor i pushtuar nga shumë invazorë të huaj. Si është e mundur që shqiptarët nuk zbatonin ligjet e pushtuesve?

Profesor Elezi e ka një përgjigje shkencore. Askush nga të huajt nuk arriti të impononte të drejtën e tij ligjore. Lebërit vazhdonin të qeveriseshin nga e drejta zakonore duke shpërfillur romakët, bizantët dhe turqit. E drejta zakonore asnjëherë nuk u asimilua nga të huajt.

Gojëdhënat popullore rrëfejnë se krijuesi i Kanunit të Labërisë ishte Papa Zhuli që ka jetuar në shekullin XI. Ai ishte një prift i Zhulatit dhe ka jetuar në kohën kur Shqipëria ishte nën pushtimin bizantin. Profesor Elezi ngul këmbë që e drejta zakonore është shumë më e vjetër dhe ndoshta Papa Zuli vetëm mblodhi atë që ishte trashëgimi e lashtë nga ilirët.

Dokumentet e para për Kanunin e Labërisë do të vinin në vitin 1492. Perandoria otomane do njihte Himarën si kryeqendrën e Labërisë. Udhëtarë të huaj të kësaj kohe si Lik, Liri, Hobhans dëshmojnë në veprat e tyre për një kod zakonor që ishte baza e qeverisjes së krahinës.

Në Kanunin e Labërisë ajo që të bën përshtypje është martesa. Sipas këtij kanuni martesa ishte monogame dhe egzogame duke i shpallur luftë çdo lloj martese tjetër. Një vend të rëndësishëm në Kanunin e Labërisë zinin normat e zhvillimit ekonomik të krahinës si dhe ndarja e sinoreve dhe pasurisë. Prona private, format e tjera të pronësisë, trashëgimia trajtohen gjerësisht. Gjithashtu flitet dhe për sanksionet ndaj keqbërësve, atyre që shkelnin besën, marrëdhëniet në familje etj.