Halit Krasniqi
Asnjëherë prej pas Luftës së Dytë Botërore se sa sot, nuk ka pasur më shumë vringëllima të armëve në mes dy superfuqive botërore e konflikte luftarake me implikime të tyre të drejtpërdrejt duke përjashtuar rastin e Kosovës, Bosnjës dhe Kroacisë.
Në këtë pjesë të globit, po shfaqen përplasje të dy superfuqive dhe gjithë vëmendja e diplomacisë botërore është koncentruar në këto zhvillime. Kjo gjendje ka mund të parashikohej lehtësisht para se të ndodhte kështu, sepse ishin një varg zhvillimesh që iu paraprinë vendimeve që e imponuan këtë gjendje në marrëdhëniet ndërkombëtare.
Nëse e shikojmë fillimin e këtij konflikti dhe zhvillimin e tij nëpër faza të caktuara duke eskaluar dhe të krahasohen me zhvillimet politike ndër ne, do të bindemi sa naive dhe sa e mjerë aktualisht është skena politike te të gjithë shqiptarët. Skenë e ndarë, e copëtuar padrejtësisht në shekujt e kaluar dhe që deri tani nuk kanë pasur premisa për të arritur synimet shekullore nëpër breza për ribërjen e Atdheut të vet.
Duke u ashpërsuar konflikti në mes interesave të superfuqive ushtarake që kanë ruajtur ekuilibrat botëror deri tani, bindemi shpejt e lehtë se në decenien e fundit është zhvendosur prioriteti i trajtimeve të problemeve të pa zgjidhura në botë.
Gjithnjë në progresion të pa favorshëm për kauzën tonë, të goditur në fillim shekullin e kaluar dhe të trajtuar me prioritet e konstruktivitet po në atë fundshekull. Gjithashtu, edhe me një qasje të favorshme edhe në fillim të këtij shekulli, të cilin disponim nuk arritëm ta shfrytëzonim si duhet. Përkundrazi shumë shpejt ashpërsuam konfliktet brenda nesh, madje u refuzua bashkëqeverisja, edhe pse ishim në gjendje të ndjeshme dhe në fokusin qendror të marrëdhënieve ndërkombëtare.
Edhe pse sot kemi këtë emancipim të përgjithshëm në të gjitha oazat politike të etnisë sonë, prapë sillemi gati si para kërcënimeve të fillim shekullit të kaluar. Në fillim shekull, nga robëria shekullore, padija e popullit tonë dhe prapambetja ishin të papërshkrueshme. Nëse në atë kohë mund të justifikohen shumë sjellje e veprime inhibitive të shtresave të tëra të shoqërisë për fatet e atdheut e të kombit, gjithashtu me këtë qasje justifikimi mund të mos jemi të ashpër edhe për armiqësitë e liderëve lokal, sepse shkalla e emancipimit dhe ndërgjegjësimit ishte tejet e ulët. Në fillim shekullin e shkuar, sapo ishte krijuar alfabeti dhe ende nuk ishte përvetësuar në masë të gjerë; gjithashtu ishin pak vite që kishte filluar shkollimi në pak vendbanime shqiptare në gjuhën shqipe. Gjithashtu, të pakët pjesëtar të etnisë sonë mund të kenë qenë që kanë vizituar gjithë relievin e ashpër të Atdheut, nga veriu në jug të tij, sikur as nga lindja në perëndim. Kufij të cilët do të tkurren vazhdimisht edhe pse u bënë rezistenca të zbehta, lokale.
Pushtimi i gjatë e kishte katandisur popullin tonë në kufij të mbijetesës njerëzore. Duke qenë kështu, ndarja dhe copëtimi nga fqinjët tanë robërues të rinj dhe rezistenca jonë e dobët, do të mund të arsyetohet.
Tani nuk mund të arsyetohet kjo gjendje në mes nesh dhe assesi nuk mund të justifikohen këto sjellje e këto angazhime me objektiv të lidershipit te fokusuar në konflikte ndërpartiake, me motive ireale dhe pseudopolitike nga Tirana e deri në Prishtinë, nga Shkupi e Tetova deri në Preshevë e Ulqin.
Të bën të ndjehesh keq kur krahason gjendjen aktuale të një pjesë të lidershipit aktual, me gjendjen e tyre pasurore dhe të familjarëve të tyre para se të bëhen fytyra publike, kur sheh angazhimin pasionant me agjenda konfliktuoze me motive e suaza lokale, kur sheh jo koordinimin e tyre në papajtueshmëri me agjendën nacionale, me mungesën e hapave të fuqishëm drejt integrimeve euro atlantike, në këto momente kaq të rëndësishme, pikërisht kur po bëhet rikonfigurimi gjeopolitik global, këto motive injorante duket se po plotësojnë kapitujt tragjikomik të shekujve të kaluar dhe qenien tonë e pasqyrojnë të përulur e të copëtuar.
Lidershipi patjetër duhet të kontribuojë në ndryshimin e këtyre qasjeve dhe në ndërrimin e këtij kursi, të mos hezitojë që për hir të brezave të ardhshëm që mos t’u lëmë misione të pa mbaruara dhe projekte me të cilët do të sfidohen doemos. Për këto synime shekullore, kemi mundësitë reale si asnjëherë në historinë tonë, madje me kushte të favorshme si asnjëherë deri më tani, të bëhemi pjesë e historisë pozitive dhe pjesë e ndritshme e zhvillimeve ndërkombëtare, ashtu si në fund të shekullit të shkuar.
