Granit Xhaka ka publikuar një fotografi të përbashkët me partneren e tij, Leonita Lekaj.
Futbollisti i Arsenalit ishte i angazhuar me Zvicrën në ndeshje ndërkombëtare, ndërsa tash është kthyer në Londër te klubi i tij.
Në këtë foto ata shihe mjaftë të lumtur në kraht e njëri tjetrit.
“Këtu jam”, i kishte thënë, derisa e priste.
“Ku?”
“Në stacion”.
“Në cilin stacion?”.
“Në stacion të autobusëve”.
“Pse ke shkuar atje?”.
“Ty po të pres”.
“Mua?”.
“Po, ty po të pres. Po bie shi i ftohtë, e ti, ndoshta, nuk ke as çadër me vete, prandaj dola me veturë të të marrë, që të mos lagesh”.
“Nuk paske shkuar në punë, a?”.
“Prej atje erdha. Të thashë se dola të të pres me veturë, që të mos lagesh, e të mos ftohesh”.
“Sa mirë që të ka shkuar mendja te unë. Kam një çadër me vete, por është krejtësisht e shpartalluar dhe më mirë të them se nuk kam çadër fare”.
“Mendjen te ti e kam gjithnjë, por sot do të bëhem edhe çadra jote, që të mbroj nga shiu e bora”.
“Ti gjithmonë je mbrojtja ime, je strehë e përhershme për mua, je qielli im”.
Duke dëgjuar këto fjalë, shikonte përtej xhamit motin e çuditshëm që ishte tërbuar: pikat e shiut të përziera me borë, në gjysmën e muajit prill! Dikur kishte dëgjuar nga më të moshuarit: “Cungun më të madh ruaje për ditën e Shën Gjergjit”, që do të thotë se pranvera di të jetë edhe me borë. Nga këto mendime e shkëputi zëri i saj që e thirri në telefon:
“Zemër, autobusi po ecë ngadalë, kam frikë se do të vonohem”.
Me këto fjalë ajo shprehte brengën e saj që nuk ishte nisur më herët, mirëpo ky nuk e la të brengosej, sepse menjëherë ia ktheu butë e me dashuri:
“Nuk prish punë, unë të pres derisa të vishë”.
“Je shumë i mirë, o shpirti im, je i mrekullueshëm. Të dua shumë”.
“Edhe unë të dua ty. Ti meriton më shumë se kaq”.
Në ndërkohë, prapë hodhi shikimin përtej xhamit të veturës dhe shikonte njerëzit, e që të kërrusur ngarendnin në drejtimet e tyre, nëpër motin me sqotë bore. I vinte keq për ata njerëz që lageshin, por ndjehej i lumtur që kishte dal ta pres të dashurën e tij e ta kursej nga gjithë ato reshje.
Ajo priste me padurim që të mbërrij në stacion, por nuk do të mbërrinte shpejt, sepse ende ishte larg e autobusi ecte ngadalë. Ai ndalej në shumë vende për të marrë udhëtarët që pritnin të lagur në atë mot të pazakontë në gjysmë të prillit, kur toka shumë shpejt u zbardhëllua nga bora.
Asaj nuk i pritej, donte sa më parë të mbërrinte në stacion, ku e priste i dashuri që ta merrte me veturë, e ta përcillte deri atje ku mbahej ligjërata. Gjatë udhëtimit e mundonte në shpirt fakti që minutat ecnin shpejt, ndërkaq autobusi ecte ngadalë, e nuk do t’i mjaftojë koha që të pinin kafe bashkë. Hidhërohej me vetveten pse zgjohej me aq përtaci nga gjumi, sa mezi të mbërrinte në kohën e duhur në ligjëratë. Bile-bile, ndonjëherë, jo edhe rrallë, aty arrinte me vonesë.
Zemra e tij ishte më e madhe se Prishtina
Kur ajo arriti afër stacionit, e gëzuar që do të takoheshin, ia cingëroi telefonin për t’i thënë:
“Jam afër stacionit. Tash jemi mbi urë. Jam në autobusin me ngjyrë të bardhë. Shyqyr Zotit që, më në fund, arrita”.
Pas këtyre fjalëve, derisa autobusi bënte kthesën, ajo ia lëshoi një sy bulevardit të gjerë, e që madhështor shtrihej para syve të saj. Në kafiteritë e bulevardit kishin pirë kafe shumë herë bashkë.
“O Zot, sa e bukur e sa e madhe është Prishtina. Më e madhe se kjo është vetëm zemra e tij”, tha vetë me vete ajo. Sakaq, shkëputi shikimin nga aty dhe e drejtoi te grumbulli i veturave të parkuara para stacionit, ku ai e priste në shi.
“Pse ke dal nga vetura? Pse rri në shi? Hyrë në veturë, zemër, e mos u lag”, i tha ajo kur u afrua afër.
Ai me pëllëmbën e dorës fshiu pikat e shiut nga balli i tij dhe ia hapi derën e veturës, duke i thënë:
“Hyrë brenda më shpejt se t’i lagu flokët shiu”.
“Le t’i lagë, sepse ngrohtësia jote do t’i thajë shpejt. Dhe, kur kuptova se ke dal të më presësh, zemra më rrahu fort. Sikur të mundja, do të fluturoja që të vija sa më shpejt. Të lutem, më falë që u vonova,” i tha ajo posa hyri në veturë.
“Nuk je vonuar shumë. Na ka mbetur kohë edhe për të pirë kafe bashkë”, e qetësoi ai.
Ajo në vend të përgjigjes ia shtrëngoi dorën, për t’i thënë pas pak:
“Vërtet, je zemër e madhe, je njeri i madh. Ndjehem shumë e lumtur dhe krenare që të kam. Ti je dashuria ime”.
Ai ia puthi dorën akull dhe ia mbuloi me duart e tij që t’ia ngrohë.
Buzët si qershi
“Sa të bukura i ke duart. Më pëlqejnë shumë duart tua me gishtërinj të hollë. Edhe ngjyra mbi thonj të paska hije. Ty të rri bukur ngjyra e kuqe. Sa bukur e ke harmonizuar ngjyrën e buzëkuqit me ngjyrën e thonjve. Ama buzët i ke të mrekullueshme, si dy qershi në një rrem, prandaj ua kam shumë lakminë”, i tha ai.
Asaj ia përshkoi trupin një valë nxehtësie, e cila i dukej se po e djersitë, prandaj zhveshi mantelin. Deshi t’i hidhej në qafë, ta përqafonte e ta puthte, por ata dy ishin shumë të matur në publik, andaj u përmbajt. Duke ia shtrënguar dorën, i tha:
“Ti je jeta ime. Vetëm ti ma mbush jetën me dashuri. Pa ty nuk di se çfarë jete do të bëja, sepse ajo nuk do ta kishte asnjë kuptim”.
Ai e puthi në faqe, e cila iu kishte skuqur si mollë. Shikoi orën dhe kur pa se kishte mbetur edhe pak kohë, i tha:
“Do të pimë kafe diku?”.
“Patjetër”, ia ktheu ajo.
“Ku do të ulemi?”.
“Ku të duash, por nuk do të ishte keq aty, te karriget e bardha. Aty më pëlqen mua, sepse do të jem më afër sallës ku ligjërohet”.
“Mua do t’më pëlqej kudo që ti e shprehë dëshirën të ulësh. Për mua është e rëndësishme që ne, të dy, të jemi bashkë, pavarësisht se ku”, i tha ai me mburrje.
Krenare që ai shprehte pa ngurrim dashurinë e tij ndaj saj, ajo u lirua pak më shumë, për t’i thënë në zhargonin e shprehjeve të vajzave lozonjare: “Oh, më shurdhofsh ti mua! E di se ti vetëm po ma bënë qefin. Nëse, vërtet, mendon për mua ashtu siç po thua, unë do të ndjehesha shumë e lumtur”. Në atë moment i dukej se fluturonte nga lumturia, prandaj as që i lente përshtypje moti i lig me sqotë bore. Ajo qysh në fillim kishte zhveshur mantelin, por prapëseprapë e kaploi një zjarrmi që e ndjente se po i vinte nga brendia e trupit. Bluza e bardhë që e mbante të veshur e bënte të shkëlqente edhe më tepër fytyra e saj…
“I lumtur jam se të kam princeshë të vërtetë. Kam shumë arsye të mburrem me ty, sepse je bukuroshe e dalluar dhe je femër me sharm të rrallë. Ndjej kënaqësi të madhe që jam pranë teje”, i foli bindshëm, me dashuri dhe emocione.
Te karriget e bardha qëndronin si dy yje karshi njëri – tjetrit. Derisa pinin kafe, shikoheshin drejt në sy, thua se do ta përpinin njëri – tjetrin me shikime të mprehta, të cilat herë pas here i turbullonte vetëm ndjenja e dashurisë. Fjalët ishin të tepërta, sepse në vend të tyre fliste shikimi dhe buzëqeshja e tyre plot ëmbëlsi.
“Të iku ligjërata”, i tha ai, kur pa se koha ishte afruar për të ikur.
“Do të rrija ende me shumë dëshirë, por ja që u vonova, e më duhet të ik”, tha ajo, duke shikuar nga xhamat e mëdhenj të lokalit, fërfllëzën e pazakontë në ditë pranvere.
Jashtë bënte të ftohtë, por brenda, në zemrat e tyre, ishte pranverë. /Petrit Kalaja/ /Kosovarja/
Një person është arrestuar në Lugishtë të Hasit. Ai dyshohet për vjedhje të pistoletës.
“Pas një pune intensive policia ka arritur të identifikojë dhe të shoqërojnë të dyshuarin B. Q. pasi që i njëjti më 12/08/2016 deri sa ishte tek familjarët e tij në aheng familjarë në fshatin Lugizhtë të Hasit, nga automjeti pronë e viktimës S. M, i dyshuari kishte përvetësuar në mënyrë të paligjshme një pistoletë Modelit Beretta-92-FS-Compact-L-Type—M9A1 i kalibrit 9 mm me numër serik Ber-692313 dhe një karikator me 8 fishek të kalibrit të njëjtë”, njofton Policia.
“ Pistoleta posedon leje zyrtare e lëshuar nga MPB-ja, e cila është pronë e viktimës së cekur më lartë. Në konsultim me Prokurorin kujdestar nga Departamenti i krimeve të rënda, rasti shkon me procedurë të rregullt”./PrizrenPress.com/
Pak më lart se kalaja e Prizrenit ende buron ujë të freskët verës dhe ujë i ngrohtë dimrit, e ku shumica e prizrenasve këtij burimi i besojnë se shëron sëmundjet e tuberkulozit. Kjo çezmë ende quhet një lloje vendi që praninë pelegrinazhit veror dhe dimëror.
“Pasha çeshma” është e njohur jo vetëm në qytetin e Prizrenit por edhe më gjerë. ‘Pasha çeshma’, ura e gurit dhe një numër i madh i shtëpive të vjetra janë trashëguar me shekuj. Ky ujë ka një burim të ftohtë. Shfrytëzimi i ujit të pijshëm nga burimet e shumta të hapësirës së qytetit të lashtë është i hershëm.. Çdo rrugë e Prizrenit ka kroin e vet ku freskohen qytetarët dhe kalimtarët e rastit. Vlen t’i cekim këto kroje: Kroi i “Bimbashit”, gjashtë krojet “Topokli”, kroi i “Shatërvanit”, kroi i “Beledijes”, kroi i xhamisë së “Sinan Pashës”, kroi i xhamisë së “Qorr Agës”, kroi në pronësi të familjes Perolli e shumë kroje të tjera. Krojet në Shatërvan janë një prej simboleve të qytetit të Prizrenit, për të cilat janë kënduar edhe këngë, shkruan gazeta Kosova Sot.
Pothuajse çdo vizitor që vjen në Prizren ndjen magjepsje të veçantë, kur pi ndonjë gllënjkë të këtij uji të pastër e të ftohtë. Në popull është e njohur thënia që nëse keni qenë në Prizren dhe s’keni pirë ujin nga krojet e Shatërvanit, atëherë, është e njëjtë sikurse të mos ishit fare në Prizren. Në afërsi të ngushtë gjendet edhe xhamia e Sinan Pashës e cila në kuadër të kompleksit të saj ka kroin e vet, i cili bashkë me krojet e Shatërvanit japin bukuri të veçantë dhe ndjenjën e freskisë derisa kaloni Shatërvanin.
Çezmën e ngriti Emina Pasha, i një familjeje aristokrate
Aty ku është ‘Pasha çeshma’ ka projekte që të ngritet një spital i mushkërive dhe të jetë një nga sanatoriumet e njohura edhe për rajonin e jo vetëm për Kosovën. Kërkesa të këtilla tashmë ka nga donatorë kroatë e turq. Rrymi i ajrit këtu është provuar se shëron shumë sëmundje organike. Pak më lartë se kalaja e Prizrenit ende buron ujë të freskët verës dhe ujë i ngrohtë dimrit, e ku shumica e prizrenasve këtij burimi i besojnë për plleshmëri, për shërimin e sëmundjes së tuberkulozit. Kjo çezmë ende quhet një lloje vendi që praninë pelegrinazhit veror dhe dimëror. Atje shkohet ende edhe me familje për të qëndruar në ajrin me tri rrymë ajrore që është për shërimin e disa sëmundjeve. Haxhi Berisha, plak 85 vjeçar është shprehur për gazetën se kjo çezme është ngritur nga “Emin Pasha, i cili i takonte familjes Rrotllaj, familje aristokrate e Prizrenit që ka jetuar gjatë shek. XVIII-XIX. Sipas tij, Emin Pasha ishte vëllai i Mahmud Pashës, që të dy ishin djemtë e Tahir Pashës mytesarif i Prizrenit. “Familja Rrotllaj ka lënë shumë gjurmë të bamirësisë me ndërtimet të shumta si p.sh. Xhamia e Emin Pashës me medresenë, xhamia e Mamud Pashës në Kala të qytetit, sahat kullat në Mamushë dhe Rahovec dhe kulla me mulli në Pataqan dhe Mushtisht. Në oborrin e xhamisë së Emin Pashës që gjendet në afërsi të hamamit të Gazi Mehmed Pashës, janë varrezat e familjes Rrotllaj, e në mesin e tyre gjendet edhe varri i Emin Pashës”.
Peizazhet fascinuese
Varri gjendet në mes të xhamisë dhe medresesë dhe është ndërtuar në formë arke prej mermeri të bardhë. Anash është gdhendur rozeta simboli i “lëvizjes-rrotullimit-pavdekshmërisë”. Mbi mermer është vendosur guri mbivarror (nishani) me mbishkrim ku kuptojmë se Emin Pasha është varrosur në vitin 1843 (1259 viti i Hixhrit) dhe ka qenë në detyrë të Sanxhakbeut kur ndërroi jetë. Kurse për shpirtin e tij thuhet ta ketë ngritur edhe këtë çezme e cila që nga ajo kohë ka shërbyer një forme “spitali” për të sëmurit me tuberkuloz, pastaj për nënat e reja dhe për plleshmëri. Nga gërmimet masive arkeologjike në gjithë territorin e kësaj ane, u përfshi edhe Kalaja e Prizrenit, e cila të joshë dhe me peizazhe fascinuese, malet e mbushura me drunj pishe, ahu, ndërsa në mes tyre cukat, livadhet, por dhe me lartësitë që duket shikuar zë qiellin me dorë. Ndër to ballëndritur e krenar është mali i Sharrit, të cilin në dimër e mbulon bardhësia e dëborës, ndërsa verës gumëzhitja e shpendëve. Bilbilat, kanarinat, rresht lëshojnë këngën duke e shpërndarë degë më degë. Sylejman Randobrava njohës i trashëgimisë shprehet fyejt e barinjve të staneve përhapen anekënd, ndërsa egërsirat nëpër gurë hedhin valle.” Këtë bukuri e shohin edhe nga ‘Pasha çeshma’, vend që është plotë gështenja dhe plotë pisha e janë me tri rrymime ajrore të cilat edhe e shërojnë drejtpërdrejt sëmundjet organike”, shprehet ai. Randobrava tregon se kjo çezmë ka shumë tipare të një uji shërues. “Jemi krenar që ky qytet është me këto mrekulli natyre. Unë tash kam 85 vite dhe ende shkojë për të qëndruar së paku një vikend e për të pirë kafe atje”, tregon për “Kosova Sot” profesor Randobrava.
Nxënësit e fshatit Gjonaj janë detyruar që ta fillojnë edhe një vit të ri shkollor në objektin e vjetër të shkollës, pasi objekti i ri ende nuk është bërë gati.
Këshilltari komunal Haziz Hodaj, që vjen nga ky fshat, tha për “Kosova Sot” se fshati ka rreth 6 mijë banorë rezidentë e jorezidentë, derisa është i privuar nga infrastruktura elementare. Ai shprehet se është strëzgjatur përfundimi i projektit të objektit të ri të shkollës. “Këtë vit është pritur që të fillojë viti i ri shkollor në këtë objekt e në fakt ka filluar në objektet e vjetra”, ka thënë Hodaj,shkruan Gazeta Kosova Sot.
Hodaj, njëherësh veprimtar i hershëm i fshatit Gjonaj, thotë se shqetëson fakti që banorët e këtij fshati janë harruar nga pushteti lokal. “Veçanërisht është keq për nxënësit vonesa e projektit në rregullimin e objektit shkollor në fshatin Gjonaj, gurthemeli i të cilit është vënë para sa vitesh”, thotë Hodaj. Ai thotë se në vend se objekti të ishte i gatshëm që të vihet në dispozicion nxënësve, ai po dëmtohet nga njerëz të papërgjegjshëm sepse është lënë pas dore. Ai paralajmëron ankesa edhe në organe të tjera, siç është Inspeksioni Shtetëror i Arsimit. Ai me këtë rast ka akuzuar edhe pushtetin lokal për papërgjegjësi ndaj qytetarëve e posaçërisht fëmijëve të këtij lokaliteti, duke shtuar se zvarritja e realizimit të këtij projekti dëshmon papërgjegjësinë që ka pushteti lokal.
“U zgjaten veshët” duke pritur
Në anën tjetër, drejtori i ri për arsim në Prizren, Zihadin Shemsedini, tha se për këtë çështje do të angazhohet maksimalisht, dhe se sipas tij ai veçse ka kontaktuar punëkryesit në realizimin e këtij projekti. “Përderisa të jetë i gatshëm ky objekt, nxënësit e këtij lokaliteti edhe për një kohë mësimet do t’i ndjekin në objektet e vjetra në kushte tejet të vështira”, ka thënë Shemsedini, derisa shton se ky rast nuk është i vetmi në komunën e Prizrenit.
Edhe stafi i shkollës janë të shqetësuar për vonesat. “Aktualisht fshati Gjonaj ka dy objekte shkollore dhe ka 912 nxënës, por që të dyja këto shkolla nuk i plotësojnë as për së afërmi nevojat e shkollës”, pohon drejtori i shkollës, Latif Çoçaj. Kurse për objektin e ri të shkollës në këtë fshat, ai pohon se kjo shkollë na i “zgjati veshët” dhe ende s’po kryhet. “Moti ka filluar që në vitin 2010, por ajo nuk përfundoi akoma. Siç duket ajo duke u ndërtuar filloi të vjetrohet”, pohon ai për “Kosova Sot”.
Mirëpo, drejtori i Arsimit në Prizren, Zehadin Shemsedini pohon se sa i përket shkollës në Gjonaj, vitin e kaluar kishte pasur të zotuara 92 mijë euro për ta përfunduar komplet pagesën e projektit, por punëkryesi nuk i ka kryer punimet. “Me këtë premtoj se paratë e planifikuara unë do të angazhohem maksimalisht për kat rast… më shumë nuk di çka të them”, ka thënë Shemsedini. Ndryshe, për gati një vit në këtë shkollë punëkryesi nuk ka punuar pothuajse asgjë dhe objekti ka nisë të shkatërrohet. “Javën që vjen do të mbahet një takim me punëkryesin dhe me mbikëqyrësit e pastaj të shohim nëse dëshiron të punojë ai apo t’i ndërpritet kontrata, si i papërgjegjshëm në punë”, ka thënë drejtori Shemsedini.
Punëkryesit i duan paratë pa u kryer punët
E njëjta situatë është edhe me shkollën në Dedaj, ku punëkryesi nuk i ka përfunduar punimet, edhe pse Komuna ka zotuar shumën e nevojshme në vlerë prej 39 mijë euro. Edhe në Gjonaj edhe në Dedaj, punëkryesit kanë kërkuar që t’u paguhet para se të kryhen punimet paratë, por një gjë të tillë nuk e lejon ligji, meqë pagesat bëhet në bazë të faturave dhe proceseve mbi kryerjen e punimeve.
Ndryshe, banorët e Gjonajt kanë edhe ankesa të tjera. Edhe pse është fshat ku kalon Drini i Bardhë që i jep hijeshi këtyre viseve, banorët vuajnë për ujë të pijes. Për këtë ka dhënë vërejtje edhe këshilltari Haziz Hodaj. Sipas tij, ende ka reduktime të ujit në këtë fshat të Hasit, dhe kjo është për të ardhur keq.
(Kosova Sot)
Publikun të ndezur e mbajtën bendi ikonë, Elita 5 të cilët ishin edhe protagonistë të natës së parë. E deri në orët e hershme të mëngjesit, publikun e argëtuan DJ NEK, Borce Panov dhe NZT.
Me hapjen e ekspozitës së artistëve, pjesëmarrës në Art Symposium, të dielën, është përmbyllur edicioni i 15-të jubilar i Festës së Vjeljes së Rrushit HardhFest.
Këtë vit, numri i pjesëmarrësve në festival arriti mbi 32 mijë, gjë që tregon se interesimi për këtë festë është duke u rritur. Gjithashtu, “Hardh Fest 2016” arriti të ndërkombëtarizohet, ku përveç performancave të artistëve ndërkombëtarë, u pa edhe një numër i madh i turistëve nga vende të ndryshme të botës.
Gjatë tri ditëve festive, n’Konak dhe në qendër të Rahovecit, u mbajtën aktivitete të ndryshme tradicionale e artistike.
Hapja e festivalit filloi të premten me 2 shtator. Parakalimi i mekanizmit bujqësor, nga qendra e qytetit deri tek Konaku, ishte aktiviteti i parë që i dha frymën e festivalit dhe qytetit të Rahovecit.
Ndërsa, me prerjen e Kalaveshit të rrushit, filloi ceremonia zyrtare, ku të pranishëm ishin Presidenti i Kosovës Hashim Thaçi, Ministri i Bujqësisë, Pylltarisë dhe zhvillimit Rural, Memli Krasniqi, Ministri i Financave, Avdullah Hoti, Ministri i Integrimeve Evropiane Bekim Collaku, i pari i komunës së Rahovecit Idriz Vehapi, Ambasadori i Shqipërisë në Kosovë Qemal Minxhozi. Gjatë kësaj ceremonie u bë edhe shpallja e vreshtarëve dhe vertarëve më të mirë.
Interesim të madh kishin secili nga aktivitetet e mbajtura, si vizita në vreshta, që këtë vit është quajtur HardhTour, garat në shpejtësinë e vjeljes dhe shtrydhjes së rrushit, Karnevali në Qytetin e Rahovecit, Demonstrimi i pjekjes së rakisë etj.
Ndërsa, me koncertin e festës, me fillim nga ora 20:00 u përmbyll nata e parë e festës. Performanca e Sofie Kastriotit bëri hapjen e koncertit, duke vazhduar me bendin nga Suedia Loud n’ Proud, ku gjatë performancës së tyre, iu bashkuan edhe motoristët e SteelWings – Kosova, të cilët bënë një performancë të pa parë.
Publikun të ndezur e mbajtën bendi ikonë, Elita 5 të cilët ishin edhe protagonistë të natës së parë. E deri në orët e hershme të mëngjesit, publikun e argëtuan DJ NEK, Borce Panov dhe NZT.
Për këtë edicion që vuri themelet e ndërkombëtarizimit të festës së vjeljes së rrushit – HardhFest, falënderon të gjithë ata që mundësuan një organizim të tillë. Falënderon Qytetarët e Rahovecit, për bujarinë dhe mikpritjen e treguar për te gjithë vizitorët dhe turistët, për të cilët i bënë konak gjatë tri ditëve dhe dy netëve, Vreshtarët dhe Vertarët e Rahovecit, pa të cilët një organizim i tillë s`do të kishte vlerë dhe gjithë artistët që morën pjesë në festival. Sponsorët e “Hardhfestit” të cilët mundësuan që kjo festë të kishte nivelin e duhur e gjithashtu edhe Partnerin e festivalit “Stone Castle “. Një përkrahje të madhe dhanë edhe Ministria e Bujqësisë, Pylltarisë dhe Zhvillimit Rural si dhe Komuna e Rahovecit, nën patronatin e të cilëve organizohet edhe Festa e Vjeljes së Rrushit.
Të palodhshëm u treguan edhe pjesëtarët e Policisë së Kosovës, për të cilët HardhFest u është shumë mirënjohës dhe falënderues për kontributin e tyre.
Ndërsa, ekipi i HardhFest tashmë ka nisur përgatitjet për edicionin HardhFest 2017, i cili do të jetë me përmasa edhe më të mëdha se sa ky edicion, gjithnjë me përkrahjen e partnerëve tanë dhe institucioneve të Republikës së Kosovës. / KultPlus.com
Pasditen e së martës në fshatin Kozhle në Shkup një aeroplan është gjetur i djegur.
Bëhet fjalë për aeroplanin që vinte nga Trevizo, Itali dhe i cili ishte zhdukur në afërsi të Shkupit.
Nga kjo fatkeqësi raportohet se kanë humbur jetën gjashtë persona, ku ndër ta sipas mediave u tha se ishin dy shtetas kosovarë.
Një gjë të tillë e kishte konfirmuar edhe Ministria e Punëve të Brendshme në Maqedoni nëpërmjet Drejtorit për Siguri Publike, Mitko Çavkov i cili tha se nga aeroplani i rrëzuar në rrethinë të Shkupit ka pasur të vdekur dy shtetas të Kosovës dhe katër nga Italia.
Po ashtu mediat raportuan se dy viktimat nga Kosova ishin vëllezër F.B dhe V.B nga Malisheva.
Mirëpo një gjë e tillë më pas u demantua pasi që u tha se shqiptari i vetëm nga Kosova që ka mbetur i vdekur nga rrëzimi i aeroplanit është V.B nga Malisheva.
E një gjë e tillë e ka konfirmuar edhe vetë Ministri i Punëve të Jashtme të Kosovës, Enver Hoxhaj.
Hoxhaj në një prononcim për Telegrafin ka thënë se vetëm një shtetas kosovarë ka ndërruar jetë nga rrëzimi i aeroplanit në Shkup.
“Zyrtarisht sipas ambasadës sonë vetëm një shtetas i Kosovës ka vdekur”, ka thënë Hoxhaj.
Për këtë fatkeqësi, fillimisht njoftuan banorët lokal të cilët kanë dëgjuar eksplodim dhe kanë parë flakë, ndërkaq zhdukjen e aeroplanit nga radarët e ka paraqitur në MPB Kontrolli për fluturime në aeroportin e Shkupit./telegrafi/
ALDA BARDHYLI
Rreth romanit “Fjalë familjare”, me autore Natalia Ginsburg ardhur në shqip nën përkthimin e Donika Omarit
Pikture“Në këtë libër vendet, faktet e njerëzit janë të vërtetë. Nuk kam shpikur asgjë: dhe sa herë që shkoja pas gjurmës së zakonit tim të vjetër si romanciere dhe shpikja, menjëherë nisja e prishja atë që kisha shpikur. Edhe emrat janë të vërtetë. Duke shkruar këtë libër aq s’e kam duruar dot çdo lloj sajimi saqë s;kam mundur të ndërroj as emrat e vërtetë, që më janë dukur se s’mund të hiqeshin prej njerëzve të vërtetë. Ndoshta ndokujt s’do t’i vijë mirë të shohë veten kështu, me një emër e mbiemër, në një libër. Por kësaj s’kam se ç’ti përgjigjem”. Natalia Ginsburg, e nis kështu parathënien e librit “Fjalë familjare”, përkthyer në shqip nga Donika Omari, dhe botuar nga “Elena Gjika” më vitin 1993. Në prag të ndërrimit të sistemeve, Ginsburg ishte nga të parat prozatore italiane që erdhi në një terren të etur për letërsi të huaj. Me sqimën e një shqipërueseje që di të qëmtojë veprat e mira, Omari e solli këtë vepër në shqip, duke e bërë kështu një takim të paharruar mes Ginsburg dhe lexuesit shqiptar.”Lexuesi unë nuk ka pasur rast të njohë asnjë vepër të letërsisë femërore italiane, niveli i së cilës shprehet më së miri në vlerësimet që i ka bërë kritika, të konkretizuara këto, në planin ndërkombëtar, me çmimin Nobel (që e ka marrë Gracia Deleta më 1926) në planin kombëtar me çmimin më të lartë italian, çmimin Strega, që e kanë merituar , veç Ginsburgut edhe pesë autore ndër më të njohurat e pasluftës si Elsa Morante, Ana Maria Orteze, Lala Romano, Fausta Cialente e Maria Beloncci”, thotë Omari. Në këtë letërsi e në krejt narrativën e prozën italiane të pasluftës, Natalia Ginsburgu, e cila u nda nga jeta më vitin 1991 në Romë në moshën shtatëdhjetë e pesë vjeçare, zë një vend të veçantë. Autore e shumë romaneve, pjesëve për teatër, eseve, biografive të letrarizuara, ajo është një figurë e planit të parë dhe emri i saj është përmendur dhe si kandidate për çmimin Nobel.
Në këtë roman Ginsburg, na sjell nëpërmjet kujtimeve nga jeta e saj, e familjes, të të njohurve të saj, ngjarje të rëndësishme të jetës shoqërore e politike italiane në mes dy luftërave, e pas Luftës së Dytë Botërore. Por në thelb romani është si të ndjekësh përmes faqeve të një libri, ecjen në jetën e përditshme të një gruaje të dashuruar thellësisht me librin. Jetën e një botueseje, që përtej pasionit për të sjell në gjuhën italiane vepra dhe autorë të rëndësishëm të letërsisë botërore, kur kthehet në apartamentin e saj, ulet të shkruajë letërsinë e saj. Një grua që ravijëzon në këtë libër burra aspak të zakonshëm që pati fatin ti njohë, një prej të cilëve ishte dhe shkrimtari italian Cesare Paveze. Një roman gati gati autobiografik, por i thënë me gjuhën e tjetrit, një gjuhë që Ginsburg e bën për të fshehur shpesh dyzimet e një jete në kërkim të shkrimit. Sipas përkthyeses Omari shtysë mrekullibërëse për ngjalljen e kujtimeve të saj janë fjalët e frazat e dikurshme të thëna nga prindërit, vëllezërit , motra, miqtë, e farefisi. Për heroin e Prustit e kaluara çatis në të tashmen nëpërmjet copëzës së kekut ngjyer në çaj, për Ginsburgun vendin e aromave e zënë tingujt; shprehjet e dëgjuara në fëmijëri janë ngulitur përgjithmonë në zemrën e saj dhe mjafton ti përmendë ndokush që jeta e perënduar, të ngjallet e pacenuar nga vitet, duke dëshmuar forcën e kujtesës së ndjenjave. Arti i Ginsburgut është i bërë me pak gjë: aty mbizotëron e zakonshmja, një humor melankolik, një stil i zhveshur (përkthyesi këtu duhet të ketë kujdes t’i përmbahet nivelit të gjuhës së thjeshtë bisedore, pa provuar “të zbukurojë” a “të pasurojë”, shprehet Omari). Por si arrin ajo të robërojë me këto mjete kaq të varfëra, kjo është një pyetje që shtrohet shpesh përpara të fshehtave të artit të madh. Për Omarin, Ginsburg nuk është bërë shkrimtare, ajo ka lindur e tillë. Tregimet e para ajo i shkroi që në rininë e hershme. Librin e parë “Rruga që shpie në qytet” (1942) e botoi me pseudonim, meqënëse fashizmi nuk i jepte të drejtë botimi autorëve hebrenj. Por vepra që i dha një popullaritet të menjëhershëm e njëkohësisht të qëndrueshëm, duke siguruar një publik e lexues besnik, është pikërisht “Fjalë familjare” me të cilin në vitin 1963 fitoi dhe ccmimin Strega. Librat e Ginsburgut u bënë vepra klasike që në të gjallë të saj, duke u përkthyer në disa gjuhë, Nuk është vetëm proza narrative që i siguroi suksesin-po përmendim romanet: Të shkruaj që të të them, Zërat e mbrëmjes, Virtyte të vogla, Mos më pyet, Qyteti dhe shtëpia, etj. Edhe pjesët e saj dramatike kanë pasur sukses. “Në romanet e saj zotëron përkushtimi ndaj të pambrojturve dhe kundërshtimi ndaj konvencioneve e absurditeteteve të ligjmërisë e administratës shtetërore që veprojnë mbi njerëzit si një forcë e verbër e papërgjegjshme. Larg artifiseve letrare, me një dialog të përditshëm, me një formë të thjeshtë e si pa u vënë re ajo ndërton portrete të shkëlqyera të njerëzve të rrugës, të varfërve, grave të shthurura që gëzojnë simpatinë dhe gjithë mbrojtjen e saj”, thotë Omari.
Por personazhet e librit “Fjalë familjare”, koha nuk ka rrjedhur. Ata mbeten gjithnjë të rinj e të freskët, të paharruar. Ginsburg ka arritur të hyjë në lëkurën e tjetrit, të çdo personazhi që ne gjejmë dhe e duam fort në këtë libër. Një prej të cilëve është padyshim figura e babait të saj, huqet e tij, apo ajo e nënës e dhënë në mënyrë të shkëlqyer.”Nëse ky libër do të lexohet si një kronikë, do të vërehet një zbrazëti pafund. Megjithëse është marrë nga jeta, them se duhet lexuar si ndonjë roman: pra, pa kërkuar as më shumë e as më pak nga ç ‘mund të japë një roman”, thotë Ginsburg. Ajo çfarë ndjehet në parathënien e saj për këtë vepër, kujdesi për ti ruajtur personazhet e saj. Ajo nuk ka dashur ti fshehë portretet e tyre teksa i ka shkruar, e bindur se vetëm duke i ravijëzuar me rrobat e tyre të vërteta ata do të ishin të gjallë ashtu si në jetë në libër. Por tashmë që ata janë në një libër, shqetësimi i shkrimtares për mos evidentimin e personazheve realë në këtë libër, ndjehet në këshillat që i jep lexuesit duke i thënë “të mos kërkojë më shumë për ta”. “Ka dhe plot gjëra që më kujtoheshin por që s’i kam shkruar, dhe në mes tyre, shumë që më përkisnin drejtpërdrejti. Nuk kisha fort qejf të flisja për vete. C’është e drejta kjo nuk është historia ime, por megjithë boshllëqet e zbrazëtitë është më tepër histori e familjes sime. Duhet të shtoj se , gjatë fëmijërisë e rinisë sime, gjithnjë thoja të shkruaja një libër që të rrëfente për njerëzit që rronin atëherë rrotull meje. Kjo është pjesërisht ky libër, por vetëm pjesërisht, sepse kujtesa është e dobët, dhe sepse librat që nxirren nga jeta shpesh nuk janë veçse vezullime të holla e cifla të atyre që kemi parë e dëgjuar”, shkruan Ginsburg. Vajza që dikur e fshihte veten nën emrin e Alessandra Tornimparte (pseudonimi i botimeve të saj të para), ka arritur ta bëjë të paharrueshme takimin me një familje italiane të shekullit të 19, përmes përshkrimit pa maska të botës së tjetrit.Ky roman është dhe një dëshmi për të parë se si mund të ngjajnë si personazhe libri personazhe reale. Një prej të cilëve ishte dhe Cesare Pavese, me të cilën Ginsburg punonte në të njëjtën shtëpi botuese. Eshtë interesante mënyra sesi ajo e përshkruan atë, mbyllur në dhomën e tij të punës, pa dëshirë për të qënë shpesh me të tjerët…”Tani Pavezeja kishte dhomë më vete dhe te dera kishte një kartush me shkrimin “Drejtoria botuese”. Pavezeja rrinte në tryezë, me llullën dhe rishihte bocat me shpejtësi rrufeje. Në orët e pushimit lexonte Iljadën, duke i recituar vargjet me zë të lartë me një kantilenë të trishtuar. Ose shkruante romanet e veta, duke fshirë herë pas here shpejt e me vrull. Ishte bërë shkrimtar i famshëm. Në dhomën ngjitur me të tijën, ishte botuesi, bukurosh, trandafili në fytyrë, me qafën e gjatë, me flokët e thinjura lehtësisht në tëmthat si krahë turtulleshe. Tani kishte shumë zile në dhomë, dhe telefona, dhe nuk bërtiste më:Koopa! Pastaj zonjusha Kopa, s’ishte më aty. Nuk ishte as magazinieri i vjetër. Tani botuesi kur donte të thërriste njeri, shtypte një buton dhe fliste me telefonin e brendshëm me katin e poshtëm, ku kishte shumë daktilografe e shumë magazinierë. Herë pas here botuesi ngrihej e i binte lart e poshtë korridorit me duart pas shpine, kokën anuar pazën mbi sup, dukej te dhomat e nëpunësve dhe thoshte ndonjë gjë me atë zërin hundor. Botuesi s’ishte më i turpshëm tani, a më mirë druajtja e tij shfaqej tani vetëm kur kishte biseda me të huaj, dhe nuk ngjante me druajtje, por një mister i ftohtë e i heshtur. Prandaj ndrojtja e tij i bënte të ndrojtur të huajt, që e ndjenin veten të rrethuar nga një vështrim i kaltër, i ndritur e i akullt, që i shqyrtonte e i peshonte tej tryezës së madhe prej qelqi, në një largësi të ndritur e të akullt. Kështu, ajo ndrojtje ishte bërë një mjet i madh pune. Ajo ndrojtje ishte bërë një fuqi, te e cila vinin e përplaseshin të huajt si ato fluturat që përplasen te drita, të verbuara , dhe në kishin ardhur aty të sigurt në vete, me thasë me propozime e projekte , në fund të bisedës e ndjenin veten çuditërisht të rraskapitur e të turbulluar, me dyshimin e pakëndshëm se ishin ndofta pak më budallenj e naivë, dhe se kishin bluajtur projekte pa asnjë bazë, në prani të një hetimi të ftohtë që i kishte zhbiruar e përcaktuar në heshtje…”, përshkruan ajo në libër. Sipas Ginsburg, Pavezeja rrallë pranonte të takonte të huaj. Thoshte:- Kam punë! S’dua të më vijë njeri! Le të venë të varen në dacin! S’dua t’ia di! Ndërsa nëpunësit e marrë rishtas, të rinjtë mendonin se duheshin dëgjuar të huajt. Mund të sillnin idera. Pavezeja thoshte:-S’kemi nevojë për idera, këtu! Mos i kemi edhe më të tepërt!Binte telefoni i brendshëm në tryezën e tij, dhe dëgjohej në marrës zëri i njohur hundor:-Eshtë filani këtu poshtë. Prite, ka një propozim për të bërë. Pavezeja thoshte:-E ç’nevojë ka për propozime? Jemi deri më grykë me propozime! S;dua të di për propozime. S’më duhen idera!-Atëherë kaloja Bablos, -thoshte zëri. …
Për Ginsburg, shkrimtari nuk e harroi asnjëherë humbjen e mikut të tij Leones, dhe pse asnjëherë nuk fliste për të, pasi nuk donte të vuante. “Nuk i pëlqente të fliste për ata që s’ishin aty, ose për të vdekurit. Thoshte:-Kur ikën ndonjëri ose vdes, unë përpiqem të mos mendoj për të, se s’ma ka qejfi të vuaj.Megjithatë ndofta vuan nganjëherë që se kishte më Leonen. E kishte pasur mikun më të mirë. Ndofta këtë humbje e fuste në gjërat që e mundonin më shumë. Dhe sigurisht që s’ishte i zoti t’i shpëtonte vuajtjes, duke rënë në vuajtjet më të rënda e mizore , sa herë që binte në dashuri.Dashuria e zinte si ndonjë dhembje ethesh. I mbante një vit, dy vjet, pastaj shërohej, por ishte i çakërdisur e i dërrmuar, si ndonjë që ngrihet pas një sëmundjeje të rëndë…”. I shkruar herët nga Ginsburg, “Fjalë familjare” është një libër që të bën ti rikthehesh shpesh, për fjalët tona që gjejmë në të.
Aktorit Daniel Craig i janë ofruar 150 milionë dollarë për të qenë pjesë e dy filmave të ardhshëm të James Bond. 48-vjeçari britanik, i cili luan rolin e agjentit 007 që nga viti 2006, pati thënë se më mirë “priste damarët” sesa të vazhdonte me këtë rol, por nuk e ka zyrtarizuar ende tërheqjen.
Burime për “Radar Online” kanë thënë se shefat e Sony-t duan ta mbajnë me çdo kusht aktorin edhe për dy filma të tjerë, derisa të ndajnë mendjen për pasardhësin e tij.
Zërat në Hollivud janë se ky zëvendësues mund të jetë Idris Elba ose Tom Hiddleston, por Sony kërkon që 007-n e parë bjond në histori ta mbajë edhe për disa vite.
Daniel Craig ka qenë James Bond në filmat Casino Royale (2006), Quantum of Solace (2008), Skyfall (2012) dhe Spectre (2015).
Opozita kosovare është e vendosur që të mos lëshojë pe për Marrëveshjen e Demarkacionit të Kufirit me Malin e Zi, pavarësisht se pa këtë të fundit definitivisht nuk do të fillojë negocimi i heqjes së vizave për Kosovën.
Komisioni për Liri Qytetare, Drejtësi dhe Punë të Brendshme i Parlamentit Evropian të hënën ka miratuar raportin e eurodeputetes Tanja Fajon për liberalizimin e vizave për Kosovën, por nuk e ka dhënë mandatin për negocim të heqjes së vizave për vendin pa ratifikimin e demarkacionit me Malin e Zi.
Në anën tjetër, Qeveria e Kosovës insiston që këtë marrëveshje do ta rikthejë në Kuvend, ndonëse në seancën e 1 shtatorit nuk arriti t’i sigurojë votat e nevojshme, për shkak të mospjesëmarrjes së deputetëve të listës “Srpska”, me ç’rast u detyrua ta heqë demarkacionin nga rendi i ditës.
“Gjithsesi se Demarkacioni do të kthehet në Kuvend jo vetëm pse kjo është një nga kushtet për liberalizimin e vizave, por edhe pse kjo çështje është e ndërlidhur jetësisht me shtetndërtimin si proces, me normalizimin e raporteve tona me fqinjët, si edhe me integrimet evropiane”, ka thënë për “Zërin” zëdhënësi i Qeverisë, Faton Abdullahu.
Duke mos përmendur një datë të caktuar Abudllahu ka shtuar se kjo hapësirë tani do të shfrytëzohet për të qartësuar këtë marrëveshje edhe më tepër për opinionin. Por, edhe për t’i dhënë kohë partive opozitare që të reflektojnë në qëndrimet e tyre.
“Periudhën kohore prej tërheqjes së projektligjit deri te procedimi i serishëm në Kuvend do ta shfrytëzojmë pos tjerash edhe për të vazhduar tutje me sqarime e interpretime të drejta. Kjo do të bëhet për t’u dhënë mundësi të gjithë subjekteve të ndryshme, deputetëve dhe faktorëve të tjerë relevantë të cilët kanë hezitime, paqartësi e keqkuptime në këtë aspekt të informohen drejt, gjithanshëm me qëllim që të reflektojnë dhe më pas të vendosin në interes të Kosovës”, ka deklaruar Abdullahu. /Zëri