Sahit F. Osmani
N’perëndim të diellit e dua vdekjen
Kur prapa e lë shk?lqimin e tij
Trëndafilin e kuq maje kreshtave
Që çdo perëndim me dashuri të vij.
Do t’i mbyllja sytë e do të flija
Në mes perëndimit dhe dashurisë
Me t? fshehtën e jetës në zemër
Që ëndrrës pat trokitur lumturisë.
Dhe që më zgjonte me ndjesinë
E një vegimi të largët fantastik
Aty ku pushonte zemra e njeriut
Fillonin të hynin dashuritë pa frikë.
Vdekjen e dua n’perëndim të diellit
T’i mbledh të gjitha fijet e dritës
Të krijoj me to fytyrën e përjetshme
Të shkëlqejë në mes të errësirës
T’i them jetës “Mirupafshim!”
Në vend të Lamtumirës!
