20 C
Prizren
E premte, 11 Korrik, 2025
Home Blog Page 5990

Kadri Veseli shkarkon të gjithë drejtorët e Ramadan Mujës ?

0

Epoka e kryetarit të ri të PDK – së filloi. Pritet shkarkimi i të gjithë drejtorëve në komunën e Prizrenit. Irritimi i kryetarit Veseli me punën e drejtorëve u vulos veçmas pas vdekjes së vajzës, nga rrëzmi i një shtëpie të vjetër, për të cilën u fajësua komuna. Drejtuesit e komunës nuk kishin marrë asnjë masë megjithë paralajmrimet.

Kryetari i ri i PDK-së dhe Kryeparlamentari Veseli, nuk ka pritur shumë, për të treguar se epoka e qeverisjes së tij në këtë parti filloi. Dhe nga kjo epokë e re në partinë me të madhe në vend, do të ndëshkohen të gjithë ata që kanë performansë të keqe, apo kanë neglizhuar punën. Goditja për performansë të keqe ka filluar nga qyteti i Prizrenit, i cili njihet ndryshe si qyteti bastion i PDK-së apo Jurusalemi i kësaj partie. Sipas burimeve të RTK-së , mësohet se të gjithë drejtorët e Prizrenit do të shkarkohën.

” Ka kohë që kryetari i ri i PDK-së Kadri Veseli ka shfaqur pakënaqësi me punën e të zgjedhurëve nga partia e tij. Kulmi i nervozës apo irritimi ti ishte kur vdiq vajza për shkak të rrëzimit të një shtëpie të vjetër, rrëzimi i së cilës ishte paralajmeruar kohë me parë nga ekspertë” , tha një zyrtar i lartë i PDK-së, i afërt me kryetarin e kësaj partie.

Pas Prizrenit, pritet të shkarkohen zyrtarë të kësaj partie në të gjitha qytetet ku kjo parti qeverisë , duke i dhënë një shtytje reformës së paralajmëruar nga kryetari i ri i PDK-së? Kadri Veseli.

Kryeparlamentari ka premetuar se do të qeverisë ndryshe nga deri më tani, duke u bërë shumë më kërkuesë për zyrtarët e kësaj partie në qender dhe në regjione.

Kryetari Veseli sot gjithashtu emëroi një grua për ministre, në kuadër të një qeverisje ndryshe nga ajo që është bërë deri më tani. Në bazë të iniciativës së Veselit pritet që numri i grave udhëheqëse në institucione të rritet deri në 40 përqind, nga 30 përqind sa është deri më tani.

Pushojnë hetimet ndaj Samir Hoxhës, Nijazi Kryeziut dhe Vesel Hoxhajt (Dokument)

0

Prokuroria Themelore në Prizren, ka pushuar hetimet ndaj Samir Hoxhës, Nijazi Kryeziut dhe Vesel Hoxhajt. Ata kanë qenë të dyshuar për keqpërdorim të detyrës zyrtare, në rastin e rrënimit e Shtëpisë dhe Hanit të Mullafazlive në Prizren.

“Pushohet procedura hetimore kundër të pandehurve Samir Hoxha, Nijazi Kryeziu dhe Vesel Hoxhajt nga Prizreni”, thuhet në aktvendimin e Prokurorisë Themelore të Prizrenit.

Drejtori i Qendrës Rajonale për Trashëgimi Kulturore në Prizren, Samir Hoxha, drejtori i Urbanizmit, Nijazi Kryeziu dhe ish-kryesuesi i Këshillit për Trashëgimi Kulturore të Prizrenit, Vesel Hoxhaj nga muaj dhjetor i vitit të kaluar, kanë qenë duke u hetuar nga Prokuroria Themelore e Prizrenit.

Këta tre zyrtarë janë hetuar për keqpërdorim të detyrës zyrtare në rastin e rrënimit e Shtëpisë dhe Hanit të Mullafazlive në Prizren.

Prokuroria në Prizren, ndërkaq për këtë rast ka ngritur aktakuzë ndaj të akuzuarve Nexhmedin Musliu, inspektor i ndërtimtarisë në Drejtorinë e Inspektoratit të Komunës së Prizrenit si dhe ndaj Refki Musbegut, bashkëpunëtor profesional në Drejtorin e Urbanizmit dhe Planifikimit Hapësinor në Prizren.

“Ua bëj me dije se për rastin në fjalë ku ndaj të lartëpërmendurve kanë pushuar hetimet kemi ngritur aktakuzë ndaj Nexhmedin Musliut dhe Refki Musabegut”, thuhet në aktvendimin e Prokurorisë në Prizren, shkruan PrizrenPress.

Hani i familjes Mullafazliu, një prej objekteve të rralla në Prizren, kaloi më 2 gusht të këtij viti në pronësi të një biznesmeni të shitjes së tekstilit. I njëjti e rrënoi atë. Pas kësaj Prokuroria kishte ngritur aktakuzë ndaj rrënuesit.

Për këtë, Ministria e Kulturës, Rinisë dhe Sporteve kishte mohuar se ia ka dhënë lejen për rrënim duke paralajmëruar se do të nis procedurat për rrënimin e shtëpisë. Bashkë edhe drejtori i Urbanizmit, Nijazi Kryeziu, i kishte thënë se objekti i Hanit nuk ka pasur leje për rrënim. Por, Arben Berisha, biznesmeni,pretendoi se kishte leje për rrënim.

Edhe shoqëria civile në Prizren, pati reaguar për rrënimin e objektit./PrizrenPress.com/

1

2

Stallone 70

0

Protagonisti i filmit “Rocky” dhe bashkëshortja e tij Jennifer Flavin vazhdojnë ende të festojnë 70-vjetorin e aktorit të famshëm në një jaht luksoz në St. Tropez.

Sylvester Stallone ka treguar muskujt të mëdhenj i veshur me një bluzë të zezë. Siç shihet edhe nga fotot, ai ka qenë i shoqëruar nga bashkëshortja e tij 47-vjeçare, e cila dukej në një formë perfekte trupore e veshur me një palë bikini të bardha.

Duket se aktori hollivudian ka kaluar një ditëlindje të mrekullueshme i rrethuar nga familja e tij.

Parisi dhe festa e përjetshme e Hemingway

0

“Parisi, një festë e pambarimtë… Ia vlente gjithnjë të shkoje në Paris, pasi nga dashuria që i jepje, dhe t’i merrje diçka në kthim. I tillë ishte Parisi i rinisë sonë, në kohën kur ishim shumë të varfër dhe shumë të lumtur…” Hemingway.

Të shkruash për Hemingway është e pamundur të mos flasësh për epokën e tij parisiane, kohën e rinisë së tij, kur gazetari i ri kishte zbarkuar në Europë dhe bënte sprovat e para të gazetarisë, intervistonte kryeministrin francez Clemenceau, shkonte në Itali për të intervistuar Musolinin që sapo kishte hipur në pushtet, apo nxitonte me trenin e Orient-Express drejt Stambollit, Adrianopojës për të shkruar rreth rrezikut greko-turk, apo në Gjenevë e Konferencën e Paqes në Lozanë për të shkruar rreth konflikteve territoriale mes vendeve ballkanike. Por në shkrimet e tij ishte dhe Parisi me jetën e tij, me historinë dhe njerëzit e vet, me ato rrugë të kalldrëmta që do të bëheshin aq të dashura për të, me Rue Mouffetard, Bulevardin Montparnasse, Rue Bonaparte, apo baret “Le Dôme”, “Closeries des Lilas”, “La Rotonde” si dhe “bari amerikan” siç do të thirrej atëherë “La Coupole”. Sot mund të thuash se ka një “Itinerar Hemingway”, kushtuar vendeve mitike ku ka jetuar shkrimtari, të hoteleve, apartamenteve, bareve dhe restoranteve ku ai kalonte një pjesë të mirë të kohës dhe ku njohu shkrimtarët dhe artistët më të njohur të kohës: Joyce, Pound, Fitzgerald, Sartre e Beauvoir, Picasso, Malraux, etj. Me një aparat fotografik apo një kamera lehtësisht mund të rikrijosh atë itinerar për të ravijëzuar sado pak atë jetë: jetën e gazetarit që do të bëhej shkrimtar pikërisht në Europë, në Paris, pasi pikërisht këtu nisën dhe sprovat e para të letërsisë së madhe me Lamtumirë armë.
Për herë të parë në Paris, ai erdhi nga Normandia, ku pasi zbriti anijen që përshkoi Atlantikun, me tren, në një ditë lagështie të akullt, siç e kujton dhe ai, mori rrugën drejt Parisit. Ai zbriti në fillim në “Hôtel Jacob”, të cilën ia kishte rekomanduar miku i tij, shkrimtari Sherwood Anderson. Vinte bashkë me gruan e tij të re, Hadley Richardson, me të cilën më pas, përmes një miku amerikan, Galantière do të vendoseshin në një apartament në Rue Cardinal-Lemoine, pranë sheshit Contre-Scarpe, ku dikur kishin jetuar letrarët e mëdhenj, poeti François Villon, autori i famshëm i Balladës së të varurve dhe Rabelais. Atje, në katin e fundit, kur ishte verë, ai kishte dëshirë të flinte me dritaren hapur për të shijuar bukurinë e hënës që varej tutje në qiell në freskun e mesnatës. Të nesërmen, nëpër rrugë, jo rrallë zbrisnin nga livadhet pranë dhitë e fundit të atij qyteti. Në fakt, Hemingway kujtonte dhe historinë se si kishte qëlluar rastësisht që të kishte fjetur pikërisht në dhomën e hotelit, ku dikur kishte vdekur poeti i madh Paul Verlaine. Dhe atij kjo i pëlqente, meqë në fillim ai e mbante veten për poet, por më pas ai do të përshkonte udhët e pafund të prozës.
Në fillim, ai shkruante në një dhomë apartamenti dhe në kushte të vështira, me një ambient të ftohtë gjatë dimrit, që siç do t’i shkruante një ditë mikut të tij Dos Pasos, “çdo ditë, nga ora shtatë e mëngjesit, me stomakun që më dhembte dhe duke pirë gjithë natën kam punuar si një bir kurve”. Më pas filloi të shkonte nëpër kafenetë, ku ishte më ngrohtë. Kur miqtë e tij e panë për herë të parë të punonte gjatë ditës në kafene, ata iu drejtuan: “Hem! Ç’bën këtu? Tani ke filluar të shkruash nëpër kafene!?…” Ulur në një kafene në Place Saint-Michel, ku shpesh merrte një “café au lait”, një ditë Hemi, siç e thërrisnin shkurt miqtë e tij, ai po shkruante, kur ja, një vajzë simpatike ulet krah tij, në tavolinën në cep të dritares. “E shikoja atë dhe menjëherë më kapi një gjendje tjetër, – do të kujtonte ai më vonë. – Doja ta vendosja atë vajzë në tregimin që po shkruaja, por ajo ishte ulur në atë mënyrë që të mbikëqyrte rrugën dhe hyrjen e kafenesë, pra unë e kuptova se ajo priste dikë. Kështu vazhdova të shkruaja. Dhe tregimi sikur shkruhej vetë, aq sa e kisha vështirë ta ndiqja ritmin e të shkruarit. Kërkova një “rum” tjetër “Saint-James” dhe sa herë ngrija sytë vështroja atë vajzë, veçanërisht kur mprehja lapsin dhe ashklat e tij binin në pjatën e gotës që kisha përpara… Të pashë ty vajzë simpatike, pavarësisht se cili është ai që ti pret, madje dhe nëse nuk do të të shoh më. Ti më përket mua, ashtu siç më përket gjithë Parisi, ndërsa unë, unë i përkas kësaj fletoreje dhe këtij lapsi…”

Brezi i humbur

Në vitin 1925, kur ai sapo ishte kthyer në Paris nga Amerika, ai shkonte në një nga lokalet e preferuara të tij “Dingo bar”, në Rue Delambre. Një ditë, një djalosh amerikan i afrohet. Ishte një shkrimtar i panjohur: Scott Fitzgerald, një djalosh që iu duk mjaft simpatik. Disa ditë më vonë, ata u takuan sërish në lokalin e famshëm të poetëve dhe artistëve në Closerie de Lilas, në fund të bulevardit Montparnasse, ku Scott i kërkoi Hemi-t t’i lexonte dorëshkrimin e një romani që sapo kishte shkruar dhe që donte ta botonte: Gatsby i Mrekullueshëm. Dhe romani i mikut të ri, Hemi-n e entuziazmoi. Miqësia e tyre do të vazhdonte me vite në Paris. Madje dhe kur Hemi bënte boks me mikun e tij gazetar Malroy Callaghan, në sallën e gjimnazit “American Club”, ishte Fitzgerald që arbitronte ndeshjet e tyre. Hemi ishte një boksier i shkëlqyer. Ndërkohë, në revistën amerikane Scriber’s botoheshin me radhë kapitujt e romanit të ri Lamtumirë armë, çka po i jepnin famë shkrimtarit të ri. Në fakt, pas “crash boursier” dhe krizës ekonomike që pllakosi Amerikën dhe pastaj gjithë botën, shumë amerikanë vërtiteshin në lagjen e Montparnasse. Shumë intelektualë e artistë zbarkuan në Paris, ku jetohej më mirë dhe jeta ishte më e lirë. Por ajo që ishte më e shtrenjtë për ta ishte liria e individit, aventura, klubet dhe prostitucioni i lirë parisian, por dhe një jetë mjaft e pasur artistike, pasi që nga fillimi i shekullit, në Paris kishin zbarkuar artistë nga e gjithë bota. Sylvia Beach, e cila drejtonte në atë kohë librarinë e gjuhës angleze “Shakeaspeare & Company”, kishte mbledhur rreth vetes një sërë letrarësh që donin të botonin librat e tyre. Madje James Joyce, meqë nuk arriti të gjente një botues francez për romanin e tij Uliksi, atëherë iu drejtua Sylvia-s. Dhe ajo ia botoi. Madje tek ajo, Hemi u njoh me James Joyce. Ai ndoshta do të kalonte një aventurë me Sylvia-n, por shpejt e kuptoi se ajo ishte lezbike dhe dashurohej pas një mikeshës së saj, zonjushës Adrienne Monnier, që e mbante gjithnjë pranë.
Pikërisht në Paris, ai kishte njohur Gertrud Stein, një nga intelektualet më në zë amerikane që jetonte atëherë né Paris dhe ku rreth së cilës mblidheshin artistët më në zë, Picasso, Miro, Braque, Juan Gris, etj., dhe veçanërisht shkrimtarët amerikanë të ardhur në kryeqytetin francez. Ai shkonte shpesh në shtëpinë e saj, në 27, Rue Fleurus, ku ajo banonte me të dashurën e saj, Alice Toklas. Ajo përpiqej ta largonte Hemi-n nga gazetaria dhe ta drejtonte drejt letërsisë. “Ajo ishte një grua shumë e fortë, por jo shtatlartë, – kujtonte Hemi. – Kishte trupin e një fshatareje, por sytë i kishte të bukur në atë fytyrë të ashpër të një hebreje gjermane”. Nganjëherë, nga mënyra e veshjes dhe flokët e saj të gjatë e të bukur, kjo grua që “peshonte 100 kg, e shëmtuar, e pasur dhe dominuese, por mjaft e mençur dhe poetike”, atij i dukej si “një fshatare e Italisë së Veriut”. Madje ishte ajo që i dha dhe emrin e “Brezit të humbur”, letërsisë amerikane të asaj kohe. Duke kujtuar këtë episod, Hemi shkruante, se si një ditë ajo ishte nervozuar me garazhistin dhe gomën e prishur të makinës dhe kishte shfryrë drejt tij: “Ju të gjithë jeni një ‘brez i humbur’. Ju dini veçse të pini dhe asgjë tjetër. – Vallë a më ke parë të pirë? – i thashë. – Jo, por miqtë e tu pinë!”… dhe më pas ajo kishte shtuar: “Oh, mos vazhdo të flasësh për këtë Hemingway. Ju jeni një ‘brez i humbur…’”.
Një nga miqtë më të mëdhenj dhe simpatikë të Hemi-t në Paris ishte poeti Ezra Pound, i cili ishte larguar nga Amerika që në moshën 22- vjeçare dhe pas disa vitesh në Angli, ai kishte zbarkuar në Paris. Kur e njohu Hemi, ai jetonte në numrin 70 të Rue de Notre Dame des Champs, jo larg nga kafeneja “La Rotonde”. Edhe Hemi u vendos pranë tij, ku mori një apartament me qira në të njëjtën rrugë, në numrin 113. Shpesh ata pinin verë të bardhë në “Closerie de Lilas”, siç kujtonte Hemingway. Ezra ndihej mjaft i lodhur dhe i vetmuar, por prania e Hemi-t i jepte një lloj gjallërie, duke e thyer jetën monotone të poetit. Bisedonin shpesh për poezinë. Madje te Pound, të cilin Hemi në letrat që i dërgonte e quante jo Ezra por “Prometé”, ai njohu dhe poetin tjetër amerikan Ernest Welsh, i cili drejtonte atë kohë një revistë të njohur letrare dhe çdo vit ndante çmime për shkrimet më të mira. Hemi kujtonte ditët kur me Welsh pinin një verë të njohur franceze, “Château neuf du Pape”, emër që vinte që prej disa shekujsh, kur Papa i Vatikanit ishte vendosur në Francë. Në librin e tij, Parisi, një festë e pambarimtë, Hemi kujtonte një dialog me Welsh:
– “Ti do ta marrësh çmimin letrar, apo jo?
– Unë? E pse?
– Ti do ta kesh!
Dhe ai nisi të flasë për veprat e mia ndërsa unë e ndërpreva. Më tërbonte fakti që njerëzit flisnin para meje për librat e mi. E vështroja atë fytyrë që kishte ngjyrën e një të vdekuri:
– Nuk besoj se e meritoj Ernest! – i thashë i lumtur që po i drejtohesha po me atë emër që mbaja dhe që unë e përbuzja…”
Në fakt, siç do të vazhdonte Hemi, të njëjtën bisedë, Welsh e kishte bërë më pas me Joyce, çka i kishte zhgënjyer të dy, por pas disa vitesh ai do të vdiste. Miqësia për Ezra Pound do të mbetej e patundur edhe kur Ezra Pound, vite më pas, do të dënohej e do të braktisej nga të gjithë. Hemi-t i kujtohej gjithnjë, kur vite më parë në Paris, ai e merrte në një palestër që t’i mësonte boksin, por siç do t’i shkruante mikut të tij Sherwood Anderson, “Mësimet e tij janë pa sukses. Ezra është një boksier i keq”. Atëherë, në librarinë “Shakespeare & Company”, Hemi blinte autorët rusë dhe më shumë pëlqente Turgenievin (“tregimtarin më të mirë që kam njohur”) si dhe Tolstoin, që siç thoshte ai për të, “ai është një profet”. Por në një bisedë me Ezra-n, poeti i mençur i kishte thënë: “Lexo vetëm francezët. Nga ata do të mësosh shumë!”

Shija e urisë

Fillimet e jetës parisiane për të ishin të vështira. Gazetarit të Toronto Star Wekley i duhej të përballonte jetën e tij dhe të gruas së tij të bukur, të paguante qiranë dhe të shijonte jetën parisiane. Dhe ndodhte që hera-herës ta linte pa ngrënë ndonjë vakt që të mund të pinte një rum të Martinique-s apo “Saint-James”, e në veçanti verërat e mira franceze dhe sigurisht, ato me çmim të lirë. Shijen e urisë ai e kujtonte në librin e tij mbi kujtimet parisiane, kur i pangrënë, një pasdite, shkoi në librarinë e mikeshës së tij të re Sylvia Beach në “Shakespare & Company”. “Je tepër i dobët, – më thoshte Sylvia. A ushqeheni mirë? – Sigurisht! – Çfarë hëngrët për drekë? Ndërkohë dhimbjet e kishin pushtuar stomakun tim dhe unë i thashë: – Sapo hëngra në shtëpi para se të vija këtu. – Në orën tre? – Ah, nuk e dija që ishte kaq vonë…”
Sapo ishte larguar nga ajo, ai kishte kaluar nga “bistro” Lipp dhe ishte futur menjëherë duke e mallkuar atë jetë spartane. Menjëherë kishte porositur një pjatë me patate të skuqura dhe një krikëll birre një litërshe. Hemi kujtonte gjithnjë dhe kohën kur i uritur shkonte në muzeun e Palais de Luxembourg, buzë kopshteve të mrekullueshme, që aq shumë i adhuronte Verlaine, i cili kishte banuar një kohë buzë atij gjelbërimi të mrekullueshëm, të përshkruara aq bukur nga Victor Hugo në Të mjerët, etj. Ai e pëlqente shumë pikturën dhe jo më kot kishte lidhur miqësi në fillim me Picasso-n e pastaj me Miro e miqtë e tyre. Paul Cezane-in e pëlqente shumë. Dhe kështu, i uritur, ai vështronte tablotë e mjeshtrit të madh, ku siç shkruan ai “po ta kishe barkun bosh, të gjitha tablotë dukeshin më të qarta dhe më të bukura se zakonisht. Kështu e kuptova më mirë Cezane-in sesi ai arrinte të pikturonte peizazhet. Pyesja veten nëse dhe ai kishte pasur uri apo jo kur pikturonte. Por pastaj mendoja se ndoshta ai harronte të hante…”
Shpesh, ai shkonte buzë lumit të Seine-s ku ishin vendosur bukinistët e librave të vjetra nga Quai de Grande-Agustins në Quai Voltaire. Shpesh zbriste në cepin e “Place Dauphine”, aty ku ishte monumenti i mbretit të Francës Henri IV, vend që përbënte fundin e ishullit “Ile de la Cité”. “Ishulli përfundonte me majë, – kujtonte Hemi, – si skafi i një anije dhe ku buzë ujit kishte një kopsht të vogël me gështenja të mëdha dhe krahët e hapura madhërisht, e ku poshtë kishte cepa të mrekullueshme për të peshkuar”. Ishte një pamje e këndshme kjo që i ofronte Parisi magjik.

Gratë, sa shumë i donte gratë

Si shumë shkrimtarë të tjerë, dhe Hemingway i donte gratë dhe binte shpejt nën sharmin e tyre. Ishte një ndjesi me sa duket jo thjesht vetëm e brendshme mashkullore, por brenda saj ishte dhe ndjesia e vetë artit, e së papriturës, zbulimit të personazhit femëror, e emocionit, situatës së papërsëritshme nga njëra grua te tjetra, e përgjërimit e që më pas do t’i gjeje në personazhet e krijuara të tij, të cilat kalonin situata të ngjashme, të përjetuara më parë nga vetë shkrimtari. Kështu ishte njohur në Paris dhe me një mikeshën e tyre Pauline dhe këtë lidhje të re të Hemingway-it, Hadley e kishte pikasur menjëherë. Ishte kjo që do të bëhej dhe shkaku i ndarjes së tyre. Por Hemingway nuk gënjente. Ai i pranonte paudhësitë e tij, flirtet, edhe pse e donte gruan e tij. E përsëri, ai përgjërohej për të tjerat. Hadley nuk e kishte duruar këtë dashuri dhe ishte larguar bashkë me fëmijën e tyre larg Parisit. Atë ditë që ajo merrte plaçkat, Hemingway i transportonte ato duke qarë. Ai përgjërohej se e donte gruan e tij. Por megjithatë, disa javë më pas ai u martua me Pauline në një kishë të Parisit, në Saint-Eylau. Megjithatë Hadley do të mbetej mikja më e mirë dhe më besnike e tij. Kur ajo u largua nga ai, Hemi i shkroi një letër ku i thoshte se të gjitha paratë e të drejtave për botimin e romanit Dhe dielli lind përsëri, (The sun also rises), në Amerikë dhe në Angli, do t’i kalonin asaj për të përballuar jetën e saj: “Nëse shkon në Amerikë, shkruaji revistës Scriber’s që të gjitha të drejtat e autorit për romanin Dhe dielli lind sërish, të të kalojnë ty. Mos ki merak për mua se po të kem nevojë do t’i marr borxh miqve të mi Scott, Mac Leich, etj. Po kështu dhe për librat e tjerë… Gjëja më e lumtur është se Bumby ka një nënë si ty. Nuk po të them sesa shumë e adhuroj inteligjencën tënde, zemrën tënde, duart e tua të bukura dhe i kërkoj Zotit gjithnjë që të të shpërblejë për të keqen e madhe që të shkaktova, ty, njeriut më të ndershëm dhe më të bukur që kam njohur ndonjëherë…”
Edhe me Pauline Pffifer, e cila që hyri papritmas në jetën e tij, ashtu siç hynin tek ai gratë në përgjithësi, ai do të kalonte një jetë të këndshme, do të kishte një tjetër djalë, Patrick, por e njëjta situatë do të përsëritej edhe me të kur një tjetër dashuri do të shfaqej në horizont. Me të ai shëtiti Nice, Antibe, Biarritz, Dauville, duke rrahur rrugët e Francës nga jugu në veri dhe nga lindja në perëndim apo duke kaluar Pyrrenne për të shkuar në Pempelune, te “corrida”-t që i donte aq shumë, ashtu si në Arles, Nîmes, Bessier. Sylvia Beach e librarisë “Shakespeare & Company”, thoshte për të se “Hemingway mendon se femrat janë bërë veçse për në shtrat”. Por a ishte vërtet ashtu?… Në vitin 1933, në Paris, ai takohet me aktoren e famshme të filmit Engjëlli Blu, Marlen Dietrich, të cilën ai e quante miqësisht “Kraut”. Në një artikull të New Herald Tribune, Marlene tregon historinë e njohjes së tyre. Një mbrëmje, ajo kishte shkuar në restorantin e hotelit. “Burrat u ngritën për të më ofruar një vend, por pashë që do të bëheshim trembëdhjetë në tavolinë. Iu luta atyre që të më falnin për këtë supersticion që kisha dhe u bëra gati të largohem, kur një burrë i gjatë, duke qeshur, më ndaloi duke më thënë se do ishte i kënaqur që ai të ishte i katërmbëdhjeti në tavolinë. Ishte Hemingway”. Por ata do të qëndronin një kohë të gjatë së bashku në “Hôtel Ritz”, kur si korrespondent lufte, Hemi do të punonte në atë bar për të shtypur artikujt e tij. Anthony Burgess, mik i Hemi-t, thotë se ata ishin shumë të lidhur dhe vetëm ajo kishte të drejtë t’i thërriste me emrin Ernest, por Hemi, si fisnik që ishte, nuk e kishte deklaruar që kishte fjetur me të, megjithëse kjo dukej sheshit. Edhe kur shkonte për në luftën e Spanjës, Hemingway mendonte për të dashurën e tij, që kësaj radhe quhej Martha Geillhorn, për shkak të së cilës do të ndahej me Pauline-n. Historia përsëritej me të njëjtat përgjërime, falje, letra të përlotura, por ja që ndjenja e tij ishte më e fortë se gjithçka. Por vite më pas do të shfaqej një tjetër grua: Mary Welsh Në netët e zymta dhe plot gjëmime, kur me trupat amerikane marshonte drejt Parisit, në shtator-tetor të vitit 1944, ai shkroi dy poema për atë që do të ishte gruaja e tij e fundit, Mary: “Poezi për Mary-n”. Ndër të tjera shkruante:
“Të dua thellësisht dhe sinqerisht Mary dhe t’i dërgoj këto poezi për të treguar se sot ishte një ditë e ashpër beteje në pyll. Humbjet ishin të mëdha. Ernest…” Dhe në fletët bashkangjitur, vargjet e tij ishin të dhimbshme:
“Ai fle tani / me atë bushtër të vjetër / që e ka emrin Vdekje !/…
Dhe Mary zbarkoi menjëherë pas tij në Parisin e çliruar. Pikërisht në Paris, në bulevardin e Saint-Michel, vite më vonë, Gabriel Markez, gazetar i ri, kujtonte kur që larg i kishte thirrur shkrimtarit te tij të preferuar: Maestro!…
Shpirti i Hemingway-it nuk ndahej nga Parisi.

Mes bombave drejt Parisit

Në kujtimet e tij, Hemi shkruan për kohën e Luftës së Dytë Botërore, kur i nisur nga Amerika, si “korrespondent lufte” ai zbarkonte në Normandi bashkë me trupat e tjera të gjeneralit Patton që vazhdonin të dyndeshin drejt Francës, duke nxituar gjithnjë drejt Parisit që ende mbrohej nga ushtria hitleriane. Por lufta e rrëmbeu atë si të ishte një ushtar i vërtetë, për çka do të kritikohej nga Organizata Ndërkombëtare e Gazetarëve, pasi “korrespondentëve të luftës”, sipas Konventës së Gjenevës, nuk u lejohej të përziheshin në formacionet luftarake. Por kjo për Hemi-n ishte një luftë finale, lufta e një bote të re, e botës së lirisë. Dhe ai, edhe pse gazetar, me shpirt ishte një ushtar i lirisë. Në këtë kuptim, ai shkruante ato kohë për përparimin e trupave aleate dhe në veçanti të pararojës drejt të panjohurës, duke avancuar gjithnjë drejt Parisit. Ai përshkruan fushat me grurë dhe gjurmët e zinxhirëve të tankeve që i linin mbi fusha, ku grurin askush nuk e korrte. Meqë ishte 45-vjeçar, ushtarët që ishin me të, shpesh e thërrisnin “kapiten” apo “kolonel”. Rreth tij vdekja përgjonte në çdo moment, ditën e natën, siç shihet dhe në shkrimet e tij ku përshkruan të vrarët përreth dhe bombardimet e dëshpëruara të hitlerianëve në tërheqje e sipër. Në një rast, dhe ai vetë kishte hedhur një bombë në një bodrum ku u kishin thënë se ishin fshehur disa “SS”. Siç shkruan ai, gjenerali amerikan Eisenhower donte t’ia linte kënaqësinë francezëve që të hynin të parët në Paris, duke e stopuar disi përparimin e brigadave të tij. Ndërkohë Hemi ishte gjithnjë në pararojë dhe ja ku më në fund, në afërsi të Versailles, ai pikëtakoi pararojën e gjeneralit francez Leclerc që po i afroheshin Parisit. Nga Rambouillet, ai avancoi drejt Montrouge dhe ja ku në portat e qytetit u duhet të luftojnë me armë kundër ushtarëve gjermanë që mbroheshin akoma dhe gjithnjë në tërheqje. Hemi hyri nga të parët në Paris, dhe kjo ishte detyra e një korrespondenti të vërtetë të luftës. Ai mori pjesë në çlirimin e “Traveller’s Club” si dhe të “Hôtel Ritz”, të cilin e njihte por që rrallë e kishte frekuentuar, për shkak se aty mblidheshin ata që kishin para, milionerët amerikanë, anglezë e francezë. Por një nga kënaqësitë tij, siç do të shkruajë ai, ishte zbulimi në Ritz-in ku luftohej të arkave me një verë të vjetër franceze, një nga më të mirat, me të cilat do të festonin atë fitore parisiane. Kur gjenerali De Gaulle zbarkoi nga Normandia në Paris, drejt bashkisë së Parisit, për të mbajtur fjalimin e tij historik, dhe kur të nesërmen ai do të parakalonte në Champs Elysées, Hemi do të preferonte të qëndronte më mirë në “Hôtel Ritz”, në atë bar simpatik për të festuar fitoren e madhe. Pikërisht ato ditë në sallonet e Ritz, ai takoi dhe mikun e tij të vjetër të Luftës së Spanjës republikane, André Malraux, i cili tashmë kishte uniformën e kolonelit dhe i thoshte me një lloj krenarie se ai komandonte tashmë 2000 partizanë. Por Hemi, nuk ia kishte falur ende ikjen e tij nga Spanja, në vitin 1937, në kulmin e luftës, kur ai ishte larguar për tu marrë me letërsi. Por pas disa javësh, Hemingway-it do t’i duhej të largohej, t’i linte pas vendet e dashura si kafenetë “Les Deux Magots” apo “Closerie de lilas”, për të shkuar drejt frontit në verilindje të Francës në ndjekje të ushtrisë hitleriane që tërhiqej gjithnjë. Në fillim drejt Belgjikës e pastaj, pas një kthimi në Ritz, ai nxitoi drejt pyjeve rhenane, në tokën gjermane, ku amerikanët përpiqeshin të thyenin mbrojtjen e fortifikuar gjermane në mes të dimrit. 3000 të vrarë e të plagosur vetëm në regjimentin ku ishte ata shuar ai. Dhe po me nxitim, ai rikthehet në Ritz, për të dërguar reportazhet e tij dhe për t’u rinisur drejt Ardennes, për të marrë pjesë në Betejën e Poche-s, beteja e fundit e madhe në frontin e verilindjes, kundër blindave të gjeneralit Rundstedt…

Parisi, një festë e pambarimtë

I munduar nga diabeti dhe depresioni i vazhdueshëm, ashtu si i ati i tij, edhe ai vrau veten duke e qëlluar në kokë, nën çatinë e shtëpisë në Idaho, ndërkohë që gruaja e tij flinte. Një të diel, në orën shtatë të mëngjesit, atëherë kur çelësat e bodrumit ku mbanin armët, atij ia fshihnin, Ernest Hemingway, kishte vendosur të vriste veten. Veshur me pizhame dhe robdëshambrin e tij, ai zbriti në bodrum, gjeti çelësat, mori pushkën dhe një kuti me fishekë. Pastaj u ngjit në holl, pikërisht përballë derës kryesore. Ai qëlloi dy plumba në kokë me pushkën e tij “Boss”. Ishte zhurma e armës që e bëri gruan e tij, Mary, të zbresë drejt bodrumit. Nga forca e plumbave, një pjesë e kokës kishte fluturuar: gjak, kocka, dhëmbë e flokë të ngjitur në tavan dhe nëpër mure… Lajmi i vrasjes së shkrimtarit të madh ka rënë padyshim si një kob i madh dhe në rrugët e Parisit, këtij qyteti të paharruar. Ai e deshi shumë këtë qytet. E adhuronte deri para se të vdiste, edhe pse jeta e tij tashmë ishte lidhur prej vitesh, larg, në vetmi, gjetkë. E megjithatë, Parisi mbeti ashtu siç e kishte përcaktuar ai: “A Moveable feast”, Një festë e pambarimtë! Një festë që vazhdonte të të përfshinte në vorbullën e vet dehëse. A nuk ndodh kështu dhe me shumë nga ju që vini hera-herës të pikëtakoni Parisin? A nuk ndodh kështu dhe me ne që jetojnë në rrugët e këtij qyteti dhe në qiellin shpesh gri që rëndon mbi sheshet, monumentet dhe vendet mitike. Edhe pse me dramat dhe tragjeditë e veta njerëzore kërkon të na mbajë në një festë të pambarimtë? Jo, kjo festë nuk ka mbaruar! Është një festë që vazhdon dhe në këto ditë që kujtojmë një prej dashnorëve të mëdhenj të këtij qyteti: Ernest Hemingway-in…
S’ka pak kohë që me një mik shkuam për një kafe në “Bar Hemingway” të Hôtel Ritz, në atë bar të vogël, gjysmë të errët që mbante ende një lloj atmosferë të asaj kohe lufte, pasi në intimitetin e atij mjedisi të vogël me kolltukë lëkure ngjyrë mavi, nëpër mure ishin ende fotografitë e Hemi-t, madje dhe me një gazetë me një nga reportazhet e tij mbi Parisin e çliruar, siç i gjen ato dhe në kafenenë tjetër mitike në “Les Deux Magots” të Parisit, përballë kishës më të vjetër parisiane Saint-Germain-des-Près, të cilat të kujtojnë gjithnjë epopenë e madhe të kurajës të një gazetari dhe shkrimtari të madh si ai. E pikërisht në “Bar Hemingway”, në “Ritz”, m’u kujtua ai dialog i Hemi-t me barmanin George në vitet 50’:
“ – Në fillimin e viteve 20’ ju nuk vinit këtu. E di që ishit i varfër dhe se banonit në një lagje tjetër,- kishte thënë ai.
– Kur kisha para, shkoja në Crillon.
– Më kujtohet kur jemi parë për herë të fundit.
– Edhe mua më kujtohet.
– Çudi, s’kam asnjë kujtesë për Fitzgerald-in.
– Të gjithë ata njerëz kanë vdekur.
– Më kujtohet kur erdhët një natë me baron von Bliten. Ç’vit ishte?
– Edhe ai ka vdekur!…” – kishte përfunduar ai.
Që atëherë, Hemingway kishte filluar të mendonte për vdekjen e miqve të tij dhe për vdekjen afërt e të pashmangshme të tij, ashtu si vdekja e një “torero”-je trim në mes të “corrida”-s së përgjakur. Më së fundi, në këtë stuhi të shpirtit, “torero” vdiq duke shkrehur armën e tij. Autori i Lamtumirë armë, që aq shumë e adhuronim në rininë tonë, apo i romaneve Dielli lind sërish, Plaku dhe deti, (një nga imagjinatat më të bukura të rinisë sonë gjatë leximit të këtij romani), etj, ka mbetur një nga monumentet e mëdha të letërsisë botërore moderne. “Muzika letrare e Hemingway-it ka sjellë diçka origjinale në letërsinë botërore, – shkruan Anthony Burgess. – Ajo këndon në veshin e gjithë letrarëve të rinj që lançohen në artin e të shkruarit”. A nuk ndodhte kështu dhe me Kadarenë tonë?…
Po, ky ishte “Hemi i shenjtë”, siç e cilësonte Burgess, një nga monumentet më të mëdha të letërsisë së shekullit XX. Shkruaj diçka për Hemingway-in, pasi e di që ai është i pranishëm në shumë nga vendet mitike të Parisit dhe shpirtrat e lexuesve të tij, pasi Hemi e dashuroi çmendurisht këtë qytet, sepse në të u përjetuan aventurat më të bukura të jetës së tij, ato të dashurisë dhe të artit. “Parisi nuk është gjithnjë i njëjti, – shkruante ai. – E megjithatë është Parisi. Dhe nëse ai ndryshonte, edhe ju ndryshonit po ashtu… Parisi s’ka të mbaruar dhe kujtimi që ruajnë njerëzit ndryshon nga njëri tjetri. Ia vlente gjithnjë të shkoje në Paris, pasi nga dashuria që i jepje, merrje dhe ti diçka në kthim. I tillë ishte Parisi i rinisë sonë, në kohën kur ishim shumë të varfër dhe shumë të lumtur…”
Libraria “Shakeaspeare and company” është një vend prehje. Shpesh, një kafe atje, për të rikujtuar shkrimtarin e madh dhe ëndrrat e rinisë sonë. Shpirtrat e shkrimtarëve amerikanë e anglezë enden aty, në atë atmosferë mistike, magjie, ndjellëse, ku njeriu e ndjen veten disi pa peshë, me një frymëmarrje poetike, arti. Shkrimtarët jetojnë gjithnjë, në jetën dhe festën tonë efemere! /Gazeta Shqip/

Veseli: UÇK-ja dhe aleatët, shmangën një Srebrenicë në Kosovë

0

Kryetari i Kuvendit të Kosovës, Kadri Veseli, ka përkujtuar masakrën e vitit 1995 që kryen forcat serbe në Srebrenicë të Bosnjë-Hercegovinës.

Veseli ka shkruar në llogarinë e tij në Facebook se shqiptarët e Kosovës ishin viktimë e këtij mentaliteti, por falë UÇK-së dhe aleatëve u shmangën përmasat e gjenocidit të tillë.

“11 Korriku 1995 mbetet ditë kujtimi dhe dhembjeje, sepse kujtojmë Srebrenicën, masakrën më të madhe pas Luftës së Dytë Botërore”, ka shkuar Veseli.

“Srebrenica është dëshmi se verbëria nacionaliste dhe fetare është e rrezikshme, e papranueshme”.

“Edhe ne ishim viktimë e këtij mentaliteti, por, falë UÇK-së dhe aleatëve tanë, u shmangën përmasat e gjenocidit të tillë”.

Musa Shehzade, atdhetari pa varr

0

Historia patriotike e Musa Shehzades. Tyrbja e Shehzades e mori emrin për nder të patriotit

Musa Shehzade u lind në Gjakovë në vitin 1870 dhe ishte i biri i sheh Hysenit. Mësimet fillestare i mori në vendlindje, në Prizren, e më vonë edhe në Stamboll. Babai i tij kishte lindur në Shkodër dhe, pas mbarimit të studimeve në Stamboll, në Prizren ndërtoi Teqenë Marash-Hisar.

“Kjo teqe luajti gjithnjë një rol konstruktiv, karshi çështjes sonë kombëtare. Në teqenë e Prizrenit ishin mbajtur edhe shumë takime nga krerë të ndryshëm të Lidhjes Shqiptare të Prizrenit, delegatët e Shkodrës, por edhe të Malësisë, ishin pritur e përcjellë nga kryesuesi i kësaj teqeje, sheh Hyseni”, tregon për gazetën Bedri Çejku, kryetar i Ballit Kombëtar, Dega në Prizren dhe njëherësh profesor i Historisë.

Ai tutje thotë se në ngjarje të mëdha për popullin shqiptar, si Lidhja e Prizrenit, në këto skena të mikpritjes dhe të përcjelljes së nacionalistëve nga paraardhësit e tij, do të rritej e edukohej edhe Musa Shehzade.

“Rrethanat dhe vendi ku u rrit Musa Shehzade, i mundësuan qysh herët të pajisej me një kulturë kombëtare dhe fetare. Ishte një burrë me një kulturë të gjerë dhe, si njohës i mirë i parimeve islame që ishte, ai, edhe pse i ri, do të emërohej nakib (zëvendës i shehut). Mësimet fetare dhe kombëtare që kishte marrë nga paraardhësit, asnjëherë nuk do t’i harronte, përkundrazi ai do t’i kultivonte edhe më tutje, duke zhvilluar një veprimtari të shumanshme: fetare, shoqërore-humanitare dhe përreth 40 vjet do të zhvillonte aktivitete të ndryshme politike, në dobi të çështjes kombëtare, duke u bërë edhe njëri nga personalitetet më në zë në Lëvizjen Kombëtare Shqiptare gjatë gjysmës së parë të shek. XX”, shprehet Çejku.

Ai ishte deputet në Parlamentin e fundit osman dhe shumë aktiv në mbrojtjen e interesave kombëtare.

“Ishte edhe njëri nga përkrahësit e alfabetit latin të gjuhës shqipe. Ishte shumë aktiv edhe gjatë vitit 1912; nuk pushoi asnjëherë së bashku me shokët e tij, duke u dërguar letra konsujve perëndimorë, që ushtronin misionet e tyre nëpër qendra të ndryshme të vilajeteve shqiptare. Me marrjen hov të kryengritjeve nëpër Kosovë në vitin 1912 dhe për të marrë informacione sa më të plota për rrjedhjen e kryengritjes, Ismail Qemali do të dërgonte në Kosovë sekretarin e tij personal, të njohur me emrin Sali Hida, bashkë me dy burra të tjerë, Niman Sylën e Zeqir Halitin, të cilët do të shëtisnin anembanë Kosovën dhe, në vitin 1912, ai do t’i dërgonte një letër Ismail Qemalit, në të cilën kishte dhënë një përshkrim të gjendjes që mbizotëronte në Kosovë dhe në rajonet e tjera shqiptare”.

“Në vitin 1912, Musa Shehzade dhe Jahja Doda do t’i prinin grupit të kryengritësve të Prizrenit prej 400 vetash, që së bashku edhe me kryengritësit e viseve të tjera shqiptare, do t’ia mësynin Shkupit”, tregon Bedri Çejku. /Kosova Sot.

Protestat në ShBA: Fotoja që ka hyrë në histori

0

Kjo foto është parë në mbarë botën.

Historia e saj është ndër më të lexuaruat në mediat më të mëdha.

Shumë njerëz janë të bindur se kjo foto legjendare do hyjë në histori.

Bëhet fjalë për nëj vajzë të re, përballë disa policëve të armatosur deri në dhëmbë.

Dy prej tyre nxitojnë për t’i vendosur prangat.

Ajo është Ieshia Evans, 28 vjeç, një nënë nga Nju Jorku, që po merrte pjesë në të parën protestë kur u arrestua.

Infermierja udhëtoi drejt qytetit Baton Rouge për të protestuar pas vrasjes së Alton Sterling, një person me ngjyrë.

Ai u qëllua për vdekje nga policia.

Vdekja e tij provokoi një valë protestash në mbarë SHBA.

Henry: Fitorja e Shqipërisë më mirë se titulli i portugezëve

0

Një fitore entuziazmuese si ajo e Shqipërisë, në një stadium të veshur kuqezi dhe këndonte shqip, e që bëri krenar një popull të tërë, është më mirë sesa titulli Europian i fituar pa shkëlqim nga Portugalia.

Ky është mendimi i një legjende të futbollit si Thierry Henry.

I ftuar në studion e televizionit britanik, BBC, në rolin e analistit për Kampionatin Europian, ish-sulmuesi i Francës komentoi, me jo pak rezerva faktin që një skuadër e renditur e treta në fazën e grupeve, ku regjistroi tre barazime arriti të triumfonte në turneun më të rëndësishëm të futbollit kontinental.

“Kur lejon vendin e tretë të grupit të kualifikohet, skuadrat e kanë të qartë që edhe tre barazime mund të mjaftojnë. Megjithatë, jam më tepër i lumtur të shoh Shqipërinë kur fiton ndeshjen, apo atë çfarë bëri Islanda në Euro 2016. Mendoj se rregullat e reja mbytën fazën e grupeve në Europian”.

Kjo nuk ishte hera e parë që Thierry Henry vlerësoi Shqipërinë gjatë turneut në Francës. Ish-lojtari i Juventusit u shpreh i surprizuar nga debutimi i kuqezinjve përballë Zvicrës, ndërsa nuk e fshehu befasinë e tij për lojën e mirë të skuadrës së Gianni De Biasit edhe ndaj Francës. Henry vlerësoi edhe fitoren e Shqipërisë me Rumaninë, duke e cilësuar “një sukses të madh në Europian”, ndërsa analizoi edhe shanset e pakta të Kombëtares për të kaluar fazën e grupeve, për shkak të golavarazhit negativ me dy gola. Një parashikim që doli i saktë, me kuqezinjtë që në mënyrë të pamerituar u detyruan të largoheshin nga Kampionati Europian.

Prizren: Një muaj paraburgim të dyshuarit për trafikim me njerëz

0

Departamenti i Krimeve të Rënda i Gjykatës Themelore të Prizrenit ka vendosur një muaj paraburgim ndaj të pandehurit me iniciale R.K. nga Prizreni, për shkak të dyshimit të bazuar se ka kryer veprën penale trafikim me njerëz nga neni 171 par.1. të KPRK, duke vendosur sipas kërkesës së Prokurorisë Themelore në Prizren.

Masa e paraburgimit do të llogaritet në kohëzgjatje prej 1 (një) muaji i cili do të llogaritet prej datës 08.07.2016 ora 16:00 dhe do të zgjasë deri me datën 07.08.2016.

I pandehuri dyshohet për shkelje të Kodit Penal, sepse në vazhdimësi prej muajit shtator të vitit 2015 e gjer në datën e arrestimit, duke keqpërdorur pozitën e ndjeshme të viktimës me iniciale Sh.S. duke e ditur se e njëjta ka qenë e pastrehë e pa mjete financiare për ti mbajtur fëmijët e saj, i pandehuri duke e mbajtur në situatë të varësisë personale apo ekonomike të dëmtuarën e detyron duke ofruar me qëllim të ofrimit shërbimeve seksuale me pagesë për persona të ndryshëm. /PrizrenPress.com/

11 mallkimet më të famshme në histori

0

Historia është e mbushur me mallkime që kanë shkaktuar tragjedi e fatkeqësi të shumta.

Këto mallkime normalisht i atribuohen fatit të keq, por shumë prej tyre janë mjaft të çuditshme dhe tërheqin vëmendjen në një mënyrë të pashmangshme. I tillë është mallkimi që ka prekur familjen Kennedy, atë Hemingway, mallkimi i Supermenit etj.

1- Klubi 27

Klubi 27, i cili njihet gjithashtu si “Forever 27 Club” është një emër popullor për një grup muzikantësh rrok dhe xhaz me influencë, të cilët u ndanë nga jeta të gjithë në moshën 27-vjeçare, nganjëherë në rrethana misterioze. Ka debat mbi kriteret e përfshirjes së personave në Klubin 27. Impulsi për krijimin e Klubit ishte vdekja e disa muzikantëve të shquar 27-vjeçarë në një periudhë dy-vjeçare. Lista përgjithësisht përfshin Hendrix, Morrison dhe Joplin. Më vonë është përfshirë dhe Cobain e Amy Winehouse.
Këta janë disa nga këngëtarët e famshëm që vdiqën në moshën 27-vjeçare:
1- Jim Morrison. Për solistin e grupit të njohur “The Doors” u tha se kishte pësuar sulm në zemër, por autopsia nuk iu bë asnjëherë. Por mendohet se Morrison vdiq nga një mbidozë heroine.
2- Jimi Hendrix – Kitaristi më i mirë të gjitha kohërave vdiq nga mbidoza dhe alkooli.
3- Janis Joplin – Këngëtarja e njohur e viteve ’70 vdiq nga përdorimi i tepërt i heroinës.
4- Kurt Cobain – Solisti shumë i njohur të grupit “Nirvana”, bëri vetëvrasje në shtëpinë e tij në Seattle.
5- Amy Whinehouse – Këngëtarja u gjet e vdekur në shtëpinë e saj më 23 korrik 2011 në Londër. Shkaku i vdekjes doli të jetë helmimi nga alkooli.

2- Mallkimi i Tutankhamenit

Disa muaj pas zbulimit të varrit të Tutankhamenit nisi tragjedia. Lord Carnavon (investitori i kërkimeve) 57 vjeç, u sëmur dhe u dërgua në Kajro, ku vdiq disa ditë më vonë. Djali i tij tha se në Angli, qeni i tij i preferuar hungëriu në oborr e pastaj ngordhi. Në vitin 1929, njëmbëdhjetë persona që kishin lidhje me zbulimin e varrit vdiqën para kohe dhe nga shkaqe jo natyrore. Këto vdekje përfshinin dy të afërm të Carnarvon, sekretarin personal të Carter, Richard Bethell dhe babain e tij Lord Westbury, i cili u vetëvra duke u hedhur nga një ndërtesë.

3- Mallkimi Kennedy

Familja Kennedy mishëron çdo skaj të mallkimit të supozuar, nga koincidenca deri tek fati i keq dhe mundësia “imagjinare” se një forcë jo e kësaj bote po punon kundër tyre.
Është kurioz fakti se senatori Ted Kennedy është shprehur në një rast se ekziston mundësia e një mallkimi mbi familjen.
Duke filluar që prej vrasjes së Xhon F. Kenedi, ngjarje të tjera fatkeqe i janë atribuar “mallkimit” duke përfshirë këtu dështime, goditje, mbidozë, kancer, vdekje nga aksidentet ajrore, vetëvrasje dhe tragjedi të tjera të evitueshme, në të cilat anëtarë të klanit Kenedi kanë vdekur aksidentalisht, vrarë apo nga neglizhenca.
Brezat e mëvonshëm: Në vitin 2006 kongresmeni Patrik Kenedi përplasi makinën ndërsa kishte marrë lëndë narkotike. Babai i tij, Ted Kenedi, i kishte mbijetuar një aksidenti ajror, një mbytjeje në ujë dhe në vitin 2006 avioni me të cilin udhëtonte u godit nga rrufeja.

4- Familja Heminguei

Po të hedhësh një vështrim mbi familjen Heminguei vërehet me lehtësi “mallkimi” klinik: Depresioni i thellë.
Në moshën 29-vjeçare karriera letrare e Ernest Hemingueit po fillonte të ecte me shpejtësi, kur babai i tij vrau veten. Ernest Heminguei fitoi një çmim “Nobel”, “Pulitzer” dhe famë ndërkombëtare. Sidoqoftë, kjo nuk ishte e mjaftueshme që ai të zgjidhte të jetonte, duke i dhënë fund jetës me një armë “Shotgun” në moshën 62-vjeçare. Pesë vjet pas vetëvrasjes së Ernest Hemingueit, motra e tij Ursula, e cila luftoi me kancerin dhe depresionin, kreu vetëvrasje me anë të një mbidoze. Gjashtëmbëdhjetë më vonë, vëllai i vetëm i Ernestit, Leicester, vrau veten me armë zjarri, pasi mori vesh se do humbiste dy këmbët për shkak të diabetit. Dhjetë vite më pas, mbesa 35-vjeçare u zhyt në depresion dhe mori mbidozë ilaçesh.
Brezat e mëvonshëm: Nga pasardhësit e Ernest Heminguei jeton mbesa e tij e njohur, Mariel, e cila ka dy vajza, Dree Louise Crisman dhe Langley Crisman.

5- Diamanti Hope

Diamanti Hope daton në vitin 1642 dhe është i famshëm për ngjyrën e thellë, masën, qartësinë, bukurinë dhe historinë që mban. Ai thuhet se sjell fat të keq tek kushdo që e mban atë. Sipas një legjende, një person me emrin Tavernier bëri një udhëtim në Indi dhe atje e vodhi diamantin nga statuja e perëndeshës Hindu, Sita. Pas kësaj, Tavernier u shqye nga qentë e egër gjatë një udhëtimi në Rusi. Mbreti Luixhi XVI, i cili e kishte diamantin u dënua me prerje koke bashke me gruan e tij. Askush nuk guxon ta mbajë më diamantin, por ai iu dhurua institutit “Smithsonian”.

6- Mallkimi i Supermenit

Mallkimi i Supermenit i referohet fatkeqësive që u kanë ndodhur njerëzve të përfshirë në historinë e Supermenit në vite. Dy njerëzit më të famshëm të prekur nga ky mallkim janë George Reeves, i cili interpretoi personazhin në seritë televizive dhe Christopher Reeve, i cili ishte në rolin e Supermenit në filmat e fillimit. George Reeves kreu vetëvrasje ndërsa Cristopher Reeve u paralizua pasi ra nga kali. Për shkak të këtij mallkimi shumë aktorë kanë refuzuar të interpretojnë rolin e Supermenit.

7- Mallkimi Bambino

Mallkimi i Bambinos i referohet fatit të keq që ndoqi skuadrën e bejsbollit “Boston Red Sox” pasi i shiti lojtarin Babe Ruth skuadrës “New York Yankees” në vitin 1920. Deri në atë kohë “New York Yankees” nuk kishin fituar asnjëherë në “World Series” dhe shpresonin se Ruth do i ndihmonte në këtë, dhe ai i ndihmoi në fakt. Pas shkëmbimit “Boston Red Sox” nuk fituan më asnjë kupë deri në vitin 2004. Gjatë lojës së tyre fituese ndodhi një eklips i plotë hënor. Ajo çfarë ishte akoma më e çuditshme është se jo ndeshje ishte kundër skuadrës “New York Yankees”.

8- Porshi i James Dean

Më 30 shtator 1995 aktori i famshëm James Dean humbi jetën në një aksident automobilistik me makinën e tij “Porsh Spyder”. Pas tragjedisë George Barris e bleu atë dhe kur makina mbërriti në garazhin e tij, teksa shkarkohej ajo ra mbi një prej mekanikëve duke i thyer dy këmbët. Gjatë një gare me makina më 24 tetor 1956 dy persona, Troy McHenry dhe William Eschrid po ngisnin makina që kishin pjesë nga makina famëkeqe. McHenry vdiq në makinën e tij, e cila u përplas me një pemë ndërsa Eschrid u plagos rëndë por mbijetoi.

9- Mallkimi Gandi

Me pavarësinë e Indisë në vitin 1947 lindi dhe mallkimi Gandi. Patriarku Jauaharlal Nehur shërbeu si kryeministri i parë i Indisë. Vajza e tij Indira ishte kryeministre nga viti 1966-1977 dhe u zgjodh në atë post sërish në vitin 1980. Ajo kishte përgatitur djalin e saj më të ri Sanjay që të ndiqte hapat e saj, por ai vdiq në një aksident ajror. Dhe kohë më vonë ajo u vra me 35 plumba. Djali i Indira Gandit, Rajiv, ndoqi rrugën e së ëmës duke u bërë kryeministër i Indisë deri sa vdiq në 1991 nga një shpërthim i një gruaje bombë.

10- Mallkimi “Tippecanoe”

William Henry Harrison fitoi presidencën e SHBA në vitin 1840 me sloganin “Tippecanoe dhe Tyler Too”. Kjo i referohej pjesëmarrjes së tij në betejën Tippecanoe në vitin 1811. Një vit më vonë ai vdiq. Që atëherë, deri ku u zgjodh Ronald Reagan në vitin 1980, çdo president që zgjidhej në një vit që mbaronte me zero vdiste në detyrë. Presidentet e prekur nga mallkimi janë: 1840 (W. Harrison), 1860 (Lincoln), 1920 (Harding), 1940 (F. Roosevelt), 1960 (Kennedy).

11- Mallkimi Gutman

Kur trajneri i famshëm Bela Gutman u largua nga Benfika në vitin 1962, ai mallkoi klubin duke thënë: “Për plot 100 vite, duke filluar që tani, Benfika nuk do fitojë kurrë një trofe në Evropë”. Në fakt, deri tani mallkimi i tij ka qenë i suksesshëm, pasi portugezët kanë arritur tetë herë deri në finale dhe në të gjitha rastet janë mundur. Tetë përpjekje, tetë mposhtje në finale. Në vitin 1990, kur Benfika luante me Milanin në finale, Eusebio shkoi te varri i Gutmanit dhe iu lut që ta hiqte mallkimin, por mesa duket nuk e dëgjoi…

Si ndodhi mallkimi?

Suksesi i fundit i Benfikës është në vitin e largët 1962, me në krye hungarezin Bela Gutman, në finalen e Kupës së kampionëve kundër Realit të Madridit 5-3, po një vit më parë, më 1961, Bela Gutman kishte fituar trofeun me Benfikën kundër Barcelonës. Bela Gutman ishte një trajner i njohur hungarez, që u nda nga jeta në moshën 82 vjeçare në vitin 1981. Në karrierën e tij Gutman ka stërvitur ekipe si Milan, Vareze, Padova, Porto, Benfika dhe kombëtaren e Hungarisë.
Bela Gutman pas triumfit të dytë radhazi i kërkoi presidencës së Benfikës një premio, si shpërblim të punës së tij, por kërkesa e tij u refuzua prej stafit. Gutman vendosi të largohej nga ekipi dhe kur iku lëshoi një deklaratë e cila bën ende të dridhen tifozët e Benfikës, sa herë afrojnë finalet: ”Benfika nuk ka për të fituar një finale që nga sot e për 100 vite me radhë”.
Që nga ai moment e në vazhdim, finalet e Benfikës janë një makth i vërtetë, dhe e kanë shndërruar klubin në ekipin me më shumë finale të humbura në historinë e futbollit.
Ndoshta duhet pritur 2062?!/ (“Tirana Observer”)