Iris Sojli

Padyshim Charles Bukowski është një nga shkrimtarët dhe poetët më “autobiografikë” në historinë e letërsisë. Si romanet apo tregimet, ashtu dhe poezitë e tij nuk janë gjë tjetër, veçse një transformim në formë letrare të jetës së autorit, përshkruar “me një vërtetësi prej një njeriu që s’ka asgjë për të humbur”. E ndonëse forma autobiografike haset shpesh në prozë, në poezi, sidomos në varg të lirë, ajo është tepër e vështirë dhe kërkon virtuozitet të jashtëzakonshëm. Këtë virtuozitet e gjejmë kudo në poezitë e Bukowskit, që nuk ngurron të kthejë në varg biseda cubash në cepin e rrugës, sherre grash të lodhura nga jeta apo shkëlqimin që has në sytë e maces së tij.

Megjithatë, ekziston një veçanti në formën autobiografike të autorit. Padyshim, gjithçka frymëzohet nga ndodhi të jetës së tij, por në këtë pikë vlen të ngremë pyetjen: cili është Charles Bukowski, autor? Që në fillim të veprës së tij, Bukowski krijon personazhin e tij artistik: Henry Chinaskin, ose Henkun, siç e thërrasin miqtë. Një personazh shumë i ngjashëm dhe i frymëzuar nga vetë autori, por dhe shumë i ndryshëm për sa i përket karakterit të tij shpërthyes. Këtë ndryshim e ka spikatur fillimisht miku dhe biografi i autorit, Neeli Cherkovski, i cili i referohet Henkut letrar si një personazh-mjet për të fshehur dobësitë e Charls-it. Histori që në të vërtetë mbylleshin me një përshëndetje të thjeshtë, në prozën apo poezinë e autorit përfundojnë me rrahje të përgjakura, që shpëlahen me birrë, verë, uiski (gjithmonë të cilësisë më të ulët), ose të vjella. Ky transformim i realitetit s’është gjë tjetër veçse një pasqyrim i vuajtjeve shumë më të thella, se ato të shkaktuara nga të rrahurat. Bukowski vuan thellë dhe pamundësia e tij për të rënë dakord me jetën e rezervuar për të dhe të ngjashmit e tij, nga shoqëria, vjen e përshfaqur përmes grushteve, shkelmave, zemërimit. Për mendimin tim, ky është dhe këndvështrimi nga i cili duhen perceptuar skenat e dhunshme që shoqërojnë gjithmonë rrëfimin e tij.

Henku ka diçka të frymëzuar nga Hemingway dhe Bukowski bëri gjithçka që cilësitë e tij të dukej se i përkisnin vetë autorit. Ketë sforcim ai e shpreh dhe në poezinë “Zogu i kaltër” ku i kërkon kësaj brishtësie të personifikuar në zogun e kaltër, të mos dalë në sipërfaqe, pasi kështu do të rrezikonte shitjet e autorit të suksesshëm në Europë. Por “zogun e kaltër” nuk ngurroi ta sillte në dritë biografi i tij në botimin “Hank a life”. Zbulimi i Cherkovski-t mbi këtë ndërtim fiktiv të alteregos së autorit, u bë dhe shkaku i cenimit të miqësisë së tyre, e cila për këtë arsye u ftoh gjatë viteve të fundit të jetës së autorit.

Edmond Budina dhe Namik Ajazi janë përfitues të fondeve publike italiane të dhuruara përmes përmes ministrisë së Kulturës së këtij shteti
Qendra Kombëtare e Kinematografisë në Shqipëri ka njoftuar se dy regjisorë shqiptarë kanë fituar financimin e Ministrisë së Kulturës së Italisë për dy projektet e tyre kinematografike.

“Regjisorët Edmond Budina dhe Namik Ajazi janë fitues të këtij financimi të rëndësishëm që na mbush me optimizëm”,thuhet në njoftimin e Qendrës Kombëtare të Kinematografisë.

Regjisori Budina ka fituar përkrahje financare për filmin më metrazh të gjatë të titulluar “Të thyer”. Ngjarja e këtij projekti kinematografik është e trilluar por nga realiteti i sotëm shqiptar që ngërthen në vete shpërbërjen shpirtërore të njerëzve.

Në këtë ndotje të shoqërisë përvec shpërfytyrimit të njeriut të sotëm i cili harron gjithcka në favor të përfitimit një rol jo të vogël zë edhe politika. Në mesin e përsonazheve gjendet edhe një politikan i ri Andi Budi i cili interpretohet nga aktori Leart Vasili. Ky aktor luan rolin e një politikani të inkriminuar që për të bërë karrierë mund të shesë nënë e babë.

Filmi është bashkëprodhim Shqipëri-Itali dhe Maqedoni. Ndërsa regjisori Namik Ajazi ka fituar me projektin e tij “Portreti i papërfunduar i Klara Bellit”. /KultPlus.com