Ish-Ministri i Punëve të Brendshme të Kosovës, Bajram Rexhepi ka refuzuar postin e deputetit të PDK-së në Kuvendin e Kosovës.
Lajmin për Telegrafin e ka konfirmuar vetë Rexhepi.
“Po e kam refuzuar postin e deputetit, unë jam kthyer në kirurgji tash dhe kush është pas meje në listë le të vazhdojë”, ka thënë shkurt Rexhepi.
Bajram Rexhepi para disa muajsh ka drejtuar akuza të rënda ndaj kryetarit aktual të PDK-së, Kadri Veseli./Telegrafi/
Zëvendësministri i Financave nga radhët e PDK-së, Isni Kilaj ka drejtuar akuza të shumta ndaj shefit të tij, Avdullah Hotit. Ai në intervistën dhënë për “Ora e Fundit” në Klan Kosova ka theksuar se Avdullah Hoti e ka planifikuar buxhetin pa e pyetur fare PDK-në.
“Avdullah Hoti as që ka dashur të dëgjoj për këshillat tona dhe e ka propozuar këtë buxhet”, tha ai, raporton Gazeta Blic.
Madje, Kilaj e ka akuzuar ministrin Hoti edhe për spastrimin e kësaj ministrie nga njerëzit profesionist dhe zëvendësimin e tyre me njerëz të LDK-së.
Kilaj ka theksuar se PDK nuk do ta votoj buxhetin pa disa ndryshime./ Gazeta Blic
Shteti serb po vazhdon t’i arrestojë qytetarët shqiptarë nga Kosova me akuzën për “Krime lufte”.
Pas arrestimit të kolonelit të Policisë Nehat Thaçit, ai që ka rënë në duar të policisë dhe të gjyqësisë serbe është Hilmi Kelmendi, i cili apriori është dënuar me 30 ditë paraburgim.
Në Ministrinë e Punëve të Jashtme (MPJ) deklarojnë se kanë dërguar në Serbi një notë formale ku kanë kërkuar lirimin e menjëhershëm të Kelmendit.
Kurse në lidhje me arrestimin e fundit ka reaguar edhe ministrja për Dialog, Edita Tahiri, e cila ka kërkuar nga ndërkombëtarët të ndërmjetësojnë në këtë çështje.
Pavarësisht arrestimeve që po bëhen në Serbi, ministrja Edita Tahiri thotë se kosovarët mund të lëvizin në Serbi pa ndonjë frikë, ndërsa MPJ-ja ka bërë apel tek qytetarët t’i shmangin udhëtimet në shtetin fqinj.
Derisa Qeveria është e pakoordinuar në qëndrimet e saj, opozita e ka vlerësuar si të dështuar dialogun me Serbinë. Kurse analistët konsiderojnë se arrestimet e fundit janë vepër e Qeverisë së dështuar të Kosovës.
Bashmir Xhemaj, këshilltar i ministrit të Punëve të Jashtme, Enver Hoxhaj, ka thënë për gazetën “Zëri” se arrestimet nga ana e Serbisë po rrezikojnë të arriturat pesëvjeçare mes dy shteteve.
“Kjo situatë po rrezikon gjithë ato që janë arritur gjatë pesë vjetëve, sa edhe po zgjat procesi i normalizimit të marrëdhënieve mes dy shteteve, Kosovës dhe Serbisë. Për më tepër, rrjedha e procesit dhe menaxhimi i tij na kthen, pavarësisht vullnetit tonë, në kohë të cilat jemi të bindur se nuk do të përsëriten, por i japin një shije të hidhur përpjekjeve për normalizim dhe krijojnë dyshime serioze për ekzistencën e motiveve politike në këtë rast”, ka deklaruar Xhemaj.
Po ashtu MPJ-ja i ka dërguar një notë formale Serbisë përmes së cilës ka kërkuar lirimin e Kelmendit.
Më në fund edhe kryetari i Kuvendit, Kadri Veseli, u detyrua ta pranojë publikisht faktin se për një kohë të gjatë Kosova po kritikohet për politizimin e institucioneve të pavarura, për nepotizmin dhe klientelizmin e madh të instaluar nga politika, të shfaqura në nivele të ndryshme, e që kanë dëmtuar reputacionin e institucioneve dhe besimin e qytetarëve. Ai është detyruar të pranojë faktin se korrupsioni është ngushtësisht i lidhur me këto fenomene që janë edhe pengesa shumë serioze në konsolidimin e sistemit demokratik dhe ecjen përpara të vendit tonë në rrugën e integrimeve dhe është zotuar e “betuar” për luftimin e tyre në të ardhmen e afërt, me qëllim të përshpejtimit të proceseve integrues e të Kosovës në BE. Sidoqoftë, analistët politikë theksojnë se ky zotimi i shefit të tanishëm të PDK-së dhe kryetar i Kuvendit është një hipokrizi e madhe për opinionin, se zotimet e Veselit për luftimin e këtyre fenomeneve nuk mund të jenë më shumë se deklarim fals e mashtrues për qytetarët, ngase pikërisht gjatë dy mandateve të qeverisjes nga ky subjekt politik me vendin dhe institucionet e tij, ka ndodhur kapja “historike” e të gjitha institucioneve të shtetit nga parapolitika mafio-oligarkike dhe nga korrupsioni e krimi i organizuar. Analisti politik, Islam Krasniqi thotë se kryeparlamentari e ka thënë një të vërtetë të madhe, sepse gjithç- ka hapur po bëhet me letra, dhe tani Veseli nuk mund t’i qetë popullit gjithmonë pluhur syve, shkruan gazeta Kosova Sot.
Askush nuk i beson kryeparlamentarit
Krasniqi nuk beson në zotimin e kryeparlamentarit që këto fenomene të eliminohen, derisa ai edhe vetë është pjesë e atyre të bëmave, kapjes së shtetit që ka ndodhur deri më tash. “Si mund të ngrihet apo të ndërtohet reputacioni i institucioneve dhe besimi i qytetarëve kur korrupsioni dhe krimi i organizuar është prezent në to, kur këto dukuri negative janë pengesa shumë serioze në konsolidimin e sistemit demokratik dhe rrugëtimin tonë në rrugën e integrimeve. Po edhe sikur të ishte e vërtetë deklarata e kryetarit të PDK-së, njëherësh edhe kryetar i Kuvendit të Republikës së Kosovës, do të jetë shumë problem të luftohen këto dukuri, sepse edhe fëmijët në çerdhe tani po politizohen, dhe Veseli nuk mundet të luftojë kundër vetes, kur nga partia e tij ngrihet, drejtohet gishti më së shumti. Sidoqoftë, tash veç ka filluar një fushat parazgjedhore akoma jo zyrtare, sepse ka filluar të flitet për zgjedhje edhe brenda koalicionit, i cili është koalicion i dhunshëm, i cili kur zotohet se punon për mirëqenien e qytetarëve, është vetëm sikur të nisesh e të prashitësh në ujë”, tha Islam Krasniqi. Po aq mashtrues e sheh këtë zotim të Veselit edhe analisti Arsim Haziri.
“Kur potencohet fakti se Kosova është rast”sui generis”,ndoshta me vështirësi pranohet. Kadri Veseli qysh prej kur është instaluar në institucionin më të lartë vazhdimisht është shfaqur me një personalitet më të butë dhe liberal, kinse për një përafrim institucional me qytetarët dhe hallet e tyre, gjë që rrallë ka ndodhur. Kjo mendësi praktike është mendësi e një sofisti, mendësi mashtruese dhe për më keq mendësi që për bazë ka manipulimin e sërishëm të qytetarëve, siç edhe e kanë synim politik. Kryekuvendari, përmes pranimit të fenomeneve negative që janë në masë enorme, s’mund të diferencohet prej atyre që kanë shkaktuar këtë mjerim”, theksoi ai/kOSOVA sOT/
Nga Edison Ypi
Për të mos u shtyrë më thellë në mjegullat e kohës, qëllimi i komunikatorëve të mesjetës, murgjve dhe dervishëve misionarë, nuk ishte përhapja e së vërtetës në kuptimin e sotëm por e dogmave që nuk pranojnë verifikim. Njehsimi i mesazhit me faktet ishte i padëshirueshëm si për dhënësit dhe për marrësit. Megjithatë mes palëve një marrëdhënie ekzistonte. Misionarët arrinin ta komunikonin atë që u interesonte përmes asaj që pritej, dëshirohej, pëlqehej, funksiononte, përmes ëndrrës. Mes qendrës së ngushtë prej nga mesazhet vinin dhe bazës së gjerë që mesazhet i merrte, nuk qarkullonin fakte por ëndrra. Njerëzve të shumtë të bazës së kënaqur me ëndrrën nuk u interesonte të dinin çfarë faktikisht ndodhte në qendrën e ngjeshur të pak krerëve. Po ashtu, qendra e pak barinjve nuk merakosej fort çfarë saktësisht ndodhte në periferinë amorfe. Ishte kohë e artë për protagonistët adhurues të ëndrrës mohues të faktit, poetët, artistët. Ishte fatkeqësi për ithtarët e strukur të pazëshëm të faktit dhe mohues të ëndrrës. Ëndrra, kjo çimento e mirë për të mbajtur të lidhura qendrën me periferinë funksionoi për qindra vite.
Kur nisën shpikjet e mëdha, avulli, hekurudha, korrenti, drita elektrike, telegrami, telefoni, shtypshkronja, gazeta, autor i shumicës së të cilave shpikje qe një adashi im, marrëdhënia thelbësisht ëndërrtare mes qendrës dhe periferisë nisi të ndryshojë. U krijua një gjendje e ndërmjetme; një numër njerëzish nisën të interesoheshin se çfarë faktikisht ndodhte në qendër. Qendra nisi të interesohej për çfarë konkretisht ndodhte në periferi.
Ëndrra zbriti nga piedestali. Piedestali u shemb. Rëndësia e dishepujve të ëndrrës, ra. Rëndësia e adhuronjësve të faktit, u rrit. Për të ruajtur ekuilibrin bazë-qendër dhe që marrëdhënia të vazhdonte të ekzistonte, në kushtet e reja lindi domosdoshmëria e një institucioni, nevoja e përdorimit të një mjeti të ndërmjetëm mes faktit, ëndrrës, dhe adhuruesve përkatës. Lindi Media, gazetat, revistat, radiot, televizionet etj.
Media, po aq sa lumturoi dishepujt e shumëvuajtur të faktit apo të vërtetës, dëshpëroi adhuruesit e ëndrrës. Zhvillimi i teknologjive favorizoi gjendjen e ndërmjetme që u inkurajua si diçka pozitive që duhej pranuar prej të gjithëve, si shtim i shanseve për gjithkënd që deri atëherë kishte për të thënë por pengohej, kishte diçka për të bërë por nuk i mundësohej, shkurt si shtim i Lirisë. Media ishte dhe është një Liri, që si me gjithçka tjetër edhe abuzohet. Media u përdor edhe për manipulim. Aq sa tashmë shumica e protagonistëve të saj nuk janë njerëz qëllimmirë por mbijetues përmes manipulimit.
Me shpikjen e Internetit, u shfaq një tendencë e re, një fazë e tretë, si gjithë dukuritë bashkëkohore, në dukje më e thjeshtë, në thelb më e ndërlikuar se dy fazat e para.
Preokupimet që po shfaqen lidhur me fatin e Medias në formën e ankesave të tipit “audienca është bërë e cekët”, “njerëzit i janë larguar leximit”, “interesimet kulturore artistike po degradojnë”, nuk kanë bazë, janë klithma të mbijetuesve përmes mediave, dëngla të të patalentuarve që Median e përdorin në interes të vetes. Ajo që pas pak pritet të ndodhë është fantastike. Duke u informuar në çdo çast dhe për gjithçka jo vetëm nga celulari që e mban gjithë kohës me vete, por edhe nga shtypja e një butoni me të cilin së shpejti do pajisen soba, lavatriçja, tenxherja e groshëve, do bëhet e mundur përmbysja e tablosë së hershme me murgj dhe dervishë me zero fakte dhe vetëm ëndrra, për të kaluar shumë shpejt në vetëm fakte dhe zero ëndrra me protagonistë secilin prej të gjithë banorëve të planetit.
Shteti islamik, disa pranvera demokratike arabe të dështuara, atentatet terroriste, zhvendosjet migratore, e deri te haberet për nisjen e luftës së tretë, nuk të lënë të dyshosh se me botën dhe qytetërimin diçka ka ndodhur.
Po, diçka ka ndodhur.
Media e ndotur ka lindur Madian hëpërhë të pastër.
Nëse në kohën e murgjve dhe dervishëve njerëzit jetonin të mbështjellë me ëndrra të bukura, tash e tutje njeriu do jetojë i mbështjellë me lajme të sigurta të verifikuara nga shumë burime.
Dashuria e njerëzimit me ëndrrën mbaroi. Nuk ka më ëndrra, ka fakte. Në të ardhmen e afërt do jetë po aq e pakuptimtë ta dyshosh lajmin sa edhe para qindra vitesh ëndrrën.
Injoranti, shpifaraku, budallai, hajvani i sotëm me maus në dorë, nuk është problem. Do lodhet. Do dali ndonjë hundëlesh t’i fusë një grusht. Do t’i ngulet diku ndonjë hu. Do përfundojë në çmendinë ose në burg. “Një mesjetë tjetër duket në horizont”, “teksti vdiq, mesazhet do përcillen vetëm me video” dhe të tjera marrina, janë grahmat e fundit të manipulatorëve të cilët do vazhdojnë të na pengojnë derisa të arrijmë ku kemi qenë. Por në një nivel shumë më të lartë. Te një mënyrë thelbësisht e re komunikimi. Tek Madia, që si e thotë vetë emri “mad”, protagonistë të krisur të saj do jenë ata të cilëve bota u përket; murgjit dhe dervishët e paepur, idealistët e përkushtuar, autorët e talentuar, fictionarët e fandaksur, artistët shpirtmëdhenj e zemërzjarrtë.
Kur shpërtheu lufta italo-greke, Faik Konica në një artikull të gjatë në gazetën më të madhe amerikane, “New York Times”, me titull “Ju rrëfej grekët”, ku kërkonte të njihte amerikanët me historinë e Shqipërisë, veçanërisht të Çamërisë dhe krimet që kishin kryer grekët ndaj çamëve.
Prej disa kohësh, ndërmjet Italisë e Greqisë po zhvillohet për Shqipërinë një përleshje paraprake me fjalë, gjë që mund të jetë pragu i një konflikti të armatosur. Italia ngre çështjen së Greqia mbante një pjesë të madhe territori që i përket Shqipërisë, ndërsa Greqia e mohon me zë të lartë këtë pretendim. Shumë amerikanëve u është dukur e çuditshme që, ndërsa zëri i italianëve dhe grekëve dëgjohej, nuk ndihej zëri i pavarur i Shqipërisë. Porse, a nuk ka thënë, njëherë, një autor anglez se një nga karakteristikat e shqiptarëve është se ata janë të “paartikuluar”? Kërkesave të përsëritura unë u jam përgjigjur se nuk kisha gjë për të thënë, ndërsa atyre miqve amerikanë, të cilëve ndjenjat e tyre dashamirëse u japin të drejtën të më pyesin përse ashtu, u jam përgjigjur se më kishte ardhur gjithçka në majë të hundës dhe se kisha vendosur që këtej e tutje të mbetesha një spektator i thjeshtë i tragjedive dhe i farsave të botës. Por tani është një grup atdhetarësh shqiptarë që më kërkon të bëj një deklaratë. Këta miq shqiptarë dinë për mua disa gjëra që miqtë e mi amerikanë nuk i dinë.
Ata e dinë që unë kam lindur në zonën kufitare shqiptaro-greke, që bën pjesë në krahinën e vënë në diskutim; kështu që trojet ku unë kam luajtur si fëmijë janë fushat e betejave të ardhshme. Ata mendojnë se askush tjetër, më mirë se unë, nuk e njeh historinë e kësaj krahine dhe ata më përmendin vazhdimisht se, si drejtues i rinisë, unë njëherë e një kohë kam qenë mbrojtës i palodhur i tërësisë tokësore të Shqipërisë. Prandaj, ndonëse me lëkundje, vendosa ta thyej heshtjen dhe t’i paraqes popullit amerikan disa fakte të kontrollueshme rreth sfondit historik të konfliktit që po vjen rrotull.
(I)
Siç dihet nga të gjithë, në periudhën e lashtë shqiptarët quheshin ilirë. Rajoni i diskutueshëm në lashtësi njihej si Iliria e Jugut dhe më vonë është quajtur Shqipëria e Jugut, ndërsa grekët kanë vendosur ta quajnë Epir, një emër që do të thotë “kontinent”; në zanafillë përdorej për këtë rajon nga banorët e ishujve të vegjël, përtej bregut të Shqipërisë, po ashtu si peshkatarët e ishujve Bahamas do ta quanin Floridën “kontinenti”, me një emër që nuk ka asnjë lidhje me kombësinë e popujve që banojnë në kontinentin në fjalë. Ky rajon, gjatë afër pesë shekujve të sundimit turk, përbënte vilajetin ose provincën e Janinës, me qytetin e Janinës si kryeqendër.
Jo vetëm që ky rajon ka qenë gjithmonë shqiptar nga gjuha dhe kombësia, por kufijtë e fiseve ilire shkonin shumë larg përtej. Madje, edhe ishujt Jonianë kanë qenë kryesisht ilire. Në një libër të famshëm, që e njohin mirë studiuesit, “Fjalori i antikiteteve klasike” të Lybkerit, tek artikulli për Kërkyrën (Korfuzin) vihet në dukje se ai ishull “në zanafillë banohej nga ilirët”. Kurse ata, që do të marrin mundimin të lexojnë veprën e studiuesit të njohur suedez, Martin P. Nilson, botuar në Lund më 1909 me titullin “Studime mbi historinë e Epirit të Lashtë”, do të shërohen nga prirje për të menduar se Epiri ka qenë ndonjëherë grek. Ky rajon e ka ruajtur natyrën e vet ilire të pandryshuar; deri edhe kaq vonë sa i bie në shekullin e dhjetë të erës sonë, perandori i Bizantit, Leoni i Mençur, në një nga librat e tij përmend faktin që “banorët e Epirit janë shqiptarë”. Pak nga pak, depërtimet greke nisën të ndiheshin në disa pjesë të këtij rajoni. Se si u bënë të mundshme këto depërtime, ne e dimë nga disa autoritete të dorës së parë.
(II)
Në gjysmën e dytë të shekullit të katërmbëdhjetë, Janinën e qeveriste një princ bizantin (ose një despot, siç e kishte titullin zyrtar) i quajtur Thanas. Këtij Thanasi i hipi në kokë ideja e bukur për të vrarë gjithë shqiptarët. Ju mund të dyshoni se mos këto ngjarje janë nxjerrë nga ndonjë legjendë shqiptare e shtrembëruar ose nga ndonjë fletushkë propagandistike italiane. Aspak! Autoriteti që na e njofton këtë mizori është një grek besimtar dhe i ndershëm, Mihail Dukas, pjesëtar i Shtëpisë Perandorake Bizantine, me po atë emër, kronika e të cilit përfshihet në koleksionin e madh të historianëve bizantinë që ndodhet në Bon dhe mund ta studiojë çdo studiues. Me neveri dhe mosmiratim Dukasi njofton të gjitha egërsitë dhe vrasjet që ka bërë Thanasi kundër popullsisë shqiptare të Janinës. Siç thotë Dukasi, një nga lojërat e tyre të parapëlqyera ishte t’u priste hundët ose pjesë të tjera shqiptarëve dhe t’i linte të vdisnin në agoni. Disa krerë feudalë shqiptarë e kërcënuan Thanasin me një ekspeditë ndëshkimore, nëse ai nuk do t’i ndërpriste krimet kundër shqiptarëve. Thanasi u përmbajt një farë kohe dhe e martoi vajzën e vet me princin më të fuqishëm të asaj kohe, me Gjin Shpatën. Pas njëfarë periudhe, Thanasi i nisi përsëri përndjekjet, madje edhe më të egra se më parë. Siç shkruan Mihail Dukasi, ndërsa Gjin Shpata mblodhi një ushtri dhe e rrethoi Janinën, kryeqytetin e vjehrrit të vet, Thanasi çdo ditë, nën flamurin e armëpushimit, i dërgonte Shpatës një shportë me sy të nxjerra nga kokat e shqiptarëve fatkeqë dhe kjo dhuratë e kobshme vazhdoi derisa u hoq rrethimi.
Siç e thotë historiani, ambicia e Thanasit ishte të fitonte nofkën e Albanoktonos që do të thotë Shqiptarovrasës. Dukasi shton se despotit i pëlqenin shumë të huajt dhe të jashtmit, prandaj pati sjellë shumë prej tyre në qytet. Së fundi, thuhet me marifet se Thanasi ia doli mbanë “të zbrazte” Janinën nga banorët e rrënjës. Natyrisht, zor se mund të shpikte një metodë më të efektshme për të ndryshuar përbërjen etnike të një vendi, porse “të drejta” të krijuara në këtë mënyrë, ta themi në formën më të butë, janë të një cilësie të dyshimtë. Krimet e përshkruara nga Mihail Dukasi kanë ndodhur më 1380, dhe në pak vite më parë.
Pas pesëdhjetë vjetësh, më saktë më 1431, një ushtri e fortë osmane erdhi me gjëmime te portat e Janinës, e cila, ndërkaq, ishte ripopulluar me të ardhur, dhe me një sulm qyteti u pushtua. Është për t’u shënuar fakti se, pasi i bënë një mbikëqyrje krahinës, turqit e klasifikuan atë si pjesë të Shqipërisë. Por ka edhe diçka më domethënëse dhe krejt të pakundërshtueshme. Turqit bënë një regjistrim të kujdesshëm të qyteteve e të fshatrave dhe emrat e këtyre vendeve kanë dalë më pas në botimet zyrtare në trajtat e tyre shqip e jo greqisht. Për shembull, le të marrim rastësisht dy emra, dy qendrat e quajtura shqip Delvina dhe Grevena. Ato janë regjistruar përkatësisht Dhelvinon dhe Grebene. Turqit e hershëm kanë qenë të përpiktë, me hollësi të madhe për shënimin e emrave të vendeve, duke parapëlqyer gjithmonë trajtat e mirëfillta popullore. Për shembull, pas rrethimit të parë të Vjenës, turqit nisën ta shkruanin Ëian me një A të gjatë, që është trajta e vërtetë popullore dhe, sa kohë zgjati Perandoria Osmane, ata iu përmbajtën kësaj trajte, duke flakur trajtën artificiale Ëien. Në traktatin e Ajzenburgut, të nënshkruar më 1664 ndërmjet Turqisë dhe Perandorisë Romake të Shenjtë e të hartuar turqisht e latinisht, kur numërohen titujt e perandorit Habsburg, teksti latin e quan atë mbret të Bohemisë, porse në tekstin turqisht turqit kanë ngulur këmbë për ta thënë mbreti i çekëve.
(III)
Pushtimi turk solli një ndryshim të rëndësishëm në jetën e Shqipërisë. Për arsye që janë tepër të gjata për t’i shtjelluar këtu, shumë shqiptarë e lanë krishtërimin dhe u bënë myslimanë, e kjo lëvizje vijoi për dy shekuj, derisa rreth 65 % e popullsisë u bë myslimane; pjesa tjetër mbeti e krishterë. Në Veri, si besimtarë të kishës Perëndimore e në Jug të asaj Lindore, që shpesh quhet gabimisht kisha greke. Meqë në kishën e dytë shërbesat bëhen greqisht dhe kleri është në pjesën më të madhe grek, u krijua mundësia për grekët që të shkombëtarizonin shqiptarët, duke e përsosur kishën si mjet të propagandës.
Një faktor tjetër ka qenë ardhja tinzare e banorëve që flisnin greqisht, shpesh të favorizuar me budallallëk nga pronarët shqiptarë, të cilët kishin nevojë për bujqër, për të zëvendësuar shqiptarët që iknin në luftërat e pafund të Perandorisë Osmane. Ngritja e Greqisë si shtet i pavarur i dha një shtysë të fuqishme propagandës greke. Tashmë grekët nisën haptas të shpallnin se çdo besimtar i kishës Lindore, pavarësisht nga gjuha dhe kombësia, ishte grek.
Një nga marifetet më të padëgjuara të grekëve ka qenë dhënia e rryshfeteve zyrtarëve të lartë në Stamboll për të nxjerrë një ferman që të ndalonte qarkullimin apo mbajtjen e librave shqip. U quajt një veprim i dënueshëm, madje, edhe po të mbaje libra kaq të padëmshëm si gramatika ose aritmetika, po të ishin shkruar shqip. Grekët ranë, madje, edhe më poshtë: nuk e kishin për gjë të kallëzonin atdhetarët shqiptarë të ndershëm si rebelë dhe bënin që ata t’i degdisnin në burgje të largëta.
(IV)
Pas luftërave ballkanike Turqia Evropiane u copëtua dhe Fuqitë e Mëdha nuk mund ta injoronin ekzistencën e kombësisë më të lashtë të gadishullit. Shqipëria u bë shtet, por u rrëgjua në një të katërtën e madhësisë së vet natyrore. Dikush mund ta mendonte se pas kësaj do të ishin të kënaqur dhe do të rrinin urtë, se do të përpiqeshin, po të ishte e mundur, të zhvillonin marrëdhënie të fqinjësisë së mirë me pjesën që mbetej të Shqipërisë. Mirëpo ndodhi e kundërta. Duke përfituar nga fakti që Turqia, një vit më parë i kishte çarmatosur plotësisht shqiptarët, një ushtri me grekë, e organizuar dhe e maskuar si njerëz civilë, vërshoi mbi gjithë Shqipërinë dhe nisi të djegë e të vrasë gjithçka i dilte përpara. Në Shqipëri, në atë kohë kanë qenë në qendër të këtyre krimeve të organizuara dy dëshmitarë të huaj: autorja e njohur angleze, Meri Edit Durham, dhe një korrespondent gjerman. Të dy ata u tmerruan dhe u morën vesh që t’ia bënin të njohur të gjithë botës çdo gjë që këta e quanin si një nga krimet më të mëdha të organizuara në të gjitha kohërat. Për fat të keq, plasi Lufta Botërore dhe tërhoqi vëmendjen e të gjithëve. Por më 1920, me titullin “Njëzet vjet ngatërresa ballkanike”, Miss Durham botoi një libër, ku një kapitull i plotë i kushtohet njoftimeve për këto masakra. Kushdo që dëshiron ta kuptojë konfliktin e sotëm nuk mund të bëjë pa e parë këtë libër.
Pas Luftës Botërore, Greqia ua ndaloi shqiptarëve të kishin shkollat e tyre në Greqi dhe vijoi punën e saj për të eliminuar elementin shqiptar me çfarëdo mjeti. Një rast i rrallë iu paraqit grekëve nga Traktati i Lozanës, i cili nxiti shkëmbimin e familjeve turke me ato greke. Siç e kam thënë më sipër, një shumicë shqiptarësh, disa shekuj më parë, e lanë krishtërimin dhe u bënë myslimanë, por ata i ruajtën gjuhën dhe traditat kombëtare dhe kurrë nuk e kanë mësuar turqishten. Mashtrimi i grekëve kishte për qëllim që t’i paraqiste si turq shumë myslimanë shqiptarë dhe t’i dërgonte me anije në thellësinë e Azisë së Vogël, duke i bërë objekt shkëmbimi. Kjo është njësoj sikur të syrgjynosësh irlandezët në Poloni, duke u nisur nga fakti se edhe irlandezët, edhe polakët, janë katolikë edhe prandaj qenkan të një kombësie. Komisioni Ndërkombëtar për Shkëmbimin e Popullsisë e zbuloi mashtrimin, në pak raste, dhe e ndaloi, por shumë herë të tjera atij ia hodhën me mjeshtëri.
Po të shqyrtohen dëshmitë e vjetra për gjendjen e kombësisë në viset e ndryshme të rajonit të diskutuar, habitesh me ndryshimet që janë bërë nëpërmjet dredhive dhe mashtrimeve të organizuara. Në fillim të shekullit të nëntëmbëdhjetë, një anëtar i kishës së Anglisë me emrin Stjuart Hjuz, ka bërë një udhëtim nëpër Shqipëri dhe ka lënë shënime për vëzhgimet e veta.
Ka vizituar dhe qytetin tim të lindjes, Konicën, një vend i lashtë i cili mendohet nga disa studiues si Pukevili, se ka qenë në mesjetën e hershme kryeqyteti i Ilirisë Jugore. (Emri i vendit tingëllon në mënyrë të çuditshme si prusian, por kjo vjen ngaqë po ai ndikim sllav mbi toponiminë, ka vepruar në Prusi, ashtu edhe në Shqipëri). Hjuzi ka shënuar se Konica kishte 800 shtëpi, nga të cilat 600 ishin shqiptare dhe 200 greke. Ku janë këta 75 % shqiptarë sot?
Megjithatë, në rajonin e diskutuar ka një krahinë të gjerë, qëndresa e patrembur e së cilës i ka kapërcyer të gjitha format e organizuara të vrasjeve, mashtrimeve dhe grabitjeve. Kjo është Çamëria, të cilën grekët e shtrembërojnë në Camuria. (Nuk u vë faj grekëve, për këtë shtrembërim që vjen nga paaftësia e alfabetit grek për të riprodhuar gjithë tingujt e gjuhës shqipe dhe të shumë gjuhëve të tjera për këtë çështje). I ndjeri senator Kabot Loxh (Cabot Lodge) në shtypin grek dilte gjithmonë me emrin Kampot Lone. Popullsia e Çamërisë tani vonë, më 1913, ka qenë 96 % shqiptare. Ky përpjesëtim tani është ulur me akte dhune dhe unë mund të sjell si shembull shumë punëtorë që derdhin djersën në fabrikat e Amerikës, të cilët i kanë pasur prindërit pronarë të lulëzuar në Çamëri, më pak se një vit më parë.
E megjithatë, në kundërshtim me gjithë këtë përndjekje, ende shqiptarët përbëjnë 80 % të popullsisë së Çamërisë.
(V)
Ndërsa tani Italia është gati të ndërhyjë, duke na shpallur si qëllim se kërkon të vërë në vend dëmet që i janë shkaktuar kombit shqiptar dhe të rivendosë kufijtë natyrorë e historikë të Shqipërisë. Është e arsyeshme të presësh nga çdo shqiptar i vërtetë se do të jetë i pakënaqur nga ky veprim. Por ndonjë mund të kundërshtojë se, megjithë metodat e dënueshme të përdorura nga grekët, ata kanë arritur që ta përmbysin gjendjen e kombësive në shumë vise të rajonit të diskutuar; kështu që të ndreqet një padrejtësi e vjetër me një padrejtësi të re, nuk tingëllon aq mirë. Për këtë unë do të përgjigjesha se nuk mund të ketë një akt ligjor që të përligjë krimet e organizuara e të vazhdueshme.
Por, ka dhe më. Shumë larg nga Shqipëria historike, në Greqinë e brendshme ka pothuaj një milion shqiptarë, gati gjysma e të cilëve ende e flet gjuhën e vet të lashtë. Këta njerëz kanë një mall ideal për Shqipërinë dhe në të kaluarën kanë nxjerrë dëshmorë të çështjes shqiptare. Ata mund të shkëmbeheshin me grekët e rajonit të diskutuar dhe, më së fundi, të gjithë do të ishin të kënaqur. Porse, siç pohojnë grekët, Italia kërkon të arrijë qëllimet e veta duke zgjeruar kufijtë e Shqipërisë. Unë pajtohem me këtë plotësisht, por më duhet të shtoj se ky pohim nuk ka peshë dhe është thjesht një përpjekje për t’i bërë bisht çështjes. Çështja është a ka qenë gjithmonë pjesë përbërëse e Shqipërisë ish-krahina turke e Janinës? Në qoftë se kjo është e vërtetë, a mund të bjerë poshtë, automatikisht, kjo e vërtetë vetëm e vetëm sepse e thonë edhe italianët? Fakti është i qartë: Italia ka këtu një përgjigje të mirë e të fortë, sepse rastis që kërkesat e saj përputhen me një akt të vonuar drejtësie kundër Shqipërisë. Po ndodh që një herë perënditë hakmarrëse janë në anën e legjioneve të Cezarit.
(Faik Konica, “Ju rrëfej grekët”, botuar në “New York Times”, më 1940) /Tirana Observer/
Policia e Kosovës ka njoftuar se një punëtore e një banke në Prizren ka raportuar se ka pranuar një kartëmonedhë prej 100 eurosh që dyshohet të jetë e falsifikuar.
Bëhet e ditur se personi që i dorëzoi kartëmonedhën e falsifikuar ishte mashkull.
Sipas njoftimit, rasti ka ndodhur më 31 tetor dhe policia është duke hetuar rastin.
19 mijë euro për gërmime arkeologjike në Kalanë e Kabashit
Komuna e Prizrenit ka marrë vendim që te ndajë 19 mijë euro për gërmime arkeologjike në Kalanë e Kabashit.
Zëdhënësi i Komunës, Ymer Berisha tha se ky vendim është marrë pas kërkesës së Drejtorisë së Turizmit dhe Zhvillimit Ekonomik.
“Gjithashtu në këtë mbledhje është miratuar edhe propozimi i Drejtorisë për Punë dhe Mirëqenie Sociale, për implementimin e memorandumit të nënshkruar me një shoqatë të komuniteteve RAE në shumë prej 15 mijë eurove, përmes së cilit projekt synohet socializmi dhe integrimi i këtyre komuniteteve në jetën shoqërore në Prizren”, tha Berisha/TVPZ/
Prokuroria Themelore në Prizren ka ngritur aktakuzë kundër të pandehurit E. K., për shkak të dyshimit se ka kryer veprën penale, marrja e ryshfetit.
Sipas aktakuzës në rast kanë qenë të përfshirë E.K dhe Z.A, që të dy zyrtarë të Policisë së Kosovës. Ndërkaq, pas përfundimit të hetimeve për të pandehurin E.K., Prokuroria ka ngritur aktakuzë, e për të pandehurin Z.A., janë pushuar hetimet, në mungesë të provave.
“I pandehuri E. K., më 2 gusht 2016, në pikën e kontrollit në autostradën “Ibrahim Rugova”, në afërsi të Prizrenit në cilësi të personit zyrtar ka kërkuar dhe pranuar përfitim për vete në mënyrë që të veprojnë në kundërshtim me detyrën zyrtare, me çka ka kryer veprën penale marrja e ryshfetit nga neni 428 paragrafi 2 të KP-së”, thuhet në njoftimin për media të Prokurorisë Themelore të Prizrenit.
Një rast i dhunës është shënuar sot në Malishevë, kur disa të rinj kanë rrahur një bashkëmoshatar të tyre.
Në pamjet që janë xhiruar nga dëshmitarët që kanë parë nga afër gjithë ngjarjen, e të cilat fillimisht i ka publikuar Malishevapress, shihet dhuna e shfrenuar ndaj të miturit.
Madje, ata që godasin nuk kthehen për të parë pasojat, që kanë mundur të jenë fatale.
Djaloshi që ka mbetur pa ndjenja është dërguar për hospitalizim nga të pranishmit aty.
Policia nuk ka folur për detajet e këtij rasti.