Nga Albin Kurti

Gazi lotsjellës i cili plaste në një sallë me rreth 150 njerëz ikte për më pak se gjysëm ore, ndërsa instalimi i ‘Zajednicës’ do t’iu mbetet dy milionë njerëzve për dekada të tëra. Më mirë ta bllokojmë përkohësisht Kuvendin me gaz lotsjellës sesa të na bllokohet përjetësisht Republika me ‘Zajednicën’ e Serbisë.

Duke iu falenderuar opozitës së bashkuar, gazi e spreji lotsjellës nuk hedhen më vetëm kundër të varfërve dhe rinisë kosovare nëpër rrugët e kryeqytetit, por edhe kundër qeveritarëve të pasur dhe deputetëve të tyre në Kuvendin e Kosovës. Kur goditej me gaz e sprej qytetari në protestë, kjo gjë fare nuk problematizohej dhe asnjëherë nuk quhej dhunë. Tash që atë e përjetuan njerëzit e regjimit në Kuvend, përnjëherë gazi e spreji lotsjellës na u bënë dhunë e rrezikshme, armë kimike, helm toksik e çka jo tjetër.

Gazi lotsjellës në seancën e Kuvendit të Kosovës që s’po arrin të fillojë, nuk është armë por municion. Armë është protesta e opozitës së bashkuar e cila e ka për municion gazin dhe sprejin lotsjellës të cilin Policia e Kosovës na e dhuron nëpër protestat tona. Tentimet maratonike për seanca Kuvendi po bëhen duke shpresuar që deputetëve të opozitës së bashkuar do t’iu soset municioni. Kot e kanë. Policia nuk na lë neve pa municion.

Në Kuvendin e Kosovës ne kemi përdorur forcë proporcionale kundër qeveritarëve dhe deputetëve të rebeluar kundër Republikës së Kosovës. Asnjë gaz lotsjellës më shumë sesa që ishte e nevojshme nuk e kemi ndezur në ato tentim seanca. Vetëm aq sa e pamundësonte fillimin e mbledhjeve plenare të cilat do ta normalizonin ‘Zajednicën’ e Serbisë dhe faljen e tokave tona Malit të Zi (thua se asgjë nuk ngjau me marrëveshjet e 25 dhe 26 gushtit).

Është policia e Kosovës ajo që përdor forcë të tepruar mbi protestuesit, jo ne mbi qeveritarët. Vetëm në njërin rast ne nuk përdorëm forcë proporcionale. E kam fjalën për situatën kur disa dhjetëra policë kishin zënë shkallët që lidhin katin e dytë me të tretin në Kuvendin e Kosovës duke penguar kështu lirinë e lëvizjes së deputetëve. Forca ynë nuk ishte proporcionale sepse policët kishin vënë gaz maskat dhe ne nuk patëm mjaftueshëm sprej lotsjellës për ta. Për pasojë, ne nuk arritëm t’i largojmë ata policë dhe shkallët mbetën të bllokuara.

Mund të thuhet që Kosova sot nuk ka më Kuvend, sepse s’po funksionon ai për shkak të opozitës së bashkuar që proteston aty. Mirëpo, në një tjetër rrafsh, pikërisht tash ka Kuvend shteti i Kosovës, sepse aty po mbrohet Republika jonë nga ‘Zajednica’ e Serbisë dhe falja e 9.000 hektarëve Malit të Zi. Në këtë kuptim më thelbësor, shteti i Kosovës nuk ka qeveri porse ka opozitë. Sepse duke mos pasur qeveri të saj, Kosovës ia merr Mali i Zi tokën kurse Serbia ia shton ‘Zajednicën’.

Kriza në popullsi duhet të shoqërohet me krizën në qeveri dhe në sistem në mënyrë që populli të dalë nga kriza. Nuk ka ndryshime progresive në Kosovë me fjalë. Në shtetin autoritar, në shtetin e kapur, nuk mjaftojnë dialogu e fjalët. Gjendja është tejet e keqe dhe ka shkuar shumë larg: po normalizohet ‘Zajednica’ e Serbisë në Kosovë. Bosnjëzimi po troket në derë të hapur. Fjalët s’kryejnë punë. Dialogu ynë është monolog. E monologu i tyre është plan dhune.

Policia e regjimit me gaz e sprej lotsjellës rregullisht po i shpërndan qytetarët nga sheshi kryesor i republikës. Opozita e bashkuar me gaz e sprej lotsjellës rregullisht po i shpërndanë nga Kuvendi qeveritarët e ‘Zajednicës’. Çka ka të paqartë këtu? Gazi e spreji lotsjellës, shkaktojnë lotë, porse ato edhe e hapin shikimin sepse qartësojnë syrin dhe pamjen.

Spreji lotsjellës është i domosdoshëm për ta sjellur frymën e republikës në vendin tonë. Kur të godet spreji lotsjellës të vështirësohet frymëmarrja, të djegin sytë e të skuqet lëkura. Të gjithë ne protestuesit e dimë moti këtë gjë. Mirëpo tash këtë po e mësojnë edhe njerëzit e regjimit. Pa sprejin lotsjellës, nuk u hapen sytë qeveritarëve dhe deputetëve të tyre, nuk u skuqet fytyra, dhe, nuk merr dot frymë republika jonë. Spreji e gazi lotsjellës të detyrojnë t’i mbyllësh sytë, të mendosh pak para se t’i hapësh sytë sërish, të lotosh jo pak që të mund t’i hapësh sytë, dhe, pasi të arrish që më në fund t’i hapësh sytë, gjërat duken shumë më qartë mandej.

Janë disa gjëra në jetë që nuk mund t’i shohësh për shkak të lotëve, por janë edhe ca gjëra të tjera që mund t’i shikosh vetëm përmes lotëve. Në këtë kategori bën pjesë edhe Kosova jonë e dashur, ky vend i pasur e me popull të varfër, me pushtet të kënaqur e me qytetarë të vuajtur, me intelektualë të shitur e me rini pa perspektivë. Kosova mund të shihet vetëm nëpërmjet lotëve.

Gazi e spreji ynë lotsjellës po e paralajmërojnë barazinë në shtet. Para gazit e sprejit lotsjellës duhet të jemi të gjithë të barabartë: si qytetari, si polici, si qeveritari, si deputeti. E jo dikush të jetë mbi sprejin lotsjellës e dikush nën sprejin lotsjellës, apo jo? Barazia para sprejit lotsjellës është parakusht për barazinë në republikë. Sepse shteti i kapur s’mund të jetë republikë.

Nga Jakup Krasniqi

Kush është Dikoviqi?

Dikoviqi ishte komandant i Brigadës 37 të Motorizuar të Ushtrisë Jugosllave gjatë gjithë luftës (98-99). Brigada ishte e stacionuar në Rashkë dhe ishte nën komandën e Lubiha Dikoviq-it. Para se këto njësi të dërgoheshin në Kosovë, shumë oficerë ushtarakë në mesin e të cilëve edhe nënkolonelët Slobodan Stoiši?-i dhe Miodrag Gjorgjeviqi, kanë rekrutuar dhe trajnuar grupe kriminelësh në mesin e të cilëve kishte edhe shumë kriminel ordiner që regjimi i Beogradit paraprakisht i kishte liruar nga vuajtja e dënimit.

Kriminelët e tillë u integruan në Sigurimin ushtarak dhe pa dyshim që ishin nën komandën e oficerëve të lartë të ushtrisë së Serbisë. Siç ishin edhe Slo¬bodan Stoishiqi dhe Miodrag Gjorgjeviqi. Pas trajnimit profesional e kriminal në muajin korrik të vitit 1998, qenë dërguar në Kosovë. Këta njerëz ishin pjesë e pa ndarë e pushtetit politik e ushtarak serb.

Më 7 mars 1999, njësi të kësaj Brigade nga Rashka kaluan në Kosovë, ndonëse në ketë kohë në Rambuje mbahej Konferenca Ndërkombëtare për Kosovën. Kjo sjellje e pushtetit serb ishte tregues më i mirë se regjimi i Beogradit nuk kishte ndërmend të tërhiqet nga logjikën e luftës për të realizuar planit e gjenocidit në Kosovë.

Kjo Brigadë me komandant Dikoviqin, në fshatrat e Drenicës kane kryer krime të tmerrshme në fshatrat e Drenicës, sic ishin ato të fshatit Kozhicë. KRIMINELET e ushtrisë serbe në familjen e Abedin Durmishit, në shtëpinë e tij “forcat serbe ngujuan 115 vajza të reja, gra, fëmijë dhe plaka. Në katin përdhes i mbyllën 31 femra dhe fëmijë. Pastaj sollën edhe 88 fëmijë shqiptarë, 28 prej të cilëve i mbyllën në katin përdhes ndërsa 60 në katin e dytë. Pastaj, u seleksionuan 27 gra dhe fëmijë dhe u dërguan në fshatin Qirez. Disa prej grave ishin shtatzëna (4 muajsh-8 muajsh). Këto gra u dhunuan, u keqtrajtuan seksualisht dhe në fund u vranë”, argumenton Bardhyl Mahmuti në librin e tij: Mashtrimi i Madh.

Autori në fjalë argumenton tregimet e tija tronditës: “Pesë vajza të reja: Zahide Xhema (19 vjeçare), Lumnie Zym¬beri (20 vjeçare) Antigona Dibrani (20 vjeçare), Bukurie Dibrani (20 vjeçare) Mirishahe Dibrani (17 vjeçare) dhe tri gra: Miradije Dibrani, Tahire Shllaku dhe Fahrije Ademi u hodhën në tri bunarët e fshatit Qirez. Kufomat e tyre u zbuluan në muajin korrik të vitit 1999”.

Kjo që e thotë Bardhyl Mahmuti, mbështetet edhe nga Dosja Dikoviq e “Fondi për të Drejtën Humanitare” në faqet 5-8, ku jepen detaje për ekzekutimin e “250 civilëve shqiptarë, prej të cilëve 25 ishin të mitur. Nga 25 të miturit e ekzekutuar, emrat e të cilëve publikohen në faqen 8 të kësaj dosje, 24 kufoma u gjetën, ndërsa kufoma e Nuredin Dvoranit, i lindur më 28 maj 1982, nuk u gjet” as sot e kësaj dite.
Veprime të njëjta, kriminelet e ushtrisë serbe kryen edhe në fshatrat Verboc, Dashec, Baks, Vikatovë të Vjetër e Izbicë, fshatra këto të Drenicës. “Gjithsej 92 civilë shqiptarë të fshatit Verboc u vranë”. Të njëjtin fat e pësuan edhe fshatrat tjera të përmendura e të pa përmendura.

Lubisha Dikoviqi, Komandanti i asaj Brigade, sot Komandant i Ushtrisë Serbe. ishte përgjegjësi kryesor i krimeve të përmendura dhe i shumë krimeve të tjera të fshehura. Ato veprime që kishin qëllim zhdukjen e plotë ose të pjese të një kombi, me të gjitha standardet ndërkombëtare janë akte të një gjenocidi të egër. I implikuar në të gjitha vrasjet ku shtrihej prezenca e asaj Brigade, e kanë vetëm një adresë, Komandantin e ushtrisë së sotme serbe, Lubisha Dikoviqin. Është tepër ë rëndë Dosja e Dikoviqit për krimet e Brigadës 37 të Motorizuar të Ushtrisë Jugosllave (Serbi – Mal i Zi). Në Dosjen e tij përmenden edhe “mijëra mjete automo¬bili¬stike, autobusë, kamionë, traktorë”, gjërat që ata i plaçkitnin në Kosovë ua shitnin qytetarëve serbë ne Serbi e në Novi. Pa gjë nuk kishte mbetur as Lubisha Dikoviqi i cili kishte përvetësuar një “Landrover të shtrenjtë amerikan, një Mercedes 300 dhe u bë pronar i mijëra krerëve të kafshëve që u ishin plaçkitur fshatarëve shqiptarë” – thotë Bardhyl Mahmuti në librin e përmendur

Në dosjen e krimeve të kësaj Brigade, pa asnjë dyshin që janë edhe vrasjet masive që u kryen në fshatrat: “Oshlan, Dubravë, Obri, Skenderaj, Lubeniq, Krelan, Staradran, Qyshk, Pavlan dhe Zahaq”, ku do ku ajo e shtrinte prezencën e saj.
Deri më sot, asnjë pjesëtar i Brigadës 125 nuk është nxjerrë para drejtësisë, për krimet që kanë kryer individualisht por edhe për shkak të përgjegjësisë koman¬duese. Në Dosjen e Fondit për të Drejtën Humanitare, në faqen 6/7 publikohen emrat e kuadrit komandues të Brigadës 125 që ishin përgjegjësit e drejt për drejt të krimeve.

Lubiša Dikoviqi, në vend që të dënohet ai u shpall hero i popullit nga Slobodan Milosheviqi. Regjimi i Millosheviqit ra, por dekorimi i njerëzve të tij në kontinuitet po gradohen?!