Nga LINDA KINSTLER
Situata e përshkallëzuar në Krime dhe zgjedhjet presidenciale në SHBA kanë disa gjëra të përbashkëta, por dy prej tyre janë presidenti rus, Vladimir Putin, dhe një mungesë faktesh.
Mbetet e paqartë ajo që ndodhi në gadishullin e pushtuar, për të shkaktuar një reagim të tillë të vrazhdë nga Rusia, e cila akuzon Ukrainën se ka mbështetur sulmet terroriste, që synojnë destabilizimin e kontrollit të saj mbi Krimenë. Konfuzioni është i natyrshëm.
“Duket sikur njerëzit që morën pushtetin në Kiev dhe që vazhdojnë ta mbajnë, në vend që të kërkojnë kompromiset për të cilët kemi biseduar … në vend që të kërkojnë mënyra për t’u pajtuar në mënyrë paqësore, u janë drejtuar praktikave terroriste”, tha Putini.
Shërbimi i Sigurisë Federale i Rusisë (FSB) tha në një deklaratë se kishte “eliminuar me sukses një rrjet të fshehtë” të Ministrisë ukrainase të Inteligjencës, pas disa përpjekjeve të dyshuara për sulme “terroriste”, që rezultuan në vdekjen e një oficeri të FSB. Ukraina mohon akuzat, dhe duket të ketë pak prova që ngjarjet kanë ndodhur ashtu si pretendon FSB. Siç e vë në dukje gazetari Leonid Bershidsky, i gjithë operacioni mund të jetë një flamur i rremë, i projektuar për t’i dhënë Rusisë një justifikim për të bërë inkursione të mëtejshme në Ukrainë.
Rusia sajoi justifikime të ngjashme për aneksimin e gadishullit në vitin 2014, dhe për fushatën e mëpasshme në Ukrainën lindore, që Kremlini e paraqiti me sukses si një “luftë civile”, përmes mjeteve të veta të propagandës, në pjesën më të madhe të botës. Pasi ka parë sa e kollajtë është të përdorë fabrikime për ekspansion territorial, ka kuptim që Kremlini mund të dëshirojë të shtyjë pak më tutje tek fqinji i vet jugor.
Hannah Arendt paralajmëronte se rishkrimi i historisë, rihedhja në skenë e sulmuesve dhe të sulmuarve, nuk është një propozim i vështirë. Në esenë e saj të vitit 1967, “E vërteta dhe politika”, Arendt rrëfen historinë se si burri i shtetit francez, George Clemenceau, në vitet e fundit të jetës së tij, u pyet nga një pëfaqësues i republikës së Veimarit, se çfarë mendonte që historianët e ardhshëm do të shkruanin për Luftën e Parë Botërore. “Këtë nuk e di. Por di me siguri që ata nuk do të thonë se Belgjika pushtoi Gjermaninë”, u përgjigj Clemenceau.
“Një deklaratë faktike – Gjermania pushtoi Belgjikën në gusht 1914 – merr implikime politike, vetëm duke u vënë në një kontekst interpretues”, shkruan Arendt. “Por e kundërta, që Clemenceau, ende i pamësuar me artin e rishkrimit të historisë, e mendonte si absurde, nuk ka nevojë për kontekst, që të fitojë rëndësi politike. Është e qartë se kjo është një përpjekje për të ndryshuar të dhënat, dhe si e tillë, ajo është një formë veprimi”.
Në Krime, dhe në zgjedhjet presidenciale të këtij viti në SHBA, të gjithë faktet janë interpretativë. Kandidati republikan, Donald Trump, duket sikur fabrikon me forcë çështje të sigurisë kombëtare, duke marrë kështu një fletë nga libri udhëzues i Kremlinit.
Në fillim të këtij sezoni gënjyes, shumë gazetarë dhe politikanë menduan se një kontroll i fakteve do të shkundte kujtesën e Trumpit dhe do ta bënte atë një kandidat “normal”. Por Trumpi ka treguar se është indiferent ndaj fakteve. Ne kemi parë tashmë në veprim, ndryshimet që ai i bën realitetit.
Asnjë vend nuk është më i prekur nga rishikimet e fakteve prej Trumpit, se sa Europa Lindore, një rajon historia e të cilës është rishikuar në mënyrë të përsëritur dhe agresive, gjatë shekullit të fundit.
Opinionet dredhuese dhe të turbullt të Trumpit mbi këtë temë janë në të njëjtin nivel me manipulimet që lejuan forcat ruse të rrëshkisnin në Ukrainë herën e parë, dhe ata që nxisin perceptimin e Baltikut si një rajon kufitar që do të ndryshojë në mënyrë të pashmangshme duart çdo dy dekada. Zhvillimet në Krime janë shenja shqetësuese që impakti i fabrikimeve të tij nuk janë të kufizuar në lajmet e rrjeteve.
“Dakord, le të themi që ai është aty në një farë kuptimi”, i tha Trumpi George Stephanopoulosit të ABC New, në lidhje me ndërhyrjen e Putinit në Ukrainë. “Por unë nuk jam aty. Aty është Obama. Dhe sinqerisht, e gjithë ajo pjesë e botës është një rrëmujë e vërtetë, me gjithë forcën që ju flisni, me gjithë NATO-n e të tjera si këto. Në ndërkohë ai po ikën. Ai merr Krimenë”.
Politico – Bota.al
