Në fshatin Xërxë në Komunën e Rahovecit, është vrarë pronari i kompanisë së autobusëve “Mendi”, Nuredin Kastrati. I dyshuari për vrasjen e tij, T.Z, është arrestuar nga Policia e Kosovës.
Gazeta Express ka marrë konfirmimin nga Policia dhe ka siguruar video dhe foto ekskluzive.
Komandanti i Stacionit të Policisë në Rahovec, Osman Ismajli, ka thënë se i dyshuari ndodhet në stationin policor.
Kryeministri i Republikës së Kosovës, Isa Mustafa, ka përkujtuar 243 viktimat e Krushës së Madhe dhe anëtarët e familjes Berisha nga Suhareka, të vrarë e të masakruar nga forcat e Serbisë, 17 vjet më parë.
Në përkujtimin e kryeministrit thuhet se masakra e Krushës së Madhe në mars të vitit 1999, ku u vranë 243 shqiptarë të Kosovës, dhe ajo e Suharekës ku u vranë dhjetëra anëtarë të familjes Berisha, përbëjnë dy prej krimeve më brutale mbi popullin e Kosovës të kryera nga regjimi i Millosheviqit.
Sipas tij, këto janë dëshmi e krimeve kundër njerëzimit dhe gjenocidit shtetëror që regjmi i Serbisë kreu në Kosovë, përgjegjësi prej të cilës nuk do të mund të shpëtojnë organizatorët dhe kryesit e tyre.
Gjashtë sirianë janë bllokuar në hyrje të Shqipërisë nga Greqia, ndërkohë që një shqiptar është vënë në pranga për dhënie ndihme për kalim të paligjshëm të kufirit.
Burime zyrtare bëjnë të ditur se personat janë evidentuar me anë të kamerave termike në vendin e quajtur “Mulliri” në Kakavijë. Ata kishin hyrë ilegalisht nga kufiri jeshil me Greqinë dhe po lëviznin në drejtim të Gjirokastrës., njofton Top-Channel.
Zija Çollaku, 47 vjeç nga Delvina është vënë në pranga pasi po ndihmonte sirianët të kalonin në mënyrë të paligjshme kufirin kundrejt shumës prej 300 euro. Policia bën të ditur se shtetasit sirianë u kthyen në Greqi.
Sot është përkujtuar 17-të vjetori i Betejës së Landovicës, në të cilën kanë rënë 7 dëshmorë dhe dhjetëra martirë.
Përfaqësuesi i fshatit Fadil Berisha, tha se Landovica ka dhimbje, por edhe krenari për bijtë e vet që me gjakun e tyre u flijuan për lirinë e vendit.
Në emër të Komunës së Prizrenit, ka folur drejtori i Urbanizmit, Nijazi Kryeziu.
Ai, vlerësoi lartë traditën e atdhedashurisë që kultivuan banorët e Landovicës, që u dëshmua edhe në luftën e fundit për lirinë e Kosovës.
Në emër të shoqatave të dala nga lufta, ka folur sekretari i degës së OVL të UÇK-së, Isa Berisha, i cili tha se , amanetin e dëshmorëve do ta jetësojmë për një Kosovë siç e deshën ata, dhe nuk do të tolerojmë që të zhvlerësohen vlerat e atyre që u flijuan për çlirimin e vendit.
Para mbajtjes së tubimit përkujtimor, janë bërë homazhe dhe janë vendosur kurora lulesh në varrezat e dëshmorëve në Landovicë/TV Prizreni/
NË 17 VJETORIN E BETEJËS SË LANDOVICËS, PËRKUJTOHEN DËSHMORËT DHE MARTIRËT E RËNË PËR LIRISot është mbajtur manifestim përkujtimor në 17. vjetorin e Betejës së Landovicës, me ç’rast janë përkujtuar të rënët për lirinë e Kosovës. Sot është shënuar përmes një manifestimi përkujtimor 17. vjetori i betejës së Landovicës, ku janë nderuar 7. dëshmorët e rënë për liri dhe dhjetëra martirë të këtij lokaliteti. Para familjarëve të dëshmorëve dhe martirëve, veteranëve dhe invalidëve të luftës, bashkëvendasve dhe përfaqësuesve të shumë institucionëve, ka folur përfaqësuesi i këtij lokaliteti, Fadil Berisha, i cili tha se sot Landovica ka dhimbje por edhe krenari për bijtë e vet që me gjakun e tyre u flijuan për Lirinë e vendit. Në emër të komunës së Prizrenit, ka folur drejtori i urbanizmit, Nijazi Kryeziu, i cili vlerësoi lartë traditën e atdhedashurisë që kultivuan banorët e Landovicës, që u dëshmua edhe në luftën e fundit për Lirinë e Kosovës. Në emër të shoqatave të dala nga lufta, ka folur sekretari i degës së OVL të UÇK-së, Isa Berisha, i cili tha se , amanetin e dëshmorëve do ta jetësojmë për një Kosovë siç e deshën ata, dhe nuk do të tolerojmë që të zhvlerësohen vlerat e atyre që u flijuan për çlirimin e vendit. Para mbajtjes së tubimit përkujtimor, janë bërë homazhe dhe janë vendosur kurora lulesh në varrezat e dëshmorëve në Landovicë…
Gepostet von Televizioni Prizrenit am Samstag, 26. März 2016
Libër i ri për censurën në regjimin komunist: Si u ndalua në vitin 1968 publikimi i vëllimit të tretë të Historisë së letërsisë shqipe, përgatitur nga Dh. Shuteriqi, Mark Gurakuqi, Vehbi Bala, Jup Kastrati e Koço Bihiku.
Edhe një çerek shekulli pas rënies së pengesave dhe ndalimeve ideologjike, pothuaj askush nuk e di se në vitin 1968, kur Enver Hoxha kishte nisur sulmin kundër prirjeve liberale dhe ndikimeve perëndimore që ishin shfaqur në jetën e vendit, një grup studiuesish si Mark Gurakuqi, Jup Kastrati, Vehbi Bala, Koço Bihiku, nën drejtimin shkencor të Dhimitër S. Shuteriqit, sapo kishin përfunduar e dorëzuar për botim, madje futur edhe për shtyp, vëllimin e tretë të Historisë së letërsisë shqipe, i cili parashikonte të ofronte një pamje të përgjithshme tërësore të zhvillimit të letërsisë shqipe në periudhën midis dy luftërave (1912-1939). Sipas prof. dr. Shaban Sinanit, i cili është redaktor shkencor i librit Një histori letërsie e ndaluar i Besa Hoxha-Beqirit, mund të thuhet se “historiografia letrare e periudhës komuniste me këtë vëllim arriti shkallën më të lartë të lirisë së vet, një shkallë lirie që nuk dëshmohet as në botimin e viteve 1959-1960, aq më pak në botimin e vitit 1983”. Në këtë histori të letërsisë shqipe (të vitit 1968) për krijimtarinë dhe veprën e Gjergj Fishtës, Faik Konicës, Zef Skiroi e të tjerë shkrimtarë të viteve ’30, të gjithë të anatemuar dhe të censuruar nga regjimi komunist, shkruhej pothuaj me atë liri siç mund të shkruhet sot! Për fat të keq, kjo histori letërsie u ndalua në momentin e fundit të shtypshkrimit dhe dorëshkrimi u fsheh. Për më tepër, ekzistenca dhe fati i këtij teksti nuk u përmend kurrë as nga hartuesit në gjallje, madje, për çudi, as në studimet postkomuniste për letërsinë shqipe. Studiuesja e re nga Kosova, Besa Hoxha-Beqiri, mori përsipër sfidën e zbardhjes së plotë të kësaj historie plot enigma. Libri Një histori letërsie e ndaluar i Besa Hoxha-Beqirit, një studim historiko-letrar dhe krahasues, sapo është publikuar nga shtëpia botuese “Naimi” dhe ka për qëllim të ndriçojë fatin krejt të panjohur deri më sot të vëllimit të tretë të Historisë së letërsisë shqipe, përpjekja e parë serioze për një tejkalim të kufirit politik e ideologjik në historishkrimin e letërsisë të gjysmës së dytë të shekullit XX. Autorja ka arritur të gjejë jo vetëm tekstin bazë por edhe recensionet e asaj kohe përgatitur për librin nga Injac Zamputi, Ali Xhiku, Nasho Jorgaqi, Lefter Dilo, që vlerësonin librin dhe jepnin garanci për cilësinë e tij për botim. Libri i Besa Hoxhës-Beqirit e rikthen në vëmendjen e studiuesve historinë e ndaluar të letërsisë dhe e vendos atë në vargorin jo aq të gjatë prej rreth një shekulli historiografie letrare shqiptare. Kështu, me botimin e këtij libri, del nga heshtja një çështje që shkencës së studimeve letrare i intereson shumë. Autorja ka ofruar mundësinë për kërkime të mëtejshme rreth të quajturit pranim kritik i traditës letrare, një mundësi, ndonëse jo më e mira, shumë më e frytshme se mundësitë tejet të kufizuara që ofruan tekstet shkollore dhe universitare të historisë së letërsisë të gjysmës së dytë të shekullit XX.
Rikthimi i vëmendjes te letërsia e ndaluar
Libri Një histori letërsie e ndaluar ka për qëllim të ndriçojë fatin krejt të panjohur të vëllimit të tretë të Historisë së letërsisë shqipe. Dy vëllimet e para të saj, hartuar nga një redaksi shkencore e ngritur pranë Universitetit Shtetëror të Tiranës dhe Institutit të Historisë dhe të Gjuhësisë, e kryesuar nga Dhimitër S. Shuteriqi dhe me pjesëmarrjen e Mahir Domit dhe të Koço Bihikut, njihen më së miri nga studiuesit: ato u botuan njëri pas tjetrit më 1959 e më 1960. Këto dy vëllime kishin zgjidhur problemin e një historie letërsie për dy periudhat më të hershme të saj: për letërsinë para-romantike dhe për letërsinë kombëtare të Rilindjes. Qysh në fund të viteve 1950 kishte nisur diskutimi për një hapje të kontrolluar të historisë së letërsisë ndaj personaliteteve të ndaluar të saj, që i takonin kryesisht gjysmës së parë të shekullit XX. Këto çështje diskutoheshin në mjediset e studiuesve, që arritën të hartojnë vëllimin e tretë të historisë së letërsisë shqipe, ku qenë përfshirë me kapituj të veçantë monografikë Fishta me shokë, ose “autorët kontradiktorë”, siç filluan të quhen në ato kohëra . Vëllimi i tretë ishte parashikuar të ofronte një pamje të përgjithshme tërësore të zhvillimit të letërsisë shqipe në periudhën midis dy luftërave (1912-1939), që përfaqësonte modernitetin e parë të saj, tentimin më të hershëm për një sinkronizim qoftë dhe të përpjesshëm me zhvillimet e letërsisë europiane të asokohshme, duke tejkaluar fenomenin e dëbimit, që ishte paracaktuar me vendime politike qysh në vitin 1946. Ky vëllim do të ishte pjesë e të njëjtit projekt shkencor, por jo krejt me të njëjtën redaksi dhe do të përmbyllte historishkrimin e letërsisë në gjithë kohështrirjen e saj. Letërsia e brezit të luftës antifashiste dhe ajo e fillimeve të realizmit socialist mund të prisnin edhe ca.
Në këtë kuptim, titulli i librit të Besa Hoxhës-Beqirit, Një histori letërsie e ndaluar, është sinekdotik, sepse vetë objekti është vetëm njëri prej tre vëllimeve të së parës histori të letërsisë shqipe hartuar prej një institucioni shkencor. Së paku, në vitin 1968, kur kjo pjesë e historisë së letërsisë shkoi për shtyp, kishte formatimin e një vëllimi, ndonëse përgjatë viteve 1960 në redaksi ishte diskutuar edhe mundësia e ndarjes së tij në dy pjesë. I ndjeri Jorgo Bulo, që ishte njohësi më i mirë i historisë së ndërlikuar të këtij vëllimi, duke qenë për një kohë dhe në përbërje të redaksive të punës për hartimin e tij, për fat të keq nuk është më, për t’u dhënë përgjigje shumë pyetjeve që mbeten pa përgjigje edhe në librin “Një histori letërsie e ndaluar” të Besa Hoxhës-Beqirit. Kjo histori është e mjegullt për shkak të zbrazëtive të mëdha në dokumentimin zyrtar të procesit si u konceptua, si u realizua dhe si u ndalua botimi i tij pikërisht ndërkohë që kishte përfunduar faza e parë e shtypshkrimit, radhitja në linotyp dhe qortimi i gabimeve teknike, duke përfshirë nënshkrimin fletë për fletë të librit të gatshëm për botim, siç ishte rregulli i asaj kohe për autorizimin e shtypit. Këto boca gjenden në Arkivin e Institutit të Gjuhësisë dhe të Letërsisë, ka shkruar Ali Xhiku në studimin monografik “Një pasqyrë e Shqipërisë letrare në vitet 1945-1960” .
Ndërsa prof. Jorgo Bulo ka pasur idenë e një shtypjeje fototipike të vëllimit të gatshëm, që përfaqëson, sipas pohimeve të tij, një gjendje përfundimtare të punës së kryer. E vetmja pengesë ishte përgjegjësia ndaj autorëve: përgjegjësia morale e intelektuale së pari, por dhe ajo e autorësisë: ata nuk ishin më gjallë dhe kush mund të advokonte në emër të tyre në rast të moskuptimeve krejt të pritshme në opinionet shkencore e parashkencore? Besa Hoxha-Beqiri nuk ka pasur në duar saktësisht vëllimin e tretë të historisë së letërsisë në gjendjen e vet përfundimtare. Me gjithë kërkimet ngulmuese të saj në arkivat e trashëgimisë të Institutit të Gjuhësisë dhe të Letërsisë, ai nuk u gjend. Për fat të mirë, ruheshin tre dorëshkrime të së njëjtës lëndë, si punë në proces, që mund të çmohen si shumë të afërta me vëllimin e munguar. Kur këto tre dorëshkrime u gjetën, Besës iu rikthye besimi i tronditur jo pa arsye se mund t’i përgjigjej denjësisht pyetjes shkencore që i kishte paracaktuar vetes. Ndalimi i vëllimit të tretë të historisë së letërsisë shqipe (1968) pati pasoja në procesin e historishkrimit të letërsisë në tërësi. Sikurse dihet, Historia e letërsisë shqiptare të realizmit socialist, e botuar nga Akademia e Shkencave më 1978, mirë a keq kishte sistemuar të dhëna për autorë e vepra të letërsisë së pasluftës, ndërkohë që gjysma e parë e shekullit XX mbetej ende pa histori.
Vetëm në vitin 1983, në tekstin Historia e letërsisë shqiptare që nga fillimet deri te lufta antifashiste nacionalçlirimtare, edhe ky botim i Akademisë së Shkencave, lexuesit e studiuesit do të kishin në dorë një paraqitje historiografike për periudhën së cilës i qe dedikuar vëllimi i tretë. Natyrisht, një paraqitje shumë të cungët e të deformuar, pa F. Konicën, Gj. Fishtën dhe G. Schirò-in, të cilët, një dekadë e gjysmë më parë, pikërisht në vëllimin e ndaluar, së paku në pikëpamje të vëllimit, ishin trajtuar thuajse në të njëjtat përmasa me Jeronim de Radën e Naim Frashërin. Sigurisht dhe pa Ernest Koliqin, që mungonte edhe në atë vëllim; pa Vinçens Prennushin, Lumo Skëndon, Branko Merxhanin, Etëhem Haxhiademin, Lame Kodrën dhe shumë të tjerë. Një histori gjenetike e Historisë së ndaluar të letërsisë shqipe, vëllimi i tretë, nuk është shkruar ende. Jo pa arsye është supozuar se nuk dihet ende në ka ndonjë dokument që flet për këtë çështje: ka shumë të ngjarë që vendimi për të mos lejuar botimin e vëllimit të tretë të jetë transmetuar gojarisht . Pas studimit të Besa Hoxhës-Beqirit më së paku dihet mirë se ekzistojnë jo pak dokumente, si të tipologjisë shkencore, ashtu dhe të tipologjisë zyrtare-institucionale: recensione të porositura, recensione të paraqitura vullnetarisht, mendime në formë letrash, diskutime shkencore, procesverbale mbledhjesh të redaksisë, vlerësime individuale dhe kolegjiale, shenjime të bashkëhartuesve të vëllimit dhe qortime mbi daktiloshkrimet (sidomos me dorën e K. Bihikut). Mungojnë vendimet e redaksisë për miratimin e botimit, vendimet e këshillave shkencorë, si dhe, më kryesorja, vendimi i ndalimit. Dorëshkrimi i vëllimit të tretë të Historisë së letërsisë shqipe (1912-1939) ruhet në arkivin e Institutit të Gjuhësisë dhe të Letërsisë më së paku në pesë versione të plota, pa llogaritur materialet fragmentare, që janë pjesë e koleksionit të kësaj tematike, si dhe vëllimin e linotipuar, në gjendje përfundimtare, që mbetet qëllim për një kërkim të ri. Ekzistenca e këtyre versioneve lejon një krahasim tjetër, që nuk ka qenë objekt kërkimor për studimin e Besa Hoxha-Beqirit: krahasimin variantistik, që do të verifikonte më së fundi evoluimin, për mirë a për keq, të mendimit historik-letrar për zhvillimet në letërsinë shqipe në gjysmën e parë të shekullit XX, nga njëra kohë në tjetrën, me vite reference: 1958, 1968, 1972, 1978 dhe në ndonjë moment tjetër të pestë, që për ne është ende i pasaktësuar kronologjikisht. Siç ka vërejtur studiuesja Besa Hoxha-Beqiri, autore e këtij libri, vëllimi i tretë, pasi u nda prej dy vëllimeve të para, rezulton se është konsideruar i përfunduar qysh në vitin 1965, pavarësisht se në shtyp nuk shkoi as atë vit dhe as edhe për tre vjet të tjera, dhe pavarësisht se nuk dihet ende se cili qe autoriteti që e ndaloi më 1968.
…Dy monografitë që dolën prej vëllimit të tretë të Historisë së letërsisë shqipe, siç provohet përmes krahasimit nga studiuesja Besa Hoxha-Beqiri: e para për Faik Konicën dhe e dyta për Gjergj Fishtën , ndonëse të prapavendosura në kohë, me dy vite kronologjizimi: vit i përfundimit të punës dhe vit i botimit , gjithashtu nuk ia kujtuan lexuesit lidhjen me të, madje as që fillimisht ishin shkruar si kapituj të saj. Dhe nuk ishte një punë e padenjë, për të mos u përmendur, sepse, siç e dëshmon monografia e Besa Hoxhës-Beqirit, ishte përpjekja e parë serioze për një tejkalim të kufirit politik e ideologjik në historishkrimin e letërsisë të gjysmës së dytë të shekullit XX. Mund të thuhet se historiografia letrare e periudhës komuniste me këtë vëllim arriti shkallën më të lartë të lirisë së vet, një shkallë lirie që nuk dëshmohet as në botimin e viteve 1959-1960, aq më pak në botimin e vitit 1983. Botimi do të kishte ndihmuar shumë kërkimin shkencor në letërsinë e traditës, që rinisi në vitet 1990 e më pas. Vëllimi do të ishte integruar në bibliografitë shqiptare. Në mos një referencë themelore, së paku do të ishte një referencë alternative krahas studimeve të tjera: mendimit historik-letrar në Shêjzat, në Jeta e re, në Kosovë e në Perëndim. Nuk mund të shpërfillet një fakt tjetër shumë i rëndësishëm, që kontekstualisht do të ndihmonte të kuptohej si dhe çfarë ndodhi me Historinë e ndaluar të letërsisë: pikërisht në vitin 1968 u përkufizuan kanonet themelore të shkollës dhe arsimit: trekëndëshi revolucionar mësim-punë-kalitje, parimësia dhe boshti ideologjik, filli i kuq marksist-leninist dhe pastërtia ideo-politike. Kjo reformë, e konsideruar me të drejtë si ideologjikisht nga më të rreptat të gjithë periudhës komuniste, preku rrënjësisht programet në të gjitha shkallët e arsimimit, duke përfshirë atë universitar. Kjo reformë qe një kthim prapa në të gjitha pikëpamjet. Nuk është për t’u çuditur që kanonet e kësaj reforme të kenë diktuar edhe për kthimin prapa tek pozicionet politike të vitit 1946, domethënë edhe në qëndrimin ndaj autorëve të përjashtuar prej historisë së letërsisë. Duke qenë se reforma, siç rezultoi shumë shpejt, mori karakterin e një strategjie arsimore, kanonet e saj kushtëzuan ndalimin jo për momentin, por përgjithnjë, të vëllimit të tretë të Historisë së letërsisë shqipe.
…Libri i Besa Hoxhës-Beqirit e rikthen në vëmendjen e studiuesve historinë e ndaluar të letërsisë dhe e vendos atë në vargorin jo aq të gjatë prej rreth një shekulli historiografie letrare shqiptare. Nëse autorja do ta thellojë kërkimin e saj, për një histori të historisë së letërsisë shqipe, atëherë do të dilte nevoja për saktësime në kalendarin e saj, për ta historizuar gjithë procesin, për të gjetur përgjigje edhe për pyetje të tjera. Një ndër to është: kush e përcaktoi kufirin e ri të përjashtimit, autorët problematikë e kontradiktorë po (F. Konica, G. Schirò, Gj. Fishta, V. Prennushi), por kolaboracionistët jo (Ernest Koliqi, Mit’hat Frashëri, Anton Harapi)? Ishin studiuesit vetë, apo kishte një qëndrim zyrtar politik-shtetëror? Kështu, me botimin e librit të Besa Hoxhës-Beqirit, del nga heshtja një çështje që shkencës së studimeve letrare i intereson shumë. Autorja ka ofruar mundësinë për kërkime të mëtejshme rreth të quajturit pranim kritik i traditës letrare, një mundësi, ndonëse jo më e mira, shumë më e frytshme se mundësitë tejet të kufizuara që ofruan tekstet shkollore dhe universitare të historisë së letërsisë të gjysmës së dytë të shekullit XX.
Shaban Sinani ( Nga pasthënia e librit “Një histori letërsie e ndaluar” )
Shtyrja për një datë të pacaktuar, siç është thënë, e mbajtjes së protestës së opozitës, e cila ishte planifikuar për ditën e shtunë, 26 mars, si dhe deklaratat që kanë ardhur nga liderët opozitarë, në fakt, shënojnë fundin e të ashtuquajturës “opozitë e bashkuar”, vlerësojnë njohësit e zhvillimeve politike në vend.
Ditën e premte, kryetari të partisë opozitare Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës, Ramush Haradinaj, kishte theksuar se nuk është i gatshëm t’i ndjekë metodat e të protestuarit të Lëvizjes Vetëvendosje, ndërkohë që deklaratat e tilla, nga përfaqësues të Lëvizjes Vetëvendosje, ishin cilësuar si fyerje për deputetët opozitarë.
Për më shumë, shefja e grupit parlamentar të Aleancës për Ardhmërinë e Kosovës, Donika Kadaj Bujupi, ka dhënë dorëheqje nga ky subjekt.
Albert Krasniqi, analist i Institutit Demokratik të Kosovës, duke folur për Radion Evropa e lirë, rikujton se tri subjektet opozitare, Lëvizja Vetëvendosje, Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës dhe Nisma për Kosovën, janë bashkuar në dy kërkesa përballë ekzekutivit të vendit, anulimin e marrëveshjes për Asociacionin e Komunave me shumicë serbe dhe anulimin e marrëveshjes për demarkacionin e kufirit me Malin e Zi.
Sipas tij, partitë opozitare edhe më parë kanë shprehur rezervat për metodat, të cilat i kanë përdorur për kundërshtimin e këtyre dy marrëveshjeve.
“Këto dy marrëveshje, të cilat janë kundërshtuar, nuk kanë qenë të dyja të njëanshme, por një bashkim i të dy kërkesave prej dy subjekteve të ndryshme politike. Me gjithë këto pakënaqësi që ata i kanë shprehur gjatë rrugës, prapë ka qenë një unifikim për një kohë goxha të gjatë dhe nëse për këtë kohë nuk merret rezultati i synuar, atëherë është e natyrshme që të ketë pakënaqësi të brendshme dhe të tentohet që në mënyra të ndryshme të dilet nga kjo krizë politike, në të cilën tash e 7 muaj është vendi”, tha Krasniqi.
Halil Matoshi, analist i çështjeve politike, thotë për Radion Evropa e Lirë se plasaritjet ndërmjet tri subjekteve opozitare, që sipas tij janë shpërfaqur publikisht ditën e premte, shënojnë fundin e siç e quan ai, opozitës së bashkuar.
Ai ka shprehur mendimin se në këtë situatë, zoti Haradinaj mund të ketë ofertë nga koalicioni qeveritar që të jetë pjesë e një riformatizimi eventual të qeverisë.
“Gjithsesi, pushteti, tashmë është e qartë se e ka ofertuar AAK-në dhe Ramush Haradinaj, tash e ndoshta 3 apo 4 muajt e fundit dhe ky nuk është ndonjë sekret. Mund të thuhet se është sekret publik se ka pasur takime, ofertë. Mirëpo, zoti Haradinaj dhe partia e tij, sigurisht që në ndërkohë, kanë dashur që ta rrisin atë që thuhet ‘pazarin politik’. Çarjen, përfundimisht e dëshmon edhe ikja e Donika Kadajt nga AAK-ja”.
Analisti Matoshi, ka shtuar se situata e krijuar, vjen vetëm pak ditë pas paralajmërimeve që kishte bërë kryetari i Kuvendit të Kosovës, Kadri Veseli, për “një ftesë të veçantë dhe shumë serioze për opozitën” ku nuk është përjashtuar as mundësia e zgjedhjeve të parakohshme.
Sipas Matoshit, situata e tanishme është uverturë drejt zgjedhjeve.
“Edhe zoti (Hashim)Thaçi, pas zgjedhjes së tij në postin e kryetarit të shtetit, por edhe zoti Veseli dhe të tjerët, kanë filluar që të flasin hapur për mundësinë e zgjedhjeve të parakohshme. Kjo, gjithnjë sipas meje, çon në konkludimin që nëse zoti Haradinaj bëhet pjesë e Qeverisë së Kosovës, atëherë zgjedhjet do të shtyhen për pranverën e vitit të ardhshëm, që të shkohet njëkohësisht me zgjedh je nacionale dhe vendore”.
“Nëse zoti Haradinaj, eventualisht nuk pranon që të jetë pjesë e pushtetit, atëherë unë mendoj se zgjedhje të parakohshme mund të kemi në vjeshtën e sivjetme”.
Në anën tjetër, analisti Krasniqi, vlerëson se situata e krijuar tregon paaftësinë e subjekteve dhe grupeve politike në vend për të zgjidhur situatat me dialog politik.
“Ajo që del në pah këtu është se, edhe në të kaluarën, të gjitha mosmarrëveshjet politike nuk po arrijnë të zgjidhen përmes një dialogu, por gjithmonë po janë këto prapaskenat dhe këto ndarjet e përçarjet brenda grupeve, për të qenë më pas si mundësi që mund të shfrytëzohet për dalje nga kriza politike”.
“Është një tregues i keq se akoma jemi prapa në kulturën e komunikimit dhe të bërjes politikë dhe po përdoren metoda, nëse mund t’i quaj kushtimisht, primitive të daljes nga krizat politike”, shtoi Krasniqi.
Analisti Matoshi ka theksuar se në rast se Aleanca për Ardhmërinë e Kosovës përafrohet tani me pushtetin, atëherë kjo çon në konkluzionin se ky subjekt mund të jetë në të ardhmen partner i koalicionit me Partinë Demokratike të Kosovës./rel/
Një asistent/mësuese në Britaninë e Madhe u pushua nga një shkollë fillore, pasi prindërit zbuluan fotot e saj me të brendshme.
Gemma Laird, 21 vjeç, tha se ajo ka modeluar për të brendshmet.
Por prindërit kishin deklaruar se nuk duan që fëmijëve të tyre t’u japë mësim një modele.
21-vjeçarja, që ka një vajzë 4-vjeçare, Zofia, tha se u ndje keq.
“Drejtoresha më bëri të ndjehem e pistë, sikur isha një prostitutë. Është qesharake,” tha ajo.
Sipas saj, ajo i ka njoftuar drejtuesit e shkollës që ka qenë modele.
Që kur është pushuar, ajo i është kthyer modelingut.
Me akademi përkujtimore, sot në fshatin Krushë të Madhe të Komunës së Rahovecit, u shënua 17- vjetori i 241 të vrarëve dhe të masakruarave nga forcat serbe, në këtë masakër nuk u kursyen as gratë, fëmijët dhe pleqtë.
Në akademinë përkujtimore, morën pjesë Idriz Vehapi, kryetar i Komunës së Rahovecit, Avdullah Hoti, Ministër i Financave në Qeverinë e Kosovës, Rexhep Hoti, zv. MKRS-së, Ramadan Hoti, nënkryetar i Komunës së Gjakovës, Vajdin Berisha, kryetar i OVL e UÇK-së në Rahovec, Prenk Gjetaj, kryetar i komisionit qeveritar për të pagjetur, familjar të të rënëve, dhe deputet të Kuvendit të Kosovë.
Në emër të këshillit organizativ të fshatit Krushë e Madhe, fjalën e mori Selami Hoti, kryetar i këshillit fshatit i cili në fjalën e tij tha se sot jemi mbledhur këtu për të përkujtuar veprën sublime të Dëshmorëve dhe Martirëve Krushjan, të cilët para 17-viteve, ranë për të mos vdekur kurrë . Lirinë që e gëzojmë sot, është falë Krushjanëve që ranë në altarin e lirisë, këta janë meritorët, këta janë themeli, këta janë arsyeja dhe njëra nga vulat e pavarësisë së Kosovës, pavarësi e cila u vulos me gjak.
Kryetari i Komunës së Rahovecit Idriz Vehapi, në fjalën tha se muaji mars na sjellë në kujtesë ditët me të vështira të historisë sonë të re për të gjithë Kosovën, e sidomos për Komunën tonë , e cila fundin e muajit mars të vitit 1999 e përcolli më shumë dhimbje. Ky muaj , na rikthen emër për emër në kujtesë ata që nuk janë më mes nesh, ata me jetën e tyre vunë themelet e shtetit të Kosovës. Prandaj, jemi mbledhur sot përsëri, t?i kujtojmë së bashku djemtë dhe burrat e Krushës së Madhe.
Nga një fjalë rasti mbajtën edhe Ministri i Financave zAvdullah Hoti, Vajdin Berisha kryetar i OVL e UÇK-së dega në Rahovec dhe Prenk Gjetaj, kryetar i komisionit qeveritar për të pagjetur.
Aktivitete përkujtimore në shënimin e 17-vjetorit të të vrarëve dhe të masakruarave, kanë vazhduar me hapjen e ekspozitës në Qendrën Rinore në Krushë të Madhe me foto nga masakra e bërë nga serbet në vitin 1999.
Kurse, sot në ora 17:00 në Sallën e Kuqe të Pallatit të Rinisë në Prishtinë shfaqet premiera e filmit dokumentar “Dëshmit e Heshtura” autor Prof Dr. Nusret Pllana, regjisor Luan Kryeziu.
Ndërsa me datë 27.03.2016 e diele ora 18:00 në Shtëpinë e Kulturës në Krushë e Madhe shfaqet filmi Dokumentar “Dëshmitë e Heshtura”.
( Video ) EDHE PAS 17 VITESH KRUSHA E VOGËL NË DHIMBJE, LOTË DHE RËNKIME PËR FAMILJARËT E VRARË, ZHGËNJIM PËR MOSZBARDHJEN E FATIT TË TË PAGJETURVEKrusha e Vogël përkujtoi 113 viktimat e masakrës së 25-26 marsit të vitit 1999. Si në çdo përvjetor, familjarët kërkojnë të zhdukurit, pasi Krusha e Vogël, nga 113 viktima ka varrosur vetëm 46 prej tyre, ndërsa edhe 67 banorë të këtij lokaliteti konsiderohen të zhdukur. Kryetarja e fshatit, Shpresa Shehu, tha se dhimbja nuk do të shërohet kurrë për më të dashurit e tanë. Familjarët e martirëve që u vranë në mënyrën më ç’njerëzore, janë edne me ankthin e tmerrit të 26 marsit të vitit 1999, dhe një gjë e tillë do t’i përcjell ata deri në identifikimin e të zhdukurit të fundit nga këto masakra, dhe ne kërkojmë nga institucionet që sa më shpejt të zbardhet fati i familjarëve tjerë që rezultojnë të zhdukur, apeloi kryetarja Shehu . Në emër të komunës së Prizrenit,në këtë manifestim përkujtimor foli nënkryetari I komunës së Prizrenit,Lulzim Kabashi,i cili në mes tjerash tha se ne solidarizohemi më dhembjen e rëndë që ka Krusha e Vogël. Institucionet duhet të angazhohen maksimalisht për plotësimin e të drejtave dhe zgjidhjen e çështjes së të zhdukurve që janë brengë shpirtërore për familjarët e martirëve të cilët u flijuan për Lirinë e Kosovës, theksoi ai. Në këtë tubim kanë folur edhe deputetët e Kuvendit të Kosovës, Nait Hasani dhe Blerta Deliu, të cilët kërkuan më shumë angazhime nga të gjithë faktorët relevant për ndriçimin e fatit të të zhdukurve, që në masë të madhe do të lehtësonte edhe dhimbjet e familjarëve për më të dashurit e tyre. Pas fjalimeve janë vendosur kurora dhe buçeta me lule në varret e martirëve në këtë lokalitet, ku si pasojë e masakrës së para 17 viteve kanë mbetur pa bashkëshortet e tyre 85 femra dhe mbi 140 fëmijë bonjakë kanë mbetur pa njërin prind…
Gepostet von Televizioni Prizrenit am Samstag, 26. März 2016
Rolling Stones kanë dridhur Havana’n. Rock-grupi britanik ka performuar para dhjetëra-mijëra njerëzve në kryeqytetin e Kubës, ku muzika e tij ka qenë e ndaluar për disa dekada.
Mick Jagger ka mirëpritur admiruesit në gjuhën spanjolle, përpara se të niste performancën me hitin e vitit 1968 Jumpin’ Jack Flash.
Shumica e pjesëmarrësve në koncert kanë qenë adhurues të përjetshëm të grupit, të cilët kanë mbajtur të heshtur dëshirën e tyre për këngët e tij.
“Pas ditës së sotme, mund të vdes”, ka thënë një adhurues me emrin Joaquin Ortiz. 62-vjeçari ka thënë se është adhurues i rock-ut prejse ka qenë adoleshent në vitet 1960, kur Qeveria komuniste e Kubës ka ndaluar bendet amerikane dhe britanike.
Ortiz ka thënë se është dashur të mbajë fshehur albumet e grupeve Beatles dhe Stones. “Të shoh Roling Stones, kjo është si dëshirë e imja e fundit”, ka thënë ai.
Koncerti i grupit legjendar ka qenë falas dhe më i madhi në Kubë që nga revolucioni i vitit 1959. Media shtetërore kubaneze ka thënë se rreth 500,000 njerëz e kanë ndjekur atë.
Koncerti është zhvilluar pak ditë pas vizitës historike të presidentit të Shteteve të Bashkuara, Barack Obama, në Kubë, e cila është parë si shenjë e përafrimit midis dy vendeve pas më shumë se pesë dekada armiqësi.
“Koha ndryshon çdo gjë. Jemi shumë të lumtur që jemi këtu dhe jam i sigurt se do të jetë një shfaqje e madhe. Kemi performuar në shumë vende të veçanta gjatë karrierës sonë të gjatë, por kjo shfaqje në Havanë do të jetë një moment historik për ne dhe shpresojmë për miqtë tanë në Kubë”, ka thënë vokalisti kryesor Mick Jagger, përpara koncertit.
Bendi ka kënduar 18 këngë gjatë koncertit dyorësh, përfshirë hitet Sympathy for the Devil dhe Satisfaction.
Koncerti është parë si një tjetër shenjë e ndryshimit të vërtetë në ishull. Deri para 15 vjetësh, qeveria komuniste e Kubës ka ndaluar shumicën e grupeve perëndimore të muzikës rock dhe pop, duke i cilësuar ato si degjeneruese dhe armiqësore.
Por, Kuba ka ndryshuar në mënyrë të konsiderueshme në vitet e fundit, e sidomos në 18 muajt e fundit, kur edhe ka nisur procesi i përafrimit me Shtetet e Bashkaura.
Gazeta britanike Mirror ka shkruar se koncerti është zhvilluar pavarësisht kërkesës së Papa Françeskut që ai të shtyhet, pasi ka përkuar me festën katolike “E premtja e mirë”
Edhe Nisma në Prizren ka uruar besimtarët e fesë katolike Ditën e Pashkëve.
“Në këtë festë le të mbretëroj toleranca, mirëkuptimi dhe dashuria mes shqiptareve , të të gjitha besimeve, kulturave dhe traditave tona”, thuhet në urimin e
Nismës në Prizren./PrizrenPress.com/