Angelo Panebianco
Presidenti i Shteteve të Bashkuara, Barak Obama, duke iu kërkuar falje familjeve, në cilësinë e tij si komandant i forcave të armatosura amerikane, mori përsipër përgjegjësinë për vdekjen e dy bashkëpunëtorëve, Giovanni Lo Porto dhe Warren Weinstein. Shpresojmë që askujt, këtu te ne, t’i vijë nëpër mend t’i dërgojë ndonjë urdhër arresti.

Precedentët nuk mungojnë. Është rasti, për shembull, i hetimit të çuditshëm gjyqësor në vitet ’90, i quajtur Cheque to Cheque, lidhur me dyshimin për një trafik ndërkombëtar armësh. Ai hetim përfundoi sikurse duhet të përfundonte, ose më saktë me asgjë. Por i mbajti për muaj të tërë gjallë faqet e para të gazetave sepse ishte e përbërë dhe e “ngarkuar” me hetime mbi personalitete ndërkombëtare të ndryshme, që nga lideri i atëhershëm nacionalist rus, Zhirinovski, deri tek arqipeshkvi i Barcelonës.

Nuk do t’i ndodhë edhe Obamës (shpresojmë), por ajo që e bën një mundësi të tillë jo dhe aq të pamundur është klima politike që përjetojmë sot në vendin tonë. Po të dëgjosh disa komente të caktuara duket sikur janë amerikanët “armiku” dhe vrasësit e vërtetë. Vrasës të rangut të ulët për më tepër: tema kryesore e diskutimit është nëse Obama e dinte apo nuk e dinte dhe në rast se e dinte, përse nuk e tha më parë.

Në këtë mënyrë humbasim nga shikimi thelbin. Dhe thelbi është se, edhe nëse amerikanët kanë bërë një gabim (e kush nuk bën të tilla në luftë?) armiqtë, vrasësit, nuk janë ata, por janë ata që rrëmbyen, i mbajtën të burgosur për vite të tëra dhe nuk i liruan kurrë Lo Porton dhe Weinstein. Përse kjo e vërtetë e thjeshtë dhe e pamohueshme e ka të vështirë të pohohet? Kryesisht, sepse legjitimiteti i aksionit ushtarak ndërkombëtar kundër grupeve xhihadiste në pjesë të ndryshme të botës kundërshtohet dhe nuk pranohet nga sektorë të rëndësishëm në vend. Shihni për shembull si flet shumëkush për luftën në Afganistan.
Duke e djegur edhe barin e njomë me të thatin, e vendosin në një plan me pushtimin e Irakut. Pra edhe ajo do të na ishte asgjë më shumë sesa një “luftë e Bushit”. E harrojnë se, nëse sigurisht Iraku është një rast i kundërshtueshëm, sulmi ndaj të cilit që prej fillimit nuk gjeti plotësisht mbështetjen e opinionit publik perëndimor, kjo nuk është e vërtetë për Afganistanin. Amerikanët ndërhynë në Afganistan si pasojë e 11 shtatorit 2001, pikërisht sepse aty ishte konceptuar dhe organizuar ai sulm.

Nëse ka patur një luftë me të gjithë elementët e “luftës së drejtë” (ashtu sikurse kodifikohej nga krishterimi mesjetar) ajo është padyshim lufta në Afganistan. Por fakti që ky aspekt nuk pranohet apo është harruar, kontribuon në shpjegimin e dallimit dhe ndarjes, me të cilin aksionet amerikane në atë pjesës së botës shihen nga disa sektorë të caktuar të opinionit publik italian: një mosbesim dhe një distancim edhe më të papëlqyeshëm dhe pa vend nëse kihet parasysh roli aktiv që kanë patur dhe kanë akoma ushtarët tanë në Afganistan dhe nga kontributi me gjak që kanë paguar shumë prej ushtarëve tanë në atë mision.
Vështirësi për të dalluar mes amerikanëve dhe armiqve të vërtetë, vështirësi për të pranuar legjitimitetin e plotë të veprimeve ushtarake për t’u bërë ballë grupeve xhihadiste nëpër vende të ndryshme ku luftohet, duke na shkaktuar një rrezik të afërt dhe të menjëhershëm. Rreziku i rëndë është ai i çarmatosjes morale përballë një agresioni xhihadist, e cila tashmë na ka edhe ne italianëve në shënjestër.

Rreziku është që të mbetemi psikologjikisht dhe për rrjedhojë edhe praktikisht, të papërgatitur përballë kërcënimit. Mes nesh ka njerëz që refuzojnë ta pranojnë natyrën e së keqes dhe arsyet përse po përhapet, njerëz që nuk duan ta shohin në fytyrë realitetin, që preferon të kapet pas idesë garantuese, sipas së cilës lufta e xhihadistëve ka një armik të vetëm të vërtetë: myslimanët e tjerë. Këta naivë nuk duan të dëgjojnë t’iu thuhet se armiqtë xhihadistë, përkundrazi, janë të dy llojeve: myslimanët e korruptuar nga moderniteti dhe bota perëndimore (kryqtarët) epiqendër e atij moderniteti.
Ndoshta ka ardhur momenti të zgjohemi. Armiqtë ekzistojnë dhe nuk janë amerikanët. E është për të të ardhur keq që nuk mjaftojnë urdhër-arrestet për t’i ndalur.

Edison Ypi
Po kalon nëpër sheshin Skënderbe. Proletarë morracakë surratshqyer të kërcënojnë nga mozaiku mbi muze. Kurvi ka 30 vjet që ka cof. Kurvizmi është në zenit. Mozaiku kriminal të rrezaton si rontgen, ta përshkon trupin, ta mpin trurin, t’i ngathtëson gjymtyrët, të mposht, të zgërlaq. Nuk jetohet në këtë vend me këtë shesh e këtë simbol diabolik. Ik e mos u kthe më kurrën e kurrës.

Në bulevard t’i trazon zorrët varri i kurvit. Është aq i madh sa do-s’do nuk mund të mos e shohësh. Jo-po është vepër arkitektonike, jo-po brezat e ardhshëm duhet të dinë çfarë ka ndodhur, janë rrena që i përhapin arkitektë eunukë bythlëpirës të politikës për ta detyruar miletin të votojë për kurvizmin. Ik nga sytë këmbët. Si zhapik duke u zvarritur. Si kunadhe duke u fshehur. Si gjarpër duke u përdredhur. Vetëm ik.

Në të dy anët e bulevardit, rrugë e rrugica që mbajnë emrat e një lukunie rrugaçësh vrasës. Po të hysh në to, të zënë drithmat. Ik në ndonjë vend tjetër. Po nuk ike do çmendesh nga kombinimi djallëzor i rrugëve paqësore me emra vrasësish.

Në lindje të sheshit Skënderbej mund të shkosh tek Pazari i Ri. Sheshi tek Pazari i ri që mban emrin e një halabaku vrasës komunist parakurvist, të bërtet, të uluret; Ik-ik-ik, vetëm ik dhe kurrë mos u kthe.

Syri të zë një kioskë që shet gazeta. Merr nja tre a katër gazeta për të marrë vesh çfarë bëhet në vendin tënd. Sapo u hedh sytë gazetave, zë kokën me duar, balli të mbushet me djersë, nëpër trup të kalojnë mornica; Krim në familje. Deputetë tutorë kurvash. Komente dhe analiza servile nga autorë të famshëm por të urryer. Aleanca parlamentare që s’kanë asnjë lidhje me preferencat e elektoratit por vetëm me interesat e krerëve. Sajesa, shpifje, intriga, të gjitha kurviste. Një “intelektual” kurvist thotë se Kryetar i Bashkisë së Tiranës nuk mund të jetë një mjek që ka arritur të ketë një spital privat. Se si duhet të jetë Kryetari i Bashkisë, kurvisti nuk e thotë por e lë të nënkuptuar se preferon një proletar, një leckaman, që pasi të bëhet Kryetar Bashkie përmes hajnisë të pasurojë veten dhe ca si vetja. Thonë se dosjet duhen hapur. Por procedurat dhe masën e hapjes i sugjerojnë të atilla që të mos preket gënjeshtra propagandistike kurviste sipas të cilës spiunët kanë qënë viktimat e spiunllëkut, pra të përndjekurit, ndërsa ata që projektuan dhe realizuan spiunllëkun s’kanë aspak gisht në spiunllëk. Alarmin për ikjet, shoqëruar me “argumentat” përkatës, bashkë me sugjerimet për ndalimin e tyre, i bëjnë ca kurvista të cilët kurvizmin e kanë marrë me qumështin e nënës. Leri gazetat, kafen, ujin e gazuar. Mos humb kohë. Ik.

Nga kafeneja në shtëpi. Ti duke u ngjitur, ai duke zbritur, të vështron vëngërr një sigurimist. Një kat më lart banon një ish-komandant burgu të cilit po t’i thuash se Sigurimi ishte kriminal, të vret. Ca të tjerë kurvista me nam lokal që banojnë në të njëjtën shkallë as qurret nuk t’i hedhin. Në shtëpi hap kompjuterin për të hyrë…ku tjetër veçse në Fejsbuk. Në Fejsbuk edhe më zi se në sheshin e mozaikut të proletarëve të xhindosur, bulevardin e varrit të kurvit, Pazarin e Ri të vrasësit, rrugicat e atentatorëve. Në Fejsbuk shesh tmerre dhe turpe që kapërxejnë çdo përfytyrim. Femra që mbahen për konservative serioze, s’lënë ditë pa ta provuar se janë copa mishi duke fotografuar veten nga një mijë kënde. Burra-lavire pa asnjë zotësi apo talent të cilët në perëndim i ka hedhur Sigurimi, burracakë të pështirë që sa më larg të ndodhen aq më trima hiqen, në përpjekje për të pakësuar dhimbjet që u shkakton identiteti katastrofik, bëjnë pafund selfie mendimtare me vështrimin prej gjeniu tretur në horizont me t’i sjellë zorrët në fyt. Hiç mos vill. Hiç mos u mërzit. Ik e mos u duk. Sa më larg të jetë e mundur.

Në mbrëmje sheh programe televizive të kushtueshme që paguhen nga taksapaguesit dhe konsumatorët, por udhëhiqen nga ca gjobëvënës, të cilët, të ftuarve, në këmbim të ftesës, u kërkojnë favore. Ke plotësisht të drejtë të mos i shohësh. Nuk durohen. Ik nga kokën këmbët.

Pasi u ke hedhur nga një sy banakëve televizivë të hajdutëve që kanë vjedhur gazeta dhe humbin në bixhos çdo ditë aq Euro sa janë të ardhurat vjetore të një komune, mbështillesh me batanije, merr në dorë telekomandën dhe kërkon ndonjë film shqiptar. Ah, gabove. Në Shqipëri nuk është bërë asnjë film i hajrit. Të gjithë kanë qënë, dhe janë, propagandë. Po thonë se soc-këllirave po ua restaurojnë pelikulat. Për të marrë ca pare, se për çfarë tjetër. Gjynah prej Zotit ta shpenzosh jetën me të tilla televizione e ata mender filma. Duke u përplasur e duke rrokullisur, barkaz, me kurriz, duke thyer brinjë e duke u gjakosur, vetëm ik.

Qytetet e vogla dhe katundet, po aq zhytur në kurvizëm. Kurvistat kanë bërë vilat më të mëdha. Kalamajtë i kanë çuar me studime jashtë nëpër universitete të shtrenjta. Vetë mbajnë postet kyçe të rendit, të drejtësisë, të gjithave. Prandaj ik, ik, ik, ik, ik dhe vetëm ik dhe kokën prapa mos e kthe.
E njëjta gjë në Kosovë ku ligjin e bëjnë “çlirimtarët” hajdutë dhe vrasës. Mos e zgjat asnjë dekikë. Ik nga Kosova. Më këmbë, me vrap, me autobuz, me furgon.

Bjeri nga të mundesh; nga Serbia, nga Hungaria, Japonia, Kina, Indonesia, Alaska, vetëm ik.

Ik edhe nga Maqedonia perëndimore. As atje s’ke ç’bën mes patriotave të llafeve.

E ç’ju duhen Lugina e Vjosës, Korabi, Cukali, Karavastaja, Tomorri, Devolli, Naimi, Noli, Lasgushi, Kadarea. Ikni o budallenj, ikni. Ikni dhe vetëm ikni. Ikni këmbejeni kaltërsinë e llogorasë me tymrat e Birminghamit, diellin e Myzeqesë me ngricat e Stokholmit, freskun e Thethit me erërat e qelbta të kuzhinave ku do lani tasat e zbrazura. Ikni qafën thefshi. Gjermaninë ku ma gjen. Ikni edhe në Etiopi, në Nepal, në Indonezi, në Madakaskar, ikni ku të mundni. Vetëm në

Shqipëri mos rrini. Vetëm në Shqipëri kurrë mos u kthefshi.

Ikni shqiptarë ikni. Ikni nga kurvizmi. Ikni sa më parë, sa më larg, sa më tepër, mundësisht të gjithë. Hiç mos u sëkëlldisni se shqiptarët paksohen dhe Shqipëria zvogëlohet. Shqipëria nuk ka qënë kurrë më e vogël se e ka merituar. Shqiptarët nuk kanë qënë kurrë më pak se kanë mundur të jenë. Mos u merakosni se pasi të ikni ju do vijnë të tjerë t’ua pushtojnë vatrat e ngrohta, shtëpitë plot jetë, tokat e begata. Vendit ku kurvizmin e kultivuat vetë me aq zell e pasion sa tashmë kurvizmi ka infektuar gjithçka, askush nuk ka për t’ja pasur zili vatrat e ftohura, tokat e helmatisura, shtëpitë e shkretuara, askend nuk do ta marri malli ta popullojë para fundit të botës.