Xhavit Haliti

Kushdo ka të drejtë të shkruaj, por askush nuk ka të drejtë të provokojë individë apo të hedhë baltë mbi luftën tonë çlirimtare

Ideja për këtë shkrim më lindi nga debati mediatik për figurën dhe personalitetin e z. Ramush Haradinaj. Kjo shfaqje, që për mua personalisht është e papëlqyeshme, më vuri përballë një pikëpyetje: Do ta lëmë hartimin e historisë së luftës sonë çlirimtare nga Serbia në dorë të disa gazetarëve dhe opinionistëve, që shpërndajnë dhe injektojnë në opinion vlerësimin personal për ngjarje e protagonistë të kësaj lufte? Kjo pikëpyetje, e lindur momentalisht, i hapi rrugë edhe pikëpyetjes tjetër: historinë e luftës çlirimtare do ta bëjmë në mënyrë spontane, përmes kujtimeve të shkruara nga drejtues të saj, ndonjëherë edhe të vetëquajtur, apo në mënyrë të organizuar shtetërisht, në rrugë institucionale dhe profesionale, akademike? Meqenëse e dyta përfshinë disi në vetvete dhe thelbin kuptimor të së pares, po përpiqem t’i jap përgjigje.

1. Ngjarjet e mëdha historike (çlirimi i Kosovës) nuk mund të ndodhnin e finalizoheshin suksesshëm pa pjesëmarrjen masive popullore. (Lufta jonë çlirimtare është fillim e fund vepër e shqiptarëve të Kosovës, e angazhimit, luftës dhe e sakrificave të pazakonta të tyre, që tronditën mbarë Botën.)

2. Drejtimi i çdo lëvizjeje të madhe, organizimi, ecuria, zhvillimet, përcaktimi dhe realizimi i objektivave të tyre mbajnë përherë emra strukturash, organizmash të përbërë nga një numër i vogël njerëzish. Dihen, se janë tërësisht të dokumentuara emrat e anëtarëve të strukturave drejtuese, që paraprinë hartimin e platformës për luftën, për organizimin e strukturave të UÇK-së, për strategjinë, taktikat dhe objektivat e luftës së saj. Në shumicë pjesëtarët e këtyre ish-strukturave janë gjallë, dhe efektivisht aktivë në sfera të ndryshme të zhvillimeve aktuale në Kosovë.

3. Historia dhe politika konvergjojnë dhe divergjojnë. Historia shënon dhe vë kufij kohorë, bën epokë; politika bën shtet dhe ndikon fuqishëm në konsolidimin dhe ecurinë e një kombi, e një populli apo mbarë qytetarëve të një shteti.

Nisur nga sa parashtrova marr guximin të skicoj një sugjerim për nevojën e fillimit të punës së programuar shtetërisht dhe institucionalisht për hartimin shkencor (të besueshëm dhe sa më të vërtetë) të historisë më të fundit të Kosovës.

Më mungon kompetenca të jap ndonjë ide për kufijtë kohorë të nisjes dhe përfundimit të luftës çlirimtare. UÇK-ja është produkt i këtij procesi, që kurorëzoi përpjekjet e së paku tre brezave kosovarësh për çlirimin nga Serbia. Ajo është forca, mjeti realizues dhe simbol i luftës, por historia e saj kurrsesi nuk e plotëson gjithë historinë e luftës sonë çlirimtare. Vendosja e kufijve ndarës mes etapave të lindjes së lëvizjes, organizimit strukturor të saj, luftës së armatosur etj., është dhe mbetet e drejtë dhe detyrim i institucioneve shkencore historike. Historinë e besueshme, që paraqet, madje që konsiderohet e vërtetë, e bëjnë historianët.

Ne duhet të shkruajmë historinë e lindjes së një shteti në Ballkan, që ka përparësinë të jetë në qendër të Evropës dhe në një rajon gjeostrategjik për politikën aktuale ndërkombëtare. Ne duhet të shkruajmë historinë, ku faktori i brendshëm, lufta jonë kundër serbëve, në aleancë dhe në koordinim me aleatët tanë të mëdhenj dhe, konkretisht me ndihmën vendimtare të NATO-s, përfundoi me sukses. Mendoj se u takon historianëve të gjykojnë e të vlerësojnë, përmes argumenteve të besueshme (dokumenteve dhe dëshmitarëve që janë ende gjallë) vlerën dhe kufijtë ndarës mes luftës së UÇK-së dhe kontributit të NATO-s në çlirimin e Kosovës.

Ne duhet të shkruajmë historinë tonë më të re nga institucione që merren në mënyrë profesionale me historinë, nga njerëz të distancuar emocionalisht nga zhvillimet e fundit historike e politike dhe të prirë drejt objektivitetit të gjykimit shkencor. Përmenda historianët, por a mund të konsiderohen të mjaftueshëm shkencëtarët tanë të fushës së historisë? E bëj pyetjen se rrënjët e lindjes, zhvillimit dhe fitores sonë nuk gjenden vetëm në Kosovë, por janë të shpërndara dhe në Shqipëri dhe në Maqedoni, edhe… më sa përmenda, mendoj se historia jonë më e fundit, parakupton dhe kërkon bashkëpunim, së paku, mes institucioneve shkencore historike të të tre shteteve.

Ndaj duke e konsideruar të domosdoshme dhe emergjente hartimin e një platformë për historinë tonë më të re dhe vënien e saj në shërbim të qytetarëve, të shkollës dhe ndërkombëtarëve, sugjeroj: para se historia të shpërdorohet me ose pa dashje nga botime kujtimesh, që përcjellin dëshmi të përjetuara subjektivisht për luftën, apo refleksione gazetarësh dhe opinionistësh, shteti ynë duhet të filloi punën, duke ndarë edhe fonde monetare, për aktivizimin e studimeve shkencore në hartimin me përgjegjësi të historisë sonë më të fundit. Studiuesit tanë ende e kanë luksin t’i kenë gjallë dhe veprues shumë nga protagonistët dhe dëshmitarët e ngjarjeve historike. Nga sa jam në dijeni të zhvillimeve tona të derisotme, mendoj që është koha dhe janë mundësitë institucionale, akademike dhe financiare që sugjerimi i parashtruar në këtë shkrim të mund të tërheqë vëmendjen dhe, do të uroja, që edhe të merrej në konsideratë nga instancat përkatëse shtetërore.

Në këtë propozim, kurrsesi nuk synoj t’u kundërvihem shkrimeve që bëhen e vlerësimet që jepen për luftën dhe figurat e saj. Përkundrazi, mendoj se ato do t’u shërbejnë si material mbështetës historianëve për një parashtrim serioz dhe shkencor të historisë. Kushdo ka të drejtë të shkruaj, por askush nuk ka të drejtë të provokojë individë apo të hedhë baltë mbi luftën tonë çlirimtare.

(Autori është nënkryetar i Kuvendit të Republikës së Kosovës)

Mero Baze

Astrit Patozi ishte zyrtari më i lartë në krye të Partisë Demokratike ditën që u bënë zgjedhjet për kreun e PD-së. Ai ishte nënkryetar i Partisë pa kryetar dhe kryetar i Grupit Parlamentar. Deklaratat e tij rreth procesit , deformimit të votave dhe paracaktimit të garës janë tronditëse. Ai i shpjegoi ato si rrallëkush ka guxuar ta bëjë në atë parti. Ato nuk janë akuza, por fakte të shpjeguara për publikun nga njeriu më i rëndësishëm i asaj partie më 22 korrik, të cilit i ka ardhur ndot të votonte në atë pisllëk që u prodhua.

Në çdo parti, në çdo vend të botës, në çdo fis apo organizim fisnor, në çdo organiztë apo njësi kolektive, një konstatim i tillë meriton një debat serioz dhe minimumi një përgjigje serioze.

Kryetari i emëruar në krye të Partisë Demokratike, duhet të ishte i pari që me përulje duhet të shpjegonte këtë problem të rëndë, që lidhet me zgjedhjen e tij në krye të Partisë Demokratike. E dimë të gjithë që atë e zgjodhën për të mos pasur kryetar, por dhe si i tillë ai e ka detyrim të flasë, qoftë edhe në emër të Familjes. Ai nuk e bëri. Përgjigjia e tij se kanë votuar 41 mijë anëtarë dhe se PD qenka parti e mendimit të lirë, është fyese në radhë të parë për Sali Berishën, i cili e ka pasur nënkryetar atë që Basha e quan një nga të 41 mijët. Ai që ka bërë konstatimet e frikshme për zgjedhjet në PD, nuk ka denjuar as të jetë tek ata 41 mijë votues, votën e të cilëve se ka lexuar askush dhe kaq mjafton që Lulzim Basha të ndjejë detyrimin të përgjigjet.

Por, a mund ta injorojë Basha debatin për zgjedhjen e shëmtuar të tij në krye të PD-së?

Ka disa arsye të forta të besohet se plasaritja e PD, më shumë se sa nga humbja më 23 qershor, po nis nga fitorja e Bashës më 22 korrik.

E para që është evdiente, është se partia besoi realisht garën dhe nisi të prodhojë mbështetje për të dy palët. Një fenomen i tillë është pozitiv në një parti, por përfundon në tragjedi kur t’i shkel rregullat e lojës. Berisha dhe Basha u trembën pikërisht nga fakti se partia besoi garën dhe e vranë atë. Por, ata që besuan garën janë gjallë dhe nuk mund t’i gënjejë askush. Ata as i ngushëllon dot Patozi dhe as i bën dot për budallenj Basha. Ata panë me sytë e tyre se nuk u lejuan të votohet, se nuk ju numërua vota, ose ju dekonspirua ajo dhe nuk e pranojnë këtë. Ajo që bëri çifti Berisha- Basha me zgjedhjet në PD po prodhon brenda asaj partie dy “ideologji”, që po e ndajnë partinë në njerëz që besojnë vetëm tek vjedhja e votës dhe të tjerë që janë të dëshpëruar nga mungesa e së drejtës së votës. Kjo ndarje do thellohet dita- ditës si një zhvillim logjik i njerëzve që nuk u jepet mundësia të zgjidhen dhe të zgjedhin dhe të tjerëve që kanë gjithë pushtetin brenda partisë nën kontroll, si të përzgjedhur të Familjes. Do të jetë beteja e njerëzve të lirë dhe atyre që do të shërbejnë si badigard politikë të Familjes në emër të PD

Së dyti, 22 korriku nis plasaritjen e PD edhe nga lidershipi që prodhon. Siç e shohim përditë, ajo parti vazhdon të ketë kryetar Sali Berishën dhe zëdhënëse, Laurën, Lulin dhe Silvën. Pra, duke bërë sikur iku për të mos ikur, Sali Berisha ka prodhuar një lidership qesharak brenda partisë, të kontestueshëm jo më nga Olldashi, Patozi etj, por dhe nga çdo njeri nën mesatar në selinë e PD-së.

Lulzim Basha po starton në krye të partisë jo vetëm si një figurinë e përzgjedhur me dhunë, por dhe si një mediokër i pagojë, që nuk i del dot zot mandatit të tij. Ai e ka të domosdoshme tashmë të ketë në krah Sali Beirshën jo vetëm në selinë e partisë, por dhe në çdo mbledhje, çdo tribunë dhe çdo hap që duhet të hedh brenda partisë, nëse do ta drejtojë atë.

Autoriteti i tij me zhvillimet e 22 korrikut është asgjesuar dhe ai shikohet nga një pjesë e madhe e PD si një hajdut ordiner votash, që ka futur PD-në në luftë për të marrë një karrige që ndërkohë ja kishin falur.

Një arsye tjetër përse 22 korriku prodhon plasaritje, është dhe sjellja me ata që u përdhënuan më 22 korrik. Në mungesë të guximit për të hapur një debat real për ta ripërfshirë pjesën e përjashtuar në PD, çifti Berisha- Basha po startojnë me linçimin e tyre. Një tufë minjsh janë zgjuar nga vrimat e tyre dhe po flasin për spastrime, hakmarrje dhe gjyq popullor ndaj atyre që tentuan të mos marrin në konsideratë kollovarin në parti.

Kjo nuk është shqetësuese për ata që po linçohen, por për linçuesit. Çifti Berisha- Basha mendon se në këtë vend do përsëritet historia e bythëlëpirësve të Sali Berishës që ikën nga PD-ja dhe u rikthyen aty se u hodhi Berisha nga një kockë. Këtu gabohen rëndë. Kjo është një histori që nis për të vazhduar gjatë, jo si histori bashkimi, por si histori ndarje.

Çifti Berisha- Basha nuk duhet të bindin as Ramën, as Metën dhe as pjesën më të madhe të shoqërisë pse kanë vjedhur votat në PD. Ata duhet të bindin pikërisht ata që kanë vjedhur dhe linçuar më 22 korrik. Dhe ata binden vetëm kur u kërkon ndjesë, kur flet hapur për atë që ndodhi dhe kur punon bashkë me ta për ta korrigjuar. Në të kundërt nuk ndodh asgjë e madhe, por thjesht ke zvogëluar edhe më shumë partinë pa arsye, një muaj pasi populli shqiptar e zvogëloi boll, nga 69 mandate në 43.

Askush në këtë vend nuk është i shqetësuar përse Berisha dhe Basha duan të kenë një parti të tyren të vogël dhe talebane pro tyre. Le ta kenë. Problemi është se nuk do kenë brenda saj, një shumicë shqiptarësh që të mundësojnë ndryshimin që ata të rikthehen dikur në pushtet.

E fundit që dua të theksoj pse 22 korriku ka prodhuar këtë plasaritje, është dhe fakti se shumica e lidershipit po hesht, me shpresë se Basha mund t’u ofrojë diçka në shkëmbim të heshtjes. Degradimi në këtë nivel i një partie të madhe, tregon se sa shumë është vrarë brenda asaj partie sistemi i vlerave, sa shumë është vrarë gara dhe sa pak njerëz kanë personalitet për t’ia ofruar asaj partie në të ardhmen. Ajo parti që u bashkua pas humbjes së Berishës, u nda nga fitorja e Bashës, pikërisht pse pa që tani vlejnë vetëm si bodigard politikë të Familjes.

Ajo që bëri Astrit Patozi nuk ishte as heroizëm dhe as blasfemi. Ajo ishte një intervistë e sinqertë e një njeriu që ka parë me sy e ka prekur me dorë një mekanizëm kriminal, që deformoi vullnetin e partisë më 22 korrik. E ka thënë këtë një njeri që për tetë vite nuk pranoi të ishte asnjë ditë ministër, asnjë ditë i korruptuar, asnjë ditë i përfshirë në kulisat e tenderave, koncensioneve dhe i tërhequr nga keqpërdorimi publik për të mbrojtur çdo krim të pushtetit. E ka thënë këtë dikush që mund të bëhej miliarder si Fahri Balliu, dhe të ishte tashmë idhtar i Bashës. PD nuk do të ketë shans të ketë më një njeri kaq afër krimeve të pushtetit dhe kaq larg përfshirjes në to, sa Astrit Patozi. Në ikjen e tij kishte doemos dhe një lloj bezdie nga gjithë çka parë e ka dëgjuar. Kishte në të një lloj lodhje nga hipokriza pa fund e Berishës, çka u ndodh shumë njerëzve që e njohin nga afër. Kishte doemos dhe fiksimin e një njeriu që nuk i trembet lirisë së tij. Për këtë arsye, intervista e tij do të besohet gjatë, do të citohet gjatë dhe do të lërë vragën e saj të thellë në plasaritjen e PD pas 22 korrikut. Sidomos me përpjekjen për të bërë sikur nuk e dëgjuan.

Sylë Arifi

Është inkurajus qendrimi i Gjermanis, se Serbia dhe Kosova kanë shënuar përparim në normalizimin e marrëdhënjve. Shumë probleme janë kapërcyer, “duke shpresuar se do të kalon keshtu me lehtesi sikur skenat e përqafimeve nga ndermjetsuesia me dy kryeministrat”. Këshilli i Evropës në dhjetor prapë do të merret me Serbinë, që ta analizoi zbatimin apo jo të marraveshtjës se arritur në Bruxel. Serbia historikisht nuk ka qen e interesuar ti normalizoi raportet me Shqiptaret dhe në veqanti me Shtetin e Kosovës, shif vazhdimin e takimeve të dy ekipeve si dhe ketyre dy të fundit të kryenegociatorve si të deshtuara! Pra, serbia synon të ketë përfitimeve politike dhe ekonomike në raport me Kosovën nga mekanizmat ndërkombëtarë. Prandaj edhe kësaj radhe me keto bisedime Kosova e ka ndihmuar jashtëzakonisht shumë Serbin në avancimin dhe prespektiven e sajë nderkombëtare, dhe neve po kenaqemi me shumë pakë rezulltate apo mos me than me ngecje në shumë fusha.

Shteti i serbis nuk e ka njohu pavarsin e Kosovës, dhe kjo fare nuk po i brengos nderkombëtaret dhe as që po i pengon Lideret politik e institucional të Kosovës. Pra ky ka qen kusht themelor që jua ka dashur serbis që ta përmbush misjonin e sajë, të hyrjës në BE. Ajo pra, nuk ka pranuar as të bisedoi për kompensimin e dameve të luftës, nuk ka pranuar ti kthen dokumentet origjinale të plaqkitura, nuk i ka kthyar të vrarët në Luftën e Kosovës, nuk ka kerkuar falje për të gjitha ato krime që i ka ba nga policija dhe ushtrija e tyre. Natyrisht se ka munguar presioni nderkombëtar dhe leshimet nga klasa e jon politike që nga pas lufta e deri me sot.

Lëshimet ndaj serbis jan bërë vazhdimisht që nga pas lufta, e deri me sot, pa e llogaritur fundin e keti proqesi edhe pas kalimit të 14 viteve nga qlirimi i Kosovës dhe 5 vite nga shpallja e pavarsisë së Kosovës. Progresi në zbatimin e masave për çka janë pajtuar Prishtina dhe Beogradi, duhet të vërtetohet me raportin e Komisionit Evropian deri në fund të nëntorit 2013. Është deklaruar gjithashtu se një tjetër synim, para përfundimit të negociatave për anëtarësim, duhet të jetë një marrëveshje detyruese juridike në mes të Kosovës dhe Serbisë, si synim i procesit të normalizimit të marrëdhënieve të tyre. Kjo marrëveshje duhet të sigurojë që Kosova dhe Serbia, si anëtare të plota të BE-së, në bazë të akteve evropiane, mund të përdorin në mënyrë të pavarur bashkërisht të drejtat dhe detyrimet e tyre. Nëse Serbia, pas hapjes së negociatave për anëtarësim, heziton në zbatimin e angazhimeve, pezullon ose tërheqë ato, negociatat e aderimi të sajë në BE duhet të ndalen.

Mexhithate, i ashtuqujtuari “babaj i kombit serb” Dobrica Cosic, hartues i shumë memoranduneve kundër Shqiptarve, kesaj radhe mendon duke e gjykuar Marrëveshjën e Brukselit për normalizimin e marrëdhënieve mes Kosovës e Serbisë, si dështim të politikës shtetërore serbe, dhe fajin e bartë të politika serbe, deri në ditën e sotme, dhe njikosisht e konsideron si fitore të SHBA-s dhe Gjermanisë. Kryeministri i Serbisë, thot se për Serbinë është e papranueshme pjesëmarrja e serbëve në zgjedhjet lokale të Kosovës, duke u kushtëzuar me posedimin e dokumenteve personale të Kosovës, dhe paralajmëron se lidhur me këtë çështje do të bisedohet në takimin e ardhshëm në Bruksel, më 24 korrik. Gjithashtu, shton se Serbia nuk mund të lejojë që zbatimin i marrëveshtjës së Brukselit të bëhet mbi bazën e shtetësisë së Kosovës. Qudetrisht edhe pas keti qendrimi nuk pati regime nga negociatoret apo klasa politike e Kosovës, si duket marraveshtja e nenshkruar nuk po bahet transparente në të gjitha pikat e saja për popullin e Kosovës. Kryeministri serb thot se serbët nuk duhet të marrin pjesë në zgjedhje që të forcohet pavarësia e Kosovës por që të legjitimohen udhëheqësit e serbëve në Kosovë.

Pse po kamofllohet me zgjedhjet në veri, kur Ligji për zgjedhjet në Kosovë duhet të respektohet edhe në pjesën veriore të vendit. Edhe për faktin se zgjedhjet në këtë pjesë të vendit do të mbahen sipas marrëveshjes së arritur në Bruksel. Megjithatë, zgjedhjet do të jenë të rregullta dhe në përputhje me legjislacionin në fuqi të Repuplikës së Kosovës. Sipas ligji mbi zgjedhjet gjdo qytatar Shtetas i Kosovës me dokument valid është kusht i domosdoshëm për të votuar. Nese votuesi ka dy shtetsi ka të drejtë të votohet dhe të votoi. Pra kusht qensor është që votusi ta ketë shtetsin e Kosovës, sepse për ndryshe ai nuk mund të jetë qytetar apo votues lojal i shtetit ku votohet. As ni Shtet në Bot nuk ju njef të drejtën e votimit qytatarve të shteteve tjera, nese ai nuk e ka shtetsin e ati shteti ku voton.

Gjatë bisedimeve Kosovë-Serbi jan paraparë krijimi i disa ekipeve punues për Studimin e Fizibilitetit për magjistralen Prishtinë-Nish, këmbimi i zyrtarëve ndërlidhës mes dy vendeve, dhe grupet punues për energji dhe telekom. Ratifikimi i marraveshtjës për normalizim të marrëdhënieve mes dy vendeve është bërë vetem nga pala e Kosovës, ndersa Serbia as që e ka provuar ta ban këte akt të legjitimimit politik të marraveshtjës si akt nderkombëtar. Pra, qendrimet e serbis jan të dyshimta dhe lan për tu deshiruar, sepse nga dy takimet efundit nuk ka kurrfar rezulltate konkrete as për proqesin e zgjedhjeve në veriun e Kosovës, per gjykatat, policin dhe të ashtuqujtur mbrojtja civil sebe, kodin telefonik, etjera veprime që jan të sanksionuara në marraveshtjën e nenshkruar nga dy palët negociatore. Gjithashtu,kerkesa e palës serbe që edhe në veri të ketë Gjykatë Themelore, paraqet shkelje të rendi juridik dhe Kushtetutus të Republikës së Kosovës, duke krijuar presedan ligjor me sistem paralel të drejtësisë në Shtetin e Kosovës.

EULEX-i, në Kosovë kanë qenë i pavarur dhe se nuk ka pas kurrfarë ndërhyrje nga institucionet Shtetrore të Kosovës në këtë mision. Ndërsa,thanja se EULEX-i do të ndihmohet në këtë mision në arritjen e qëllimit të tij, pa u sqaruar deri në fund se kush është ky qellim. Gjithashtu ka mendime dhe vlersime se EULEX-i, përveç që dështoi në shtrirjen e sovranitetit në veri të vendit, ai nuk arriti as të luftojë krimin e organizuar,dhe korrupsionin. Ndersa une autor i këti shkrimi do të thoja se shtrirjën e autoritetit shtetror në gjith Repuplikën e Kosovës pra edhe në veri do të duhet ta banim neve vetë pra institucjonet tona për qka edhe jan mandatuar me votën e popullit pas shpalljës së pavarsis së Kosovës. Pysim, pse a thua deri me tani EULEX-i, në misjonin e vetë nuk ndermorri as ni veprim ligjor për hetime ndaj shum krimeve dhe kriminelve serb që ata i kan ba gjatë dhe pas luftës në teritorin e Kosovës. Pse nuk ndermorri asgjë për djegien e trupave të shqiptarëve të vrarë gjatë luftës së fundit apo të burgosurve të metur në fundin e luftës nëpër burgjetë serbe e që janë djegur në shkritore të Serbisë, dhe mbi dhjetë mi dhunimeve. Arsyetimet se asgjë nuk mund të thuhet përderisa informacionet vazhdoin të jetë në kuadër të Kinse spekulimeve, ku është than se ekzistonin dëshmitarët e gjallë, ndersa kur është në pytje për Shqiptaret, UQK-n, ushtaret dhe komandantet e sajë po qpikën apo kamoflohen prova vetem e vetem për të e demtuar imazhin nderkombëtar të popullit ton liridashës. Ende janë 1.700 persona, fati i të cilëve ka mbetur enigmë, dhe as ni veprim nuk është ndermarrur për ti lan në harresë.

Është e vertet se klasa politike dhe institucionale ka bashkpunim të ngusht me qendrat nderkombëtare, dhe është e mir, por se nga nihere po na del shum e degjushme-e, duke i harruar zotimet para popullit të Kosovës se do ta arrim këte apo ate të drejtë. Pesë vite me pavarsin e Kosovës, dhe po shtohen kërkesat apo kushtet për ta fituar liberalizimin e vizave, per ta bërë ushtrin e Kosovës, për ta fituar të drejtën e stabilizim asocimit në Bashkimin europjan e keshtu me radhë…….

BE-së u është përgjigjur kërkesës së Kosovës për asistencë me mision të Bashkimit Evropian për Sundim të Ligjit, për të ndihmuar, me kshillime dhe eksprienca nderkombëtare në ndërtimin dhe fuqizimin e sundimit të ligjit. Por, mund të pysim se sa është duke u plotsuar ky misjon apo në shumicën e veprimeve është kaluar jasht keti misjoni duke e shkelur? Besoi se veq ka kaluar koha kur ky misjon nderkombëtar ka qen i nevoishëm dhe progresiv për Shtetin e Kosovës, dhe tani duhet të rivlersohet qendrimi i sajë i mëtejm në Kosovës, sepse këte disa here e kan kerkuar jo vetem subjekte politike, levizje qytetare por ka disa momente që e kan kerkuar edhe Institucjonet shtetrore dhe lider Institucional të Kosovës. Me Eulex-in, proqeset për forcimin e avancimin e autoritetit shtetror të Kosovës vetem sa është duke u zbehur. Edhe Serbia është duke e qfryetzuar këte regresë të proqeseve, dhe me mjeshtri diplomatike po i “lariqkavet” BE-s, për tu treguar koperuse sidomos në fillimin dhe vazhdimin e negociatave Kosovës dhe serbis për ta fuqizuar pozicjonin e vetë drejtë avancimeve nderkombëtare. Serbia vetëm e detyruar mund të zbatoi qfardo marraveshtje qoft edhe implementimin e marraveshtjës së arritur nga dy kryeministrat e dy shteteve.