Ahmet Jashari

Kosova nuk mund të mbahet as si shtet në vete, as bashkë me Shqipërinë, nëse shkatërrohet bazamenti i lirisë së saj. Nuk mund të ndërtohet e ardhmja duke rrënuar të kaluarën.

Kjo praktikë e ka ndjekur popullin shqiptar pothuajse gjatë gjithë historisë, prandaj aq shpesh i është përsëritur historia.

Ofensiva që ka nisur kundër Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës (UÇK) në këtë kohë paqeje është shumë më e rrezikshme sesa ofensivat që kishte përballuar në kohën e luftës. Kjo është ofensivë kundër lirisë së Kosovës, kundër atyre që kanë luftuar dhe kundër atyre që nuk kanë luftuar.

Kjo është ofensive kundër të ardhmes së Kosovës. Prandaj UÇK-ja duhet të mbrohet prej të gjithëve dhe më së shumti prej atyre që nuk kanë qenë pjesë e saj.

Ky është momenti i madh për ne që s’kemi luftuar.

Ndryshe ajo s’ka prej kujt të mbrohet tjetër. Heronjtë e saj na kanë mbrojtur në kohë lufte, ndërsa ne duhet t’i mbrojmë në kohë paqeje. Në kohën e luftës tentohej të zhbëhej fizikisht, ndërsa tash qëllimi është të zhbëhet psikikisht, të mos ekzistojë as si kujtesë, apo të paktën të kujtohet si diçka e keqe, kriminale, etj.

Tash nëse nuk e mbrojmë ne, kush do ta mbrojë atë? Të rënët nuk ngrihen edhe një herë, prej të shpëtuarve disa janë duke luftuar për ekzistencë, disa të tjerë nëpër burgje, disa të tjerë të korruptuar e disa të tjerë të akomoduar. Kushdo qoftë prej këtyre grupeve nuk ka përgjegjësi më të madhe për ta ruajtur UÇK-në sesa ne që s’kemi qenë në UÇK. Nëse atyre nuk u duhet, na duhet neve.

Instrumentet tashmë nuk janë në dorën e ushtarëve, ata e kanë kryer të veten në kohën e luftës.

Ushtria Çlirimtare e Kosovës duhet të mbrohet jo për hatër të së shkuarës, por për hatër të së ardhmes. Ajo duhet të ndahet nga partitë politike, duhet të ndahet nga rajonet, duhet të ndahet nga emrat e përveçëm. Është e popullit shqiptar qoftë në Kosovë, Shqipëri, Maqedoni, Luginë të Preshevës dhe kudo në botë.

Kujt i duhet dhe kujt i shërben shkatërrimi i UÇK-së? Gjatë luftës ka qenë e qartë se ka qenë Serbia ajo që ka dashur ta shkatërrojë, po tash!? Për shkak të disa çlirimtarëve të korruptuar nuk mund të pranohet lufta e udbashëve të rehabilituar.

Petrit Musolli

E vetmja gjë që e ban bashkë sot, në nji front, tanë elitën e Shqipnisë, asht kundërshtimi rreth përfaqësimit të Kosovës në botë, si entitet me identitet të vetin! Pamvarësisht tentimit me manipulue me sentimentin e patriotizmit kombëtar, shqetësimi real i tyne duket sheshit. Pa Kosovën, asnji udhëheqës i Shqipnisë nuk mundet me shpresue rolin e nji lideri me përmasa rajonale. Prandaj, të vetëdijshëm nga ky fakt, politika e elita, në përgjithësi, e Shqipnisë, trishtohet nga ideja e pamvarësimit të Kosovës nga paternalizmi i Shqipnisë. Nji paternalizmi që i kërkon Kosovës me sakrifikue gjithçka ka konsolidue deri sot si shtet.

Politikës së Shqipnisë, thuejse përsosmënisht i konvenon kjo gjendje status-quo’je në të cilën asht kurthue Kosova. Ajo nuk ka nji lidership stabil dhe të respektueshëm, rrjedhimisht asht e papërfaqësueme. Në anën tjetër, përkeqësimi i situatës në shumicën e vendeve të rajonit, ka ba që Kosova mos me qenë, njiherëpërnjiherë, tema primare për trajtim. Njashtu, paaftësia e saj me zgjidhë probleme, kanë ndikue me zbeh besimin, sidomos te partnerët, për konsolidim të shpejtë shtetnor.

Këte stagnim në afirmimin e shtetit dhe mungesën e nji përfaqësimi kredibil, asht tue e shfrytëzue ma së miri politika e elita e Shqipnisë për me e rritë ndikimin e vet në Kosovë, e nëpërmjet saj edhe në rajon. Me Kosovën ‘nën sqetull’, Shqipnia faktorizon pozitën e saj rajonale dhe ndërkombëtare, tue pas parasysh se, Kosova, megjithatë, pa nji normalizim raportesh me Serbinë, mbetet vend potencial për destabilitet rajonal. Kurse, në anën tjetër, me rolin që asht tue synue shteti shqiptar – mundëson me u ofrue si Qeveri që mban zgjidhjen e Kosovës në dorë. Kjo fuqizon rolin rajonal të Shqipnisë, por njikohësisht, damton pamasë atë të Kosovës, e sidomos avancimin e pamvarësisë së saj!

Ndoshta, marrëveshjet e fundit mes Shqipnisë e Serbisë, e demonstrojnë ma së miri. Në njërën anë Shqipnia e forcoi pozitën e vet, e në anën tjetër, eklipsoi rolin e Kosovës në vendimet rajonale. Mirëpo, reagimet që erdhën prej Prishtine, e ban koshiente se pa pajtimin e Kosovës nuk mundet me synue nji përfaqësim të tillë, e pa dakordimin e saj, ky lloj përfaqësimi nuk gëzon njohje as rajonale as ndërkombëtare. Prandaj, këto reagime, i acaruen deri në këtë shkallë.

Sa ma shumë Kosova fuqizon pamvarësinë e saj, aq ma shumë dobëson dominimin e Shqipnisë mbi të dhe rrezikon pretendimin e saj për liderizëm rajonal. Saherë Kosova arrin me u reprezentue e dëshmue pamvarësinë e saj, jo vetëm në skenën politike ndërkombëtare, por edhe në sferat tjera kulturore, presionet prej Shqipnie nuk kanë të ndalun. Në përgjithësi, asnjiherë s’janë argumentuese, pos kualifikuese!

As debati për kombëtaren kosovare s’ke nji përballje tifozërish, si u provue me u konkludue, por qe qartë nji mospërballim i elitës së Shqipnisë me u pajtue me humbjet e “aseteve” në Kosovë, që ajo beson me i përvetësue e sundue. Kuptohet, me të vetmin qëllim përfitimi e rritje të vlerës së saj në tregun rajonal, të paktën.

Për me i parandalue tana këto veprime që pamvarësojnë Kosovën prej vullnetit e interesit të Shqipnisë, u vnuen në aksion, në nji ofensivë, ndoshta ma agresiven ndonjiherë. Të parin që e shukatën qe presidenti. E shtyen me u gërdit prej qytetarëve të vet, identitetit të vet e kulturës së nanës e babës së vet! Ndërsa që, përfaqësuesit tjerë politik të Kosovës (me ndonji përjashtim), i janë nënshtrue vullnetarisht këtij trajtimi që politika e elita e Shqipnisë i’a ban Kosovës.

Ndoshta, bindja e papërmirësueshme e tyne, se bashkimi kombëtar asht veç çashtje vullneti dypalësh, e jo çashtje sanksionimi ndërkombëtar, asht tue vazhdue me i mbajt në këte jerëm politik. Shqipnia del se asht e vetmja që e ka të qartë se bashkimi kombëtar (në kuptimin klasik), asht veç nji përrallë. Asht përralla e tyne që vazhdon me na e recitue e recitue saherë provojmë me u zgjue në realitet! Sepse, realiteti na gjen te shteti i pamvarun e obligimi ynë me e forcue!

Bashkimi kombëtar e manipulimi me përkatësinë, ka mbet karta e vetme me të cilën Shqipnia mundet me vazhdue lojën e saj ndaj Kosovës. Tue e pas të njoftun faktin se shqiptarët e Kosovës kanë vuejt shumë vetëm për shkak të përkatësisë së tyne etnike. Tue pas parasysh faktin se vuejtjet e shqiptarëve të Kosovës janë të mishënueme fort me përkatësinë e tyne etnike. Prandaj, Shqipnia, saherë ndihet se po humb territor në Kosovë, shtin gishtin thellë në plagën e saj. Edhe pse kjo plagë, asht dashtë qenë e mshelun me pamvarësimin e krijimin e shtetit të Kosovës!