Enver Sulaj
Ti s’e ndien fluturimin e kohës së rëndomtë
Që për mua është ikje e pakthyeshme
Si plumbi drejt zemrës së trishtuar.
Në asnjë pikturë nuk gjenden sytë e tu
Asnjë buzëqeshje nuk shkrihet në harmoni hyjnore
Për ta parë artin e natyrës
Që i jep jetë çdo gjethi, çdo fije bari
E u bën hije trumcakëve
e gjarpërinjve të fushës.
Çdo kohë ka teket e saj
kotësinë e bredhjet pafund në ditët e lirisë
-Si shpresë, lot i ngrohtë
e ikje prej vetmisë.
Nëntor, 2024