Se ç’ma prishi gjumin një ëndërr n’mesnatë,
Tmerrin që përjetova akoma e druaj n’mesditë,
Se ç’më kapi për fyti një dorë e ligë!
Fytyrën e kish t’mbuluar me një fashë të zezë,
E unë shpejt u ngrita për t’u vetmbrojtë,
Në dyluftim e sipër arrita t’ia shoh sytë!
Shumë ma leht do ta kisha,
Sikur ti të ishe ik,
E unë kurr mos e kuptoja se na ishe ti!
Po ja, ç’ti bësh?!
Kështu e ka jeta,
Ajo na mëson çdo ditë,
Kujdes më kë rri,
Ujku kurr nuk t’bëhet mik i shtëpisë!
Abdullah V. Thaçi