Konkursi për pranimin e studentëve të rinj në Universitetin e Prishtinës “Hasan Prishtina”, për vitin akademik 2013-14, pritet që të shpallet nesër. Sipas analizave të bëra nga njësitë akademike, Universiteti i Prishtinës do të pranojë rreth 12 mijë studentë. Ndërkohë, konkursi do të jetë i hapur deri më 23 korrik.

Në të gjitha fakultetet e Universitetit të Prishtinës “Hasan Prishtina”, nesër do të shpallet konkursi për pranimin e rreth 12 mijë studentëve të rinj. Zyrtarë të rektoratit thonë se pritet edhe caktimi i kuotave nga Ministria e Arsimit. Ardian Kastrati, këshilltar i rektorit Ibrahim Gashi, tha për Radio Kosovën se Universiteti është duke bërë analizën e rezultatit të dalë nga procesi i Akreditimit.

“Indikacionet e para edhe pse nuk e kemi përfunduar në tërësi analizën tonë, janë se qëndrojmë mirë me programet e akredituara si ato ekzistuese dhe të rejat. Duke u ndikuar nga programet që janë akredituar ne kemi filluar të bëjmë planifikimin e numrit të studentëve për vitin akademik që po vjen. Natyrisht është bërë një analizë për secilën njësi akademike më herët, mirëpo tash pasi që e dimë saktësisht cilat plan-programe janë akredituar, ne planifikojmë që t’i regjistrojmë rreth 12 mijë studentë”, ka thënë Kastrati.

Kastrati theksoi se ky numër ndikohet edhe nga regjistrimet që do të bëhen në universitetet e reja publike. Ai bëri të ditur se konkursi në Universitetin e Prishtinës do të jetë i hapur deri më 23 korrik.

“Pastaj më 26 dhe 27 do të mbahen provimet pranuese kurse me 30 korrik planifikojmë të bëjmë shpalljen e rezultateve. Ne synojmë që brenda muajit korrik ta përfundojmë procesin komplet të konkursit. Gjithashtu, është paraparë edhe periudha e ankimimit, e cila do të jetë në javën e parë të muajit gusht, në mënyrë që t’i hapim rrugën regjistrimit të studentëve të rinj në javën e parë të shtatorit”, tha Kastrati.

Sipas Kastratit, gjatë këtij viti pritet të rritet numri i studentëve që do të pranohen në fakultetet, ku vitet e kaluara ka pasur më shumë interesim, siç janë: Edukimi, Ekonomiku, Juridiku dhe Mjekësia. Ai tha se kjo rritje e numrit varet edhe nga vendimi zyrtar i Ministrisë së Arsimit.

Dhjetëditëshi i parë i korrikut 1990, pesë muaj para se të niste ajo ngjarje e madhe që në historinë e vendit tonë do të quhej Revolucioni i Dhjetorit, mbarti kryengjarjen “Hyrja nëpër ambasada”. Kaq e ka emrin deri tani. Duket emërtim i bërë shpejt e shpejt, i nxjerrë si prej ndonjë shkrese zyre protokollare. Jo vetëm letërsia apo ndonjë fushë tjetër e artit, shpesh aq të zonja për ta përcaktuar me fjalët e duhura një dukuri shoqërore, por as historiografia nuk e ka bërë këtë shërbim të thjeshtë: Një emër më shprehës, më mbresëlënës, fjalë që i meriton si të zgjedhur nga vargjet e himnit kombëtar.

Prej Shqipërisë që po rrëzonte regjimin e shkuar, kontinenti dhe bota kanë të fiksuar në arkivat dhe kujtesën e tyre pamjet e ikjeve biblike të marsit 1991, mijëra të ngarkuar fytas mbi shpina vaporësh, por aspak korrikun e një viti më parë. Globi pa largimin e shqiptarëve duke u kacavjerrë nëpër anijet e portit të Durrësit, por jo protestën në kryeqytet, në zemër të diktaturës, në mes të Tiranës. Popuj të Evropës dhe më tej u bënë dëshmitarë të një refuzimi ndaj një regjimi që tashmë e kishte marrë të tatëpjetën, por nuk panë dot kur ai ende dukej i fortë dhe mund të jepte kundërgoditje shpaguese.

Nuk ka sigurisht asnjë film me këtë temë, madje as edhe një këngë. Libra të veçantë po ashtu. Kontribuues, të paktën për kronikën e ngjarjes, por edhe për të fshehtat e saj, është një njëqind e pesëdhjetë faqesh i Dilaver Bengasit, drejtorit të përgjithshëm të policisë së atëhershme. U botua në 2003 dhe titullohet intrigueshëm “Enigmat e 2 korrikut ‘90″.

Prej tij opinioni vendas mësoi se hyrjet masive të shqiptarëve në territoret e brendshme të ambasadave të huaja kishin nisur që në fillim të 1990-ës. Menjëherë pas fundvitit përmbysës të komunizmit global, 1989-ës. Deri tani, në moskuptim të kësaj të vërtete dhe të zënë rob nën idenë se jemi një popull tepër i vonuar, aksionin kundër bolshevizmit tonë e kemi datuar vetëm si të pas një viti. Mirëpo protesta me futje në ambasada, e nismuar fillimisht me familjen durrsake Popaj, në dhjetor 1985, në 4 mars 1990, pra vetëm pesë muaj nga rënia e Murit të Berlinit, po regjistronte tek përfaqësia diplomatike greke disa dhjetëra refuzues të vendosur të sistemit shoqëror në Shqipëri. Në 25 maj refugjatët për azil politik dhe largim nga vendi në ambasadën italiane qenë njëzetë. Të parët refugjatë shqiptarë në ambasadën franceze u shënuan në 5 qershor.

Deri këto çaste kjo ndodhte me kapërcime muresh apo hyrje të shpejta nëpër hapësirat e ngushta të portave të porsahapura, por shumë shpejt aksioni u ngrit në një shkallë më të lartë. Filloi përdorimi i makinave të mëdha në një sulm frontal ndaj mureve rrethues të ambasadave. I pari ndodhi në 20 qershor, kur siç tregon Bengasi, “dy djem të rinj me një autobus, që e drejtonte njëri prej tyre, hynë me shpejtësi”, në përfaqësinë diplomatike greke. Në “23 qershor 1990, ora 21.50, një makinë “Saurrel” çau derën e mbyllur në anën e Fakultetit Filologjik dhe me 7 të rinj brenda, hyri në territorin e Ambasadës Italiane”. Në 2 korrik, ora 7.15 e mëngjesit, një makinë e plehrave të Ndërmarrjes Komunale, me gjashtë persona, hyri në Ambasadën Turke. Tek përfaqësia diplomatike italiane qe një kamion “Tatra” që po atë ditë, në orën 11.50, pasi theu kangjellat e dyfishta rrethuese nga ana lindore e saj, depërtoi furishëm brenda. Qe me gjashtë vetë. Sulmi tjetër me makinë i ngjau po asaj dite, por këtë herë në ambasadën gjermane. Ishte ora 19.30 e pragmbrëmjes. Sipas librit “Enigmat e 2 korrikut ‘90″, kamioni mbante brenda 34 persona. Sulmoi “me shpejtësi nga ana e murit perëndimor në drejtim të policit. Polici kur pa se makina po shkonte drejt tij gati për ta shtypur shtiu me pistoletë. Por ndërkohë goditet me pjesën anësore të makinës dhe bie i dëmtuar rëndë përtokë”.

Çfarë ndodhi nga 2 deri në 12 korrik, kur pesë mijë e dyqind mospajtuesit me regjimin dhe sidomos jetën e vështirë ekonomike, ikën drejt perëndimit, këtë herë do ta rrëfejmë nga një burim që deri tani nuk ka folur. Është prej diplomatëve të kohës. Ndonjë prej tyre, për arsye profesionale, nuk do ta identifikojmë, porse njërin po. Ky është Vladimir Pulaj.
***
Në orën shtatë e gjysmë të mbrëmjes së 2 korrikut ai ndodhej në apartamentin e tij, në një pallat ngjitur me Ambasadën Gjermane. Dielli i asaj dite me zheg sapo kishte rënë në anën tjetër të godinës dhe në ballkonin që shihte përfaqësinë e Republikës Federale bënte më fresk. Papritmas u dëgjua një zhurmë e pazakonshme, gjëmim i menjëhershëm dhe në të njëjtën kohë uturimë e zgjatur. Atë çast Pulaj pa kamionin që kishte çarë murin rrethues të ambasadës dhe kishte hyrë në territorin e saj. Pastaj me shpejtësi, thua qenë të përgatitur me kohë, ndërsa kërkuesit e strehimit politik zbrisnin nga makina, një grup civilësh të stërvitur të përfaqësisë diplomatike gjermane u rreshtuan dhe bllokuan murin e shembur për të mos lejuar asnjë nga njerëzit e rendit publik shqiptar të depërtonin brenda. Mes refugjatëve tashmë të mbrojtur të mos i kapte asnjë autoritet vendas, një i ri tërhiqte me vete një qengj.
Vladimir Pulaj hyri me shpejtësi në apartament dhe telefonoi shefin e vet, ministrin e Jashtëm, Reis Malile. Ky shqiptoi një “Faleminderit!”, por edhe pse qe vetëm një fjalë ishte e mjaftueshme që nëpër rrokjet e saj shqetësimi të shfaqej dukshëm. Në kronikën e kësaj ngjarjeje të bujshme me siguri kjo ishte informata e parë, që i shkonte qeverisë. Për shkak të një sërë procedurash teknike në Ministrinë e Brendshme informimi i eprorëve të lartë për ngjarjen e rëndë në Ambasadën Gjermane do të ketë ngjarë pak çaste më vonë.

Vladimir Pulaj
Pulaj qe diplomat karriere. Kishte shërbyer me një mision tetëmbëdhjetë mujor në Romë dhe në Tiranë qe rikthyer ndërsa kulmimi i përleshjes së brendshme në Byronë Politike të Partisë së Punës, në dhjetor 1981, do të përfundonte me likuidimin fizik të Mehmet Shehut. E ngarkuan me misionin e dytë diplomatik në Turqi, ku punoi katër vite. Çështja Popaj e gjeti në Tiranë, në zyrën që mbulonte Italinë dhe tërë kohës së zhvillimit të saj, deri në 16 maj 1990, kur gjashtë vëllezërit dhe motrat e familjes së persekutuar durrsake, të hipur në një furgon të bardhë të Kryqit të Kuq Italian e të shoqëruar nga dy vetura, ku në njërën ndodhej ambasadori Xhorxho De Andreis, ikën drejt Aeroportit të Rinasit, ai qe marrë drejtpërsëdrejti me këtë problem të ngatërruar pesëvjeçar. Tani, një muaj e gjysmë më pas, i duhej të merrej me një tjetër shumë më kompleks.

Në 3 korrik Reis Malile i mblodhi në një nga sallat e ministrisë të gjithë diplomatët më kryesorë dhe më të përgatitur për të ndjekur e zgjidhur, pa shkaktuar pasoja, zhvillimin e ri. Ministria e Punëve të Jashtme ato orë gjendej nën breshërinë e kritikave të “skifterëve” në Komitetin Qendror si edhe në Ministrinë e Punëve të Brendshme. Akuzohej se, duke bërë një kompromis me Ambasadën Turke, gjashtë personat e makinës komunale i pati lejuar të strehoheshin përkohësisht në bujtinën “Arbëria”. Rrugëtimi i tyre drejt hotelit, i ndodhur pasdite, kur azilkërkuesit politikë ecnin në mes të Tiranës të shoqëruar prej disa diplomatëve turq dhe një grumbulli përherë e më të madh të rinjsh, para “Arbërisë” qe shndërruar në manifestim entuziast për të ndjekur shembullin e tyre.
“Situata është kritike”, u shpreh Reis Malile. Në mbledhjen e radhës, të 4 korrikut, ministrit të Jashtëm Malile iu propozua nga diplomatët të mund të jepeshin ndihma minimale jetike për turmën e pazakonshme të të strehuarve, sidomos në oborrin e ngushtë të Ambasadës Gjermane. Tashmë qenë afro tremijë frymë dhe ende shtoheshin. Nga mbipopullimi dhe papastërtia kishte filluar edhe një mizë e madhe. Malile ra dakord: Bashkëkombësit duheshin ndihmuar për t’i shpëtuar sadopak atij mundimi ngushtice.
Në 5 korrik Vladimir Pulajn e thirrën papritur të jepte një shpjegim. Mes të ikurve me kamionin që pati çarë murin rrethues të përfaqësisë gjermane dy kishin mbiemrin e tij. Në të vërtetë njëri ishte djali i xhaxhait dhe i dyti qe kushëri i rrethit të ngushtë. Pastaj u zbulua se mes 34 personave të kamionit ndodhej edhe një pinjoll tjetër i fisit të tij të afërt. Të tre banonin në Tiranë.

Staffan de Mistura
Ngjarja tjetër e re ishte ardhja e Staffan De Misturës. I dërguari special i kryetarit të Organizatës së Kombeve të Bashkuara ishte diplomat profesionist suedez. I gjatë, elegant, serioz, i përpiktë. I specializuar në menaxhimin e situatave më të rënda botërore, që shkaktonin masa të mëdha refugjatësh. Ishte bërë i famshëm pothuaj një dekadë më parë, me operacionin “San Bernardo”, Etiopia e destabilizuar prej një thatësire të pazakonshme. Ato kohë, kur e thirrën për të ndërhyrë në Shqipëri, gjendej në Gjenevë dhe prej andej po drejtonte operacionin “Salam”, çështjen e sistemimit të dhjetëra mijëra ikësve afganë.

Sapo kreu takimet e para dhe pa gjendjen nëpër oborret e ambasadave perëndimore ai e kuptoi se regjimi shqiptar ishte thyer. Që në 3 korrik jo vetëm nuk i pengonin më arratisësit të kapërcenin muret e ambasadave perëndimore, por ndodhte që policët u hapnin edhe portën. Tek Ramiz Alia qe imponuar tashmë rrugëzgjidhja e vetme: Refugjatët duhej të iknin sa më shpejt, pa ndezur ndonjë revoltë të brendshme. Kështu De Mistura ia nisi punës së ndërmjetësimit dhe organizimit të ikjes jashtë vendit të pesëmijë e dyqind shqiptarëve të revoltuar me qeverinë e tyre dhe sistemin politik komunist.

Shoqërues dhe përkthyes i tij nga Ministria e Jashtme u caktua Zef Mazi dhe pas tërheqjes së tij me një punë tjetër, këtë rol e kreu Vladimir Pulaj. Tre-katër ditët e fundit të para nisjes punonjës të Shërbimit të Jashtëm Shqiptar punonin nëpër ambasada, duke i pajisur refugjatët me pasaporta. Në historinë e diktaturës ato jepeshin për herë të parë për qytetarët e thjeshtë. Populli kishte pasur vetëm letra-njoftimi. Qenë në të vërtetë karta identifikimi, numërimi, kontrollimi. Nuk kanë asgjë të ngjashme me kartat e sotme të identitetit. Në ato pasaporta që për herë të parë u ndanë në 6-7 korrik 1990 kishte të shkruar edhe një pyetje të paimagjinueshme për çdo dokument të njëjtë në botë: Në cilin shtet do të ikësh?

Këshillat
Staffan De Mistura në 11 dhe 12 korrik, me megafon në dorë, foli në oborret e ambasadave gjermane, italiane dhe franceze, para të gjithë refugjatëve. Pulaj përkthente. Porosia e njeriut të Kombeve të Bashkuara ishte gjithkund e njëjtë: Mos kini frikë, Sigurimi nuk do t’ju prekë, do të shkoni jashtë vendit, atje ku dëshironi! Po ashtu në asnjë rast nuk harroi të kumtonte edhe këtë mesazh: Kur do të zbarkoni në vendet e Perëndimit gazeta dhe televizione të shumta do t’ju kërkojnë të flisni për vendin tuaj. Përpiquni të përgjigjeni me një “no coment”. Po folët mos e shani Shqipërinë! Edhe pse e varfër, është nëna juaj.

Hipja nëpër autobusë në mbrëmjen e 12 korrikut dhe nisja në mesnatë, nëpër Rrugën e Durrësit, drejt portit, qe festë dhe frikë bashkë. Një ndalim teknik i autokolonës afër Vorës, u përjetua me ankth. Dikush klithi me panik se u kishin hedhur brenda autobusit gaz helmues. Në të vërtetë nga regjimi asgjë nuk luhej në prapaskenë. Tre tragetet që i prisnin në port, u mbushën plot dhe u nisën. Shumë nga refugjatët, në ikje, hodhën pasaportat. Edhe pse gabim që do ta vuanin në çastet e para të strehimit politik në perëndim, ky ishte gjesti i fundit i zemërimit me regjimin ideologjik të vendit të tyre. Në orën pesë të mëngjesit Staffan De Mistura dhe Vladimir Pulaj përfunduan në zyrën e kapitenerisë së portit. Komandanti i qerasi me nga një gotë “Campari”.

Shkrimtari
Tani diplomati profesionist suedez, por ndërkohë ndër më të shquarit zgjidhësh krizash botërore i OKB-së, qe i lirë të gëzonte realizimin e dy kërkesave private. Donte t’i bënte vizitë Petro Markos, sepse e kishte shok të ngushtë të të atit. Të dy qenë miqësuar, si antifashistë, ndërsa ishin internuar në Ustika. Kur shpejt e shpejt, sepse De Mistura do të ikte, i shkuan në apartamentin e shkrimtarit të madh, pamja e la të shtangur edhe diplomatin shqiptar Pulaj. Qe fare kthinë e vogël dhe e varfër. Marko ato çaste nuk ndodhej aty, qe i sëmurë, i shtruar në spital. Staffan De Mistura më pas do të kujdesej t’i dërgonte ilaçe dhe ta kuronte jashtë vendit.

Motra shqiptare
Por ajo që ishte më befasuesja pati të bënte me kërkesën tjetër. De Mistura kishte mall shumë për thjeshtrën e tij, gruan e parë të të atit. Ajo qe shqiptare dhe jetonte në Shkodër. Nuk e kishte parë kurrë, sepse i ati i tij italian ishte ndarë me të ende pa u mbyllur lufta, pastaj ra Perdja e Hekurt dhe komunikimi mes dy botëve të kundërta u vështirësua. Gruaja e dytë e të atit ishte suedeze dhe vetë Staffan kishte lindur në Stokholm në vitin 1947.

Takimi me thjeshtrën u krye në Tiranë dhe, siç pritej, qe tepër emocionues. Përveç shumë arsyeve të kuptueshme, njëra ishte më magjepsja: shkodrania kishte sjellë edhe të bijën e vetme, fryt të martesës me të atin e De Misturës.
Kështu Staffan pa dhe u takua për herë të parë me të motrën.

Zgjidhjen me kaq shumë dashuri të krizës shqiptare të korrikut 1990 (sepse diplomati suedez dhe italian bashkë do të rishfaqet tek ne edhe më pas) e kreu me dinjitetin e një nëpunësi të shquar ndërkombëtar. Askujt nuk i tha se brenda vetes, në zemër, kishte edhe këtë lidhje të pandashme me Shqipërinë. Ishte detyra jonë t’ia kujtonim këtë lexuesit bashkëkombës.
*Studiues/bw/

Në verën e vitit 1714, poeti i njohur anglez, Alexander Pope, kalonte orë të tëra i mbyllur në apartamentin e tij, duke i shkruar letra Marta Blount. Ndërsa në gazetat letrare të kohës kishin nisur të botoheshin vargjet e tij të para, Pope vijonte të mendonte për vajzën që e kishte njohur në një nga libraritë e qytetit. Në një muaj njohje i kishin dhënë njëri-tjetrit dhjetëra letra. “Është provë e sinqeritetit ndaj jush fakti që ju shkruaj kur jam duke pirë dhe jam i gatshëm të nxjerr të vërtetën.

Dhe, sigurisht, një letër e shkruar pas orës dymbëdhjetë të natës duhet të jetë e mbushur me këtë përbërës të fisëm. Zemra duhet të zhuritet në zjarr, që më pas të ngrohet nga vera dhe nga ju. Vera zgjedh dhe freskon pasionet e fshehura të mendjes, siç bëjnë ngjyrat e fundosura në një pikturë, që më pas dalin me gjithë shkëlqimin e tyre natyral.

Me sa duket, cilësitë e mia paskan ngrirë aq shumë dhe paskan qenë mbyllur aq hermetikisht në kutinë e mërzitshme të orëve të mia të esëllta, saqë më duket tepër e çuditshme kur, tani, i pirë, i shoh këto cilësi e virtyte të dalin kaq të shumta. Në këto vërshime të zemrës sime, ju dërgoj falënderimet e mia plot mirësjellje, për dy letrat që më dërguat. Ajo që fillon me “I magjishmi z. Pop” ishte për mua një kënaqësi përtej çdo mundësie që kam për ta shprehur. Është e vërtetë që ju jeni kaq e pashme, por jo vetëm kjo. Ky humor dhe kjo qetësi e juaja për mua janë aq të magjishme, sa nuk u rezistoj dot. Fytyra juaj është e parezitueshme, ngaqë është e veshur me buzëqeshje dhe atëherë kur nuk ka rast të denjë të jetë. Supozoj se këtë letër nuk do ta bëni publike për t’u dukur…”. Pope ishte 26 vjeç kur nisi historinë e gjatë të dashurisë me anglezen me emrin Marta. Ashtu si poeti, ajo ishte e dhënë pas librave dhe kishte dëshirë të shkruante letra. Letrat e Martës do të ktheheshin për poetin në motive për vargje të tëra që shkroi në atë periudhë. I konsideruar si poeti më i madh anglez i shekullit të nëntëmbëdhjetë, kryesisht për vargjet e tij satirike, dhe përkthimin në anglisht të Homerit, Pope bëri jetën e një burri të lirë duke mos u martua asnjëherë.

Por, nëse ndodhte që në shtëpinë e tij mungonte një grua, në zemrën e poetit gjithnjë kishte një të tillë. “Nuk mund të shkruaj nëse nuk kam përballë një grua”, thënia e tij që do të frymëzonte më pas të gjithë të rinjtë që e lidhin krijimin e artit me aventurat dashurore, do të kthehesh në moto të atyre viteve. Femrat kanë luajtur një rol të rëndësishëm në karrierën letrare të poetit. Më shumë se lidhjet pasionante ai ishte i dashuruar pas mendjes së tyre. Ai kërkonte të shkëmbente përmes letrave mendimet dhe konceptet mbi letërsinë dhe jetën me një grua. Kështu kishte ndodhur dhe me lidhjen që kishte pasur me Meri Uortley Montag. Me këtë grua, Alexander shprehte gjithë shqetësimin e tij si letrar. Në kohën kur ajo ishte në udhëtime në një letër ai i shkruan se nëse udhëton për në Itali, nuk do t’ia fal nëse nuk e njofton në kohë për t’u takuar atje. “Jam shumë i sigurt se nuk mund të jem kurrë i sjellshëm përveçse kur udhëtoj me ju, dhe nuk do të korrigjohet kurrë humbja që Homeri do të pësojë nëse unë do të vij ta bëj përkthimin e tij në Azi. Dhe ju përsëri do të më kritikoni mua që s’doja asnjë mirësi tjetër përveçse t’ju bëja shoqëri. Nuk keni se si të ndryshoni, por do të vazhdoni të jeni një grua aziatike, sado të përpiqeni të hiqeni si angleze përpara njerëzve të tjerë. I dëshiroj si një mrekulli sonetet e tua, vërejtjet e tua, diturinë tuaj orientale, por asgjë nuk dëshiroj më shumë sesa vetë qenien tënde orientale.

Patjetër që duhet të keni udhëtuar në thellësi të natyrës së vërtetë dhe në thjeshtësinë e sjelljeve në këto tre vite që keni jetuar në Lindje, saqë do të më dukeni shumë vite më e re se ç’jeni kaq afër pafajësisë dhe fëmijërisë. Pres të shoh shpirtin tuaj po aq të zbuluar sa dhe trupin tuaj, dhe se i keni lënë, sado të vështira të jenë shumë nga zakonet e mallkuara europiane. Pa e fyer modestinë tuaj, ndiej një dëshirë përvëluese për të parë shpirtin tuaj të zhveshur, sepse jam i sigurt se do të shoh shpirtin më të bardhë në tërë universin….”. Po në atë vit, Pope shkëmbente letra me një tjetër grua, Tereza Blant. Ajo e kishte tërhequr me bukurinë dhe mendjen e saj, megjithëse pas disa letrave ishte tërhequr e nuk i shkruante më. Por, Pope ishte i vendosur ta bënte sërish që ajo t’i shkruante. “Nuk është e mjaftueshme për reputacionin tuaj zonjë, që t’i mbani duart e pastra nga boja që ju nevojitet për të kënaqur një korrespodent mashkull. Ah! Ndërsa zemra juaj ju lejon ta nxisni në këtë liri të turpshme të shkruarit, ju nuk jeni ajo çka doni që unë me plot dëshirë të mendoj se jeni: një grua e virtytshme! Jam aq mendjelehtë sa të dal në përfundim, se heshtja juaj zonjë është miratim, dhe unë vazhdoj t’ju shkruaj. Por, për t’u paraqitur sa më i drejtë në këtë letër, po ju jap ca lajme. Ju më kërkuat t’ju jap lajme me mijëra herë, që herën e parë që më drejtuat fjalën, aq sa shumë do të mendonin se ju nuk kishit ç’prisnit më shumë nga buzët e mia.

Dhe, vërtet, a nuk është shenjë e dy dashnorëve të lidhur ngushtë, kur janë aq të paturp sa të duan të dinë se ç’po ndodh në botën e secilit? Gjithçka që dua të them është se, unë ose ju, nuk mund të dashurohemi me tjetrin. Jua lë juve ta gjeni se cili nga ne të dy është kjo qenie budallaqe dhe e pandjeshme, kaq e verbër ndaj shkëlqimit dhe magjisë së tjetrit”. Alexander Pope është një nga poetët që përveç librave që shkroi, la pas dhe një mori letrash të mrekullueshme të cilat i shkruante kur i vetëm në shtëpinë e tij në Londër, i vinin në mendje mikeshat e tij. Me to ai fliste gjithçka, duke ua bërë më të lehtë punën biografëve për të shpjeguar vargjet dhe jetën e tij. Por, vetëm njëra prej tyre mbeti gjatë gjithë jetës peng i zemrës së Pope. Ajo ishte Marta, gruaja të cilës i dedikoi dhe testamentin para se të ndahej nga jeta.