Hajdar Mallaku
Me një fije eshke,
Vënë mbi shkrepat strallë
Fërkonim me urorin e zemrës
Shkëndijat që na mbanin gjallë.
Por pak nga pak gjatë historisë
I dëshpruam shqipet;
Nuk u lamë as shkrepa
Për ta nisur fluturimin;
Për t’u shkëputur nga pika zero
Si atleti dhe për ta provuar zemrën
Në vigjëlimin atdhetar.
Nuk u lamë fusha,
Hambarët i lamë gojëhapur;
Nuk u lamë qytete
Për ta ruajtur qytetërimin;
Nuk u lamë altarë
Që me Zot ta ushqenim shpirtin;
Nuk u lamë dete, lumenj e liqene
Për ta larë djersën e krenarisë ilire.
Kot derdhim lotë
Për Ilirinë e dikurshme krenare
Që sot si bebe e lidhim në djep.
Ne këngën me lahutë
E kënduam edhe kur s’fituam.
Sot unë dhembjen e kam hipur
Në maje të Alpeve,
Se Alpet na e dhanë emrin Albanë.
Po këtë herë e kam për tjetër,
Për atdheun që zgrapet e rrudhet
E klith e denes deri në xhamë.
Kosova si nënë jetime,
Me duar në gjinj
Ngjitet në maje të Qakorrit,
Si Ajkuna dikur,
U bën zë varreve e emërvendeve shqip
A përgjigjet kush ?!
Apo kënga epike
Lahutës i ka mbetur në fyt…