Shkruan: Qazim THAÇI
Sa shumë gënjeshtra ke bërë për të shenjtën dashuri
Sa herë ke gënjyer se dashuron ,sa qielli, e sa deti
E sa herë je shtirë kurvë, e përtej kurve se kinse je dashuruar
Prap je një genjeshtare me anktihn e pleqërisë shpirtërore
E qielli ende ka kaltërsi e deti ka valë si dikur
Pos shpirtit tënd mjeran, që e degdisë tutje kurvërisë.
Prapë jeta ka shumë qeshje , shumë vizon në horizont si dikur
E bregu i detit i ngjanë atij premtimi për më shumë dashuri.
Si shtojzavlle sehiresh e shëtit shpirtin e shitur befas me tradhëti
E kush të beson ty me malin ngarkuar të mashtrimit
E kush të fal ty pos mëshirës time se je hiq-gjë në hapësirë
Ti prapë dikend, do ta mashtrosh si një dhelpër plakë
Për ta shitur çmendurin e mbledhur ndër dekada
Por, nëse frynë erë dashurie dikund, ti do të degdisesh
Në oqeanin e tradhëtisë si një shpirtboshe e zemërplasur
Për genjeshtrat, për mashtrimin ,se ke mashtruar vetëm veten tënde
Ik përtej furtunës me mallin e gjelbërimit, se atje veten gjenë
Ik si ushujzë e mbushur me gjakun e prishur njerëzor, se vetëm atë shije njeh
Ik nga hija jote si ankth I mirësisë, se vetëm atë meritë në jetë ke.
Se bota ka mbarësinë e dashurisë si ADN për mbarësi
Se erërat që sjellin behar, do të jenë përherë në këtë nënqiell
Edhe kur vjeshta gjethet në tokë i përplasë të zbedhura si në agmi
Këtu do të ketë një bjeshkë me mall dashurie të ëmbël pa mërzi
Unë e di se ti do të vie patjetër ,por unë dua të mos vish më kurr
Se ditën kur do vje ti do ik dielli, e do bije shi, e kjo është vetëm mërzi
Ti je vetë morti dhe jeta si vdekja që I fshin të gjitha për një ditë
Me furinë e harresës tënde për të shenjtën dashuri.