E shtuna e 10 majit për pak sa nuk u bë ditë zie për Zvicrën, por edhe për Kosovën. Aeroplani i kompanisë ajrore “Air Berlin”, i linjës Cyrih-Prishtinë, i cili ishte nisur në orën 6:50 me 150 pasagjerë në bord, i shpëtoi më të keqes falë sportistit të njohur Nehat Llovca, i cili me familje jeton dhe vepron në Solothurn të Zvicrës.
Më poshtë mund ta lexoni rrëfimin e Llovcës, i njohur në karate, kik-boks dhe tay-boks, për Dialog Plus.
“Isha ulur në mes të aeroplanit. Dëgjoja zëra të ndryshëm, edhe britma, por më dukej vetja se jam në ëndërr. Zërat rriteshin gjithnjë e më shumë, prandaj më doli gjumi. E pashë veten me rripin e sigurisë dhe përnjëherë më shkoi dora për ta hequr. Shihja njerëz me lot në sy, të mëdhenj e të vegjël duke qarë, kurse në hyrje të aeroplanit, te dera e parë, një person ishte në këmbë dhe e kishte një shishe në dorë. Herë pas here shihej drita e shkrepëses. U mundova ta qetësoja veten, apo ta freskoja nga gjumi, por menjëherë trupi mu rrëqeth kur dëgjova zërin tij që bërtiste: ‘Allahu ekber! Do të shkojmë në xhenet të gjithë’! Nuk e di se si kam shkuar deri tek ai, ngase isha në mes të aeroplanit. Sapo i jam afruar nuk e kam pyetur asgjë, por vetëm e kam kapur fort. I thashë që të mos lëvizte…
Personi në fjalë e dinte gjermanishten. Ishte aty ndërmjet 35-40 vjeç. Se nga ishte, nuk e di. Nuk e pyeta as për emrin, as se nga vjen. Doja ta ndaloja që të mos e bënte më të keqen. Prandaj, nuk më interesonte se kush është, por vetëm të mos e bënte atë që donte…
Nuk e godita, por e mora me të mirë që të qetësohej, të mos lëvizte. Ai gjithnjë lëvizte dhe më kërkonte që ta liroja. Kur e pashë se po përpiqej të lëvizte dhe nuk kishte gjasa që të më sulmojë, menjëherë u detyrova ta shtrija për toke.
Kur e shtriva në korridorin e aeroplanit, njëra nga stjuardesat m’i afroi prangat dhe e lidha. Njerëzit filluan të qanin edhe më shumë, sidomos fëmijët, vajzat dhe gratë. Por, qanin edhe stjuardesat. U thashë të rrinin rehat, ngase gjithçka është në rregull. Sa e mbaj ashtu të shtirë, ai më kërkonte ta liroja, se tani do të sulmonin shokët që kinse i kishte në aeroplan. Në fakt, ai nuk kishte shokë, por dëshironte të më mashtronte. Nuk e liroja, duke i thënë në rregull, le të vijnë shokët tu, t’i shohim kush janë ata. Por, sinqerisht, më dukej se ishte i ngarkuar psikikisht, se një njeri me gjendje të mirë nuk e bën një gjë të tillë rrezikshme e shumë të rëndë…”, thotë Llovca, i cili nuk e di se çfarë kishte ai në shishe.
“Nuk e kisha mendjen se çfarë ka aty, por doja që të mos ndodhte më e keqja. Fati që u zgjova menjëherë dhe e ndala…
Sapo arritëm në Prishtinë, menjëherë erdhën policët dhe e morën. Policia më falënderoi dhe deshën ta marrin emrin tim, të dhënat e mia. U thashë që nuk ka asnjë problem, ngaqë unë kam ardhur në vendin tim, kurse fati deshi që nuk ndodhi më e keqja. Jam sportist dhe falë Perëndisë, isha shumë i shpejtë…
Piloti më përqafonte, bashkë me ndihmësin, sikur edhe i gjithë ekipi i aeroplanit. Dilnin në foto me mua edhe pasagjerët. Mu duk vetja vërtet një hero”, thekson Nehati nga Llovca e Gjilanit, i cili bashkë me familjen e tij jeton dhe vepron në Zvicër.