Shtatë pamje poetike
“Nafora” është libri i poetit dhe kritikut letrar Flamur Maloku, që është një rrëfim për mëkatin e bërë nga “, njeriu i perëndisë”, mëkat i bërë nga nevoja shpirtërore dhe trupore e për të cilin mëkat nuk ka pendesë, por dëshirë dhe pasion që të përsëritet edhe më po të kishte mundësi dhe rast tjetër.
Libri është i realizuar në shtatë pamje, apo “Meditime”, siç i ka titulluar autori, ku në secilën pamje flet njeriu i perëndisë për mëkatin e bërë e që s’do t’i falet në amshim. Megjithatë ai nuk pendohet për këtë vepër të kryer, për këtë mëkat, por flet e rrëfen me guxim, madje edhe me krenari për atë që ka bërë, për veprën e tij të yshtur nga ndjenja idilike të ndezura që me kohë. Faji mbetet i pa pranuar, mbetet në harresë karshi kënaqësisë së përjetuar nga përjetuesi i kënaqësive trupore e shpirtërore, por edhe momentale, të shtytura nga epshet e dashuria si nevojë për të arritur atë që ndjenjte thellë në shpirt, e që i nevojitej pashmangshëm.
Fabula e librit paraqet një rrëfim interesant, erë i kthyer mbrapa në kohë e erë i rrëfyer në kohën e tashme, që sinkronizon një rrëfim sa interesant po aq edhe tërheqës për lexuesit, sepse trajton një temë që rrallë herë mund të haset në letërsinë tonë bashkëkohore. Mënyra e rrëfimit tërheqë kërshërinë e lexuesit, që sa më shumë të lexohet, aq më tellë futet lexuesi në të, duke bërë që ede përjetimi të bëhet sa më real.
Paraqitet realja, apo thjeshtë, imagjinata që mund të ketë lexuesi gjatë leximit shndërrohet në pamje reale, duke parë përpëlitjen, shpesh edhe çirrjen e mëkatarit që ta bëjë mëkatin me aq dëshirë, vullnet dhe pasion sikur herën e parë, e ndoshta edhe më me zjarr dashuror. Andaj edhe rrëfimi vije si nevojë shpirtërore për atë që nuk ishte përsëritur më, për atë që nuk e kishte takuar dhe parë më kurrë, duke u egërsuar shpirti i trazuar dhe i vetmuar, nga mungesa e të dashurës që e kishte dashur me të vërtetë.
Rrëfim i tensionuar
“Nafora” përfaqëson një mënyrë të re të rrëfimit, bashkë me cilësitë letrare dhe artistike të një libri të punuar në mënyrë të precizuar mjeshtërore, dhe i përpunuar në atë mënyrë që jo vetëm se është i lehtë dhe i kapshëm për lexim, i tensionuar nga emocionet, por bënë që gjatë leximit të të fus thellë në botën e tij dhe të ngjall dëshirën të mos ketë fund, apo të zgjas sa më shumë, në mënyrë që përjetimet të jenë sa më të qarta dhe më të mëdha. Ngjallë dëshirën të kishte pamje më të shumta, imazhe dhe skena intime më të shumta, ani pse nuk është i mangët në këtë drejtim.
Nga goja e emermitit, përmes narratorit, shprehet vaji për atë që kishte kaluar në mëkat. Madje ai qan dhe vajton të dashurën e tij, sikurse veten, për mëkatin e bërë, duke shfryrë mllefin për ata që ia kanë marrur dhe nuk e sheh më me sy, nuk e takon dhe nuk mundet më ta ndjejë kënaqësinë që kishin përjetuar larg në vendin ku vetëm Qielli ka mundur të shoh aktin mëkatar.
Shikuar në tërësi, “Nafora” është e ndërtuar mirë mbi një rend poetik, ku vepra merr një vijë të rregullt të rrëfimit kronologjik dhe pasurohet me fugura për të trajtuar temën e zgjedhur në mënyrën më të përsosur artistikisht./Esat Vatovci-Zeri/