Shkruan:Sahit Osmani
Ditë për ditë përtej kohës mërgohemi
duke i lënë shtëpitë të vetmuara
e pema trishtohet pa këngën e zogut
në gji të tokës rrënjët i klithin
Aty te vendlindja thinjat lulëzojnë
fytyra e stinëve fillon të rrudhet
dashuria mbetet pa frymën e shpirtit
dhe pa zemrën që gjak i dhuron
Uria e mërgimtarit është e madhe
s’ngopet dot me mallin e vendlindjes
buzëqeshja në buzë i është thyer
qiellit si zogjtë shkojnë e vijnë avionet