Kur e kishte shikuar për herë të parë kah po i ndërronte hapat, kishte pasur përshtypjen se para tij po defilonte një manekine, e cila ecte në sfilatë mode. Ecja e saj karakteristike aq shumë ia kishte tërhequr vëmendjen dhe aq shumë i kishte lënë përshtypje, sa që, nga ai moment, kishte filluar ta humbë qetësinë e shpirtit, e të ëndërronte veten e tij, të shndërruar në një qilim të shtruar, mbi të cilin do të shkelte këmba e saj, shkruan në përjetimin e tij, P. K., për Portalin tonë “Kosovarja”.
Zeshkania me ecjen e saj karakteristike jo vetëm që e kishte joshur, por edhe e kishte çmendur me këmbët e saj të bukura. Ato ishin magnet që tërhiqnin jo vetëm shikimin, por edhe tërë qenien e tij dhe e shpërqëndronin të tërin. Madje, ato këmbë të bukura të saj ishin bërë pjesë e pandarë edhe e ëndrrave të tij, që i shfaqeshin posa fillonte të dremitej. Ëndrrat ishin të vetmet bashkëbiseduese me të, sepse vetëm me to guxonte të komunikonte, e vetëm atyre mund t’ua tregonte fshehtësinë. Atyre e askujt tjetër ua shprehte ndjenjat që ushqente ndaj zeshkanes, e vetëm ato mund t’i flisnin për këmbët e bukura të saj. Madje, ato i dëftonin se kah e bartnin ato këmbë gjatë ditës, ku i shtrinte gjatë natës, madje edhe ku i freskonte e ku i depilonte ato…
Nuk i lejohej në asnjë mënyrë të fliste me asnjë njeri rreth takimeve aq të pakta që i kishte me zeshkanen. Madje, as emrin e saj nuk i lejohej ta përmendte në prani të të tjerëve. Dhe, meqë i dukej se po eksplodonte nga bukuria, e kishte emërtuar “bombastikë”. E quante kështu, sepse ajo, vërtet, ishte si lëndë shpërthyese, si granatë që kur shpërthen dridh tokën. Eksplozivja granatonte zemrën e tij të fortë, shkëmbore dhe e bënte copë-copë…
Buzët e ëmbla qershi
Ndonëse granatonte me shkëndijat që dilnin nga shikimi i saj, ata sy të bukur i kishte më të ëmbël se rrushi i Suharekës, nga i cili ishte e rrethuar. Meqë kishte shikim të ëmbël, kjo edhe e kishte shtyrë të mendonte se puthjen e parë t’ia dhuronte syve të saj magjepsë. Por, ndjenjat e kishin tradhtuar, sepse atë puthje ua kishte dhuruar buzëve të saj të ëmbla si qershi Anadrini. Bile, vetë puthjen e parë në buzët e ëmbla ia kishte dhuruar mu pranë bregut të Drinit, aty ku rriten qershitë e ku madhështore paraqiten pamjet përreth lumit, që kishin çarë bregoren përmes për të krijuar legjendën e Urës së Shejtë. Edhe simpatia ndaj zeshkanes që po ia çante zemrën përmes, po tentonte të krijojë legjendën e një dashurie që me zor po realizohej pjesërisht. Kjo dashuri po koincidonte me Urën e Shejtë mbi Drin, e cila thuhet se dikur ditën ndërtohej e natën rrënohej, mu si Kalaja e Rozafës. Dhe, dashuria ndaj zeshkanes sapo merrte hov e po zhvillohej, papritmas po shembej e shkatërrohej, sepse po përshkohej nga një rrymë e ftohtë që po e rrënonte. Kjo po i ndodhte, sepse në shumë raste, mu atëherë kur vullkani që po shpërthente e po nxirrte nga brendia llavën përvëluese të dashurisë, vinte një valë e ftoftë sikur të dilte nga thellësia e ftoftë e Drinit, për ta ftohur, për ta shuar, madje edhe për ta ngrirë atë zjarr vullkanik që kishte filluar. Kjo ftohje e akulltë që po shfaqej kohë pas kohe nga ana e zeshkanes, ishte më se e çuditshme dhe aspak popullore. M’u ajo valë e ftohtë, e cila shfaqej herë pas herë, e kishte vënë në dyshim edhe vetë përkushtimin e tij ndaj saj, ani pse dashuria e tij nuk po shuhej për zeshkanen e bukur. Kultura e saj, edukata, mirësjellja, e shumë virtyte të shumta që i kishte trashëguar nga prindër intelektualë, e kishin bërë zeshkanen komplete për t’u lakmuar nga ai.
E urrej, edhe pse e dua shumë!
Pa dyshim, në formimin e saj, veç kulturës prindërore, kishin ndikuar edhe ditët e adoleshencës, të kaluara pranë brigjeve të Baltikut, ku kishte kaluar një pjesë të jetës së saj. Megjithatë, rrushi skandinav nuk e kishte ëmbëlsinë e rrushit të Suharekës, pranë të cilit kishte arritur pjekurinë dhe shijen. Ai, shpeshherë, duke jetuar me frikën se mos zbuloheshin, kishte menduar që dashurinë t’ia shprehte nën gjethet e hardhive të pafund. Aty nuk do t’i zbulonte askush, e aty do të kishte shansin për ta përqafuar e për ta puthur. Ndoshta, vetëm aty, mes trungjeve të hardhisë, do të ishin larg syve të botës, të cilëve ajo u druhej shumë. As përcëllimi i diellit që e kishte djegur buzë detit nuk do t’i shkaktonte dhimbje më tepër se sytë e gojëkëqinjve që hanë bukën e tyre e bajnë gajlet e të tjerëve.
Takimet e vonuara
Ai e donte, e ëndërronte dhe e dashuronte, prandaj kishte dëshirën edhe ta shijonte. Si ta realizonte ai një takim të tillë, ku do t’ia shijonte buzët, sytë, flokët, shpatullat, gjoksin, këmbët e gjithë trupin e saj të bukur si margaritar? Vetëm atëherë ai do të ndihej pafundësisht i lumtur. Por, shpresa e tij kaherë kishte filluar të venitej, deri atë ditë kur ata sërish filluan të bisedonin për dashuri. Atë ditë shpresa filloi t’i ringjallej, e ëndrrat u zëvendësuan me fjalën e tyre të gjallë. Asaj radhe ata po shprehnin gjithë dashurinë e ndryrë që mbanin brenda në thellësi. Në bisedë e sipër, e që ishte bisedë shumë e ngrohtë, ai e pyeti se kur do të realizohej takimi kaq i shumëpritur.
Ajo, pasi dëgjoi kërkesën e tij, u vërë aq shumë në fytyrë sa dukej se u ngrys nata. Zeshkania e mrrolur në fytyrë, si me gjysmë zëri, i kishte thënë se takimi mes tyre nuk do të realizohej… Të paktën, ashtu do ishte edhe për një kohë të gjatë. Kjo po ndodhte jo me fajin e tij, siç kishte thënë ajo, por me fajin e saj.
Edhe pas gjithë kësaj ai prapëseprapë nuk i kishte humbur shpresat. Ai assesi nuk po mund të kuptojë pse zeshkania, e cila i kishte shprehur dashuri, herë-herë i bishtnonte takimit. Por, shpresa se do të ishte me të ishte më e fuqishme se çdo gjë tjetër dhe kjo i jepte kurajë, i jepte fuqi që të mos lëkundej nga dashuria e tij e madhe për zeshkanen…Petrit Kalaja /Kosovarja/