Shkruan: ENVER SULAJ
1
Atë ditë që u dogj kupa e kresë e rrugët ranë në shkurre
Neuronet humbën ndjeshmërinë e fijet u bënë nyje
Gjeografia u shkri në lumin e qerres së rënkimeve
Anatomia theu gjunjtë kafkat u përzien me ashtin e legenit
Detet lumenjtë liqenet mbetën në libra historie
2
Atë natë që floku fluturoi n’erë e hëna qe lakuriqe
Neuronet u dogjën tymi u doli flokëve
Shtëpitë ikën nga shtëpitë e u bënë masa plastike
S’dihej kush e kishte marrë veten me vete
3
Pasi kaloi një ditë dhe një natë
Përsëri erdhi një ditë
Shkalla e djegieve u shkrua në gjuhën e vdekur
Diagnoza mbeti enigmë
Mbi shtëpinë e tmerrit dhe ferrit
4
Si mundet njeriu të bëhet copë e grimë
E të humbasë pastaj dy herë rresht
5
Varg e vijë u nisën drejt luginës së hënës
Parzmore çizme mbërthyer për mishi të kalbur
Në hone hodhën farën e jetës
E himn i thurën vdekjes
6
Në copëza kujtese shkrihet nata pa hënë
Gryka e çibukut nxirrte tym në strofullën e gjarprit
Ishte i shtëpisë
Si gjithnjë në kohë të liga
Në skëterrë të ricikluar
7
Ma lidh këmbën me fije bari më tha
Që venat të jenë më të gjelbërta
Ta ruajnë shenjtërinë e natyrës
Mullirit në lumë i ranë gurët
E s’dihej si t’i vihej çatia që fluturoi me diellin
(Nga libri “Zjarrmia e stinës”, 2016)