Shkruan: Durim Musli Xhemajli
Ishin vitet e fundit të shekullit të XX të cilët në vendin e shqiponjave, në Kosovën e Shqipërisë njohën vetëm dy gjëra, flakën barotit dhe gjakun trimit. Gjithkah kah sillej njeriu, cdo vend që kalonte, kë do që e takonte, biseda e vetme që bëhej dhe dëgjohje ishte rreth luftës dhe UCK-së.Ishte nevojë për të thënë edhe detyrim për ata djem dhe vajza të zotë që të bëheshin pjeë e kësaj ushtrie e cila mbronte popullatën civile (gra, fëmij e pleq) dhe njëkohësisht luftonte ballë-për ballë ushtrisë okupatore serbe.
Shumë prej atyre të që veshën uniformën me emblemën kuq e zi tani janë nën dheun e kësaj toke. Ata gjakun e tyre e deponuan si bojë e cila do ta shkruante historinë e vendit, sakrificat, luftën dhe mundin të cilin e dhanë ata që sotë të Blerim A. Xhemajliu (në të djathtë) flasim, të shkruajmë e të dëgjojmë shqip.
Shumë prej tyre edhe pse frymojnë, nuk mund ti shohin rrezet e diellit, të ecin në tokën e shliruar ose të flasin gjuhën e tyre, kjo si shkak i pasojave të cilat ia kishtë përgatitur lufta. Por sot ata janë të fuqishëm dhe plotë vullnet për të vazhduar jetën në vendin për të cilin dhanë gjymtyrët e tyre. Të tillët për të i’u bashkuar rradhëve të trimave, për të kontribuar për të mirën e përgjithsme u detyruan ti lënë nën mëshirën e Zotit, fëmijët, e prindërit invalid e të sëmurë. Por si duket dikush po ua merr vuqin, po ua heq vullnetin.
Shumë prej tyre, enden rrugëve poshtë e lartë, për të arritur të fitojnë bukën e gojës, për vete dhe për familjet e tyer. Të tillët nuk po gëzojnë rrespekt.
Ka edhe të tillë të cilët janë detyruar që në munges të rrespektit shoqëror e shtetëror, të ikin në mënyrë ilegale, rrugve të evropës për të siguruar një jëtë të mirë për familjene tyre. I tillë është rasti me një nga ushtaret e UCK-së, Blerim A. Xhemajliu nga Krusha e Madhe. Një djalë që ju bashkua ushtrisë çlirimtare që në lule të rinisë, si 19 vjecar, edhe pse kishte me dy prindër, babanë invalid kursë nënën të sëmurë. Para së të bëhej pjesë e UCK-së ai si 15 vjeqar, kishte marrur pjesë në protestat e hershme së bashku me një prej kontribuesve më të mëdhej të qështjes shqipëtare, Mr.Ukshin Hoti. Ai ishtë ushtari i tetë me radhë në ri-organizimin e shtabit të UCK-së në fshatin Reti, ku ishtë nën komandën e Xhelal Hajd-ës (Toni) dhe Selajdin Mullaabazi (Mici). Blerimit, sot nuk i njihet statusi i veteranit të luftës, siq i njihet shumë shkove të tij. Ai diskriminohet, injorohet e edhe për të thënë ofendohet me këtë gjest të komisionit.
Gjatë një rrëfimi në një nga televizionet tona lokale, ai me lot në sy përmend padrejtsitë ti cilat i janë bërë. Shpreh indinjatën e thellë ndaj institucioneve të vendit të cilat nuk i’a kanë mundësuar qëndrimin në Kosovë. Shpreh pakënaqësinë ndaj organit i cili është marrur më konstatimin dhe përpilimin e listave të veteranëve.
Në këto lista nuk është vetëm emri i Blerim A. Xhemajliu-t që është anashkaluar, por aty nuk gjinden edhe shumë trima të tjerë të cilët sakrifikuan për këtë vend.
Rruga dhe ideali të cilën e ndjekën djemt si Blerimi bënë që sot vendi ynë të jetë i lirië, fëmijët të mësojnë në liri, të mësojnë shqip.
Nëse prej njerzve nuk gjejnë rrespekt, një ditë te Zoti do ta gjejnë shpërblimin.