Vetëm disa javë pas botimit dhe suksesit në Shqipëri të librit “Mëngjeset në Kafe Rostand”, ku përfshihet romani “Kukulla”, Shtëpia botuese “Fayard” e Parisit e përktheu dhe e botoi veprën në frëngjisht, për publikun francez dhe ndërkombëtar.
Vetëm disa javë pas botimit në Shqipëri të librit “Mëngjeset në Kafe Rostand”, ku përfshihet romanit “Kukulla”, nga dje, Shtëpia botuese “Fayard” e Parisit e përktheu dhe e botoi veprën në frëngjisht, për publikun francez dhe ndërkombëtar. “Një lajm i tillë konfirmon faktin se letërsia shqipe bën pjesë tashmë me dinjitet në klubin europian të letrave”, thuhet në njoftimin për mediat nga botimet “Onufri”. Kritiku më i njohur i Francës, Bernard Pivot, e ka përshëndetur veprën më 17 maj 2015, në “Le Journal du Dimanche” të Parisit: “Nëna ime? Më e ëmbla e nënave, më e dashura, më e mençura, më e qeshura e më kurajozja. Ky është rrëfimi i zakonshëm i shkrimtarëve kur kujtojnë fëmininë dhe rininë e tyre. Por ka përjashtime, veçanërisht nga Ismail Kadare, shkrimtari i madh shqiptar. Nëna e tij? Një kukull. E brishtë, e lehtë si një kukull letre”.
Teksti, një rikthim në sfondin, por dhe personazhet e të famshmit “Kronikë në gur”, zbërthen një enigmë, atë që thuajse gjithë jetën e Kadaresë mbeti një kod i padeshifrueshëm, por tek e fundit dhe i pashmangshëm, të ëmën.
Një rrëfim për moskuptimin midis tyre, që jo vetëm nuk e pengoi për asgjë, po kishte qenë siç shkruan Kadare, ndoshta më i duhuri nga gjithë moskuptimet. Një figurë e pazbërthyeshme që Kadare e quan Kukulla, një cilësim që në mos e ka zëvendësuar fjalën ‘mama’, së paku i është kthyer në një emër të dytë.
Një marrëdhënie e vështirë, gati-gati e munguar e fëmijës, e më pas e shkrimtarit me të ëmën, e përshkruar më së shumti nga dhembshuria. E bashkë me të, dhe mendimi se do të ishte pikërisht ai, biri i vet, shkaktari i ankthit më të madh dhe njëherazi të kotë të së ëmës, frikës së mohimit.
“Një kukull e brishtë, naive, e parritur, e pazonja për t’u përballur me botën, me një marrëdhënie të vështirë me të vjehrrën, që përveç vetmisë e vret më shumë pasiguria”. Ky është portreti që Kadare e vizaton dhembshurisht për të ëmën.
Sa më shumë rritet, aq më tepër ia kupton brengën, tmerrin e saj prej kukulle, që nuk do t’i
ndahet derisa ajo mbyll sytë, në prillin e vitit 1994. E kësisoj largohet nga kjo botë e lehtë, tamam si një kukull prej letre.