Sahit Osmani
Nëpër degët e mëndjes
Me shportën e dashurisë në dorë
I mbledh frutat e urtisë
Dhe ushqen shpirtin
Me trëndafilat e zjarrtë që shkëput
nga gjijtë e yjeve
Ndez damarët e gjakut
Të djegë ferrin e jetës
Për të hyrë te zemra e dashurisë
Te burimi i artit shuan etjen
Dhe me sytë e mallit
i flet agut të njeriut
T’i bën dritë mirësisë