Nga Besnik Kryeziu
Sonte nata
po zgjat pafundësisht
një terr
ndryshe nga i zakonshmi
hëna ndriçon
çdo skutë të mendjes sime
yjet më duken në faj
kanë rënë të gjithë përtokë
si për inat sonte
asnjë yll nuk e shoqëron hënën
dhe as mua
unë vazhdoj të vështroj në heshtje
pa asnjë fjalë
pa asnjë dëshirë
pas asnjë gjykim
unë tashmë jam
i zhytur në melodinë e shpirtit të bardhë
i qetësuar nga çdo dallgë
sonte dhimbja u thye në qetësi
e iku bashkë me terrin pa yje
mëngjesi agoi plot bardhësi