Dhe tani, hiqe atë shami dhe vështromë bukur!” E hoqa ngadalë, por nuk i hapa sytë menjëherë; zemra po më rrihte fort dhe unë mallkova pleqërinë time; më në fund, i hapa: para meje, e ngjashme, madje rivale me Venerën e Botiçelit, ajo, krejt lakuriq, po rrinte ulur në qilimin e trashë para këmbëve të mia. Mbi supet e bardha i derdheshin flokët e zinj, sytë m’i kishte ngulur dhe, nga buzët gjysmë të hapura, dhëmbët e saj të përparmë zbardhnin hareshëm”. Ky është një prej pasazheve të botimit më të ri të Edmond Tupjes. I titulluar “Vajzat e ballkonit”, romani erotik (që autori e quan pseudoroman), është i ngarkuar me luhatje të forta emocionale, që paraqet edhe një plagë të mirëfilltë të shoqërisë shqiptare: atë të shthurjes fizike të kufizuar nga ngurtësimi psikologjik. Libri rrëfen historinë e dy vajzave shqiptare, produkt tipik i tranzicionit postkomunist, në përpjekje për të gjetur vetveten përmes tundimeve të shumta për të qenë diçka tjetër. Heroinat e romanit jetojnë dy jetë paralele: nxënëse shembullore dhe fëmijë problematik; studente e urtë dhe kurtizane e re; artiste e lirë dhe shpirt i djallëzuar. Cila nga këto dy vajza është vetvetja? Çfarë kanë ato të përbashkët me njëra-tjetrën? Dhe sa janë ato produkt i shoqërisë shqiptare?
Këto janë pyetjet që vijnë natyrshëm teksa kthejmë faqet e këtij romani. Si në traditën më të mirë të romanit bashkëkohor, nuk gjejmë përgjigje, por vetëm pyetje të tjera. “Vajzat e ballkonit” u drejtohet kryesisht fansave të librave erotikë dhe të krijimtarisë origjinale të Edmond Tupjes pasi në roman herë pas here gjenden të këtilla fraza: “Kurva shet trupin, nuk fal, as merr dashuri, asaj i japin vetëm para. Kurse kurtizania fal trupin, por edhe dashuri, prandaj asaj i falin kënaqësi, ndoshta edhe pak dashuri, si edhe, natyrisht, dhurata, qoftë në formë parash”. E megjithatë, ai ka shumë për t’u thënë edhe të tjerëve: prindërve të shqetësuar për të ardhmen e bijave të tyre, si dhe atyre që janë prekur nga afër nga problemet psikike. Së fundmi, u flet tiranasve, falë përshkrimeve të holla dhe ironike të Tiranës së shkuar dhe Tiranës së sotshme në pasazhe si ky: “Dikur, në kohë zhegu, amvisat e shtëpive dilnin dhe hidhnin ujë me kova mbi gurët e kalldrëmit; sot, të plakura, ato e sodisin rrugën nga dritaret, në parvazet e të cilave saksitë me lule sa vijnë e bëhen më të rralla, kurse kondicionerët përherë e më të pranishëm.
Dikur, po të kaloje rrëzë mureve, mbi të cilat vareshin trëndafila, lulesahati, dorëzonja apo lule të tjera kacavarëse, ndieje aromën e tyre; sot, pluhuri dhe tymi i makinave mbysin çdolloj ere tjetër. Dikur, në kazanët e plehrave nuk rrëmonte asnjë qenie e gjallë, mace, qen apo njeri; sot, të tria këto kategori gjallesash bubërrojnë rreth plehrave të rrugës, që, për fat, përqendrohen në tre a katër kazanët e vendosur te cepi i murit të një shkolle publike”. Edmond Tupja (1947) është profesor, përkthyes, publicist dhe shkrimtar shqiptar. Ka studiuar në Francë dhe konsiderohet si një nga përkthyesit më të aftë të gjuhës shqipe. Si shkrimtar, ai ka botuar disa tituj, shumë prej tyre me temë erotike, si p.sh., “69 variacione për një temë erotike”, “Tingujt e trupit tënd” dhe “Fjalori erotik”. Ai është gjithashtu autor i veprave autobiografike “Mos ik, o ma” dhe “Kur dhimbja premton dashuri”.