Letrat intime të Dritëro Agollit të shkruar ndërmjet viteve 1964-1965, menjëherë pas njohjes dhe lidhjes së fortë me Sadijen, në një botim të ri, një letërkëmbim që shkrimtari e kishte sistemuar në gjallje të tij si një koleksion i gatshëm për botim
E dashur Sadije! Unë prapë jam i lumtur. Ne me të vërtetë e duam kaq shumë njëri-tjetrin. Ne nuk e kuptojmë, po të gjitha këto çqetësime janë vetëm nga dashuria e madhe. Nuk ka dashuri të mirë pa çqetësime e zemërime. Këto e bëjnë të bukur dashurinë. Unë nuk nisem kurrë nga frika për të mos humbur ty, po nga dhembja e tmerrshme se të dua si djalli. Ti ndofta nuk e kupton shumë e nuk e ndjen shumë, se unë jam një surrat pekmes që nuk e çfaq aq fort. Sikur mos të të marr ty unë, do të mos martohem gjer të vdes, sikur ta di se do shkoj në pleqëri në azilen e pleqve! Po ti nga unë s’ke ku të shkosh sikur kushedi ç’të bëhet…
Janë disa rreshta të një prej letrave që shkrimtari Dritëro Agolli i drejton bashkëshortes së tij, Sadijes, një emblemë që ka shoqëruar jetën e tij, dhe tashmë është një rast pothuaj solemn që tufa e letrave intime që ndanin mes tyre zbulohen për lexuesin në një libër dedikues.
Është botimi më i ri shtëpisë botuese “Dritëro”: “Dashuri në moshën e Krishtit”, një koleksion letrash intime kur zuri fill dashuria e çiftit Agolli, të shkruara ndërmjet viteve 1964-1965, menjëherë pas njohjes dhe lidhjes së fortë me njëri-tjetrin. Njëri në Tiranë e tjetri në Shkodër, gjatë atyre dy viteve pritjeje për t’u bashkuar për gjithë jetën, ata shkruan shumë letra dashurie. Letra shkroi dhe Sadija për Dritëro Agollin, dhe ato përfshihen në këtë vëllim. Janë 44 letra të shkruara nga Dritëroi dhe 20 nga Sadija. Kanë qenë pa dyshim më shumë, por, në fashikullin Letërkëmbimi me Sadijen, 1964-1965, që shkrimtari e kishte sistemuar në gjallje të tij si një koleksion i gatshëm për botim, kaq janë ruajtur.
“Një libër që drithëron me drithërimat e një dashurie të jashtëzakonshme: Vajza shkodrane, e bukur, tekanjoze, plot ëndrra, ngjiz një dashuri të lakmueshme për shumëkënd me shkrimtarin e madh, me pasion të çmendur, me një shpirt si të rrallët e kësaj bote, me një kod ndjenje të deshifrueshëm vetëm nga ata të dy”.
Letërkëmbimi intim i Dritëro Agollit me Sadijen është vetëm një pjesë e epistolarit të tij. Si fashikuj më vete ruhen gjithashtu letrat me njerëz të njohur, letrat me lexuesit dhe letra të ndryshme. Por pjesa më e madhe e epistolarit të Dritëro Agollit ruhet në arkivat familjarë të miqve të tij. Koleksioni që botohet në këtë libër ka shumë rëndësi jo vetëm për të njohur botën brenda shkrimtarit, por dhe për faktin se tradita e letërkëmbimit intim në Shqipëri është shumë e varfër. Kanë ndikuar shumë faktorë për kufizimet e kësaj forme të shkruari, që nga analfabetizmi deri te kontrolli shtetëror mbi korrespondencën.
“Letërkëmbimi i Dritëro Agollit, si çdo letërkëmbim, i është adresuar një lexuesi të vetëm, së dashurës. Por nuk mund të përjashtohet dhe një lexues i projektuar, lexues i së ardhmes, lexues publik. Fakti që vetë shkrimtari i kishte sistemuar në një fashikull, duke i lënë të gatshme për atë që do të donte t’i botonte provon se ky letërkëmbim qysh kur u shkrua ka pasur dy regjistra komunikimi: i pari si letra dashurie dhe i dyti si letërsi pasioni. Stilistikisht është shumë e lehtë të dallohet D. Agolli si letërshkrues, si kumtues, prej D. Agollit si shkrimtar brenda të njëjtit koleksion letrash”, thotë botuesi.