Shkruan: Daniel W. Drezner
Në vitet e fundit, kishte një trend interesant në hulumtimet e marrëdhënieve ndërkombëtare: fokus i përtërirë i rolit që liderët individualë luajnë në rezultatet e politikave të jashtme. Kjo është kundër bursave tradicionale të marrëdhënieve ndërkombëtare, që argumenton se sistemi imponon kufizime të fuqishme strukturore në sjelljen e udhëheqësit individual. Gjatë dekadës së kaluar, megjithatë, një numër i madh i nxënësve janë fokusuar në shikimin e parë, duke sugjeruar mënyra të shumta në të cilat liderët e huaj individualë ndikojnë në qasjen e vendit të tyre në marrëdhëniet ndërkombëtare. Fitorja e kolegjit elektoral të Donald Trump-it në nëntor e ka dërguar këtë hulumtim edhe më tutje. Në minimum, ai ka tingëlluar më ndryshe, të themi, nga një republikan me shumë ngjyra nga kopshti i tij dhe një numër frontesh. Por, nëse Hillary Clinton do të kishte fituar 100,000 vota më shumë në shtetet e caktuara, a do të ishin gjërat aq më ndryshe? Ky lloj i një analize si kjo është pjesë kruciale e shkencës së politikës dhe analizave të politikës së huaj.
Politikat amerikane, as politikat publike nuk do të ishin më ndryshme
Gjatë fundjavës, nga gazeta “New York Post”, John Podhoretz ka debatuar se as politikat amerikane as politikat publike nuk do të ishin më ndryshme sikur të kishte fituar Clinton: Përgjigjja mahnitëse, nëse vërtet e mendoni këtë, është: Jo gjithçka tjetër kur vjen puna te politika. Le të ballafaqohemi me të: Me përjashtim të emërimit nga Gjykata Supreme dhe konfirmimin e Neil M. Gorsuch, Trump befasisht ka arritur pak në kompletim – sidomos për një president, partia e të cilit kontrollon të dy dhomat e Kongresit. Çfarë do të bënin Republikanët në epokën e Hillary-së deri më tani? Ata do të përpiqeshin ta ndalonin dhe ta pengonin, ose ta sfidonin atë. Ne do të ishim të zhytur në një tregim skandalesh, që nuk do të ishte aq frymëmarrëse, sa që Shtëpia e Bardhë e Trump-it ndihmon të gjenerojë, por do të ishte shqetësuese dhe e pakëndshme. Për më shumë, pyetjet e shtruara për natyrën e paprecedent të presidencës së Trump-it do të ishin ngritur nga Shtëpia e Bardhë e Clinton-it, duke paraqitur një kandidate që ishte zgjedhur, përkundër skandalit të porosive të saj elektronike dhe bashkëshortja e presidenti që ishte vetëm presidenti i dytë në histori ndaj të cilit ishin ngritur akuza. Podhoretz nuk është adhuruesi më i madh i Clinton-it, e të gjitha në kolumne janë të vërteta. Puna është se, ajo që nuk është në kolumne po ashtu ka rëndësi. Ai me të madhe është i saktë për faktin se çfarë Presidentja Hillary Clinton do të mund të kompletonte me Kongresin Republikan.
Hetim pas hetimi
Me gjasë, shumica e Senatit, lideri Mitch McConnell këtë do ta bënte qëllimin kryesor numër 1, ngjashëm sikurse në 2010: duke e mposhtur Clinton-in më 2020. Në të vërtetë, në këtë skenar, ka mënyra në të cilat momenti aktual do të jetë shumë më i mbushur me tension, përderisa Clinton do të duhej të punonte fort për të marrë lejen nga Kongresi për të ulur borxhin e pastër dhe për ta financuar qeverinë. Me gjasë ende mund ta kemi këtë edhe me Trump-in, por se mundësitë do të ishin më të mëdha me Clinton-in. Dhe sigurisht Podhoretz po ashtu është i saktë se Kongresi do të kishte provuar ta paralizonte Clinton-in, me hetim pas hetimi. Kujtoni këtë tregim nga tetori i vitit 2016, në të cilin republikani Jason Chaffetz (R-Utah) u mburr se për dy vjet kishte përgatitur hetimin ndaj Clinton? “Ky është një objektiv i pasur për ambientin” kishte thënë republikani në një intervistë në periferi të Salt Lejk Sitit. “Edhe para se të arrinim te “Day One”, na janë dashur dy vjet’ material me vlerë. Ajo ka katër vite histori në Departamentin e Shtetit, dhe nuk është e mirë”. Edhe në kalendarin e këtij vitit, Chaffetz duket i prirë të shkoj pas Clinton. Po pra, ka shumë mënyra në të cilat në vitin 2017 asgjë nuk do të dukej ndryshe me Clinton-in në Shtëpinë e Bardhë. Podhoretz, sido që të jetë, ka caktuar disa nga karakteristikat dhe hapësirat kur Clinton dhe Trump do të ndryshonin: fushën e politikave dhe politika ku një president ushtron ndikimin më ët pakufizuar. Fokusohuni së pari në retorikën.
Unë seriozisht dyshoj se Clinton në mënyrë publike do të karakterizonte mediet si “armikun e popullit amerikan” ose do të përdorte rrjetin shoqëror për të fyer në mënyrë të drejtpërdrejtë komentuesit kritik apo se do ta lavdëronte kabinetin e saj që do të ishte akt qesharak në syrin e publikut. Për të qenë fer, Podhoretz e di këtë, duke thënë se “Hillary është shumë gjëra, dhe shumë gjëra të mira madje, por ajo nuk është mbjellëse e kaosit apo e subjektit të luftës aq konstante sa që askush nuk mund të arrijë frymëmarrje para se një histori e çuditshme të zhvendoset nga një në një tjetër. Ajo është larg më e mërzitshme për këtë”. Edhe më, kjo nuk është ndonjë dallim rrënjësor. Dallimet më të rëndësishme janë në politikat ku ferma ekzekutive ushtron autoritetin më të madh. Jam shumë i sigurt se Departamenti i Drejtësisë me Clinton-in, nuk do të “merrte një çekan të madh për të goditur trashëgiminë e Obama-s” për burgosjen, të drejtat e votimit dhe burgjet private. Një administratë e Clinton-it nuk do të angazhohej në llojin e derregulimit që, siç thonë, kreu i Agjencisë për Mbrojtjen e Mjedisit Scott Pruitt. Një administratë e Clinton-it nuk do të lëshonte një urdhër ndalese për shtatë vendet me shumicë myslimane.
Një administratë e nuk do të ndërtonte një mur midis kufirit të Amerikës me Meksikon. Për më shumë, ajo më ndryshe do ta udhëhiqte politikën e jashtme. Ajo nuk do të tërhiqej nga marrëveshja e Parisit në lidhje me ndryshimet klimatike apo nga Partneriteti TransAtlantik. Nuk do të kishte asnjë përpjekje të fshehtë të “GCC” për hequr embargon ndaj Katarit, sepse Clinton kurrë nuk do të ishte aq e marrë sa t’ia lejonte këtë Sauditëve he Emirateve.
Kombi në Clinton-in nuk do ta mendonte fillimin e luftës më të dendur tregtare në këtë shekull. Aleatët evropianë nuk do të flinin për nevojën për t’i lënë të qetë. Aleatët aziatikë nuk do të ndiheshin se duhet t’i ndajnë letrat me Amerikën. Dhe, askush nuk do të brengosej për kolapsin e papritur të fuqisë së butë të Amerikës, sepse nuk do të pësonte kolaps. Nëse Clinton do të ishte presidente në këtë moment, politika e jashtme e Amerikës nuk do të devijonte aq shumë për një status-kuo prioritar. Dhe, marrë parasysh faktin se si ky vit në fakt ka shkuar, këtë rezultat do ta merrja për çdo ditë në javë dhe dy herë në të dielat
Daniel W. Drezner është profesor i politikave ndërkombëtare te “Fletcher School” në Ligj dhe Diplomaci në “Tufts University” dhe kontribuues i rregullt për “PostEverything’