Një lexim prej studiuesi i debatit për çështjen Kadare-Nasho Jorgaqi. Pse u ndje i lënduar studiuesi dhe pse duhet të flasë shkrimtari, ku po shkojmë me dhunën verbale dhe pse do llahtarisej Kadare (shenjt) që po e nxjerrin si hero pozitiv të një narrative kombëtariste primitive…
Ardian Vehbiu, vjen në “Gazeta Shqiptare” në një intervistë mbi çështjen “Kadare-Nasho Jorgaqi”. “Nuk ka qenë kurrë synimi im të ndërhyj si palë në këtë ‘përplasje’, por vetëm të përpiqem të kuptoj diçka më thellë dinamikat e autorësisë letrare, jetës private dhe nevojës për konformim, nën totalitarizëm, temë kjo që më intereson drejtpërdrejt si studiues”, thotë ai, mbasi ka shënuar më herët se letrën e hapur të Jorgaqit (botuar një javë më parë në ‘GSH’) e ka lexuar si “një ftesë miqësore që ia bën një shkrimtar kolegut të vet, për të hapur një debat për burimet e letërsisë”. Ndërsa thotë se nuk beson që autori dhe “Onufri” kanë falsifikuar, qëllimisht, datën e një dorëshkrimi, shton se çështja ka natyrë etike dhe çdo qasje formale do ta shpërfytyronte, pasi siç thotë Vehbiu, kemi të bëjmë këtu me njerëz dhe intelektualë të profilit të lartë, jo me batakçinj.
Z.Vehbiu, si e keni lexuar letrën e hapur të Nasho Jorgaqit për Ismail Kadarenë?
E kam lexuar si një ftesë miqësore që ia bën një shkrimtar kolegut të vet, për të hapur një debat për burimet e letërsisë, përfshi këtu edhe jetën private të autorit dhe të njerëzve që e rrethojnë.
A mendoni se ai ka të drejtë të ndihet i fyer: pse Kadare nuk i ka për-mendur emrin, apo pse Kadare është shprehur se vepra e Nasho Jorgaqit nuk i ka pëlqyer?
Kam përshtypjen se N. Jorgaqi është lënduar për disa arsye njëherësh – por sidomos ngaqë e ka parë të nëpërkëmbur miqësinë e vet të hershme me I. Kadarenë. Përndryshe, po t’u besojmë atyre që thotë N.J. për miqësinë mes dy shkrimtarëve, besoj se ata të dy kanë pasur rast të bisedojnë më shumë se një herë për “Dashurinë e Mimozës” dhe shpresoj të bisedojnë mes tyre sërish. Gjithsesi, nuk ka qenë kurrë synimi im të ndërhyj si palë në këtë “përplasje”, por vetëm të përpiqem të kuptoj diçka më thellë dinamikat e autorësisë letrare, jetës private dhe nevojës për konformim, nën totalitarizëm, temë kjo që më intereson drejtpërdrejt si studiues.
Ka ide se Kadare nuk e përmendi emrin e Jorgaqit që të mos e fyente, meqë atij “Dashuria e Mimozës”, nuk i ka pëlqyer, madje shkruan se kur e ka lexuar, ka vënë duart në kokë.
Por vetë mospërmendja me emër, në një kohë që flitet haptazi për ty, lëndon. Dhe në lidhje me “Dashurinë e Mimozës” unë nuk do të flisja aq për fyerje, sa për lëndim: edhe pse u ndalua nga censura e regjimit, ose pikërisht pse, ajo u bë vepër kult në vitet 1960-1970, qarkullonte dorë më dorë, i mbështjellë me gazetë që të mos i dukej titulli, pse përmbushte një nevojë të caktuar të lexuesit – kushedi sot do ta quanim chick lit, sepse vajzave dhe grave u pëlqente shumë. Dhe besoj se autori, N. Jorgaqi ka qenë krenuar për të, ndonëse në heshtje; kushedi edhe e ka parë si një vepër shërbyese. Ai thotë tani se novelën dy herë ia ka ndaluar regjimi; çka ia bën “fëmijën” të persekutuar, përballë atij vetë si autor dhe njeri publik, të cilin ndonjëherë edhe e kanë përfolur si “të privilegjuar”. Prandaj edhe mënyra shpërfillëse me të cilën ka folur I. Kadareja për atë novelë mund ta ketë plagosur veçanërisht, sidomos po të kemi parasysh edhe miqësinë që kanë pasur ata të dy mes tyre në kohën kur shkruhej dhe kur ndalohej novela.
Në letër, profesori hodhi idenë se Kadare, “Mjegullat e Tiranës”, nuk e ka shkruar më 1958, por me gjasa, vitet e fundit. Ju ç’mendim keni për këtë?
Kjo nuk është aq ide, sa një akuzë serioze – së cilës besoj se I. Kadareja duhet t’i përgjigjet me qetësi. Akuza është serioze jo sepse iu lëviz datëlindja një dorëshkrimi, por sepse vë në dyshim një imazh dhe një narrativë të caktuar biografike, që I. Kadareja dhe ekipi editorial i “Onufrit” kërkojnë t’i prezantojnë publikut në Shqipëri, edhe nëpërmjet botimit të këtij romani, deri dje të panjohur, madje të mohuar prej autorit vetë. Përndryshe, unë nuk besoj që autori dhe “Onufri” të kenë falsifikuar qëllimisht, datën e një dorëshkrimi; sikurse nuk besoj edhe që N.J., me letrën e vet, synonte ta nxirrte zhvendosjen e datës si mashtrim. Çështja ka natyrë etike dhe çdo qasje formale, ose “juridike” do ta shpërfytyronte; kemi të bëjmë këtu me njerëz dhe intelektualë të profilit të lartë, jo me batakçinj, nga ata që u del çdo ditë surrati në TV.
Në përgjigje të pikëpyetjeve të Jorgaqit, botuesi i Kadaresë, Bujar Hudhri, foli për dorëshkrimin e romanit dhe madje në “GSH” u botuan edhe faksimilet e tij. A mendoni, se çështja e datimit të veprës u sqarua?
Disa e kanë trajtuar problemin e datimit si të ishte çështje ekspertize teknike, por unë besoj se një përgjigje e shtruar e I. Kadaresë do të shërbente më mirë për të qetësuar publikun, duke filluar që me N. Jorgaqin, i cili datën e botimit e vinte në dyshim jo me argumente, si të thuash, teknike, por duke analizuar përmbajtjen e librit, ose me arsyen se I. Kadareja që njihte ai në ato kohë, nuk mund të kish shkruar diçka të tillë dhe me argumentin tjetër, të paverifikueshëm, por kushedi me vlerë njerëzore, se po të kish ekzistuar një dorëshkrim i tillë në vitin 1958, ai, N.J., do ta kish marrë vesh nga autori.
Unë këtu shoh një mosmarrëveshje mes dy miqsh, që mund dhe duhet të zgjidhet me një dialog publik, i cili ne të tjerëve të interesuar mund të na shërbejë edhe si shkollë për të kuptuar raportet mes privates dhe publikes në letërsi. Ky dialog do të sqaronte, idealisht, edhe si erdhi puna që një mik i dikurshëm të akuzojë publikisht I.K.-në, për pasaktësi në datëlindjen e deklaruar të një teksti; edhe pse kjo më duket tani pak e vështirë, në rrethanat kur N.J. iu nënshtrua një linçimi publik nga jeniçerët në mediat, të cilët kujtojnë se po e mbrojnë I.K.-në, duke e shëtitur rrugëve si të ishte idhull, shenjt a statujë prej allçije të pikturuar, nga ato që hijeshojnë kishat e provincës; dhe që duan të frikësojnë të gjithë ata të tjerët të cilët kërkojnë ta problematizojnë këtë figurë të rëndësishme të kulturës shqiptare; jo për ta rrëzuar, por për ta kuptuar më mirë, atë dhe veten.
I.K.-ja që njoh unë do të llahtarisej përballë këtij procesioni provincial, i cili e trajton atë, shkrimtarin, si hero pozitiv të një narrative kombëtariste primitive, me karakteristika praktikisht të njëjta me ato të heroit pozitiv në novelën “Dashuria e Mimozës”, që e shqetësuan pa masë I.K.-në këtu e gjysmë shekulli më parë. Ky debat u duk, pra, sikur nisi rreth datimit të një dorëshkrimi, por më duket se tani ka më rëndësi, për të gjithë ne, që të reflektojmë për kulturën e dhunës verbale, të censurës publike, të rrugaçërisë dhe të linçimit, që është ulur këmbëkryq në mediat e Tiranës dhe që, duke përfituar nga liria e fjalës, po bën të pamundurën për t’u mbyllur gojën atyre që kanë vërtet diçka për të thënë.
Ju shpreheni se data e saktë të shkrimit të romanit “ndihmon për të kuptuar trajektoren e Kadaresë, nga letrar vjershash të stilit rus, në shkrimtarin ndoshta më të madh të Ballkanit gjatë viteve 1980, në përballje me regjimin e Enver Hoxhës nga njëra anë dhe me tregun letrar të Perëndimit nga ana tjetër”. A mendoni se në atë libër gjendet përgjigja?
Gjendet një pjesë e vogël e përgjigjes, dhe pikërisht ajo që ka të bëjë me rrethanat në të cilat filloi ftohja e autorit, I.K., me diktaturën, me regjimin totalitar dhe me realizmin socialist dogmatik. Këto kanë rëndësi për studiuesin e veprës së I.K.-së; sepse në materialet e hershme, kur një shkrimtar ende nuk e ka rafinuar stilin e vet, mund të shquhen akoma pasioni ideologjik, tundimet dhe etika e autorit. Sot lexon e dëgjon budallallëqe të mëdha në media, por e vërteta është se I.K.-ja, ashtu siç e njohim, është produkt i një historie të gjatë dhe komplekse, ku ndërthuret jeta e tij private dhe publike, si qytetar ndonjëherë në kontakt të drejtpërdrejtë me kupolën totalitare dhe më tej me elitat e kulturës botërore; me jetën e tij si autor i një numri të madh veprash letrare, të përkthyera anembanë planetit dhe kandidat për çmimin Nobel; dhe i gjithë ky gërshetim ka shkuar paralelisht me historinë e Shqipërisë dhe të botës. Përndryshe, unë nuk dua ta shoh si operacion thjesht komercial, botimin e këtij romani gjysmë të mohuar nga autori; edhe pse nuk pres, madje nuk dëshiroj, që një gjest i tillë editorial, me jehonë të ekzagjeruar në mediat, të synojë rivlerësimin biografik të I.K.-së. Është e gabuar, për mendimin tim, që jeta e një shkrimtari të përfshihet në veprën e tij dhe t’u nënshtrohet redak-timeve dhe përmirësimeve gjithfarësh, nga zelltarët e radhës.
Ardian Vehbiu: Kadare që njoh do llahtarisej nga procesioni provincial
Milica – fëmija i vetëm serb në Prizren
Derisa qëndroi në festën e manastirit Arkangjelët e Shenjtë në Prizren, me ministrin serb të Punës Aleksandar Vulin u takua edhe, siç shkruan gazeta e Beogradit “Veçernje Novosti”, fëmija i vetëm serb i Prizrenit. Milica (Gjorgjeviq) e vogël (gjashtëvjeçare), siç e quan gazeta këtë fëmijë vajzë, i “raportoi” Vulinit se si i ecën mësimi, njofton Koha. net.
Ajo e shfrytëzo rastin e dhe falënderoi Vulinin për “mundësinë që i kishte dhënë që të shkollohet në qytetin e vet”.
Ish – ministri serb për Kosovën pasi e përqafoi vajzën, e pyeti si i ecën mësimi i serbishtes, i matematikës dhe i anglishtes.
Po përpiqem të mësoj, i tha ajo zyrtarit nga Serbia.
Williamson nga kjo ndërtesë paraqet nesër raportin
Taskë Forca e Bashkimit Europian e cila i ka hetuar pohimet për trafikim me organe në Kosovë, ka njoftuar se Prokurori Williamson do t’i bëjë publike dhe para mediave gjetjet gjatë Konferencës për shtyp nesër në Bruksel. Raportin do të prezentohet në ora 10.30.
Pas një hetimi i cili ka zgjatur gadi 3 vite, Ambasadori dhe Prokurori Special i Task Forcës së BE-së, Clint Williamson, do të paraqesë raportin e hetimeve të bazuara në “Raportin e Dick Marty”-it i cili qe miratuar nga Këshilli i Europës në Strasburg.
Javën e kaluar, Williamson ka qëndruar në Prishtinë dhe në Beograd ku është takuar me politikanë udhëheqës të të dy shteteve. Në Prishtinë ai u prit nga Presidentja e Kosovës, Jahjaga, si dhe u takua me Ministrat në largim, Kuçin, Rexhepin dhe Çekun. Në Beograd, ambasadori amerikan u prit nga Kryeministri i Serbisë Vuçiq si dhe nga Prokuri Special për krime lufte i Serbisë, Vekariq.
Mediat përndryshe javëve të fundit kanë spekuluar gjerësisht për gjetjet e mundshme si dhe ngritjen e aktakuzave kundër ish- udhëheqësve të UÇK-së, tash politikanë të njohur shqiptarë të Kosovës. Përkundër kësaj, si Williamson ashtu edhe ekipi i tij nuk kanë lejuar që të rrjedhë asnjë informacion për natyrën e raportit apo edhe akuzat e mundshme që mund të dalin nga këto hetime. Sidoqoftë, të gjitha analizat e deritashme nisen nga fakti që Task Forca e BE-së më në fund do të heq çdo dyshim që në të ashtuquajturën “Shtëpi të Verdhë” në Burrel të Shqipërisë ka patur trafikim organesh. Me këtë Kosovës edhe do t’i hiqej një barrë e madhe mediale e cila e ka ngarkuar prej paraqitjes në opinion të, së pari librit të ish-Prokuroes së Tribunalit Carla Del Ponte e mëpas edhe raportit të Dick Marty i cili në bazë të këtij libri edhe i “inicioi” hetimet në fjalë.
Në të njejtën kohë nuk përjashtohet mundësia e ngritjes së aktakuzave për ish-pjestarë të UÇK-së për krime lufte. Të të cilit rang apo nivel por dhe rajon këta pjestarë që janë hetuar do të jenë ende nuk dihet por edhe këtu supozohet që asnjë prej liderëve aktualë të Kosovës nuk do “preket” nga këto hetime. Sidoqoftë, Kosova tashmë ka hyrë në obligime si politike ashtu edhe ligjore për mbarëvajtjen e Gjykatës Speciale për Krime të Luftës e cila do të ketë selinë e saj në Prishtinë dhe në Hagë.
Përndryshe në një njoftim për media, zëdhënësi i Taskë Forcës ka bërë të ditur se Prokurori kryesor i Taskë Forcës Speciale të Bashkimit Europian (SITF), Ambasadori Clint Williamson do të bëjë një deklaratë rreth të gjeturave të SITF, të martën, më 29 korrik në ora 10 e 30 në sallën e konferncave për shtyp në Këshillin Europian në ndërtesën e njohur “Justus Lipsius”. /Blic/
Qytetarët: Kosova, e njohur për tolerancë
Me rastin e festës së Fitër Bajramit, qytetarët në Prishtinë flasin për rolin e fesë në shoqërinë e Kosovës.
Shumica prej tyre thonë se Kosova është e njohur për tolerancën e saj fetare, por ka edhe të tillë që thonë se toleranca nuk iu bën përshtypje, për shkak se e shohin fenë si diçka që mund të dëmtojë shoqërinë.
Zana Vuniçi, thotë se pa marrë parasysh që gjatë luftës në Kosovë, është tentuar që populli i Kosovës të etiketohet si popull mysliman, toleranca gjithmonë ka eksituar. Zana shpreson të mbetet kështu.
“Gjithmonë kemi qenë vend që kemi pasur tolerancë fetare, janë munduar të na etiketojnë si vend mysliman gjatë kohës së luftës, por ajo nuk ka qenë e vërtetë, ne kemi tolerancë, dhe shpresoj që do të vazhdojë të mbesë ashtu”, shprehet Zana.
Kohën e luftës e përmend edhe Donika. Por asaj i duket që vërehet një dallim nga koha e pasluftës kur qytetarët kanë qenë edhe më tolerantë sesa që janë tani.
“Mendoj që para luftës ka pasur më shumë tolerancë fetare, duke u nisur nga fakti se festat fetare janë festuar pavarësisht se cilës fe i përket. Tash po më duket që ka më pak tolerancë”, thekson ajo.
Vesa nga Prishtina, thotë se besimi është çështje personale, dhe se nuk është e sigurt nëse populli kosovar është tolerant apo jo.
“Unë jam tolerante, unë e kam besimin tim dhe mendoj që është çështje personale. Nuk ka nevojë të imponohet. Përndryshe, sa i përket popullatës, në përgjithësi, mendoj se ne si popull jemi shumë neglizhent ndaj pakënaqësive të jetës, andaj si popull nuk e di a jemi tolerantë”.
Driton Gashi thekson tolerancën me të cilën është njohur gjithmonë Kosova, edhe pse thotë se kohëve të fundit janë parë disa lëvizje pak më radikale në këtë drejtim.
Ai nuk beson që një gjë e tillë ta lë prapa zhvillimin e shoqërisë kosovare.
“Kosova ka qenë e njohur gjithmonë për tolerancën fetare, edhe pse kohëve të fundit i kemi pasur disa lëvizje më radikale, mirëpo, nuk besoj që kjo do të ndikojë te ne si shoqëri, që të na lë mbrapa për një kohë më të gjatë”, shprehet Gashi.
Ka edhe qytetarë të cilët thonë se roli i fesë në shoqëri vetëm e dëmton atë. Albani është një nga ta.
“Roli i fesë në shoqërinë kosovarë është që t’i bëjë të gjitha më keq. Asnjë efekt tjetër nuk e ka. Unë nuk mund të flas për tolerancën fetare, kur nuk i besoj, nuk më intereson edhe nëse nuk ka. Vetëm mund të them që feja i bën gjërat edhe më keq në këtë shoqëri”, thekson ai.
Ndërsa Graniti, thotë se ka tolerancë fetare nga shumica e popullsisë në vend, duke e dalluar një pjesë të vogël.
“Mendoj që një grup i madh ka tolerancë, por kemi një grup të vogël që ka injorancë fetare. Mendoj që disa njerëz janë rritur të ekspozuar ndaj feve të ndryshme, derisa një pjesë tjetër janë rritur në vendet rurale më të izoluar, janë më të irituar nga kryqi e simbolet fetare i lidhin me ato nacionale”, shprehet Graniti.
Besa në anën tjetër, thotë se roli i fesë nuk është shumë i rëndësishëm, duke u nisur nga fakti që në Kosovë, të gjithë janë tolerantë, dhe feja asnjëherë nuk i ka penguar njerëzve t’i ndihmojnë njëri-tjetrit.
“Ne jemi popull tolerant, dhe feja nuk na penguar kurrë që t’i ndihmojmë njëri tjetrit”, thotë ajo.
Festa e Fitër Bajramit u urua nga përfaqësues të lartë fetarë dhe politikë, të cilët kryesisht përçuan mesazhe tolerance./REL/
Dodë Gjergji: Zoti është i përbashkët
Në Bashkësinë Islame të Kosovës, ndër të parët vizitorë, të cilët erdhën për të uruar Festën e Fitër Bajramit ishte Dodë Gjergji, i cili tha se Zoti është i përbashkët si për katolikë ashtu dhe për myslimanë, të cilët dhe pse i ndajnë festat, nuk e ndajnë dashurinë për njeri tjetrin.
“Unë pata kënaqësinë që sot në këtë moment t’i uroi kryemyftiut zotit Tërnava, Festen e Bajramit. Sepse është një festë e cila na bashkon të gjithëve në agjërim, na bashkon të gjithëve përpara zotit të gjithëpushtetshëm, i cili është zot i përbashkët si për myslimanet si për katoliket. Sepse siç ka thënë Papa Gjon Pali i Dytë, neve të gjithëve na nxen i njëjti diell që e ka krijuar zoti. Nuk mund t’i ndajmë të mirat që zoti ia ka dhënë njerëzimit dhe pse ne i ndajmë festat, ne nuk e ndajmë dashurinë për njëri tjetrin”, tha Gjergji, transmeton Telegrafi.
King Kong, prapë në vitin 2016
Filmi i parë për King Kongun është xhiruar në vitin 1933, ndërsa më pas janë bërë edhe tre filma të tjerë, në vitet 1976, 1986 dhe 2005. Filmi sjell një personazh gjigant të trilluar në formën e një gorille kolosale, e cila tanimë paraqitet në secilin version të filmit.
Kompania Legendary Pictures ka njoftuar se filmi i ri për King Kongun, i quajtur “Skull Island”, do të shfaqet në kinema në vitin 2016, transmeton KultPlus.
Premiera e filmit do të jepet më 16 nëntor 2016, ndërsa gjatë njoftimit në San Diego, është dhënë edhe një paraqitje e shkurtër.
Për projektin e ri filmik, Legendary Pictures është bashkuar me Universal Pictures dhe të dy këto kompani të mëdha janë përgjegjëse për realizimin e filmit.
Filmi i parë për King Kongun është xhiruar në vitin 1933, ndërsa më pas janë bërë edhe tre filma të tjerë, në vitet 1976, 1986 dhe 2005. Filmi sjell një personazh gjigant të trilluar në formën e një gorille kolosale, e cila tanimë paraqitet në secilin version të filmit.
Në versionin e fundit të filmit, në vitin 2005, në rolet kryesore u paraqitën Naomi Watts, Jack Black, Adrien Brody e Colin Hanks. Filmi fitoi mbi 550.5 milionë dollar nga arkat botërore, ndërsa morri edhe fitore në ndarjen e çmimeve të famshme Oscar.
Nora Istrefi bën gjimnastikë me të dashurin
Nora Istrefi dhe i dashuri i saj Roberti siç duket po kalojnë një kohë të bukur sëbashku.
Këngëtarja ka postuar në Instagramin e saj një foto në breg të detit ku tregon gjimnastikën që po bën me të dashurin e saj.
Jahjaga e Haradinaj në “kafe të Bajramit” (Foto)
Kryetarja e Kosovës Atifete Jahjaga sot, pa vizitës në Bashkësinë Islame, me ç’rast kryemyftiut Naim Tërnavës ia uroi Bajramin e Madh, ndaloi në një kafene në rrugën “Qamil Hoxha”, që lidhet me Sheshin Nënë Tereza të kryeqytetit.
Rastësisht apo me qëllim aty ishte edhe lideri i AAK-së dhe i nominuari për kryeministër të Kosovës nga blloku opozitar, Ramush Haradinaj, transmeton Koha.net.
Jahjaga dhe Haradinaj u përshëndeten dhe nuk dihet nëse me këtë rast ata vetëm ia uruan njëri – tjetrit Bajramin, pasi fjalët zgjatën pak dhe të dy zunë vend në tavolinat e veta.
Në këtë kafe më herët me Haradinjan qëndroi edhe ish-kryetari i Grupit Parlamentar të LDK-së, Ismet Beqiri.
Presidentja Jahjaga pati një përshëndetje të përzemërt edhe me ish-politikanen e Kosovës dhe aktualisht zyrtare e Socialdemokratëve të vendi, Kaqusha Jashari.
Çka e shtyu Thaçin të dalë në përkrahje të Izraelit dhe hebrenjve?
Hashim Thaçi ka dalur hapur në përkrahje të Izraelit dhe habrenjëve në kulmin e konfliktit në Gaza. Ai përmes një postimi në Facebook iu kujtoi kosovarëve kontributin e dhënë ër Kosovën nga disa personaliteteve të njohura me origjinë hebrenje.
Por çfarë e shtyu Thaçin të pozicionet në këtë konflikt?
Burime të Gazetës Express thonë se Kryeministri ka qenë në presion të brendshëm për t’u deklaruar në përkrahje të Izraelit pas disa deklaratave të deputetëve të Grupit të tij Parlamentar.
“Ka qenë e turpshme veçanërisht deklarata e deputetit Gëzim Kelmendi për bojkotimin e pijeve amerikane. Ky është një turp shumë i rënd për ta mbajtur PDK’ja”, ka thënë një zyrtar i lartë i PDK’së në kushte anonimiteti për Gazetën Express.
Në vijim lexojeni të plot deklaratën e Kryeministrit Thaçi në përkrahje të Izraelit.
Këto ditë përfundoi mandatin presidencial një nga veteranët e politikës dhe paqe-bërjës globale, Presidenti Shimon Peres. U bë president i Izraelit më 2007, kur edhe u takova me të gjatë një vizite qe e bëra në Jeruzalem dhe Tel-Aviv me ftesë të shtetit izraelit. Nobelisti Peres, edhe në atë kohë ishte përkrahës i pashoq i pavarësimit të Kosovës dhe shpesh ka spikatur publikisht pro-amerikanizmin e përbashkët të shqiptarëve dhe hebrenjëve. E mbaj në mend historinë e tij për shtet-ndërtim dhe paqe përkundër faktit që familja e tij në Poloni ishte zhdukur në Holokaust – krimin e pashoq në historinë moderne të njerëzimit. Edhe tek sa lutemi për paqe në Lindjen e Mesme, Kosova duhet të ketë kujdes t’i çmojë kontribuesit e lirisë dhe pavarësisë sonë nga populli hebre si Presidenti Peres, kongresmeni i ndjerë Tom Lantos, Sekretarja e Shtetit Madeleine K. Albright, Kongresmeni Eliot Engel, Senatori Charles Chuck Schumer e dhjetëra përfaqësues tjerë të popullit hebre.
Tirana feston Fiter Bajramin
Pas 30 ditëve agjërim, myslimanët e Shqipërisë dhe të mbarë botës, festojnë sot Fiter Bajramin. Namazi i Bajramit u fal sot në orën 06:23 në bulevardin “Dëshmorët e Kombit”, në segmentin para ish-hotel “Dajtit”.
Në ditën e Fiter Bajramit, besimtarët myslimanë i kanë bërë apel qeverisë për ndërtimin e xhamisë së madhe. Këtij apeli i është bashkuar edhe Myftiu i Tiranës, Ylli Gurra, i cili duke iu drejtuar kryeministrit Rama, ka kërkuar që qeveria të marrë parasysh kërkesat e tyre. Sipas Gurrës, besimtarët myslimanë duan të kenë një vend ku të falen.
Gjithashtu edhe kryetari i Komunitetit Mysliman të Shqipërisë, Skënder Bruçaj, uroi besimtarët myslimanë dhe të gjithë shqiptarët.
“Bajrami është simbol i paqes, i gëzimit, i qetësisë shpirtërore, moment i lartësimit të Allahut dhe koha e shpresës së arritjes së kënaqësisë së Krijuesit, që është edhe qëllimi final për çdo besimtar. Festa e Bajramit është lehtësim i shpirtit, është kënaqësia e brendshme që buron prej shpresës së përmbushjes së adhurimit dhe përfitimit të faljes prej Allahut, Mëshiruesit Fuqiplotë”, tha Bruçaj, shkruan Shekulli.
Kreu i KMSH-së theksoi se Bajrami është dita e lehtësimit të brengave, është dita e shpresave të reja, është dita e të kujtuarit për njëri-tjetrin, është dita e një jete të re, e pendesës për gabimet dhe e projekteve të veprave të mira, duke shprehur dhe një urim për paqe në Gaza, Irak dhe Siri.
“Duke përfituar nga përkujdesja e veçantë hyjnore, që Zoti i madh ka ndaj nesh në ditët e Bajramit, unë i lutem Atij dhe ju ftoj edhe ju t’i lutemi së bashku për më shumë paqe, gëzim e harmoni, për shuarjen e luftërave dhe konflikteve anë e mbanë globit, i lutem Zotit Fuqiplotë që të sjellë paqen në Gaza, Irak, Siri e kudo nëpër bote ku shkelen parimet hyjnore dhe te drejtat themelore te njeriut”, u shpreh Bruçaj.