Letër e hapur votuesve të mi
Shkruan: Alma Lama

 
Të dashur votues,

Kam vendosur t’ju drejtohem të gjithëve ju, që kur u afruat pranë kutive të votimit, në zgjedhjet e vitit 2010, në mendje kishit emrin tim, dhe dora juaj rrumbullakësoi pikërisht numrin që përkonte me këtë emër.

Ju drejtohem sepse në një shoqëri demokratike, të vetmit që japin legjitimitet demokratik, janë pikërisht votuesit, pjesë e sovranit që quhet popull. Vetëm ju mund t’i jepni mundësinë dikujt t’ju përfaqësojë, të bëhet zëri juaj.

Ndihem e privilegjuar që ma dhatë mundësinë të bëhem pjesë e Kuvendit të Kosovës, institucionit më të lartë në vend dhe jam e vetëdijshme çdo çast për përgjegjësinë e madhe që kam marrë mbi supe.
Me një vetëdije të tillë, jam përpjekur të jem zëri juaj, zëri i mijëra njerëzve që e dëshironi një Kosovë të ndryshme nga ajo që është sot, që dëshironi një shtet më të fortë, më demokratik, një shtet që kujdeset për ju, që respekton e garanton liritë tuaja, që i respekton miqtë që na dolën në krah, atëherë kur gjysma e kombit- Kosova rrezikohej nga zhbërja.

Po ju drejtohem ju sepse jeni të vetmit që ndjej obligim t’ju shpjegoj situatatën e krijuar përreth meje dhe subjektit politik ku bëj pjesë.

Në tetor të vitit 2010 iu bashkova Lëvizjes Vetëvendosje! me dëshirën dhe vullnetin më të mirë për të dhënë kontributin tim për ndërtimin dhe konsolidimin e demokracisë në shtetin e Kosovës.
Iu bashkova Lëvizjes Vetëvendosje! me besimin e plotë se vetëm në këtë subjekt mund të punoja për çuar përpara ëndrrën tonë të përbashkët për bashkim kombëtar.

Iu bashkova Lëvizjes Vetëvendosje! pa pasur as dyshimin më të vogël se kjo organizatë do bënte çmos për të ruajtur identitetin tonë kombëtar, atëherë kur ndonjë gjarpër i pabesë do të tentonte të na futej në gjirin tonë për të na e helmuar shpirtin dhe mendjen, siç na ka ndodhur shpesh përgjatë historisë.
Iu bashkova Lëvizjes Vetëvendosje! me bindjen e plotë se kjo do të ishte gjeneratori i moderimit të shoqërisë, i instalimit të kulturës demokratike përendimore, që do ta dërrmonte politikën klienteliste, klanore e të errët që sot po e mban peng politikën dhe vetë jetën.

Iu bashkova Lëvizjes Vetëvendosje! sepse i besova programit të saj.
Iu bashkova Lëvizjes Vetëvendosje! sepse kam besuar se vërtete kjo lëvizje do t’i kthejë politikës moralin e munguar.

Sot, pas më shumë se dy vitesh e gjysmë që jam pjesë e këtij subjekti politik, mund t’ju them se shumica e koncepteve dhe parimeve që permenda më lart, janë ngulfatur dhe zvetënuar nga radikalizmi, nga mjetet të cilat shpesh përfundojnë në promovim të dhunës, e që kompromentojnë çfarëdolloj qëllimi të mirë.

Radikalizmi po i ngulfat edhe vlerat më të mira që i kanë shumica e vajzave dhe djemve të Vetevendosjes!

Qytetarët e Kosovës kanë kaluar nëpër periudha shumë të dhimbshme të dhunës së imponuar, plagët janë ende të hapura, dhe unë mendoj se riciklimi i saj, në çfarëdolloj niveli apo intensiteti, qoftë edhe simbolik, nuk i ndihmon askujt, as qytetarëve, as demokracisë, as imazhit të Kosovës, as interesit kombëtar.

Përdorimi i dhunës si mjet për arritjen e synimeve politike, nuk ka qenë pjesë të programit të Lëvizjes, por kjo po ndodh në praktikë gjithnjë e më shpesh. Asnjë forcë serioze nuk mund të ecë përpra duke u bazuar në këtë mjet. Mjeti i gabuar degradon vetë qëllimin.

I kam shprehur në mënyrë të vazhdueshme këto brenga dhe qëndrime të mia brenda Lëvizjes, kam kërkuar me ngulm që të respektojmë rregullat e lojës demokratike, të respektojmë institucionet dhe ligjin, por për fat të keq zëri im nuk është dëgjuar, ka qenë vazhdimisht i izoluar brenda strukturave, ku debatet janë vetëm nuance e së njejtës ngjyrë.

Kam shpresuar gjatë gjithë kësaj kohe se gjërat do të ndryshojnë me jetën institucionale, që kjo do të sillte edhe pjekurinë politike. Mirëpo kjo nuk po ndodh, përkundrazi, radikalizmi po thellohet nga dita në ditë. Jemi dëshmitarë të gjithë të asaj që ndodhi në Kuvendin e Kosovës; në tentativën për të ndaluar deputetët të hyjnë në Kuvend, në trajtimin jodiplomatik që iu bë ambasadores së vendit që është mbështetësi më i madh, i lirisë dhe pavaresisë së shtetit të Kosovës; në përleshjet e vazhdueshme me policinë me qëllimin për të prodhuar konflikt; në polarizimin e skajshëm të shoqërisë.

Unë nuk mund të pajtohem me këto sjellje, nuk mund t’i mbështes. Janë plotësisht në kundërshtim me bindjet e mia.

Nuk pajtohem me politikat e qeverisë aktuale, kam qenë dhe jam kritikuese e ashpër e praktikave korruptive të qeverisjes, e dështimit në bisedime me Serbinë, e dhënies së autonomisë për serbët në veri. Vota ime ka shkuar kundër të gjitha këtyre vendimeve, por nuk mund të pajtohem kurrsesi që sjellja irracionale të zëvendësojë racionalen, që dhuna të zëvendësojë argumentet, që polarizimi i shoqërisë të zëvendësojë tolerancën, dhe të gjitha këto sjellje të dëmshme, aspak të mos e ndryshojnë realitetin e kritikuar. Përkundrazi, thjesht po e legjitimojnë qeverisjen e korruptuar, e cila për ironi, shpesh bëjnë të duket më e moderuar.

Përgjatë gjithë kësaj kohe, kam kuptuar se nuk janë vetëm metodat me të cilat unë nuk pajtohem, por janë edhe vetë konceptet ideologjike të Lëvizjes Vetëvendosje!. Unë jam për demokraci liberale, për respektimin e lirisë së individit, të sferës private, për lirinë e tregut, jam për korigjimin dhe përmirësimin e përditshëm të sistemit demokratik, jo për ideologji të tjera dhe ndryshime radikale të cilat do të mund të kishin pasoja fatale.

Të dashur votues,

Nuk mund ta fsheh para jush se ndihem thellësisht e zhgënjyer nga qëndrimi më i fundit i Lëvizjes Vetëvendosje! në lidhje me fenë dhe raportin me identitetin tonë kombëtar. Flirtimi politik me rrymat radikale fetare, qoftë edhe për arsye pragmatike siç është vota, për mua është joparimor dhe për pasojë i papranueshëm. Janë disa arsye të fuqishme që më shtyjnë drejt këtij qëndrimi por më kryesorja sepse jam e bindur se këto rryma, të cilat nëpërmjet indoktrinimit fetar të popullatës, synojnë identifikimin me fenë dhe jo me kombin, na e rrezikojnë identitetin kombëtar, na çojnë në regres, në epokën e diskriminimit të grave, larg kulturës përendimore. Këto rryma në fund të ditës, mund të na e rrezikojnë lirinë, për të cilën u derdh shumë gjak.

Çfarëdo tendence për të keqinterpretuar fjalën time dhe qendrimet e mia publike në lidhje me fenë islame në përgjithësi, ka qenë një luftë speciale e grupacioneve të caktuara politike, të cilët i shoqëruan me kërcënime, linçim publik dhe me fyerjet më të ulëta që iu është bërë ndonjëherë grave shqiptare. Jam ndjerë e shokuar nga niveli i këtij diskursi.

Prandaj të heshtesh apo me vetëdije të mbash qëndrime relativizuese ndaj synimeve te grupacioneve të tilla, që kërcënojnë, prodhojnë gjuhën e urrejtjes, linçimit publik, fanatizmit, fondamentalizmit, antishqiptarizmit, që bëjnë diversion kombëtar, për mendimin tim është e pajustifikueshme.

Për mua pra kjo është një çështje që ndan dy botë, është një zgjedhje mes errësirës dhe dritës, prandaj dhe pozicionimi im është i pakompromis me këdo dhe kurdo.

Për mua tashmë kjo është edhe një çështje e dinjitetit personal.

E kam të qartë se politika ndërtohet mbi kompromise por një devijim kaq i madh nga parimet dhe programi, nga ana e Lëvizjes për mua ka qenë i papërfytyrueshëm.

Të dashur votues,

Për shkak të këtyre qëndrimeve të shpjeguara më lart, por dhe shumë çështjeve të tjera shumë të rëndësishme , të cilat nuk do t’i rendis në këto radhë, mua më është bërë i pamundur qëndrimi i mëtejshëm në Lëvizjen Vetëvendosje! Ndryshimet konceptuale mes meje dhe drejtuesve të LVV janë fondamentale; qëndrimet për çështjet më të rëndësishme nacionale nuk përputhen dhe metodat për të arritur synimet politike, janë të papajtueshme mes nesh.

Shpreh keqardhjen e thellë që gjërat nuk shkuan në drejtimin e duhur, në drejtimin në të cilin unë besoja kur iu bashkova Lëvizjes Vetëvendosje!, me vullnetin më të mirë që nëpërmjet saj të jepja kontributin për vendin dhe shoqërinë.

Mandatin tim si deputete në Kuvendin e Kosovës tani e tutje do ta përmbush jashtë grupit parlamentar. Do të vazhdoj të jem zëri juaj në Kuvend, deri në fund të mandatit, duke punuar më përkushtim dhe aktivizëm në interes të vendit dhe aspiratave tona të përbashkëta për demokraci dhe bashkimin të kombit.

Me respekt
Alma Lama

Shkruan: Artur Zheji

Është vërtet një situatë e çuditshme kjo që jetojmë këto ditë. Duket sikur Partia Demokratike është ende në pushtet dhe sikur ende Kryeministër është po ai, Berisha.

Kjo lodërti gati gazmore që sjell si pasojë intervali dymujor, që kushtetutshmërisht duhet të kalojë derisa të institucionalizohet vota e qartë popullore e 23 qershorit, kjo hapësirë kohore pra, po mbushet me një palë zgjedhje të tjera.

Zgjedhjet për kryetar të Partisë Demokratike. Dy figura simpatike dhe eficiente të demokratëve. Olldashi dhe Basha. Dy për Një. Dhe diku më tej Berisha. I dorëhequr, por ende me dorën e tij të fortë politike brenda në parti. Krijesë nga e cila nuk do të dorëhiqet kurrë. Kjo tashmë është e qartë.

E megjithatë, në PD duket sikur ka realisht zgjedhje. Kjo buron jo vetëm nga fakti formal dhe i proklamuar publikisht i procesit zgjedhor, por edhe nga tensionet dhe lobimet realisht elektorale, që duket se të dy kandidatët kanë vënë në lëvizje.

Sokol Olldashi është, pa dyshim, një figurë simpatike dhe në kontrast me mjaft prej personazheve skematike që lëvrijnë në PD. Improvizues e me sens mase, dhe pa dyshim në stilin e tij komunikativ, ndihet influenca e Berishës, por edhe e Fatos Nanos në mënyrën si i thotë apo nuk i thotë gjërat që ka për të thënë. Me batutë të hidhur dhe me pipë të ndezur, hokatar dhe agresiv sa s’ka kundrejt kundërshtarit, kur të qenit i tillë lypset vërtet. Në mungesë të Lulzim Bashës, pa dyshim që do të ishte më i favorizuari. Edhe sepse ka qenë një pd-ist i kohëve të vështira dhe i kohërave të sakrificave jo të vogla.

Ndërsa Basha, për hir të së vërtetës, shfaqet më vonë në jetën publike dhe politike të demokratëve, krejt në fund të vitit 2004. Në kohën kur dialektika politike dhe përçarja e të majtës po e çonte në perëndim pushtetin e socialistëve dhe në ngjitje të pashmangshme Partinë Demokratike. Mirëpo që në shfaqjen e tij të parë, ai koordinoi Komitetin e Orientimit të Politikave, KOP-in e famshëm pra.

Një fytyrë e re dhe pa armiq të vjetër.

Dhe kjo nuk ish pak. Sepse duhej implementuar procesi i pajtimit të madh dhe historik të asaj kohe, të segmenteve të djathta apo pseudo të tilla (por kjo është një temë tjetër), për të cilin Berisha, më në fund kish rënë dakord. Dhe këtë “pajtim” politik dhe këtë pajtim interesash nuk mund ta bënte kurrkush më mirë se sa një personazh si Basha. Pa xhepa mllefesh apo xhepa inatesh në kostumin e tij të ri holandez politik.

Ata që e sulmojnë dhe madje shumë, nuk i “falin” lidhjen e tij speciale me familjen Berisha, a thua se ky është një fenomen i ri botëror, dhe jo një premisë për politikën, e vjetër sa vetë bota.

Çështja është tjetër. Tanimë ata që nuk duan Berishën, për motivet e tyre, ndoshta edhe të arsyeshme, edhe të kuptueshme, edhe të besueshme, nuk duan më, ndonëse nuk ia pohojnë dot as edhe vetes së tyre, nuk duan pra, as edhe Partinë Demokratike. Parti e cila, për hir të së vërtetës, është e mbushur me lëndë berishiste nga themeli në çati të saj.

E pra, antiberishistët do të donin një rithemelim antiberishist të kësaj partie, në emër të frustimit të tyre personal, por jo në optikën e objektivitetit racional të proceseve. Merrni po të doni në analizë cilëndo parti europiane dhe shikoni me vëmendje racionale diagramën e raportit të liderit themelues dhe profilin politik dhe psikologjik të pasardhësit. Shumë pak ose aspak ndryshim ka në çka ndodh sot në Partinë Demokratike.

Largimi i Berishës sot vërtet lexohet objektivisht si i pjesshëm, porse procesi i mohimit dialektik sapo ka filluar. Edhe sikur vetë djali biologjik të kandidonte dhe të zgjidhej kryetar i Partisë Demokratike të babait, shumëçka do të ishte ndryshe. Kjo është vërejtur në eksperiencën mijëravjeçare të njerëzimit, në periudhat monarkike, të mbushura me atvrasje reale, ndërsa mohimi dialektik ka qenë kurdoherë i pranishëm.

Kapërcyer ky ngërç iluzor, pra berishizmi i tepërt në PD dhe berishizmi i tepërt në CV politike dhe personale të Lulzim Bashës, mbetet veçse për t’u analizuar konkurrimi spektakolar i Bashës në fushatën e vitit 2011. Pak muaj pas ngjarjeve të rënda dhe të përgjakshme të 21 janarit.

Vetëm Basha shqiptoi dhe mundej të shqiptonte në Partinë Demokratike konceptin politik se “Edi Rama nuk është armiku ynë…”.

Mund të hidhen e të thonë se vetë Berisha e dha licencën dhe autorizimin elektoral për t’u prononcuar kësisoj, e pra nuk qenka autentike. Edhe në ka ndodhur kështu, kjo ishte një formulë fituese që Basha ia shkëputi Berishës atëherë kur nuk mendohej se dikush mund ta bënte.

Dhe nëse PD i intereson rimëkëmbja dhe shqiptarëve një opozitë e fortë, kush tjetër mundet të implementojë një stil të ri të konceptit politik dhe të komunikimit politik? Qoftë edhe me miratimin e Berishës?

Kush mundet tjetër, sepse kostumi holandez i Bashës duket ende pa xhepa mllefesh politike ndërpartiake, të krijojë një rithemelim të butë dhe paqësor të Partisë Demokratike, mbi bazën e eksperiencës së KOP-it dhe, pse jo, duke e çuar më tej atë? Kontrolloni po deshët fjalimet, intervistat apo batutat e tij publike. Dhe nënvizoni po mundët një rast kur ai ka prononcuar një herë një fjalë të hidhur ndaj “renegatëve” të djathtë apo ndaj fraksionistëve potencialë.

E pra, edhe nëse dikush apo disa janë të bindur se Lulzim Basha nuk është më i miri, të gjithë në brendësi e dinë se Lulzim Basha është më i duhuri!

Për një Pajtim të Ri në të djathtën shqiptare, apo për një Fillim të Ri, si dhe ai nënvizoi disa herë në fjalën e tij debutuese si kandidat për të kryesuar Partinë Demokratike.
Dhe fakti që thuhet apo stërthuhet se ai, Basha pra, ka besimin e plotë të Berishës për këtë proces, nuk është thjesht dhe sipërfaqësisht një minus, por një premisë. Një premisë më shumë që ai dhe Partia Demokratike ka për të evoluar përmes kompromisit, dhe jo konfliktit të brezave në këtë parti.

Konflikt brezash që në Partinë Socialiste prodhoi në absurd dhe në kundërshti të numrave, pushtetin tetëvjeçar të Sali Berishës, si dhe një përçarje të gjatë e të thellë majtas.

Kuptueshëm në të majtën aktuale, mençurisht dhe logjikisht do të donin që Basha të mos zgjidhej kryetar i Partisë Demokratike. Që lufta e brezave dhe hatërmbetjeve të bënte kërdinë. Dhe një implozion i brendshëm ta hidhte në erë këtë ngrehinë të “rrezikshme” politike kundërshtare. Gjë që ka gjasa edhe të ndodhë. Por, në të njëjtën kohë, ka gjasa të përgënjeshtrohet nëse demokratët zgjedhin Lulzim Bashën. Me të gjitha “nëqoftëse”-të apo “por”-et përkatëse.

Ndonëse Sokol Olldashi, në të njëjtën kohë mund të themi se është pa dyshim një politikan sojli.