Drita Pelingu nuk donte të ikte. E ulur në kolltukun bri tavolinës së drunjtë, ku një vazo e madhe me lule natyrale varej bri portreteve të njerëzve të saj të dashur të vendosur në korniza, vetëm pak kohë më parë, ajo vazhdonte të fliste për të ardhmen… Orët e gjata të kësaj sëmundjeje e kishin lodhur, por portreti i saj nuk shfaqte shenja dorëzimi… Kishte shpresë se ndërhyrjet e fundit që kishte bërë në këmbë do ta bënin ta prekte sërish skenën apo të ngrihej prej kolltukut dhe t’ua hapte vetë derën miqve që nuk mungonin në apartamentin e saj… Gjithë jeta e saj ndodhej në muret e atij apartamenti, ku prej vitesh jetonte e vetme pas vdekjes së të shoqit.

Fotografitë e mëdha në mure risillnin imazhet e njerëzve që dikur endeshin në këtë shtëpi. E pak më tej, një portret i madh, ku ajo shfaqet e qeshur me flokët e hedhur mbi supe në rolin e Gertrudës… Ka kaluar gjysmëshekulli që atëherë, kur përkrah Naim Frashërit interpretoi në dramën e Shekspirit… “Të luaje me Naim Frashërin nuk ishte vetëm fat, por lumturi. Forca sugjestionuese e syve të tij të trondiste. Ishte partneri im kryesor, por jo vetëm partner, por edhe shok e mik i familjes”, thotë me mundim ajo. Sytë e saj tashmë reflektonin atë dhembjen e heshtur që kritiku Andon Pano shihte dikur te Gertruda e saj. Por tashmë ajo nuk ishte në rolin e Gertrudës, por duke prekur fundin e jetës së saj, që dukej sikur e ndiente teksa përpiqej ta largonte me planet për të ardhmen… Nuk ishte në gjendje të jepte intervistë të gjatë. Bisedat tona ishin në ato pak kohë, kur ajo qetësohej nga dhembja, por sërish nuk mjaftonin për të folur për një jetë… Besonte se një ditë do të ishte më mirë për të folur më gjatë. Kohët në shtëpi nuk ishin të lehta për një grua plot energji si ajo, që ishte mësuar të shihte çdo ditë jashtë dritën… Tashmë gjithë kohën e bisedave me miqtë ajo e kishte zëvendësuar me një tjetër mik që u bë i domosdoshëm në muajt e fundit të jetës së saj, ditarin. Drita Pelingu kishte nisur të hidhte në letër gjithë jetën e saj duke shkruar kujtime.

Si pedagoge dhe një grua që i kishte pëlqyer gjithnjë të lexonte, ajo shkruante aq bukur. Kujtimet e saj i ruante me fanatizëm, por një ditë besonte se do t’i kishte në një libër. Ato janë testamenti i një jete të jetuar plot dashuri, i një aktoreje të rrallë që do t’i mungojë gjatë skenës shqiptare. Do të donte të kishte ruajtur letrat e spektatorëve pas duartrokitjeve që merrte në çdo shfaqje. “Pas duartrokitjeve, spektatorët na fusnin shumë letra në duar. Bashkë me Naim Frashërin dhe bashkëshortët tanë i lexonim dhe i grisnim. Kështu grisëm kujtesën tonë, sepse ato ishin dokumente shumë të rëndësishme”, kujtonte ajo.

Dje, Drita Pelingu mbylli sytë përgjithmonë, duke iu dorëzuar dhembjes. Në apartamentin ku ndau gjithë jetën e saj, tashmë miqtë nuk do të mund ta gjejnë më gruan që fliste me aq dashuri për jetën, e s’mund ta mendonte atë pa teatrin. Drita Pelingu nuk është më, por rolet e saj të mbetura në foto do të jenë historia e teatrit shqiptar. E lindur në Vlorë, më 3 dhjetor të vitit 1926, ajo ishte e vetmja vajzë që konkurroi në dhjetor të vitit 1944 dhe hyri në janar 1945 në të parën shkollë të artit dramatik shqiptar, duke thyer të gjitha normat e shoqërisë feudale dhe jo pa pasoja. Ishte vajza e vetme mes shumë meshkujve, si Kadri Roshi, Naim Frashëri, Prokop Mima, Lazër Filipi etj. Më 1946-n është aktore profesioniste e Teatrit Popullor. Në karrierën e saj të gjatë, mbi gjashtë dekada, krijimtaria e saj artistike është e larmishme dhe e suksesshme dhe përfshin tri fusha: si aktore e teatrit dhe kinematografisë, Drita numëron rreth 150 role, ku mbi gjysma e tyre janë role kryesore, madje kryerole femërore të dramaturgjisë botërore dhe asaj shqiptare. Role si Luiza Miller “Intrigë dhe dashuri” e Shilerit, Gonerola te “Mbreti Lir”, Gertruda “Hamleti”, Missis Ford “Gratë gazmore të Uindsorit” nga Shekspiri, Diana te “Qeni i kopshtarit” e Lope de Vegës, Zoicika te “Një letër e humbur” e Karexhalës etj. Një kontribut të veçantë ajo ka edhe në kinematografi, ku ka interpretuar rreth 15 role, por edhe në fushën pedagogjike, e atë të regjisurës. Drita ka vendosur në skenë si regjisore pjesë të suksesshme në skenën e Teatrit Kombëtar, në skenën e Teatrit “Petro Marko” të Vlorës dhe në Teatrin e Kombësive në Shkup.

Për 33 vjet më radhë që nga viti 1976, eksperienca, inteligjenca, kultura profesionale e saj, kanë shërbyer si premisat që ajo të quhej si një prej pedagogeve më të mira të artit skenik. Për kontributet e saj të veçanta, Drita Pelinkut iu akordua nga Presidenti i Republikës titulli “Mjeshtre e madhe”, “Çmimi i karrierës” dhe gjithashtu titulli “Artiste e merituar”, çmimi “Ismail Qemali”, ndërsa bordi drejtues i Institutit Amerikan të Biografive e ka zgjedhur ndër 500 udhëheqësit më me influencë në botë. Së fundmi, qyteti i lindjes e ka çmuar si “Qytetare nderi” të Vlorës dhe Presidenti i Republikës i ka akorduar titullin më të lartë, “Nder i kombit”. Homazhet për nder të saj nisin sot në orën 11:00 te holli i Teatrit Kombëtar.Alda Bardhyli

Paçka jetës së saj të gjatë e plot arritje, Pelinku ka lënë pas dy pengje… “Duke biseduar me Drita Pelinkun, artikuj, intervista, opinione”. Ky është titulli i librit mbi aktoren, që duhej të promovohej në javët në vijim. “Për fat ajo mundi ta shikojë, ta prekë dhe të gëzohet për librin, vetëm një javë më parë kur mori kopjet e para. Dëshira e Dritës ishte ta promovonim te ‘Piaca’, kur të bëhej pak më mirë…”, – tregon Flori Slatina, specialist pranë Arkivit Shtetëror të Filmit, e që është ndërkohë njeriu që është kujdesuar për realizimin e librit. Ndërsa e konsideron si “testamentin” e Pelinkut, tregon se në të përmblidhen intervistat e botuara në shtyp, këto 30 vitet e fundit. Nga ana tjetër, miq të saj tregojnë se ajo kishte kontaktuar drejtoreshën e Arkivit të Shtetit, znj. Nevila Nika, për të dorëzuar aty, disa sendet të sajat personale: një erashkë, disa fotografi, kujtime nga rolet, nga skena. Nuk mundi kurrë ta bëjë këtë, nuk ia doli dot ta çonte deri në fund këtë dëshirë. Nuk mundi as të ringjitet në skenë. Por, emri i saj, atje do të mbetet.

Mihal Luarasi
Miku i saj Mihal Luarasi tregon nga ana tjetër se ajo ka qenë shumë optimiste për rikthimin e saj në skenë. “Fola me të në telefon para 4 ditësh. Ishte mirë. Më tha që e përsërit shpesh tekstin e ‘Përjetësisht dashuri’, sepse sapo të përmirësohej, donte të ngjitej në skenë”, – tregon regjisori Luarasi, që këtë pjesë e shkroi enkas për të në vitin 2003. “Më thoshte që e shihte veten në ëndërr teksa luante rolin në skenën e teatrit. Ndaj, më premtonte se sapo të bëhej më mirë, do të dilte sërish para publikut, qoftë edhe duke u mbajtur mbi një shkop”, – kujton Luarasi. Miq prej vitesh, ata flisnin a takoheshin së paku një herë në tri ditë. Por herën e fundit që prof. Mihali i telefonoi asaj, foli me të nipin. Drita, nuk qe edhe aq mirë.

Ditari
Ditari është pjesa e pandashme e saj për 66 vite me radhë, që nga fillimet si aktore, tek njohja me bashkëshortin Hysen Pelinku, e deri në ditët e fundit. Detaje nga skena e prapaskena, detaje mbi familjen, teatrin, vështirësitë, mëritë, miqtë, gjithçka mbi Dritën, të përshkruara nga vetë ajo.

Familjarë, miq të shumtët artistë të skenës së teatrit e filmit, muzikës, spektaklit, politikanë, dashamirës së artit i janë drejtuar Teatrit Kombëtar për t’i dhënë lamtumirën “Artistes së Merituar”, Drita Pelinku. 87-vjeçarja u nda nga jeta dje nga një sëmundje e rëndë.

Homazhet u zhvilluan deri në orën 13:00 në Teatrin Kombëtar ndërsa më pas u zhvillua ceremonia e varrimit të aktores në Varrezat e Sharrës.
Duartrokitjet e fundit aktorja i mori teksa trupi zhvendosej nga teatri Kombëtar për tu dërguar drejt automjetit qe priste te nisej tek Varrezat e Sharrës.

Elvira Diamanti: Nga zysh Drita do më mungojë zemra e saj
Aktorja Elvira Diamanti pas homazheve që i bëri “zysh Dritës”, u shpreh për mikrofonin e “News 24” se: “Do më mungojë shumë zemra e saj, i jam shumë mirënjohëse, zysh Drita ka qenë një njeri i jashtëzakonshëm, me një mirësi që i buronte nga brenda, ajo ka nxjerrë më të mirën nga të gjithë ne, brezi që ajo edukoi dhe mësoi”.

Fjalët më të mira për zysh Dritën dhanë dhe të tjerë artistë, që u rritën nën dijet e artistes së madhe.

Basha: Vepra e Pelingut, frymëzuese për breza të tërë artistësh
Kryetari i Bashkisë së Tiranës, Lulzim Basha ka bërë sot homazhe, për nder të Artistes së Merituar, Drita Pelingu. Zoti Basha tha se vepra që la pas artistja, regjisorja dhe pedagogia Drita Pelingu do të frymëzojë breza të tërë artistësh edhe në të ardhmen.

“Qytetarët e Tiranës dhe mbarë shqiptarët ndahen sot nga një bashkëqytetare, e cila ka një domethënie të madhe për identitetin e shumë brezave, për kulturën dhe artin shqiptar. Sot, dua t’i shpreh ngushëllimet e mia, por edhe në emër të qytetarëve të Tiranës, familjarëve të artistes, regjisores, pedagoges së artit Drita Pelingu si dhe komunitetit të artistëve shqiptarë, që sot ndahen nga një kontribuese e palodhur dhe që la mbresa të thella në artin skenografik shqiptar, në kujtesën e shumë brezave, të publikut dhe të artdashësve shqiptarë. Galeria e qindra personazheve që ajo i bëri të dashur, të pranishëm dhe të pashlyer nga kujtesa dhe arkivi historik i artit shqiptar, nga kujtesa e qytetarëve shqiptarë do ta shoqërojnë përgjithmonë emrin dhe veprën e saj. Tek ndahemi sot fizikisht nga ajo, një gjë është e sigurt. Vepra, arti, frymëzimi që la pas do të vazhdojë të frymëzojë breza të tërë artistësh dhe të jetë pjesë e identitetit qytetar dhe artistik të çdo shqiptari” – u shpreh pas homazheve kryebashkiaku Basha.

Rama në “Twitter”
“Një tjetër xhevahir u shkëput nga kurora e trashëgimisë sonë skenike! Drita Pelingu u largua përgjithnjë duke lënë pas shkëlqimin e saj…”, shkruan në “Twitter”, kryeministri Rama pak minuta pasi u bë publik lajmi për ndarjen nga jeta të Pelingut.