Prend NDOJA (SHBA)
Robëria është si llavë vullkani
Vërshon drejt fushës ta përmbysë pamjen e vjetër
Plasaritje toke e përçarje njerëzish
-Pamje e vërtetë, asgjë s’duket tjetër.
Pjekja vullkanike ndryshoi trajta njerëzish
Kroi i vjetër mbetet gjithmonë i gjallë.
Burim loti kur humben krahë
Të pandjeshmëve nuk ua kthjelloi shikimin e harruar
Njeriu ynë për të tjerët u krijua.
Mbi këtë Tokë të shenjtë
Ata shkrihen ngadalë
Duke puthur shkrumbin e vullkanit të mbetur
Përpos shqiptar, në një Shqipëri të përjetshme
Mbi këtë Tokët asgjë s’do të mbetet tjetër.
