Ishte pranvera e vitit 1959.
Aty filloi të më hapej pak ajo deriçka e ngushtë për të hyrë në rrugën e gjatë e të ndërlikuar, që të shpinte në zemrën e thellë të Lasgushit. Nëpër këtë rrugë kam ecur me durim vite me radhë. Deri ku kam arritur? S’e di …
Kam njohur disa nga ata që thonë se e kanë njohur Lasgushin dhe kam parë se s’kanë njohur asgjë prej tij.
Thelpinjtë e ëmbël të zemrës së Lasgushit ishin brenda lëvozhgës së hidhur të çaçanikut. Përbrenda zhguallit me gjemba të gështenjës ishte buka e butë dhe e bardhë e shpirtit të tij. Mbrapa fjalëve të rëndomta, të rënda, shpesh herë dhe banale që ai përdorte, fshihej një edukatë fisnike.
Këto e bënin të vështirë miqësinë me Lasgushin, po të mos ishe tolerant. Këto gjëra nuk mundën t’i kuptonin disa që e patën njohur, se e patëm parë nga jashtë, në sipërfaqe.
Në rrugën e jetës Lasgushi eci i heshtur e i vetmuar, i mbështjellë, si ato malet e larta, me mjegullën e krenarisë së vet.
Njohja shumëvjeçare më ka ndihmuar që herë pas here ta depërtoj këtë mjegull me të cilën ai rrinte gjithmonë i mbështjellë dhe atëherë kam mundur të shoh atë katedralen madhështore të kulturës lasgushiane, të bukur, të plotë e solide, të mbështetur mbi themele të fortë.
Aty, përmes ylbereve të shumëngjyrshëm të vitrazheve të shprehjeve të tij, me orë të tëra dëgjoja akordet solemne të organos që ekzekutonte “Missa Kamadeve”.
Lasgushit me qenin e vet, vizatim nga Petraq Kolevica