Nga kulla e lartë alpine në Peraj, u nis një pelegrin,
Në dy shekuj Gjon Neçaj udhëton e burimon me poezinë.
Ky burrë i fismë nuk shkoi as në Mekë dhe as në Itakë,
E krijoi shenjtërinë e vet tue hulmue nga vargu në varg.
Rrufe të kohës iu hakërruan qysh në rininë e tij të ëndrrave.
Në çdo ditë të jetës mbeti si në Natën e Pashkëve të Kshnellave.
Haiku i tij i vrelltë më ngjan me ritet e Natës së Buzmit Bujar.
E pagëzoi poet kjo kullë, me çdo gur’, në çdo fije barë.
Në çdo janar, në festë të Shamsjanit të Nikajve, në këtë kullë.
Kur ish fëmijë ndezi qiri të vogël e qiri të madh kur u ba burrë.
Po penën poeti e gazetari Gjon Neçaj e ka flakadan të madh të shpirtit.
Nga Shënkolli i Pranverës deri tek ai i Dimrit, në çdo stinë të vitit.
Kulla e Gjon Neçajt mediton në Nikaj-Mërturin me legjenda,
Në këtë trevë ku në shekuj rri fjetë e zgjuar mendja,
Rrotull vitit, me dymbëdhjetë festa të bekueme edhe me shenjtor:
Jezu Krisht, Shën Gjergj, Shna Ndou, Shna Prende, Shën Koll…
Nikaj-Mërturi ka emra në histori, shkencë e kulturë,
Ma shumë se ky amfiteatër i natyrës i ka gurë e drurë.
Nderim për këtë truall kryevepër – nga Raja në Curraj Epër.
Ia ndriti emrin e fjalën edhe Gjon Neçajt – mikut tim të vjetër.
Në Nikaj-Mërtur, ku lumenjtë e thërrasin detin e liqeni i rrok bjeshkët,
Aty ku burra e gra i bëjnë dritë kohës e malet s’i bajnë hije vetvetes.
Aty ku njerëzit janë vet zot i tokës e qiellit dhe i flasin shqip Perëndisë.
Aty i ka Gjon Neçaj: kullën e jetës, visarët e trashëgimisë, Orën e Poezisë…
; Ramiz LUSHAJ