Shkruan: Sahit F. Osmani
Kur mungon i urti sherr ndez i marri
Sikur të ftohtit që e kërkojmë në zjarr
Në vend të acarit akull na djeg prushi
Pa lule s’ka jetë duhet të pijmë nektar
Vapa dredhon pluhurin në udhën e drejtë
Mjegullnajë e saj i turbullon mendjet
Se dielli naltohet pa humb rrugën e vet
Të çel natyrën e zijosur zemruar nga retë
Zogut i dhemb kënga kur i ndalohet fluturimi
Shtigjeve të mbuluara pa pranverë
Dhe synin e lotit ia shtrydh kafazi
Me mendjen e ëndrruar cicëron në degë
Kur mungon i marri i urti hap shtigjet
Na kujton se gjithkush e do shtëpinë e vet