Shkruan: Dila GECAJ
Një ditë të diele,atje në vendlindje,
Në një qytet,po jepej koncert madhështor,
Të gjithë ishin njoftuar,do këndoje një lakuriqe
Dhe ajo djegë e përvëlon,si zalli në Sahare !….
Se si fluturon ajo në skenë,është çudi
A është një pulëbardhë,apo dallëndyshe
Vrapuan meshkujt,të moshuar dhe të rinj
Të gjith në koncert,për ta parë ate lakuriqe!
Kjo grua dallohet shumë si këngëtare
Jo për zërin,por asgje s’i bie taman
Nuk e çanë kokën për askend
Një arrnë në gjoks, një pëllëmbë si fustan!
Kur lakuriqja lëvizë në skenë ,dukë kënduar
Duket sikur ajo nuk e prek tokën
Sillet vërdallë,si një pelë e harbuar
Kërcen posi pula ,kur i presin kokën !….
Meshkujt fishkëllejnë dhe brohorasin
Ajo lëvizë trupin, ata bërtasin
Eeeej, lakuriqeee,obobo,moj lakuriqe…
Çfaër bën kështu,se na marrose,na vdiqe!…
Ah,sa të adhurojmë,të duam shumë,
Duke fantazuar për ty,ne jemi pa gjumë…
Me sy vret si pushka ,kur shkrep fyshekun,
Syri i saj i përkedhelë meshkujt,si macja peshkun!..
Ne skenë bënë fiskulturë,hop e top e prapë hop
Vete është Zoti,dhe vetë bëhët shkopi…
I duket sikur bën mrekulli tërë jetën si fëmijë
Askush ndër sy nuk ia thotë të verteten !…
Zonjë,nuk je duke u rrezitur n’plazhe të Tivarit,
Të dalësh në skene si Eva e Adamit…..
Çfarë bënë ti,nuk është art,as mrekulli fare
Po vret traditat dhë këngën e të parëve shqiptar !
Ti nuk je e vetme,ke dhe shoqe të tjera
Aman, leri ato së jane femra të reja
Te kan ikur shume vitë moj këngëtare….
Ti ende vishesh si nje goce 11 vjeqare !
Hyjneshat e pa vdekshme të këngës shqipe
Ato që me zërin e tyre na e kënaqin shpirtin
Jane artiste të vërteta,vishen me plotë shije,
Këndojnë kaq bukur,dhe nga vendi nuk lëvizin !