Ishte viti 1992. Isha vetëm 11 vjeç, kur babai im mësimdhënës historie, kishte shkuar pas orarit të punës në muzeun e shkollës “Ibrahim Kelmendi”, në Preshevë, për të rehatuar disa relikte arkeologjike.
Papritmas oborri i shkollës ishte nxirë nga një valë njerëzish. Ishin boshnjakët ata që iknin nga regjimi i egër i Slobodan Millosheviqit, për të gjetur një rrugëdalje në drejtim të Maqedonisë.
Atëherë nuk e kisha idenë se çka ka ndodhur në Bosnjë dhe Hercegovinë. Nocionin luftë e kuptoja vetëm nga lojërat apo ndonjë film që mund ta kisha parë përmes programeve të pakta që mund të ndiqnim; aq sa merrte një antenë me përforcues.
Papritmas në oborrin e shtëpisë së vogël ku jetonim u futën një grup njerëzish që mbanin disa çanta të rënda në dorë.
Rrëfimi për refugjatët nga Srebrenica
Ishin mysafirë që do të qëndronin më gjatë se zakonisht.
Familja Kariç, nga Srebrenica, ishte shpërngulur si mijëra familje tjera boshnjake pas agresionit që ndaj tyre kishte ushtruar regjimi serb../zeri/