Në errësirën e robërimit të trupit, kur shpresonte që shpirti t’i nisej drejt lumturisë liridhënëse të qiellit, kërkoi pak dritë. Në rrudhat e vuajtjeve varur në fytyrë qe kristalizuar kalvari i tij, i cili do niste me lavdi, do vazhdonte me vuajtje e do përfundonte me hyjni. Ky ishte atë Vinçenc Prennushi, prifti shkodran që dritëroi Shkodrën me lirikat e tij, të cilit iu errësua fundjeta falë veprave të tij.
Poezia e atë Vinçencit duket e dyzuar mes laicitetit të njeriut që e do të bukurën dhe panteizmit të klerikut që bukuritë tokësore i sheh si frytet e fundme të mrekullive qiellore. Ai i shkroi Atdheut, Atit dhe dheut.
Atheut i shkroi si dashuri e fshehtë, e cila, duke mos pasur mundësinë e shfaqjes, ligështon bartësen e saj:
Nanë, dashnija m’ka molisë!
…Kaluen dit e kaluen net,
Vajza ma me gojë s’po flet,
Me gojë s’flet e na a smue,
Ratë e shkreta tuj lingue.
Ligështimi nuk mund të mbahet më brenda dhe bartësja e dashurisë vdes duke lënë pas dashurinë e saj:
[Nana] Merr pëlhuren që pat endë,
Bija saj; kishte pas kenë,
Kuq e zi e m’te qendisë,
Gjet dashninë qi e kishte molisë.
Madhështia e kësaj dashurie dhe heroizimi i kësaj vajze që barra e fshehjes së dashurisë së saj e molisë dhe e vret, e prek shumë Atë Vinçencin, i cili kërkon nderimet më të larta për të:
Eni bija, zana malit,
Ju qi kjani n’dekë t’nji djalit,
E, përmbys mbi ket bujare,
N’te nderoni bin’ shqyptare.
Ndërsa figura e Atit trajtohet në dy mënyra. Fillimisht atë Vinçenci, pasi kujton lavdinë e Gjergj Kastriotit, atit të kombit, uron prijësin e Shqipërisë:
Nper ty, o Pris, t’bijt e Shqypes lumnohen,
Për ty gadi kta i gjen me dhanë jeten;
Lidhun tok, per rreth tejet bashkohen,
Per Pris t’vetin t’dishmojn faqe dheut.
Ushtojnë malet, jehojnë fushët e gjana,
Anmiqt mndera i pershkon: gzon Shqypnija:
Mreti rrnoftë i Shqyptarve e n’duer t’tija
Ndritë prap shpata si n’dorë t’Skanderbegut.
Së dyti, Ati është ai i cili:
…vullndesës s’Tij, përherë të gatshme, i shtrohen
T’gjitha s’tinët e motit.
…shkroi fjalën
Qi botën përtrini,
Për atë Vinçencin dheu është shkatërrimi i të përkohshmes.
Trupi shgatrrohet
Por mendo bij,
dhe nisja e udhëtimit drejt së përjetshmes
Se s’des kurrë shpirti,
Ba për lumni.
E kështu, shpirti i atë Vinçencit, pasi goja e tij kërkoi dritë, u nis drejt dritës së pashtershme të Parajsës, udhëtim i cili nuk mund të përshkruhet më mirë se me vargjet e tij:
Deka jote, di me thanë,
Nuk kje dekë, Zotin ndigiove,
E ai lumni ty n’qiell t’ka dhanë.
Shkputë prej ferrash, shputë morrizit,
Ejëll i tretun, qiellët kërkove,
Edhe i gjete n’gzim t’Parrizit.
/Konica.al/