DokuFestit po i afrohet fundi. Sot është dita e parafundit, e megjithatë gjithçka në Prizren duket se po ecën mbarë dhe me shumë dinamikë rreth festivalit.
Filmat dhe dokumentarët kanë vazhduar të mahnitin publikun nga e mbarë bota, ndërsa rreth 10 mijë bileta janë shitur në total. Këtë e ka thënë për KultPlus – Samir Karahoda, përzgjedhës i filmave të shkurtër dhe atyre kombëtarë.
“Jemi të lumtur me këtë shifër e cila prapë ka thyer rekord, pra po rritemi dhe shikueshmëria në festival vec sa po shkon e po rritet në shifra të suksesshme” tregon Karahoda.
Në konferencën e shtatë për media kanë marrë pjesë Cem Kaya – regjisor i filmit “Remake, Remix, Rip-Off” dhe Vladimir Tomiç – regjisor i filmit “Flotel Europa”.
I dyti ka treguar pak mbi filmin e tij, një tregim interesant mbi një anije e cila niset nga Bosnja për në Danimarkë, në kohë lufte.
Më 1992, një valë refugjatësh nga lufta në Bosnjë e Hercegovinë arritën në Danimarkë. Me kampe të refugjatëve të mbushura tërësisht, Kryqi i Kuq tërhoqi një anije gjigante në kanalet e Kopenhagës. Anija, Flotel Europa, u bë një shtëpi e përkohshme për një mijë njerëz që prisnin për vendimet lidhur me aplikimet e tyre për azil.
Në mesin e tyre ishte një djalë i ri 12 vjeçar, Vladimiri, i cili u largua nga Sarajeva me nënën e tij dhe vëllanë më të madh. Ata kaluan dy vite në harresën e Flotel Europa.
“Unë mbaj mend gjithçka në atë anije. Dashurinë e parë, puthjen e parë, mësimet që i merrnim. Por më shumë mbaj mend frustrimin për të arritur në cak, frikën se ku po shkonim por edhe lehtësimin se po iknim nga më e keqja. Ishte një frikë e përzier” tregon Tomiç.
Cem Kaya – regjisor i filmit “Remake, Remix, Rip-Off” – është lindur e rritur në Gjermani, me origjinë nga Turqia. Filmi i tij flet mbi Turqinë.
“Turqia në vitet 1960 dhe 1970 ishte një nga prodhuesit më të mëdhenj të filmit në botë. Televizori u bë ngadalë një komoditet në dhomat e ndejës turke që nga mesi i viteve 70-të, kështu që kinemaja bashkë me radion ishin të vetmet mas-media që mund ti përballonte secili. Në anën tjetër industria turke e filmit “Ye?ilçam” , ishte e dobët edhe në aspektin struktural edhe financiar. Filmat i ekspozoheshin një bordi të rreptë censure dhe kushtet e punës ishin të rrezikshme dhe shpesh vdekjeprurëse” pohon Kaya.
Në film ai tregon edhe për shkatërrimin e teatrit EMEK, por edhe për një shitore për shitjen e videove që i përkiste babait të tij. Gjithçka është e përfshirë në dokumentarin 110 minutësh, i cili numëron çmime në Rotterdam Film Festival, IndieLisboa e Istanbul Doc./KultPlus/