Sahit Osmani
të pres si rrushi në vilë që pret
t’i piqen kokrrat e papjekura
ndonëse e di që s’do të vijsh kurrë
unë vargjet do t’i ndrydh e shtrydh
si lëng rrushi që shndërrohet në verë
në butin e zemrës do t’i staxhionoj
germa e rrokje do të pikëlojnë
dhe me aromën e tyre do të deh.