Se çka ndodhi në ditën historike të 14 tetorit gjatë ndeshjes futbollistike mes kombëtares sonë Shqipërisë dhe Serbisë, nuk do shumë shtjellim për t’ua qartësuar të tjerëve pasi që e tëra është parë, regjistruar dhe zhvilluar para miliona spektatorëve gjatë kohës që po ndodhte e më vonë edhe nga shumë të tjerë me anë të fotografive dhe inçizimeve nga mediat e njohura ndërkombëtare. Por, pas gjithë kësaj e rëndësishme është të merremi me faktin se si po trajtohet tërë ajo që ndodhi mbrenda një arene që më shumë i ngjasonte një beteje gladiatorësh, ku shqiptarët ishin pothuajse duarlidhur në mesin e afër 35 mijë monstrumëve që nuk kursyen asgjë për ta shprehur urrejtjen e ngulitur në zemrat e tyre tash e sa shekuj.
Nuk mund ta përbijmë lehtë faktin se nga figura me ndikim në Europë siç është Platini në sferën sportive e Maja Kocijançiç në sferën politike, kjo e fundit zëdhënëse e baroneshës Ashton, e cila është ajo që më së shumti po merret me “pajtimin” e shqiptarëve dhe serbëve. Platini duke u munduar të i hedhë hi syve të gjithëve, merret me insinuatën se çka do të ndodhte nëse “droni” do të sillte një bombë dhe jo një banderolë, e në të njejtën kohë abstrahon dhunën fizike, psikologjike, emocionale, e shpirtërore që e ushtruan serbët ditë përpara ndeshjes, me ndalesën për tifozët KUQeZI e më vonë pas arritjes së lojtarëve tonë atje, hyrjes në stadium, vërshëllimave gjatë himnit kombëtar, sulmeve me gurë, me karrige e me fishekzjarre, dhunës së ushtruar nga lojtarët, stjuardët dhe policët serbë, e mbi të gjitha thirrjeve raciste dhe shoviniste të të gjithë masës “ubi zakolji da Šiptar ne postoji” – “ Vrite, prite, që Shqiptar mos të ekzistojë”. Nuk çuditem shumë me Platinin pasi që kaherë e ka treguar bindjen e tij, më shqetësuese duket deklarata e Kocijançiç se autoritetet serbe u treguan profesioniste në menaxhimin e situatës. Hamendësoj se çka do të thoshte për zëdhënësen e Ashtonit keq-menaxhim i situatës, ndoshta ndonjë vrasje e njërit nga lojtarët shqiptarë?! …që kishte menduar se po shkonte për të luajtur futboll e jo në terrenin më armiqësorë në botë, që më së paku kishte të bënte me sportin.
Pyetja që po trajtohet më së shumti gjatë kësaj jave është se a duhet të shkoj kryeminstri Rama në Beograd, në takimin e 22 tetorit? A duhet t’i shtërngojë duart me elitën politike serbe? …që asnjëherë nuk e dënoi dhunën e së martës dhe koret raciste për “zhdukjen” e popullit të kryeminstrit Rama, shpifjet për vëllaun e tij, e më së keqi etiketimin e Shqipërisë se i duhen shekuj për t’u bërë shtet dhe shqiptarët njerëz. Ironik dhe injorues është edhe gjesti i ministrit të jashtëm serb Daçiç, i cili nuk ia hapi fare telefonin homologut të tij shqiptar Ditmir Bushati. A ia vlen të shkohet për vizitë, në një vend si Serbia pas gjithë asaj që ndodhi, pa kaluar as 10 ditë nga fyerjet dhe tentim-poshtërimi kombëtar që donin të na bënin? – mendoj se jo. Jo, për shkak se u vërtetua se Serbia dhe serbët nuk kanë ndryshuar fare, se kur vie te kontakti me shqiptarët ata i heqin maskat dhe e shfaqin sëmundjen kronike ndaj kombit tonë, se Serbia dhe serbët janë po të njejtit barbarë, që na vranë e masakruan shekuj më parë e deri në luftën e fundit, se serbët janë tinzarë e të prejnë në besë, siç bënë edhe të martën kur policët e shumtë në numër më shumë i bënë presion lojtarëve se sa ofruan siguri, madje edhe i rrahën, se elita politike serbe është pasardhëse e praktikuese e devotshme e politikës gjenocidale të Milosheviçit, se Serbia dhe serbët ende i kanë sytë nga Rusia dhe jo nga Europa, se serbët janë po ajo fundërrinë që kurrë nuk e ka lënë rehat Ballkanin dhe se po t’i jepej mundësia përsëri ashtu do të vepronte.
Por, ajo që dua të them është se, pse vallë ky qëndrim i europianëve karshi nesh dhe karshi serbëve? Dihet qartë se gjithmonë në mesin e dy shteteve, një palë e tretë më shumë ia ka hallin shtetit që e luan të fortin se sa atij që e luan servilin. Që nga shpallja e Pavarësisë së Kosovës, elita e saj politike me pranimin e pakos së Ahtisarit e më vonë me pranimin e gjashtë-pikëshit të Ban Ki Moon-it e marrëveshjeve tjera të dëmshmë për shtetësinë e Kosovës ka shfaqur servilizmin e saj karshi Europës në vend se të shfaqtë vendosmërinë e saj e seriozitetin si shtet, i cili nuk do të pranonte të negocionte me një shtet agresor si Serbia, që ende nuk ka kërkuar falje për krimet e kryera ndaj shqiptarëve dhe ende ka shumë të zhdukur që ndodhen me gjasë në Serbi e nuk tregon për fatin e tyre. Me këto vendime Kosova ia ka dhënë mundësinë Serbisë që ta luaj të fortin, gjë që i ka sjellë asaj përfitime të mëdha si: liberalizimi i vizave, marrja e statusit të kandidatit për antarësim në Bashkimin Europian, barrikadimi i Veriut, asociacioni i komunave serbe brenda Kosovës, etj. Diplomacia dinake serbe duke qenë në pozitën e agresorit, dhunuesit e pushtuesit arriti të fitonte tërë këto favore, merreni me mend se çka do të përfitonte ajo po të ishte në pozitën tonë.
Mendoj që kryeministri i Shqipërisë është i obliguar nga situata e krijuar, ta marrë në dorë bajrakun e përfaqësimit të shqiptarëve, të i tregoj Europës dhe botës se shqiptarët kanë fuqi dhe kanë vullnet për antarësim në të gjitha organizatat ndërkombëtare, por tashmë jo duke u nënshtruar e duke e bërë servilin, por duke i treguar elitës politike serbo-sllave se shqiptarët u ndjenë të ofenduar me atë që ndodhi të martën, se shqiptarët gjithmonë ndjehen krenarë që janë të tillë, dijnë të mbrojnë simbolet e tyre kombëtare dhe e mbrojnë njëri-tjetrin edhe me jetë nëse është nevoja. Është momenti që serbëve t’ua lëmë zgjatur dorën e përgjakur me gjakun e shqiptarëve të pafajshëm, është momenti që Serbia të ndjehet e turpëruar para botës me pafytyrësinë e saj, ta pranojë e dorëzuar, vendimin e UEFA-së për humbjen e ndeshjes me rezultat zyrtar dhe përjashtimin e saj nga garat, e që do t’i shërbente asaj të reflektojë, të rishikojë pozitën e saj në politikën europiane dhe së fundi ta pranojë humbjen e saj si në luftë, në politikë, ashtu edhe në fushë, karshi shqiptarëve. Europa i do e i rrespekton shumë më shumë të fortit se servilët, andaj është koha që të ripozicionohemi dhë të marrim qëndrimin që gjithmonë e kemi pasur, të tregojmë se jemi pasardhës të Isa Boletinit, kujtoj thënien e tij: “Unë jam mirë, kur asht mirë Shqipnia!”
Nuk mund të kalohet pa u përmendur edhe momenti që nuk la pa e rrënqethur asnjë shqiptar në botë, valëvitja e “AUTOCHTHONOUS” me Shqipërinë Etnike dhe me Ismail Qemalin e Isa Boletinin në të, që më shumë se kush e ngriti, ka rëndësi simbolika që ai flamur bart’te, kënaqësia e krenaria që ai na dhuroi kur valonte para mijëra horrave serb, trimëria që djelmoshat tanë e treguan, loja që e luajtën, e mbi të gjitha përfaqësimi dinjitoz para botës i një populli fisnik siç janë SHQIPTARËT!
“O sa mirë me qenë shqiptar, o hej!”