Nga Taulant F. Selmani
Gjithkund në botë, aty ku festohen festat e fundvitit, perkatësisht festa e vitit të ri, ngërthen në vete gëzim e mërzi, nostalgji e shpresë, botëkuptim e motiv për jetën. Ide të reja për një vit të ri, përmbyllje e kapitullit për vitin që iku, duke e ngarkuar atë me telashet e sfidat dhe duke u hapur rrugë relacioneve të reja për një vit më të mbarë se ky.
Dy arsye për të festuar dhe jo!
E para është të festojmë mbarimin e një viti të mbrapshtë, duke shpresuar që bashkë me këtë vit të mbarojnë dhe telashet e pshtjellimet që patëm për plot dymbëdhjetë muaj.
E dyta është më e kapshme dhe më e qëndrueshme. Arsyetimi më real do të ishte se një shumicë e konsideruar, nuk kanë me çfarë të festojnë, besa nuk kanë as çka të festojnë. Nuk patën ditë të bardha, nuk patën diçka pozitive, për të cilën duhet të cakrrojnë gotën, apo për çfarë të thonë ‘gëzuar’.
Pse të festojmë?!
Të festojmë për mosfutjen në UNESCO?! Apo për mosliberalizimin e vizave edhe për këtë vit?!
A mos ndoshta të festojmë për ‘arritjet’ tona, duke u ranguar në majë të listave të shteteve (nëse numërojmë nga fundi)?!
Nuk ka vend për festë derisa njeriu këtu, është më i uritur se qeni, derisa çdo ditë rrezikojmë kafshatën, derisa çdo ditë na rrezikohet jeta në çdo cep, nga do që shkojmë e ku do që vejmë!
Ne meritojmë jetë më të mirë dhe nëse do ta kemi këtë, atëherë për neve çdo ditë do të ishte festë! Çdo ditë do të festonim e do të bënim gëzuar, sepse do të kishim një milion arsye për tu gëzuar e festuar.
Do të festonim nëse fëmijet tonë do të shkonin në shkollë të sigurtë, do të festonim nëse rininë tonë do ta shihnim çdo mëngjes duke shkuar në punë, apo çdo mbrëmje duke u kthyer nga puna, do të festonim nëse shkollat tona do të prodhonin dije dhe jo breza analfabetësh me diplomë, do të festonim nëse shëndetësia jonë do të ishte në nivel dhe festa më e madhe do të ishte nëqoftëse secili do të punonte në profesionin e vet!
Duhet të mësohemi me faktin se babadimri nuk egziston, që vet duhet ti zgjedhim dëshirat dhe të kujdesemi që ato të na realizohen, të jemi të zotë të fjalës dhe veprave tona, me një fjalë, secili të bëhet babadimër i vetës, familjes dhe shoqërisë së tij.
Me shumë kënaqësi do ta kisha bojkotuar festimin e këtij ndërrimmoti, jo për ndonjë arsye tjetër, pos asaj të mirëqenies tonë të dobët, mjegullimit të arsyes dhe errësimit të ardhmërisë tonë!