Nga Sahit F. Osmani
Kur trupi i të mirit vdes,
emri dhe kujtimi i tij bëhen përmendore,
mbartin madhështinë
e njeriut shpirt bardhë,
gjithë jetën pa përkulur kokën dhe shpinën
nga hijet e errëta që e rrethonin dhe kërcënonin
Nga vetja dhuroi dhe frymën e fundit
për Ata që lavdia i mbuloi me nderime
udhëve të luftës,
maleve të Qëndresës,
ballë për ballë armikut
n’Betejë të Mileskës
Pas stuhisë e rrebesheve të shiut,
si shqipe mes tyre ai fluturonte
majëmaleve me borë
si trimat e tjerë të UÇK-së!
Edhe në përmendore
ai ligjëronte për liri e për Kosovë!