Sahit F. Osmani
Nuk e njoha aritmetikën tënde
Gabimisht hyra në kohën e saj
Peshën e fjalës e ndjeva thellë
Më vrau koha që s’i dija vlerën
Tash të shoh nga mali i vetmisë
Ku lot i jetës buron nga dhimbja
Dhe shkëlqen në sytë si vesë
Dashuria për të parë fytyrën…!