Prof.dr. Sabahajdin Cena
Sefa i Vajvatanit, kryeplak më. Azgën sa të thuash, si n’ fshat, ashtu edhe në
shtëpi.
Gjatë tërë ditës piskamë sa mbi plakën e vet, sa mbi djemtë, sa mbi të
rejat.
Frymë nuk merrnin nga frika. Re-jat i patën qëlluar të urta a pa fjalë.
Por, edhe kur për djalin e tretë, e mori Razën e Karamiletit, nuk i ndalte britmat dhe
sharjet.
Edhe Raza duronte, por kur Sefa e kthente shpinën zakonisht mallkonte:
– Uh, të hongtë dreqi!
Dhe një ditë, Sefa, pasi moti ishte me
diell, shkoi me gjithë djemtë për ta
kositur një livadh.
Kositën deri në drekë, eh more Zot i Madh.
Pas drekës u vra koha e t’u t’u errësua havaja, e kriste rrufeja
e ta qëllon Sefë Vajvatanit nën lis e ta shkrumboi.
E morën djemtë e e çuan në shtëpi. E panë të gjithë por kur e
shiqoi Raza e Karamiltetit u tha kunata-ve:
– E KUM DIJT’ QI KA ME E HONGËR NI
DREQ PO PËR QESHTU T’ PJEKUN
NUK E KUM PRIT!