Shkruan: Musa Bushrani
Një gjethe e verdhë pa rënë nga dega
nis e u thotë shoqeve të veta:
– “Jo, s’dua të këputem, të bie në tokë,
t’më mbledhin me fshesë, t’më hedhin në shportë”.
– Dimrit e vetme, çfarë do bësh pastaj?
I thanë shoqet tjera nga toka asaj.
– Dua të qëndroj deri në pranverë,
ta gëzoj pranverën n’mot edhe një herë.
– Kjo që thua ti, është e padëgjuar,
e papërsëritshme, gjë shumë e ngatërruar.
Ne të sojit tonë çelim edhe biem,
asnjëherë dimrin nuk e kapërcyem.
– Kjo është fjala ime, e gjethes së fortë,
dua të qëndroj dhe jo të bëhem trok….
Ende pa mbaruar mendimin në kokë
fryni erë e madhe, e hodhi në tokë.